Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στην ερωτική σχέση δύο νέων γυναικών εισβάλλει το αρσενικό. -Μια προνομιακή θέση πάρκινγκ αναστατώνει τη ζωή κατοίκου των βορείων προαστείων. -Η σχέση έχει τελειώσει. Εκείνος καλεί εκείνη να της επιστρέψει τα κλειδιά του διαμερίσματός της. -Μια σολίστ πιάνου εισβάλλει στο σούπερ μάρκετ και ζει το καταναλωτικό της όνειρο. -Ένας εργένης και μια μοναχική γυναίκα γνωρίζονται στο θέατρο. Περνούν το βράδυ στο σπίτι του. Το πρωί τον επισκέπτεται ο τρόμος. -Μια μεταμεσονύχτια διαδρομή με μια παλιά Μερσεντές δύο φιλενάδων. -Ένας νέος άντρας κι ο μικρός ιδιωτικός κινηματογράφος του κ...

Σκοτάδι. Ακούγεται off η φωνή του Φωκίωνος Καπνίδη. Ελληνικέ λαέ. Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Είμαι ο Φωκίων. Και είμαι νεκρός. Άρα ζωντανός εφόσον στην Ελλάδα μόνον οι νεκροί δεν πεθαίνουν ποτέ. Φως. Κλίμα προεκλογικής συγκέντρωσης. Μπαλόνια, κονφετί, ακούγονται συνθήματα όπως, Φωκίων, ζούμε αφέντη να σε δούμε, Μπράβο, Ζήτω! Μαζί σου, Φωκίων, και χέσε το ταμείον, και άλλα. ΦΩΚΙΩΝ (εμφανίζεται) Θα ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω με τα κλασικά και τα τετριμμένα. Με τα στερεότυπα, τα κλισέ και τα δοκιμασμένα. Εδώ όμως δεν πρόκειται για μια τυπική προεκλογική...

- Θα καπνίσεις; - Θέλει ρώτημα; Έβαλε στο στόμα του δυο τσιγάρα. Τα άναψε. Της έδωσε το ένα. - Ωραία είναι να καπνίζεις μετά το πήδημα, της είπε. - Ναι. Ωραία είναι... - Αισθάνεσαι ότι θα ζήσεις αιώνια! - Με το τσιγάρο αισθάνεσαι έτσι; - Και με το τσιγάρο... Εσύ, Θάλεια, θέλεις να ζήσεις αιώνια; Τέτοια μέρα, προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου, πριν από είκοσι δυο χρόνια, την έπιασαν οι πόνοι. Έφυγε αμέσως για την κλινική μαζί με την Τασούλα. - Φοβάμαι, είπε στη μαία. Θάλεια, Στέφανος, Τασούλα, οι τρεις ήρωες ενός σύγχρονου ρομάντσου. Η ζωή τους μετατρέπεται σε τρ...

Η έκφραση πως δεν υπάρχει τίποτα να εκφραστεί, τίποτα με το οποίο να εκφραστεί, τίποτα από το οποίο να εκφραστεί, καμιά δύναμη να εκφραστεί, μαζί με την υποχρέωση να εκφραστεί.

ΑΦΑΙΡΕΣΗ Ο σιδηρόδρομος πέρναγε μέσα απ' την κάμαρα. Και όταν κοιμότανε το τρένο σφύριζε και του έπαιρνε τα όνειρα.

Με αφετηρία μια φωτογραφία ο Φώτης Καζάζης πλάθει ιστορίες-πορτρέτα ανθρώπων που γνώρισε στις φωτογραφικές περιπλανήσεις του και φωτίζει στιγμές από τη ζωή τους. Γυναίκες και άνδρες στη καθημερινότητα τους, άσημοι και διάσημοι, φιγούρες αστικές και τύποι λαϊκοί, μποέμ ή περιθωριακοί, θύματα της εποχής τους ή του εαυτού τους βγαίνουν από το κάδρο και γίνονται πρόσωπα οικεία, χειροπιαστά, αληθινά. Ιστορίες μικρές, με τρυφερότητα και σκωπτική διάθεση αφηγείται ο συγγραφέας, και παρασύρει τον αναγνώστη σ' έναν κόσμο που μοιάζει να αποσύρεται αργά αφήνοντας ένα γλυκόπικρο...

