Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στη γλύπτρια Camille Claudel και την πρώτη γυναίκα ψυχίατρο της Γαλλίας Constance Pascal. Μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ. Η ιστορία δύο γυναικών που διεκδίκησαν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερες, να υπερασπιστούν τα πιστεύω τους, να σπουδάσουν και να εργαστούν, σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας περιοριζόταν στο ρόλο της συζύγου και της μάνας. Η Camille και η Constance δεν συναντήθηκαν ποτέ, αλλά έζησαν και εργάστηκαν στην ίδια πόλη, την ίδια χρονική περίοδο, μοιράστηκαν παρόμοιες εμπειρίες, αντιμετώπισαν κοινές δυσκολίες και δόθηκαν με...

Τα "Θεατρικά επίλεκτα", η σειρά της Κάπα Εκδοτικής για το νεοελληνικό θέατρο, συγκεντρώνει κείμενα που έχουν ήδη απασχολήσει τη σύγχρονη θεατρική πρακτική και που συνεχίζουν να παρουσιάζονται σε σκηνές της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Με την έκδοση σύγχρονων θεατρικών έργων Ελλήνων συγγραφέων που έχουν προσφέρει και συνεχίζουν να προσφέρουν με τη γραφίδα τους νέες προοπτικές στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία, τόσο από τη μεριά του κειμένου όσο και από τη μεριά της παράστασης, η Κάπα Εκδοτική φιλοδοξεί να δημιουργήσει μία θεατρική "βιβλιοθήκη" - πολύτιμη παρακαταθήκη γι...

Δεν θα σας αφήσω να μου δυσφημίζετε τον πόλεμο. Λένε ότι αφανίζει τους αδύναμους, αλλά αυτοί και στην ειρήνη πάνε κατά διαόλου. "Το 1939, αυτοεξόριστος στη Σουηδία, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ αρχίζει να γράφει τη "Μάνα Κουράγιο" με τον υπότιτλο "Ένα χρονικό από τον Τριακονταετή Πόλεμο", εμπνευσμένος από το μυθιστόρημα του Χανς Γιάκομπ φον Γκρίμελσχαουζεν "Η ζωή της αρχιαπατεώνισσας και αλήτισσας Courasche", που δημοσιεύτηκε το 1670, και βασιζόμενος σε ένα παράδειγμα μιας τσιγγάνας που περιγράφει πώς η λαίλαπα του Τριακονταετούς Πολέμου οδήγησε σε ηθική και υλική εξαθλίωση των λα...

Το μονόπρακτο "Η διανυκτέρευση" παίχτηκε για πρώτη φορά, μαζί με τα μονόπρακτα "Η πόλη" και "Η παρέλαση", έχοντας τον γενικό τίτλο "Η πόλη", από το Θέατρο Τέχνης τον Μάιο του 1965 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και σκηνικά-κοστούμια Μαρίας Ρούσσου. Είχαν λάβει μέρος: Σοφία Μιχοπούλου (Γριά), Κατερίνα Καραγιάννη (Σοφία), Νίκος Χαραλάμπους (Μίμης). Επίσης, μεταδόθηκε από το Rai3 Radio τον Οκτώβριο του 1966. Το μονόπρακτο "Η πόλη" πρωτοπαίχτηκε από το Θέατρο Τέχνης τον Μάιο του 1965 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και σκηνικά-κοστούμια Μαρίας Ρούσσου. Είχαν λάβει μέρος: Νεκτάριος Β...

Κι αν τ' Όνειρο δήθεν υψώνει τείχη στην κοιλάδα του Χρόνου, ο Χρόνος το κάνει να πιστέψει πως γέννημα είναι του πόνου. "Στις 19 Αυγούστου του 1931, ακριβώς πέντε χρόνια πριν την εκτέλεσή του, ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα ολοκληρώνει στη Γρανάδα το Asi que pasen cinco anos"" (Σαν περάσουν πέντε χρόνια), θεατρικό έργο που είχε αρχίσει να γράφει στην Κούβα, το 1930, και το οποίο ανήκει μαζί με το "El Publico" (Το κοινό) του 1930 και το ανολοκλήρωτο "La comedia sin titulo" (Κωμωδία δίχως τίτλο) στην άτυπη τριλογία του αποκαλούμενου "Teatro imposible" ["Ανέφικτου θεάτρου"]. Στα...

