Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης πήρε την απόφαση να αφήσει το γράψιμο πριν τον αφήσει εκείνο. Δεν θα μπορέσει όμως να κρατήσει την απόφασή του. Το νέο του βιβλίο, γραμμένο με κέφι και ευαισθησία, είναι ακριβώς η περιγραφή μιας κρίσης που ξεπερνάει το προσωπικό επίπεδο, αποκαλύπτοντας ότι είναι η κρίση μιας κοινωνίας που εγκαταλείπει τις αξίες της.

Τα μάτια μου χαλάσαν. Έβλεπα μακριά, δεν έβλεπα κοντά μα δε μ’ ένοιαζε, εσύ ήσουν κοντά, τόσο κοντά που αλληθώριζα. Τώρα όλα αλλάξανε, μακρινά και κοντινά. Κι εγώ τα διόρθωσα. Άσε το κοντά, μακριά να βλέπω, μπας και δεν σε δω.

Χωρίς ήχο πέφτει η βροχή Μάζεψαν τα τελευταία ρούχα τα τελευταία ποιήματα και με θηλιά κρεμάστηκαν στον ουρανό Το τέλος της ιστορίας Κι έμεινε μονάχα η Εκάβη να ψάχνει κάθε αιώνα από ένα της παιδί.

ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ Ως κυνηγός της χίμαιρας γεμίζει καταδίκες η ετυμηγορία: στην πέτρινη εξορία αλλάζεις ονόματα στρώνεις το τραπέζι με απόντες.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΣΥΛΛΑΒΟΣ Έσταξα μέσα το κερί να γίνω το καλούπι όταν θα σπάσω να φανεί το άγαλμα που νιώθω.

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ Το φθινόπωρο είναι πλέον παντού. Σε παρακαλώ κρέμασέ με σ’ ένα καρφάκι κοντά σου. Απέναντι στη βελούδινη ακοή των ματιών σου.

ΖΟΥΣΕ Η Μάρθα ζούσε με ό,τι αφαιρούσε απ’ τους καρπούς των ημερών της μ’ αυτό το στέρημα της αφαίρεσης περνούσε απ’ τη σκόνη στη στάχτη απ’ τα στεγνά νερά του παρόντος στα φλογερά ύδατα του μέλλοντος (F/B Πηνελόπη, 29 Νοεμβρίου 2004) Η Μάρθα του Ντίνου Σιώτη είναι ένα πρόσωπο φανταστικό, με σάρκα και οστά. Κυκλοφορεί ανάμεσά μας φορώντας λογότυπα νοσταλγίας, έκθετη στις τυφλές, πε-ρασμένες δεκαετίες. Στο βλέμμα της στροβιλίζονται αλησμόνητες μέρες και νύχτες εδώ ή εκεί, στην Ελλάδα ή στην Αμερική. Σε έναν ουρανό που είναι και βοσκοτόπι πετάει, π...

"Στη χρυσή εποχή της καπνεργασίας, στον μεσοπόλεμο, τότε πού ολόκληρη σχεδόν η πόλη της Καβάλας ζούσε από τα καπνά, αλλά και η κοντινή Θάσος, το καταπράσινο νησί με τους πλούσιους ελαιώνες και τα αμπέλια, το πιο δημοφιλές δίστιχο, όπως μου έλεγε ο πατέρας μου, ήταν αυτό που τραγουδούσαν οι καπνεργάτες κάθε Σάββατο, ημέρα πληρωμής του βδομαδιάτικου: Σάββατο να ΄ναι μάστορα κι ας είναι χίλιες ώρες." Ένα παιδί μεγαλώνει μετά τον πόλεμο μέσα σε έναν κόσμο όπου μαζί με το καθημερινό και το επαναλαμβανόμενο, συμπλέκονται αξεδιάλυτα το όνειρο, η φαντασία, η μαγεία και το πα...

Το βιβλίο αυτό, είναι μια αφήγηση, μια καταγραφή των γεγονότων, όπως τα έζησε η Κατίνα Δημητρίου -κορίτσι τότε- και όπως τα περιγράφει σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά. Δεν έχει η αφήγηση αυτή καμιά φιλοδοξία, ούτε επιστημονικά ιστορική, ούτε λογοτεχνική βέβαια. Δεν πρόκειται για πλήρη ιστορική αποτύπωση, δεν αναλύει τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, τις αφορμές, τις αιτίες και τους παράγοντες που προκάλεσαν αυτόν τον διχασμό και οδήγησαν στον τραγικό εμφύλιο σπαραγμό, τα δραματικά απομεινάρια και αποτελέσματα του οποίου ακόμα μας συνταράζουν και μας στοιχειώνουν. Η...

34 Προμηθέας - Θεός εγώ και όλο σκοτεινιάζω. Κορμί από πηλό που σε προσβάλλω, ξύλο εσύ γίνεσαι και σε χαράζω κι ύστερα πέτρα που χτυπώ· σε σάλο φτιάχνεσαι μέσα σίδερο· σου κράζω: Μπορείς λοιπόν να γίνεις τίποτ' άλλο; Αέναα σε κυκλώνω, σε ρημάζω, μ' αν "έλεος" πεις, σε θρόνο θα σε βάλω… Εσύ που όλο τινάζεις το κεφάλι, ποιο μέταλλο θα γίνεις, πού θα φτάσεις, άτι και ταύρος από ατόφιο ατσάλι, δεν έχει άλλα η γη για να δαμάσεις... - Εγώ, που θειάφι πάντοτε ανασαίνω, όσο θα σκοτεινιάζεις, θα σκληραίνω.

