Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Απογειώσεις της Παναγιώτας Χριστοπούλου - Ζαλώνη εκδότριας του Λογοτεχνικού Περιοδικού "ΚΕΛΑΙΝΩ" μελετώντας το έργο των: - Αρχιμανδρίτη Μάξιμου Αδαμίδη - Μίμη Ανδρουλάκη - Γιάννη Αρκέτου - Ανδρέα Γεωργίου Αυξεντίου - Βασίλη Βεργόπουλου - Έφης Γιακανίκα - Κοκκόλια - Αντώνη Γιαννόπουλου - Στάθη Γρίβα - Ιερέα Γεωργίου Διαμαντόπουλου - Ανδρομάχης Διαμαντοπούλου - Φιλιππίδη - Ανδρέα Ζάκα - Θεοδώρας Ηλιοπούλου - Κουφοπούλου - Γιάννη Καλιντζόγλου - Νικηφόρου - Βύρωνα Καμπά - Ντίνας Κορδώνη - Ντένη Κουλεντιανού - Ντίνου Κουμπάτη - Βασίλη Λαμπρόπουλου - Ιωάννας...

Στη γέννησή σου ρόδο μου, ανοίξαν τα ουράνια Και κατεβήκαν Χερουβείμ με της χαράς γιορντάνια. Δρόμο πώς μου ανοίγουνε με σε να περπατήσω Και μου χαρίζουν άλλη μια ζωή να ξαναζήσω!

[...] Στον Αρχιερέα της θυσίας, στον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα προσκυνητής ευλαβικός ο στοχασμός μας. Γιατί είναι ο πρώτος κι ο μόνος ανώτατος κληρικός που έπεσε στο πεδίο της τιμής και του χρέους. Κι επειδή έμεινε ασάλευτος στο χαράκωμα κι ολόρθη η ψυχή του συνθέτοντας με τον αγέραστο Θανάση Διάκο μιαν αδευτέρωτης ενορχήστρωσης μελωδία στις καινούργιες Θερμοπύλες, στη Χαλκωμάτα, καίμε το λιβάνι μας απλά κι απέριττα. Και με δέος ιερό η σπονδή μας στο βωμό του ολοκαυτώματός του...

Ο Ιακώβ, ο αρλεκίνος ξυλοπόδαρος άλλες φορές χαίρεται και άλλες φορές λυπάται με τις εικόνες που βλέπει στο δρόμο. Μα δεν το δείχνει. Φοράει τη μάσκα του και μας αποκαλύπτει. Τι; Όλη την πραγματικότητα. Ίσως ανακαλύψεις και συ τον εαυτό σου μέσα σ' αυτήν, αν διαβάσεις τους στίχους αυτού του βιβλίου.

Είμαστε σε δύσκολους καιρούς. Ο σημερινός ήρωας και πατριώτης αύριο είναι ο δακτυλοδεικτούμενος προδότης και δοσίλογος. Το καλό παίρνει την όψη του κακού και το αντίθετο. Η αστάθεια είναι το γνώρισμα εκείνων των σκοτεινών χρόνων του αδυσώπητου αγώνα για την επιβίωση. Τότε που το δικαίωμα στο όνειρο για το ελεύθερο μέλλον ήταν πολυτέλεια. Επιβίωση! Λέξη "κλειδί", τυπικά και ουσιαστικά... Οι άνθρωποι δεν είναι θεοί, ούτε ημίθεοι και ας παριστάνουν πως είναι. Ας είναι αρχιερείς και μεγαλοσχήμονες. Είναι άνθρωποι "χοϊκοί", "φοράνε σάρκα", φοβούνται, συμβιβάζονται, υποτάσσονται...

Μέσα από τα ποιήματά μου θα διδαχθούν τα παιδιά την αγάπη στον Θεό, στους ανθρώπους, στην οικογένεια. Καθώς και τις αξίες: ειρήνη, χαρά, ελευθερία, φιλία' πίστη, ευλάβεια, ευγνωμοσύνη, αντιρατσισμό.

Κάποτε, κάποιος... εγώ... μιλούσα... ένα είδος κηρύγματος... στον εαυτό μου... ενάντια στον Θεό... απ' τα μάτια μου φλόγες... Ένας ζεστός πυρετός! Και ξαφνικά... από μακριά... Η φιγούρα του Υιού Του! Με σημάδεψε... Το βλέμμα μου... Τότε μίλησε πολύ περισσότερο Από εκείνο το ανόητο "κήρυγμα", Το χωρίς καθόλου ψυχή... Εκείνος ερχόταν σιγά σιγά Και σταθερά... προς το μέρος μου... Κι εγώ τρομαγμένος... Όχι φόβο όμως μόνο... το βλέμμα μου Του ζητούσε απεγνωσμένα συγνώμη! Τι ντροπή! Ο φτωχός και άθλιος θνητός που... Το βλέμμα μου τα είπε όλα... Πριν Σε γνωρί...

Η ζωή μιας γυναίκας ανατρέπεται μετά το θάνατο του άντρα της. Αναζητώντας βοήθεια, αρχίζει ψυχοθεραπεία. Με τον καιρό, όχι μόνο βελτιώνει και αλλάζει ριζικά τη ζωή της, αλλά λατρεύει τη διαδικασία και δίνει ό,τι καλύτερο από την προσοχή και την ενέργεια της σ' αυτήν. Ώσπου, κάποια στιγμή τα πράγματα ανατρέπονται και πάλι. Ένα ταξίδι στα βουνά και τις χαράδρες της ομαδικής ψυχοθεραπείας.