Η Ελλάδα της κρίσης είναι η Ελλάδα του χτες και του αύριο; Η πατρίδα μας; Αυτή που ξέρουμε, που αγαπάμε και αναθεματίζουμε την ίδια στιγμή; Η ίδια είναι. Μόνο οι άνθρωποι αλλάζουν. Όχι αυτοί που γράφουν την ιστορία, μα αυτοί που είναι η ιστορία. Δυο απ' αυτούς τους ανθρώπους συναντιούνται ένα απόγευμα. Τυχαία; Αδιάφορο. Ποια είναι η αφορμή; Ούτε αυτό μετράει. Σημασία έχει ότι για μερικές ώρες βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλο, σε μια μονομαχία του παράλογου με τη λογική. Αν υπάρχει παράλογο κι αν ξέρουμε τι είναι λογική Ο ένας είναι ο Χρηματιστής κι ο άλλος ο Άστεγος....

Ο θεατρολόγος Μάκης Μεζόπουλος σημειώνει στον πρόλογό του: «Σαν μικρές φλούδες ζωής μοιάζουν οι ιστορίες που η Δήμητρα Στάικου τοποθέτησε πάνω στο χαρτί. Άνθρωποι του περιθωρίου που γίνονται οικείοι και άνθρωποι που έμοιαζαν οικείοι περνούν στο περιθώριο. Το κείμενο φαίνεται να θέλει να αλλάξει τους κανόνες του χθες, να ξυπνήσει όσους ακόμα κοιμούνται και να τους δείξει έναν κόσμο γυμνό και ελεύθερο. Πόρνες, μετανάστες, ζευγάρια και οικογένειες μπαίνουν σε μια δίνη που συνεπαίρνει και μαγεύει». Το Παιχνίδια ή ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει είναι ένα έργο σαν κινηματογραφικ...

The aim of this booklet is to decode the allegories and symbols in the literary work of Tennessee Williams. There can be no doubt that Williams constructs an image of himself through his theatrical heroes and heroines. Val Xavier (Orpheus Descending), Lot (The Kingdom of Earth) and other Christ figure characters are just camouflaged projections of Williams's life and times. The process of self sanctification involves his theatrical characters along with Christian hagiology and his own traumatic experiences. As a playwright he uses theatrical characters as a dramaturgical d...

Οι στιγμές. Οι αγάπες. Οι στίχοι. Όλα σκοτωμένα. Όλα μακριά κι όμως τόσο κοντά. Παιδιά μου και οι φόβοι μιας ζωής που κλείδωσα μαζί με το παιδί που γέννησα. Η βροχή σβήνει τη φωτιά. Ο αέρας σκορπά τη στάχτη. Η υγρασία ξεβάφει τις μάσκες. Ο χρόνος δε μπορεί να μας γυρίσει στο χθες κι εγώ πιο μόνος κι από νεκρός ζω για τις αλλαγές που φέρνει κάθε τόσο η ζωή. Πρόκειται για 21 καινούργια ποιήματα που έχουν σαν κύρια θεματολογία το χρόνο που κυλάει, την ανθρώπινη ύπαρξη, το παιδί και το θάνατο στη σύγχρονη Ελλάδα. Ουσιαστικά οι βασικοί θεματικοί πυλώνε...

Πρόκειται για τη δραματουργική προσαρμογή που έκανε ο σπουδαίος σκηνοθέτης, μελετητής του θεάτρου, ακαδημαϊκός και δάσκαλος Σπύρος Α. Ευαγγελάτος στο έργο "Αμύντας" του Γεωργίου Μόρμορη. Ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος γράφει: "Το 1745 τυπώνεται ανωνύμως στη Βενετία μια ελεύθερη μετάφραση στην τότε ομιλουμένη ελληνική και σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο της θρυλικής κωμωδίας του Torquato Tasso "Aminta" (1573). Πριν από χρόνια είχα την τύχη να ανακαλύψω πως κάτω απ' την ανωνυμία κρυβόταν ο επτανήσιος από τα Κύθηρα ιατροφιλόσοφος και ποιητής Γεώργιος Μόρμορης (1720-1790). Ο "Αμύντας...