Ένα αγόρι γεννιέται, μεγαλώνει και προχωρά. Μέχρι την καρκινική ηλικία των τριαντατριών, όταν κάθε αγόρι πάντα καταπίνεται απ' τον άντρα. Μα αυτός ταλαιπωρεί τον εαυτό του δια βίου. Λέει ότι βαρέθηκε να μη βγάζει μύρο, και έτσι δυστυχεί. Γι' αυτό ανοίξαμε τα τετράδιά του, αρπάξαμε λίγους στίχους του, σκαρώσαμε και μερικούς δικούς μας γι' αυτόν, ψάξαμε, ρωτήσαμε. Κι είπαμε λοιπόν να ετοιμάσουμε μια γλυκόπικρη αναδρομή της παιδικής και, ως τώρα, ενήλικης ζωής του σε κομμάτια: μήπως τη δει, τη φτιάξει σε παζλ και ησυχάσει. Σκοπεύαμε να του την κάνουμε έκπληξη στα γενέθλιά του....

Στο Αστυνομικό Τμήμα του Ταρλάμπασι, όπου ήταν διοικητής ο Μετίν, γινόταν χαμός. ''Αλί απ' τον τεμπέλη, άμα τον πιάσει προκοπή'' σκέφτηκε ο Βασίλης. ''Συνήθως, τον πιάνει κατόπιν εορτής''. Ζήτησε από έναν αστυφύλακα τον κομισέρ Μετίν και εκείνος του έδειξε μια πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Βρήκε τον Μετίν να τα ψέλνει σε έναν υφιστάμενό του. Μόλις είδε τον Βασίλη, προσπάθησε να καταπιεί την έκπληξη του και έδιωξε μ'ένα απότομο νεύμα τον αστυφύλακα. ''Σε καλό, τι γυρεύεις εσύ εδώ;'' ρώτησε τον Βασίλη. ''Συμβαίνει τίποτα;'' Ο Βασίλης πήρε το κακομοίρικο ύφος του. ''Σ'εμένα σ...

Έχεις και δεν Έχεις Αντίσταση ενάντια στην υπόταξη, σπουδαία πράγματα οι λέξεις, ζήτησα στα φτερά τους να με πάρουν, νοιώθω ασφάλεια σε όλες τις εκδοχές τους, καταλήγουν στην αποκάλυψη, σταματούν την άγνοια, σε διδάσκουν, μαθαίνεις, η αξίνα, το όργωμα βαθειά να φτάνουν, εκεί που οι ρίζες υψώνουν την απαίτηση και το νερό ασταμάτητο,- συμμερίζεσαι σκέψεις τέτοιες, την ευθανασία απορρίπτεις, το απρόοπτο σταθμός έξω από την συνήθεια. Οι λέξεις παραμερίζουν συνηθισμένες πράξεις. Την κιβωτό κράτησε για αργότερα. Μετανοιωμένος μόνο για όσα δεν έκτ...

Πριν τα γνωρίσω και τα αγαπήσω τα Τρίκαλα ήταν για μένα μια μυστηριώδης κουκίδα στον γεωγραφικό χάρτη. Πρόφερα το όνομα γοητευμένος - αργά και συλλαβιστά - και ασυναίσθητα το ετυμολογούσα μόνος μου. Τρίκαλα: τρία καλά. Μα ποια; Η φαντασία μου τα αναζητούσε, αλλά πάντα, όταν τα μετρούσα, έβγαιναν πολύ περισσότερα από τρία. Αργότερα, όταν μπορούσα να διαβάζω και να συνειδητοποιώ τις ενδείξεις του χάρτη, έλεγα ότι γεννήθηκα στο κέντρο της Ελλάδας. Ήμουν μαθητής στην τρίτη ή τετάρτη τάξη του δημοτικού σχολείου και με τα μικρά μου δάχτυλα μετρούσα τις αποστάσεις των άκρων της...

- Η δημοκρατία σου έφτασε τα όριά της και τα όριά της ήταν τα όρια του πλούτου της. - Καλά, έχει τόση αξία ο άνθρωπος; - Μετά το Ολοκαύτωμα γίναμε όλοι αθώοι. Σ’ αυτόν τον κεντρικό άξονα ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι. Ο άνθρωπος-καθρέφτης, ο άνθρωπος-προϊστάμενος, ο άνθρωπος-παπαγάλος και άλλοι καρναβαλιστές, ένα συλλογικό και ακαθόριστο "εμείς", προσπαθούν να κατανοήσουν, να προστατευθούν, να αυτοκαθορισθούν. Άνθρωποι καθημερινοί, περισσευούμενοι, αναζητούν, ακίνητοι, μέσα από το "καρναβαλικό γέλιο" και τις έννοιες της νομικής επιστήμης και της πολιτικής φιλοσοφίας, έν...

Γέμισε πρόσχαρα θύματα η ζωή. Στο τραπέζι του υπαρκτού λωτοί. Ας ξεχάσουμε λοιπόν. Τι ωφελεί η μνήμη όταν στάζει τραγικότητα; Αλλάξτε σκηνικά! Σάπισαν οι ρόλοι.