Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

... Άλλαξε φυσικά και την ουσία της σύριγγας αναρρόφησης. Στη θέση της υγρής ινσουλίνης, τοποθέτησε ένα εύφλεκτο υλικό με πρωτογενή συστατικά τα όνειρα, τις ιστορικές μνήμες, τον έρωτα, την παιδικότητα και την Επανάσταση. Στρέφοντας τη σύριγγα σε αντίθετη κατεύθυνση. Ενάντια στο Σύστημα αυτή τη φορά. Με ένα βέβαιο και σταθερό ελιγμό. Σαν αυτό του βουνού. Του βουνού των ηττημένων - Νικητών! ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΗΝΗ Τα σπορτέξ του, που τον βόλευαν στις εφημερίες, ιρίδιζαν στο σκοτάδι. Έπρεπε να τα ξεφορτωθεί Στη μεγάλη νύχτα του βουνού όφειλε να είναι αόρατος (Απόσπασμα από...

"προοίμιο για μια εποχή": μη με μαρτυρήσεις ψέλλισε σταύρωσα φίλησα τα δάχτυλα το παιδί έτρεξε το σκυλί συνέχισε να γλείφει κανείς στο απέναντι παράθυρο Σταδίου άδεια κοίταξα μια το μαδημένο πεζοδρόμιο και μια την πόλη που ψυχορραγούσε αύριο η θάλασσα θα έμπαινε στα σπίτια

ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ Με το φεγγάρι αρχαίο πλοίο μια βόλτα στον ουρανό μια νύχτα έρωτα ή θανάτου. Όρθιο μισό και πανσέληνο βρώσιμο σύμβολο στο στόμα σου στο στόμα μου.

"Άβαρις. Σκύθης, Σεύθου υιός· συνεγράψατο δε χρησμούς τους καλούμενους Σκυθικούς· και γάμον Έβρου του ποταμού· και καθαρμούς· και θεογονίαν καταλογάδην· και Απόλλωνος άφιξιν εις Υπερβορέους, εμμέτρως. Ήκε δε εκ Σκυθών εις Ελλάδα. Τούτου ο μυθολογούμενος οϊστός, του πετομένου από της Ελλάδος μέχρι των υπερβορέων Σκυθών, εδόθη δε αυτώ παρά του Απόλλωνος." Σούδα, αρχή Α' στοιχείου (προμετωπίδα του βιβλίου) [Μικρό δείγμα της ποιητικής του γραφής: Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΛΕΒΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ Έχω έναν δικό μου τρόπο να μοιράζω τα υπάρχοντά μου όπως σήμερα το πρωί λόγου χάριν που ήμουν...

Η γλωσσοκεντρική/γλωσσοπλαστική ποίηση του Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλου (Τις λέξεις δεν τις αναγνωρίζετε/ Έτσι αριθμομνήμονες που/ Καταντήσατε/ Δεν μπορείτε να δείτε/ Ούτε να δείξετε το φεγγάρι) βαθειά συνδεδεμένη με τον σουρεαλισμό, προϊόν της αγάπης του στον Ανδρέα Εμπειρίκο (με τις διττές του ιδιότητες του υπερρεαλιστή ποιητή/ψυχαναλυτή), παρουσιάζει την ανάλογη έκ-ρηξη που απαιτούν οι καταστάσεις στα χρόνια μας. Κάθε του λέξη είναι μια χειροβομβίδα, έτοιμη να σκάσει πρώτα στα δικά του χέρια κι έπειτα [ελπίζει] να ευαισθητοποιήσει τους ανα-γνώστες προς τους οποίους προσβλέπει...

Η νέα ποιητική συλλογή της Κύπριας Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου, που αποτελείται από εκατόν δεκάξι χαϊκού με τίτλο, αξιοποιεί τις λέξεις/συναισθήματά της που πλέκουν το δικό της ποιητικό μύθο στους λαβυρίνθους της δημοφιλούς και ιδιαίτερα διαδεδομένης τέχνης των χαϊκού. Τα χαϊκού, κάποτε ποιητικές ασκήσεις που αφορούν τη φύση (ΕΣΠΕΡΙΝΟ, Επαναστάτης/ ο ήλιος στη δύση του/ βάφει τις τύψεις), σήμερα εξελίσσονται και βρίσκουν γόνιμο έδαφος εκφράζοντας με την ολιγόστιχη τεχνική τους την κυρίαρχη σύγχρονη αντίληψη της ζωής (ΑΠΟΞΗΡΑΝΣΗ/ Έλλειψη νερού/ στη θάλασσα των πόθων/ με ερή...

Θα 'πρεπε οι άνθρωποι να διαλέγουν μόνοι τον τόπο που θέλουν να ζήσουν, αντί να τους διαλέγει η εξουσία. Η εξουσία διαλέγει τους τόπους για τον εαυτό της. Κι όταν λέμε εξουσία μπορεί να εννοούμε τον αλήτη στο τρένο, έναν κολυμβητή του Φαλήρου, τον Πρωθυπουργό, τον βασιλιά. Όποιος τέλος πάντων είναι εξουσία εκ της ουσίας του, εκ του φυσικού του. Όποιος είναι έξωθεν της ουσιώδους τέχνης, της τεχνοκρατίας. Είναι ιδιότης και φύσις, nature. Να το πω μ' ένα σύγχρονο οικονομικό όρο: είναι η κλεις των Τσιμέντων Ηρακλής. Σήμερα περάσαμε σε μια άλλη διάσταση, στο P(o)urgatorium. Ο D...

H θρησκευτικότητα, η αφοσίωση, η απόλυτη πίστη στον πρώτο και μοναδικό πλατωνικό έρωτα, η αναγκαστική (και εξαιτίας της αρρώστιας του) απομάκρυνση του Σωτήρη Ηρ. Παλαιολόγου (1926-1948) από τις μικροχαρές της καθημερινότητας, η προσπάθεια εξέλιξης της προσωπικότητας αποκλειστικά μέσα από πνευματικούς και μοναχικούς δρόμους, ο σεβασμός και η απόλυτη προσήλωση σε απαράβατους ηθικούς κανόνες αποτυπώνονται σε όλα τα κείμενα και στο παρόν θεατρικό του δράμα που ξεκίνησε να συνθέτει μόλις σε ηλικία 18 ετών.

Ενδέκατη ποιητική συλλογή του Χάρη Μελιτά στην τελευταία 20ετία, δεύτερη, μετά την "Ελεύθερη πτώση", στο 2015. Με έναν τόνο τραγικού λυρισμού -προϊόν και αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης εθνικής αλλά και ατομικής απόγνωσης, με ένα καυστικό αυτοσαρκασμό στα όρια της προσωπικής αποκαθήλωσης και της ανθρώπινης αποξένωσης, ο Μελιτάς περιγράφει για λογαριασμό του, αλλά φαίνεται πως εκφράζει μια συνολικότερη τάση μέσα στην ολοένα και δυσχερέστερη θέση που βρισκόμαστε, τα δεινά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Υψωμένα τείχη, παράλληλοι καλλιτεχνικοί μονόλογοι, απουσία συλλογικής έκ...