Από την ώρα που γεννιόμαστε, κλαίμε· επειδή φτάσαμε μόνοι σε μια τεράστια σκηνή γεμάτη με τρελούς. "Είναι οι ήρωες του Βασιλιά Ληρ θεματοφύλακες των οικογενειακών δομών και συγκρούσεων; Εκπρόσωποι του καλού και του κακού; Αρχέτυπα των χαρακτήρων που επινοούμε για τους προγόνους μας και που η εκπλήρωσή τους μας βαραίνει μια ζωή; Κι αυτοί οι φόβοι που μοιάζουν δικοί μας κι όμως δεν είναι; Μπορεί, άραγε, η γλώσσα του Σαίξπηρ να υποκαταστήσει όσα δεν λέγονται στο οικογενειακό τραπέζι; Η ποίηση να επιστρέψει όσα δεν εκπληρώθηκαν ποτέ; Κι αν είναι η σύγκρουση του παρόντος με...

Αφιερωμένο στον Πόρο, το καλαίσθητο λεύκωμα του Γιάννη Σουλιώτη παρουσιάζει την ιστορία του νησιού και τα αξιοθέατά του, μέσα από μια λογοτεχνική αφήγηση όπου πρωταγωνιστούν διεθνούς φήμης προσωπικότητες της πολιτικής, των τεχνών και των γραμμάτων. Ο Πόρος, ο βράχος αυτός του Σαρωνικού, αποτελείται από δυο νησιά, την Σφαιρία και την Καλαυρία. Στο δεύτερο αυτό κομμάτι του εκτείνεται μια μεγάλη παραλιακή ακτή, το Νεώριο, όπου έζησαν, μεγάλα ή μικρά διαστήματα, ανάμεσα στην καταγάλανη θάλασσα, τα μυρωδάτα γιασεμιά, τα φούλια, τις μπουκαμβίλιες, σπουδαίοι πολιτικοί, συγγραφείς...

Δεν είναι ποίηση αυτές οι λέξεις. Τα τιμαλφή του μυαλού μου μόνο. Και σκόρπια βόλια. Οι λέξεις. Τι κι αν πούντιασαν στα χαρακώματα. Αντέχουν μεσονύχτια.

Με πρωταγωνιστή το στάρι, το λεύκωμα που φέρει την υπογραφή του Γιάννη Σουλιώτη φιλοδοξεί, αποτυπώνοντας την κεντρική θέση του στην ελληνική παράδοση, να αναδείξει την αξία του πολύτιμου αυτού καρπού ζωής και να συμβάλει στη διατήρηση των ελληνικών εθίμων. Με βάση την πρώτη έκδοση που επικεντρωνόταν στην ιστορία των κόλλυβων, ο συγγραφέας εμπλουτίζει το περιεχόμενό του με νέα θέματα και φωτογραφίες που συνδέονται με το σιτάρι και τα προϊόντα του ως αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης. Ποιος γνωρίζει γιατί το πρόσφορο είναι στρογγυλό και τι σημαίνουν όλα αυτά τ...

Το 1728, διακόσια χρόνια πριν της δώσει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ τη σημερινή μορφή της, ο Τζον Γκέι έγραψε την Όπερα του Ζητιάνου, που είχε μάλιστα ιστορικό υπόβαθρο: τον 18ο αιώνα υπήρχε πράγματι στο Λονδίνο μια καλά οργανωμένη συμμορία, της οποίας αρχηγός ήταν ο Τζόναθαν Ουάιλντ. Αυτή η συμμορία πρωτοτυπούσε κάνοντας ληστείες και πουλώντας τα κλοπιμαία στα θύματα της ληστείας σε μεγαλύτερη τιμή, ενώ διατηρούσε στενές σχέσεις με την αστυνομία που έπαιρνε ποσοστά. Ο Τζον Γκέι βασίστηκε σ' αυτή την ιστορία για να σατιρίσει τον τότε διαβόητο πρωθυπουργό Ουώλπολ μοιράζοντας τα χαρακτ...

