Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια σειρά ιδανική για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Με ευχάριστο τρόπο τα παιδιά μαθαίνουν παίζοντας με αυτοκόλλητα και χρώματα.

Σαν ετοιμόγεννης κραυγή ακούγεται ο θρήνος και κάπου κάπου ξαφνικά γέλιο μοιάζει το κλάμα πάνω απ' τον τάφο του νεκρού και δίπλα ένας κρίνος... θε μου, ζωή και θάνατος πορεύονται αντάμα!

Μη με κοιτάς Μη με κοιτάς με μάτια δακρυσμένα, Μην προσπαθείς να γυρίσεις στα παλιά. Όλα αυτά είναι περασμένα, Φύγανε και πάνε, είναι ξεχασμένα. Τράβηξε μπροστά, η ζωή είναι' ωραία Πάρτηνε σωστά, βάδισε γενναία.

Δεν γύρεψα Γεννήτορες ήχοι στο ύφος της σοφίας Συνθέτουν ορατόρια αγέννητής μου αγάπης Στη μπλέ των άστρων στάχτη μετέωρα Κοιμίζω αστραπές ανεκπλήρωτα ταξίδια Δεν γύρεψα στις λέξεις σου των ποιητών τα λόγια Στους ψίθυρους ψηλάφισα ρυτίδες μιας οδύνης Εμβρυακέ μου έρωτα γύρεψα την αγάπη σου

α) Το μαργαριτάρι των ευχών ... Ο Στίλης άνοιξε πάλι το συρτάρι του κι έβγαλε από μέσα ένα μεγεθυντικό φακό. Τον πλησίασε πάνω από το μαργαριτάρι και ...ουάου! Αναφώνησε με έκπληξη. Το μαργαριτάρι είχε μάτια, και στόμα και αφτιά!... β) Οι φρουροί του δάσους ... Ο Στίλης πάγωσε... Αν ο γιατρός έκοβε δρόμο μέσα από το δάσος θα χανόταν, γιατί οι σκανταλιάρηδες φίλοι του είχαν αλλάξει τα χρώματα στα μονοπάτια. Και αν η Τερέζα πάθαινε κάτι; Θα ήταν σίγουρα κι αυτός υπεύθυνος. Ένιωσε τα γόνατά του να τρέμουν. Αχ... έπρεπε να έχει μιλήσει στη μαμά του!...

α) Πού πήγε η μπαταρία μου; ... Ο Γκρήνης κούνησε το ραβδάκι που κρατούσε, ψιθύρισε κάτι περίεργα λόγια και μια γαλαζοπράσινη ακτίνα τύλιξε τα δυο παιδιά. "Ααα... ααα", φώναξαν και τα δυο τρομαγμένα, βλέποντας το σώμα τους να μικραίνει, να μικραίνει, να μικραίνει και να γίνεται όπως του Γκρήνη... β) Ο συναχωμένος ασβός ..."Ψέματα το κάνει για να μην τον πλύνουμε", συμπλήρωσε η Μάιρα. "μην ξεχνάτε ότι είναι παμπόνηρος". "Αψού! Αψού", ακούστηκε ξανά το φτάρνισμα του ασβού. "Ο.Κ. Δε σε πλένουμε", του είπε η Λίνα. "αλλά δεν μπορείς να κοιμηθείς μαζί μας. Γι' αυτό άντε σ...

Κι ο Έρωτας; Βυθισμένος στην μετάνοια... Με τους ευρύχωρους Δανειστές των τρυφερών και ανεπανάληπτων στιγμών του... Ντυμένος στα μαύρα... Με τις φτερούγες του πια κομμένες... Τα βέλη του σκορπισμένα στον άνεμο... Και την εύθραυστη - γεμάτη γοητεία - φωνή του να παρηγορεί τους αγγέλους... Καθώς αφήνει την τελευταία πνοή πάνω στα σκαλοπάτια των Ποιητών που θρηνούν τον χαμό του...

Το 1950 οχτώ νεαροί Έλληνες βρίσκονται αναπάντεχα στο Κονγκό με πρόσκληση ενός σπουδαίου συμπατριώτη τους, ο οποίος από το 1928 είχε ριζώσει εκεί μετά από αφάνταστες περιπέτειες και τρομερούς κινδύνους. Αργότερα όταν εκείνος χάθηκε μυστηριωδώς στη ζούγκλα, αυτοί κληρονόμησαν την τεράστια περιουσία του. Τα αιματηρά όμως γεγονότα που ακολούθησαν τους ανάγκασαν να φύγουν. Πέρα από τα πολλά χρήματα που είχαν εξάγει παράνομα, θα έβγαζαν και έναν τεράστιο θησαυρό από χρυσό και άλλους πολύτιμους λίθους που απέκτησαν με τυχοδιωκτικές συναλλαγές. Ξαφνικά όμως αρχίζουν να συμβαίν...

Ο Ιωάννης (Αναγνωστάκης) Κοντάκης του Αθανασίου εγεννήθη την 8 Μαρτίου του 1782 και υπήρξε προεστός του Αγίου Πέτρου Κυνουρίας από το 1817 μέχρι της Επαναστάσεως. Η μητέρα του Ξανθή κατήγετο από το γένος του Δημητρίου Οικονομάκη. Σε νεαρή ηλικία και πριν γίνει προεστός εχρημάτισε ταμίας στην επαρχία του, και ασχολήθηκε με το εμπόριον με μεγάλη επιτυχία και μάλιστα στο νησί των Σπετσών. Ο Αναγνώστης Κοντάκης αναφέρει ότι κατηχήθηκε στη Φιλική Εταιρία από τον Ηλία Χρυσοσπάθη το 1817, και στην προσπάθεια να προσηλυτίσει και άλλους συμπατριώτες του καθώς και για την προπαρασκευ...