Μέχρι να φύγουν οι φίλου του θείου έπιασε βροχή. Μόλις που πρόλαβε να μαζέψει λίγα λουλούδια κάπαρης και λίγα κλαδιά βουκαμβίλιας και να τα βάζει στο βάζο, στη μέση του τραπεζιού. Μαζευτήκαμε όλοι στο τραπέζι και κοιτούσαμε αμήχανοι. Αντί για αρνάκι, τρώμε κοτόπουλο βραστό, μισοψημένες μπριζόλες και τσουγκρίζουμε με ζωγραφιστά αυγά, κίτρινα, μπλε και καραβάκια και λουλούδια. Όσο για λαμπρή πασχαλιάτικη μέρα, ούτε ίχνος. Είχαμε μια βροχερή χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα να μας πλακώνει. Όμως, είμαστε όλοι μαζί χαρούμενοι, μονιασμένοι κι ήρθαμε να κάνουμε Πάσχα στο νησί συντροφιά μ...

"Ο κόσμος πάει μπροστά", φωνάζει ο Άγγελος Τερζάκης, "αυτό είναι πολύ ωραίο. Αρκεί να μην αφήσει πίσω του την ανθρωπιά, την καρδιά του." Και ο άγριος τούτος κόσμος πορεύεται δημιουργώντας, πάνω απ' όλα, οργή και απογοήτευση στον ανθρώπινο παράγοντα. Και ερχόμαστε όλοι εμείς μ' αυτά που γράφουμε να ξεπετάμε ιδέες, πολλάκις απωθημένες στα βαθύτερα συρτάρια του ψυχισμού μας, αλλά πάντα πυρακτωμένες στην ατομική και κοινωνική κάμινο της κριτικής. "Και δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου, που τις κ...

Μαζεύουμε σπυρί σπυρί τις μνήμες από κει που τις αφήσαμε γυρίζοντας πίσω. Σε γνώριμα μονοπάτια που περπατήσαμε. Σε πόλεις που έχουν στο κούτελο τα χνάρια μας. Βαδίζουμε στις μεγάλες άγνωστες πολιτείες του χθες... Στα μάτια μας ένας ήλιος που ανέτειλε στις καρδιές μας, Στα μπερδεμένα μαλλιά μας κρύβεται το αναμάλλιασμα από τον θερμό μας άνεμο. Πού και πού σα φωτορυθμικά άναβε κανένα αστέρι να μας λέει πού βρισκόμαστε... ...Μαζί μας οι μελαμψές σκιές να μας ακολουθούν. Να σέρνουν τα βήματά τους κρατώντας τα μαντίλια στα χέρια τους. Αυτοί περιμένουν τους Ανέμους....

Με λόγια που ζωγραφίζουν εικόνες και σκέψεις που υφαίνουνε ελπίδες... ο Τζαπάρ, ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά από κάποια γειτονιά του κόσμου, θα σκαρφαλώσει το δρόμο του δικού του ονείρου...!

"Σε μια τεράστια σκοταδοφυή σπηλιά ζούσαν κάτι αλλόκοτες, απερίγραπτα αποτρόπαιες, τρομακτικές σκιές..." "... Όμως, θα επαναστατήσουν οι φιγούρες, τα αντικείμενα, και θα θελήσουν να πεθάνουν, να σβήσουν. "Έλα, Ελευθερία!", θα φωνάξουν, θα ουρλιάξουν κι αυτή θα έρθει, θα καταστρέψει, θα σώσει. Και θα ακουστεί."

Αρχές της δεκαετίας του '70 σ' ένα ορεινό χωριό της Ανατολικής Κρήτης, ένα μεσήλικο ζευγάρι διαπληκτίζεται παραμονή και ανήμερα της Πρωτοχρονιάς με αφορμή τη χασούρα του συζύγου στο χαρτοπαίχνιδο και στα ζάρια, που τις μέρες αυτές είναι στην κορύφωσή τους. Μια και η τύχη τους γυροφέρνει, έχει να παίξει πολλά και διαφορετικά παιχνίδια στη Χριστινιά και στον Αλεξαντρή μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις, αδυναμίες και πάθη με ζωντανό σύμμαχο την ατόφια ιδιωματική γλώσσα, αναβιώνοντας συγχρόνως ήθη και έθιμα, ηθογραφώντας επίσης συμπεριφορές και αναδεικνύοντας αξίες που διατηρ...

Σ' ορυχεία αισθημάτων καταλάγιασαν τα σφυροκοπήματα, σταμάτησαν οι εργάτες της αγάπης. "Απεργούμε" είπαν... Πίνουν τώρα καφέ πικρό τεμπελιάζοντας στην πλατεία Ανίας και Κενότητας γωνία, κάτω απ' το μεγάλο δένδρο με τα νεκρά φύλλα...

Ένας ουρανός ποιήματα. Μια θάλασσα στίχοι που κοχλάζουν. Σε βέβηλη εποχή η Νόπη Χατζηιγνατιάδου, μπορεί να βαδίζει κόντρα σε κάθε ανοησία, κάθε αιχμαλωσία. Στο ανήλιαγα δεν περιφέρεται, μήτε πύργους, μήτε σε σπηλιές. Σε ουρανούς και θάλασσες μονάχα, όπου περιφέρονται οι ποητές. Ανάλαφρη και ανάερη στέκεται ψηλά, να μας φωτίζει. Φως! Φως που πατεί τον Άδη. Κι άλλοτε κολυμπά στον βυθό της θάλασσάς της να εξορύξει λέξεις, να τις σμίξει με συναισθήματα βαθιά και υψηλά, να γεννηθεί νέο φως, να το σηκώσει στους ουρανούς των ανθρώπων που δέχονται την ποίηση...