Έργο εμβληματικό της ρώσικης και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η Άννα Καρένινα αρθρώνεται με άξονα την αφήγηση παράλληλων ερωτικών ιστοριών. Το πάθος και η διαχείρισή του θέτουν το πλαίσιο και λειτουργούν ως το προνομιακό πεδίο για τη μυθιστορηματικώ τω τρόπω απεικόνιση της Ρωσίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Μια απεικόνιση που ενσωματώνει με εντελή ευθικρισία και ακρίβεια πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ανακατατάξεις, τρόπους και σχέσεις κάθε είδους. Ανακατασκευάζοντας το μυθιστορηματικό υλικό, ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης συνθέτουν την δική τους αναπαράσταση το...

Ο Ίψεν θα δημοσιεύσει το τελευταίο του έργο, "Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί", το 1899. Ο "δραματικός" αυτός "επίλογος", όπως επέλεξε με έναν υπότιτλο να το χαρακτηρίσει, είναι ένα έργο του χρόνου του τέλους. Ο διάσημος γλύπτης Ρούμπεκ, ο οποίος ζει σ' ένα παρόν νεκρό και έναν ορίζοντα που όλο κλείνει, και η Ιρένε, η γυναίκα που επιστρέφει από το παρελθόν, αναρρώνουν σε ένα ιαματικό θέρετρο. Συνδέονται με έναν έρωτα παλιό και ματαιωμένο και μια τεκνογονία πνευματική: το opus magnum του Ρούμπεκ, τον πίνακα με τίτλο "Αναστάσιμη Ημέρα", την έμπνευση για το οποίο του χάρισ...

Θα μπορούσε να ειπωθεί πως Το κουκλόσπιτο είναι η ιστορία μιας αρκετά ανώριμης γυναίκας που αίφνης ξυπνά και βλέπει την πραγματική οικογενειακή της κατάσταση, βλέπει το "ζωτικό ψεύδος", πάνω στο οποίο βάσισε τη ζωή της. Παντρεύτηκε και έκανε παιδιά με έναν "άγνωστο", κάποιον που πάντα τη μεταχειριζόταν σαν παιδί και τη θεωρούσε κτήμα του. Γι' αυτόν τον λόγο παραιτείται από την παλιά ζωή της και την κίβδηλη υπόσταση του "κουκλόσπιτού" της. Νιώθει ότι πρέπει να βγει έξω στον πραγματικό κόσμο. Εκεί θα κάνει το πρώτο βήμα σε έναν κόσμο διαφορετικό, πιο σκληρό και πιο μοναχικό...

Ζηλεύω καθετί που η ομορφιά του δεν πεθαίνει. Ζηλεύω το πορτρέτο που μου ζωγράφισες. Γιατί να διατηρήσει αυτό όσα θα χάσω εγώ;! Κάθε στιγμή που περνά κλέβει κάτι από μένα και το δίνει σ' αυτό. Θα γεράσω, θα γίνω απαίσιος και φρικτός. Όμως αυτός ο πίνακας θα μείνει για πάντα νέος. Δεν θα δείχνει ποτέ μεγαλύτερος από αυτή την ημέρα. Μακάρι να γινόταν το αντίθετο! Να έμενα για πάντα νέος και η φθορά να έμενε στον πίνακα! Θα έδινα τα πάντα γι' αυτό, τα πάντα! Ναι, δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο που δεν θα έδινα! Αιώνια νεότητα, ατέλειωτα πάθη, λεπτές ηδονές και μυστικά, άγριες...

Μια τραγουδίστρια της όπερας, η οποία επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στον Μαγικό Αυλό του Μότσαρτ για πολλοστή φορά, εξαντλημένη από την πειθαρχεία που έχει επιβάλει στον εαυτό της και την επαναλαμβανόμενη έκθεση στο κοινό, αποφασίζει να ματαιώσει τις εμφανίσεις της και να αποσυρθεί στην εξοχή μαζί με τον τυφλό και αλκοολικό πατέρα της. Εκείνος όμως, έχει εναποθέσει όλη του τη ζωή στην καριέρα της. Στη συντροφιά τους βρίσκεται και ένας γιατρός, δόκτωρ Ιατροδικαστικής, ο οποίος είναι παθιασμένος με την ανθρώπινη ανατομία, αλλά αδιάφορος για την ανθρώπινη ύπαρξη... Στο επίμετρ...