"... Ζούμε πράγματι με ένα πολίτευμα, το οποίο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα πολιτεύματα των γειτόνων μας και δε μιμούμαστε τους άλλους, αλλά εμείς μάλλον είμαστε παράδειγμα προς μίμηση. Το πολίτευμα αυτό το ονομάζουμε δημοκρατία, επειδή δε στηρίζεται στους λίγους αλλά στην πλειοψηφικά και όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα απέναντι στους νόμους... ...Στην πόλη μας, η άνοδος στα δημόσια αξιώματα γίνεται με βάση την προσωπική αξία και όχι την κομματική ή άλλη εύνοια και μάλιστα προτιμάται αυτός που έχει ικανότητες και μπορεί να ωφελήσει την πόλη, ανεξάρτητα από την...

Βρόντος στην πόρτα, Ποιόν στ' αλήθεια προσμένω; Εμέ, τον ξένο Καρδούλα κλειστή, Δράματος πολυτελές Περιτύλιγμα Πόσο βροντερή Η σιωπή σου μοναξιά! Με ξεκουφαίνει.

Στη δεκαετία του 1920 ένας μεγάλος έρωτας ανθίζει στο νησί της Ρόδου με πρωταγωνιστές τη δεκαεξάχρονη Αναστασία και τον Ρουμάνο αξιωματικό Μούσαν. Δυστυχώς το άνθος αυτού του έρωτα δεν κρατάει για πολύ. Τα δραματικά γεγονότα που ακολουθούν γκρεμίζουν τα όνειρα των δύο ερωτευμένων παιδιών με τραγικές συνέπειες και για τους δυο. Άδοξο τέλος για τον έναν και έναν ατέλειωτο σταυρό μαρτυρίου για τον άλλον, που κρατάει μιαν ολόκληρη ζωή.

Μια αληθινή ιστορία, βασισμένη στη ζωή της γιαγιάς Λέγκως, της προγιαγιάς μου, αλλά και των απογόνων της. Όλη η πορεία του Κώστα και της Λέγκως και των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους από το Ουσάκ της Μικράς Ασίας. Από την εγκατάληψη του τόπου τους κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής ως την αγωνιώδη και γεμάτη ταλαιπωρίες σωτήρια εγκατάστασή τους στη Σαλονίκη και την πρόοδό τους στη νέα πατρίδα. Οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και η ζωή της προσφυγιάς σκορπίζουν την οικογένεια σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας. Οι ιστορικές συγκυρίες, οι νέοι πό...

Οι απανταχού της γης πρόγονοι φέρθηκαν με γενναιοδωρία στους σύγχρονους. Μας κληροδότησαν τη γλώσσα, τη γραφή, θαυμαστά μνημεία, εντυπωσιακά επιτεύγματα, ακόμη και τους εαυτούς τους, τα κρανία και τα απολιθώματά τους. Μας φιλοξένησαν στον κόσμο τους, μας επέτρεψαν να τον κοιτάξουμε με τα μάτια τους και με τα δικά μας μάτια, μας διευκολύνουν να αγκαλιάσουμε με τη σκέψη μας ένα μεγαλειώδες θέμα και θέαμα, το παρελθόν. Χάραξαν και συνεχώς προέκτειναν τη γραμμή που ενώνει το σήμερα με το χθες, που μετατρέπει το παρελθόν σε διαρκές παρόν και αποδεικνύει ότι το εκάστοτε καινούργι...

... Έτσι προχωρήσαμε στους δρόμους των κόσμων και στα πέλαγα των αστεριών αναζητώντας τα σείστρα του ανέμου. Στρίψαμε στα σκοτεινά μονοπάτια Ανάμεσα σε φύλλα αγαπάνθων Κι ανακαλύψαμε μιαν άνοιξη Που ροδαμίζει η αυγή στο φως

Ευχούλα καλοκαιρινή Σε μια θάλασσα σμαράγδι, βάρκα σχίζει απαλό χάδι το νερό, άσπροι αφροί τρελλά χορεύουν με το κύμ' αργοπαλεύουν τ' αλμυρό. Έγια μόλα, έγια λέσα, μια ευχούλα μεσ' το πέλαγο αντηχεί, το ταξίδι ως να τελειώσει, θύελλα να μην ανταμώσει την ψυχή.

Η Πρεφονία Δρόσου είναι ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Χαρισματικό ή προβληματικό; Τα γεγονότα σηματοδοτούν το χαρακτήρα της, όμως, οι αιτίες που το προκαλούν, όχι σπάνια, είναι αδιερμήνευτες. Πολλά τα ερωτηματικά. Σε πολλά - Γιατί- δεν υπάρχουν αντίστοιχα - Διότι - Η ίντριγκα του έργου αναδεικνύει τα δρώμενα μιας κρίσιμης χρονικής περιόδου. Επισημαίνει ότι ο Λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. - Και ακόμη το Αρχή και εξουσία Άνδρας δείκνυσι. - Μόνο που εδώ αναδεικνύει και γυναίκες. Στην ανεμοζάλη των καιρών στροβιλίζονται πάθη, δοξασίες και δεισιδαιμονίες που επηρεάζουν...