[…] Αυτό το έλεγε για να απαλύνει τη μοναξιά, τη στενοχώρια της, το πνίξιμο... Αλλά μέσα της τρωγότανε, πόναγε η ψυχή της. Οι επιθυμίες του σώματος την βασάνιζαν, οι ασυγκράτητες ορμές του την έκαναν να τρέμει, την άφηναν ξάγρυπνη νύχτες και νύχτες. Έκανε υπομονή. Θα τελειώσουν όλα, όταν σπουδάσω και ύστερα βρω δουλειά. Όλα θα περάσουν. Και φίλες θα βρω και τον έρωτα θα γνωρίσω και τις ηδονές που χαρίζει θα απολαύσω. Έκανε σχέδια... [...]

Το σακάκι κρέμεται στην κρεμάστρα του στα σκοτεινά, παρατηρώντας κρυμμένο τους διαβάτες, διηγείται ιστορίες ανθρώπων που άλλοτε οι ίδιοι πιστεύουν πως τους αφορούν κι άλλοτε πιστεύουν πως τους είναι ολότελα ξένες. Κινείται με τις κινήσεις τους, ζει με τη ζωή τους. Τούτο το σακάκι σήμερα μπορεί ν’ ανήκει σ’ ένα νεκρό, αύριο κάποιος μπορεί να το λερώσει με αίμα, τέλος κάποιος άλλος θα το κάνει κομμάτια. Ή ίσως βρεθεί διπλωμένο σε κάποιο χέρι, πιασμένο σε κάποια πόρτα που πρέπει ν’ ανοίξει και να κλείσει χιλιάδες φορές. Το "Σακάκι" μας ταξιδεύει σε ενδιαφέροντα σημεία της μεγα...

Ένα τραγούδι χωρίς φωνή, εκτελεσμένο σε δύο κινήσεις, σαν την Ημιτελή Συμφωνία του Σούμπερτ. Μια τολμηρή ιστορία ρήξης που αποκαθηλώνει τους μεγάλους έρωτες μέσα από μικρές σαδομαζοχιστικές εκλάμψεις υπακοής-ανυπακοής, οδομαχιών, δακρυγόνων, τσιγάρων, ξεπέτας και παραισθησιογόνων, στον κόσμο που κυοφόρησε το μεγάλο κραχ. Σε ένα πλαίσιο σαφές και υπερβατικό, όπου αρχαία και νέα Αθήνα, στοιχειωμένες, έχουν γίνει ένα.

Ο θΑνατος εΙναι μια γαλΑζια οπτασΙα Σέρνει τα λυτά ξέπλεκα μαλλιά χυμένα ως τους αστραγάλους κάθε μέρα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα κοιτάει πάντα κάτω, μόνο κάτω ψάχνει κάτι, πάντοτε κάτι να αναγνωρίσει ένα ένα ολονών τα ίχνη πάνω στην πούδρα απ’ την υγρή ροζ άμμο ύστερα προχωράει ολόκληρος μες στη θάλασσα γνέφει από μακριά ίσως για αποχαιρετισμό και λίγο πριν το κεφάλι του χαθεί στο νερό σχηματίζει με τα χείλη του τη λέξη το μεγάλο μας αιώνιο μυστικό β ά θ ο ς.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Ας βρίσκαμε της θάλασσας μια δαντελένια άκρη του ήλιου το ανάκλιντρο και της αυγής κρεβάτι. Εκεί να καταλάγιαζε του κόσμου η βουή. Εκεί να ξαποσταίναμε μια μέρα του Ιουλίου ομήγυρη νοσταλγική χορός στις αναμνήσεις που τον τραβούσαμε μαζί με γιορτινά στεφάνια με φύλλα που στολίζαμε θύμησες του Μαγιού. Εκεί ας ξαποσταίναμε να βρίσκαμε γαλήνη.

ΛΕΞΕΙΣ Άσπρο σεντόνι το χαρτί μου βουλιάζει απόψε από τις λέξεις ποζάρουν πάλι στο μυαλό μου πάντα γυμνές από τις σκέψεις ποιο ψέμα τους πια να πιστέψεις Οι λέξεις σου μ’ ακολουθούνε σκοντάφτουν πάνω στη σιωπή μου στο τίποτα ισορροπούνε για να μετρούν την αντοχή μου πνιγμένη ανάσα η δύναμή μου Μίλα μου για όσα ποτέ δε ζήσαμε μέσα μας θα ζούνε όσα ποτέ δεν είπαμε μίλα μου για εκείνα που δεν είδαμε για τα μεγάλα σχέδιά μας όσα ποτέ δε γίνανε Οι λέξεις σου μ’ ακολουθούνε μαζί μου πάλι να χορέψουν έρχονται, φεύγουν και γυρνούνε τ...

Ιστορικό σκαρίφημα - δημοσιογραφική καταγραφή προσωπικής επιλογής με αναφορές, περιγραφές και νύξεις που ενδιαφέρουν όλους. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του δημοσιογράφου Κώστα Γαλανόπουλου, συντρόφου της Λίνας.