Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Επιτύμβια επιγράμματα ήταν η έμμετρη ολιγόστιχη ποίηση των Αρχαίων Ελλήνων, πάνω σε μαρμάρινη ή λήθινη στήλη, που συνόψιζε την ιστορία του ανθρώπου που πέθανε και ετοποθετείτο πάνω σε τύμβο (μικρό λόφο από χώμα) για να γίνεται ορατή από τους περαστικούς. Αυτό το Σήμα-Μνήμα εμφανίστηκε γύρω στον 7ο αιώνα π.Χ. και διατηρήθηκε μέχρι περίπου τον 6ο αιώνα μ.Χ. Θεωρείται πλέον ως ένα εξέχον λογοτεχνικό είδος. Το πιο σύγχρονο επιτάφιο επίγραμμα που γνωρίζω είναι του Νίκου Γκάτσου και είναι χαραγμένο στην επιτύμβια στήλη που κοσμεί τον τάφο του Μάνου Χατζιδάκι στο κοιμητήρ...

[...] Η προσπάθεια έκδοσης επιστημονικών εργασιών μου στον παρόντα τόμο με αντικείμενο τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θεωρείται, κατά την άποψή μου και κατόπιν συστάσεως προσωπικοτήτων της πνευματικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας μας, απαραίτητη δεδομένου ότι συνιστά μια θετική συμβολή ενός textbook με μελέτες περιπτώσεων (case studies) που αποτελούν για τους Έλληνες φοιτητές ένα χρήσιμο εργαλείο για την εκπαίδευσή τους και την κάλυψη ενός εννοιολογικού κενού στην επικοινωνία ενόπλων δυνάμεων και κοινωνίας. [...] (Δημήτριος Σμοκοβίτης)

Εξακολούθησε: Ζητούσα πέρα από μένα, πέρα από σένα, αυτό που είναι άπειρο, αυτό που μένει άπειρο. Γυρεύω το μάκρος και το πλάτος. Το ύψος και το βάθος εκείνου που δεν σχηματίζεται, δεν αγγίζεται, δεν κρατιέται. Είμαι μια φλόγα μ' ένταση που καταπίνει το σκοτάδι και χάνεται και σβήνεται στην ένταση. Προσπαθώ να μάθω πούθε ξεκίνησα, γιατί ξεκίνησα. Πόσο προχώρησα και πόσο μένω πίσω. Όχι πως δεν σε γνώρισα. Όχι πως δεν με κράτησες. Όχι πως δεν είμαστε βαθιά και ψηλά ενωμένοι. Μα είναι που δεν επρόλαβα να σ' ανεβάσω, που κι εσύ δεν επρόλαβες να με κερδίσεις την ώρα που μ' έχανε...

"Σε λίγο η ζωή μου θα 'ναι ένα όνομα που γράφτηκε με μολύβι και σβήστηκε με γομολάστιχα"

"Υπάρχουν ακόμα εκκρεμότητες"... σκέφτηκα. Δάκρυα από σκοτάδι. Σκοτάδι και φως. Οι χαρακτήρες, η ιστορία, τα ενδεχομένως "κενά" που δειλά-δειλά συμπληρώνονται, η αντιστροφή των ρόλων, οι ρόλοι. "Το μόνο που έχει σημασία, μου είπες, είναι η ζωή. Η ανεκτίμητη. Και ύστερα... ΑΔΕΙΕΣ σελίδες..."

Ο Αλέκος, μεγαλωμένος σ' ένα μικρό ορεινό τη δεκαετία του 1930, εγκαταλείπει τη φτωχή οικογένειά του προς αναζήτηση καλύτερης ζωής στην πρωτεύουσα της χώρας, την Αθήνα. Παντρεύεται βιαστικά, για να διώξει τη μοναξιά του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και πριν καλά καλά το καταλάβει, κλείνοντας τα 20, βρίσκεται με δυο μωρά... Ώσπου κάποια μέρα εξαφανίζεται ανεύθυνα, αδιάφορα και άσπλαχνα χωρίς ν' αφήσει ίχνη πίσω του. Τι μυστικό κρύβεται άραγε πίσω απ' αυτή την εξαφάνιση, και πως βιώνει η οικογένειά του την εγκατάλειψη τα χρόνια που θα ακολουθήσουν; Μια αληθινή...

