Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σείεται η κοιτίδα σου, ισοπεδώνονται εστίες τ’ αστέρια σου γκρεμίζονται σε σκοτεινές πηγές Γλώσσα, καταρρέεις Σε ξεριζώνουν σαλπίσματα από πυρωμένα μάτια Έχεις τρόμο να τελειώσεις Παιδιά λιμοκτονούν Αισχύνου σε δρόμους σιωπών Της προσφυγιάς εσύ, ικέτιδα ελέους εξόριστη σε κοινότοπες εκκλήσεις Ποιες ευτυχίες σου παλιές θα σε κερώνουν να μη σήπεσαι Ποιες ελπίδες σου να συνεχίζεις; Η τριλογία σιωπών του Απόστολου Παλιεράκη διαρθρώνεται σε τρία τμήματα: το εισαγωγικό ποίημα "Ήπιοι τόνοι" θέτει το πρόβλημα της δικής μας στάσης ζωής. Ακολουθεί η βασική...

... Κάποτε θεέ μου θα σου μιλήσω για την κιβωτό της επανάστασης το μήκος κύματος της μοναξιάς της κι όσο ακόμα το μέτωπο ρολόι χτυπά στο στήθος μου θα σου πω πως θέλω να 'μαι η πρώτη ερωτευμένη σφαίρα που θα πυροβολήσει το κενό "Η επανάσταση της ουτοπίας"

Το αύριο είναι ο θάνατος Το αύριο είναι η ζωή Ό,τι πρόκειται να συμβεί είναι το αύριο [...] Ένα δόντι σπάει από τον τροχό του χρόνου. Ο δίσκος του γραμμοφώνου παίζει συνέχεια, με τη βελόνα κολλημένη στ ίδιο σημείο. Σ’ αυτή τη χώρα ο ξένος χάνει την αίσθηση του προσανατολισμού. ένει ανήξερος χαμένος στις σκέψεις του. Φοράει παπούτσια παντζάμπι με το κοστούμι και το γιλέκο του. Σ’ αυτή τη χώρα ο ξένος εξακολουθεί να κοιτάζει τη φωτογραφία στο παλιό του διαβατήριο και τον φοβίζει η θωριά του.

Τα εντόνως έμμετρα ποιήματα του Παναγιώτη Βούζη θα μπορούσαν, εκ πρώτης όψεως, να χαρακτηρισθούν ως "αυθάδεις" ερωτικοί πειραματισμοί. Στην ουσία τους πρόκειται για ποιητικές φόρμες μιας σκληρής, καλοδουλεμένης και συνειδητά επιθετικής (και όχι προκλητικής) διατυπωμένης πρότασης, που αποδυκνύει τις συνειδητές επιλογές του δημιουργού. Οι λέξεις και οι φράσεις του Παναγιώτη Βούζη συνθέτουν με ακρίβεια τους στίχους και τα ποιήματα της συλλογής, αναδεικνύοντας μια ποιητική ωριμότητα και μια οικονομία εκφραστικών μέσων. Παρά το έντονα έλλογο του χαρακτήρα τους τα ποιήματα του Βο...

Μια ανθολόγηση στο χώρο των δημοτικών τραγουδιών με θέμα τους φυτά λουλούδια δέντρα που ξεκίνησε πριν τριάντα περίπου χρόνια, όταν, παρότι μουσικός στη Μέση Εκπαίδευση, ανέθεσαν στη Λίτσα Λεμπέση τη διδασκαλία του μαθήματος της Φυτολογίας. Συνεχίζοντας αδιάλειπτα την ερευνητική αλλά και συνδυαστική, μεταξύ των τεχνών και κυρίως της μουσικής, προσπάθειά της η συγγραφέας σκέφτηκε να δώσει στην αποκομμένη από τις ρίζες, βιώματα και μνήμες από ήχους παραδοσιακής μουσικής εποχή μας, ένα δείγμα αυτής της σχέσης μεταξύ φύσης, δημώδους ποίησης και μουσικής. Σημειώνει σχετικά...