Η ζωή, αναμφίβολα, είναι απρόβλεπτη, καθώς μας έχει ορίσει να βαδίζουμε σε μονοπάτια που έχει επιλέξει αυτή για μας. Σ' αυτά τα μονοπάτια κλήθηκαν να περπατήσουν οι ήρωές μας, σε μια δύσκολη εποχή, καθώς αλλάζει το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα και έρχεται η χούντα των συνταγματαρχών. Ψάχνοντας τα σημάδια, η Μυρτώ θα αφεθεί στον φλογερό έρωτά της για τον Άρη... Πονάει, χαίρεται, αγωνιά, συγκρούεται... Ένα κουβάρι μιας ζωής που ξετυλίγεται από την Πάτρα στην Αθήνα κι από 'κει στο Παρίσι, περιπλέκεται και τους οδηγεί σε μια καινούρια πραγματικότητα.

Ο φαταούλης Μπάνυ... Τον λένε Μπάνυ και είναι χοντρούλης. Η λαιμαργία του τον οδηγεί σε μια απίστευτη περιπέτεια. Ευτυχώς γι' αυτόν οι καλοί του φίλοι είναι πάντα εκεί να τον βοηθήσουν. Λέτε η περιπέτεια να του ανοίξει πιο πολύ την όρεξη, ή μήπως του την κόψει τελείως; Το Γελαστό Φεγγάρι... και ο Ζαβολιάρης Άνεμος Τα πνεύματα του δάσους έχουν χιούμορ; Μερικές φορές ναι, άλλες πάλι όχι. Η τρελοπαρέα του Στίλη Τριφύλη αποφασίζει να μάθει τις διαθέσεις τους και μπλέκει στα δίχτυα της ινδιάνικης φυλής των Τριφυλλιών. Θα καταφέρουν άραγε τα παιδιά να απαντήσουν στο αίνιγμα...

Όνειρ' απόψε με συντρόφεψαν χίλια, πλάγιασα νωρίς. Άκαρδα διώχνεις ζήτουλες των φαναριών, πείνασες ποτέ;

Εκείνη δεν κατάλαβε την αλλαγή που έγινε στον άντρα της. Δεν κατάλαβε τη σωματική και ψυχική απομάκρυνση. Δεν έβλεπε το πρόβλημα που απλωνόταν μπροστά της. Είχε ξεχάσει να είναι γυναίκα εκτός από μάνα και νοικοκυρά. Χανόταν στον χρόνο των άλλων υποχρεώσεων και ήταν πάντα κουρασμένη. Μια γυναίκα, χαμένη στις καθημερινές της υποχρεώσεις... Εκείνος κοιτώντας το ταβάνι, το μυαλό του γύρισε στο βράδυ που πέρασε. Ήταν τόσο όμορφα, που δεν μετάνιωσε για την πράξη του. Η Ελπίδα πρόσθεσε στη ζωή του αυτό που του έλειπε, αυτό που δεν έπαιρνε από τη Δέσποινα εδώ και χρόνια...

Τι είναι, αλήθεια, ο έρωτας; Ο σκεπασμένος ουρανός που μυρίζει βροχή; Οι αστραπές που χορεύουν στο μισοσκόταδο; Η καταιγίδα που ετοιμάζεται να ξεσπάσει; Ο ρυθμικός της βόμβος στην επιφάνεια του νερού; Η δροσερή της γεύση στα ξεραμένα μας χείλη; Τα αλαφιασμένα πουλιά που φτεροκοπούν κοπάδι γύρω μας; Η σκέψη που εκτοπίζει βίαια όλες τις άλλες για να ενθρονιστεί στο μυαλό μας; Τι απ' όλα είναι, λοιπόν, ο έρωτας; Ποιος ξέρει; Ίσως τίποτε απ' αυτά, ίσως όμως και όλα αυτά μαζί... Κι αν για κάποιος δεν είναι παρά μια εύθραυστη κατάσταση ευτυχίας, για κάποιους άλλους είνα...

Η προσφορά της Κύπρου στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τριανταπέντε χιλιάδες κατοίκους της να μάχονται σε όλα τα μέτωπα, καταταγμένοι στον Βρετανικό Στρατό. Κοινή πορεία Ελλήνων και Κυπρίων, καθώς έξι χιλιάδες άνδρες του Κυπριακού Συντάγματος πολέμησαν μαζί με τους Έλληνες, εναντίον Γερμανών και Ιταλών, εδώ, στη χώρα μας. Πάνω από 600 Κύπριοι (100 στην Ελλάδα) έπεσαν στα πεδία των μαχών και βρίσκονται θαμμένοι σε 56 κοιμητήρια 17 διαφορετικών κρατών. Επίσης, δυόμισι χιλιάδες Κύπριοι αιχμαλωτίστηκαν (οι περισσότεροι στην Ελλάδα) και κρατήθηκαν σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωση...

Η αλυσίδα είναι βαριά; Σε στενεύει; Με τον καιρό θα την χαλαρώνω...! Δεν θα πονάς πια... Θα σε λύνω... και εσύ θα 'ρχεσαι κοντά μου στο τζάκι... θα σε σφίγγω στην αγκαλιά μου... και εσύ θα κουρνιάζεις ευτυχισμένη... Ευτυχισμένος...! Το φεγγάρι απόψε μοιάζει λες και έχει ματώσει! Τι αστείο... ε; Είμαι τόσο θλιμμένος... Μικρή μου ζωούλα... Είσαι... ακόμα... άνθρωπος; Θα σε φωνάζω με το όνομα σου. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ δεν θα επιτρέψω να αλλάξει... όχι... Όλα στον κανονικό τους ρυθμό... όπως πριν... όπως πάντα... Οι δυο μας... μόνο οι δυο μας... για πάντα... Τα μάτι...

Σ' ορυχεία αισθημάτων καταλάγιασαν τα σφυροκοπήματα, σταμάτησαν οι εργάτες της αγάπης. "Απεργούμε" είπαν... Πίνουν τώρα καφέ πικρό τεμπελιάζοντας στην πλατεία Ανίας και Κενότητας γωνία, κάτω απ' το μεγάλο δένδρο με τα νεκρά φύλλα...

Ένας ουρανός ποιήματα. Μια θάλασσα στίχοι που κοχλάζουν. Σε βέβηλη εποχή η Νόπη Χατζηιγνατιάδου, μπορεί να βαδίζει κόντρα σε κάθε ανοησία, κάθε αιχμαλωσία. Στο ανήλιαγα δεν περιφέρεται, μήτε πύργους, μήτε σε σπηλιές. Σε ουρανούς και θάλασσες μονάχα, όπου περιφέρονται οι ποητές. Ανάλαφρη και ανάερη στέκεται ψηλά, να μας φωτίζει. Φως! Φως που πατεί τον Άδη. Κι άλλοτε κολυμπά στον βυθό της θάλασσάς της να εξορύξει λέξεις, να τις σμίξει με συναισθήματα βαθιά και υψηλά, να γεννηθεί νέο φως, να το σηκώσει στους ουρανούς των ανθρώπων που δέχονται την ποίηση...

Με λόγια που ζωγραφίζουν εικόνες και σκέψεις που υφαίνουνε ελπίδες... ο Τζαπάρ, ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά από κάποια γειτονιά του κόσμου, θα σκαρφαλώσει το δρόμο του δικού του ονείρου...!

"Σε μια τεράστια σκοταδοφυή σπηλιά ζούσαν κάτι αλλόκοτες, απερίγραπτα αποτρόπαιες, τρομακτικές σκιές..." "... Όμως, θα επαναστατήσουν οι φιγούρες, τα αντικείμενα, και θα θελήσουν να πεθάνουν, να σβήσουν. "Έλα, Ελευθερία!", θα φωνάξουν, θα ουρλιάξουν κι αυτή θα έρθει, θα καταστρέψει, θα σώσει. Και θα ακουστεί."