Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στόχος, να μάθουν τα εγγόνια μου για τον πόλεμο, τον Δεύτερο Παγκόσμιο, και την Κατοχή, μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, όπως τον έζησε και τον είδε. Αφορμή, το ενδιαφέρον που έδειχναν τα παιδιά μου όταν συζητούσαμε για όλα αυτά.

Ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα, αγάπη, συγκίνηση και πατριωτικούς χαιρετισμούς, από τον τόπο που είδα για πρώτη φορά το φως του ήλιου, που έκανα τα πρώτα βήματα στη ζωή μου, που έμαθα τα πρώτα γράμματα και που ακόμη με κρατάει κοντά του. Μία μικρή όαση στις δύσκολες στιγμές που ζούμε, με χαρακτηριστικά σημεία του τόπου μας με ιδιαίτερες φωτογραφίες και σκίτσα.

Ο Αλέκος, μεγαλωμένος σ' ένα μικρό ορεινό τη δεκαετία του 1930, εγκαταλείπει τη φτωχή οικογένειά του προς αναζήτηση καλύτερης ζωής στην πρωτεύουσα της χώρας, την Αθήνα. Παντρεύεται βιαστικά, για να διώξει τη μοναξιά του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και πριν καλά καλά το καταλάβει, κλείνοντας τα 20, βρίσκεται με δυο μωρά... Ώσπου κάποια μέρα εξαφανίζεται ανεύθυνα, αδιάφορα και άσπλαχνα χωρίς ν' αφήσει ίχνη πίσω του. Τι μυστικό κρύβεται άραγε πίσω απ' αυτή την εξαφάνιση, και πως βιώνει η οικογένειά του την εγκατάλειψη τα χρόνια που θα ακολουθήσουν; Μια αληθινή...

Στην Τουρκία βρέθηκα στη ζωή μου δυο φορές, τη μια δεμένος ως αιχμάλωτος στις φυλακές των Αδάνων και της Αμάσειας. Την άλλη με φίλους και το εξπρές του μεσονυχτίου στην καρδιά μου. Την πρώτη μαινόταν ο πόλεμος γύρω μου. Την άλλη εντός μου...

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν έχει βαλθεί να την σοκάρει. "Τουλάχιστον". Γιατί αν δεν είχε ανοίξει το στόμα του ο Ζακ "α, μα θα τον σκοτώσω!" πάει να πει, πως είχαν πιάσει οι αντένες του εκείνη την σπόντα της περί "Άρλεκιν". Τι να πει πια... Πώς αλλιώς δηλαδή να εξηγήσει τώρα την παρουσία.... οδηγού! Ούτε σε περιπολικό να την έβαζαν έτσι! "Ως κι ο Βασίλης εντυπωσιάσθην, ο περιπτεράς. Ωραία, γινήκαμε σούργελο και στη γειτονιά!" Κι απόμεινε ο Ζακ με το χαμόγελο στα χείλη, καθώς μάταια περίμενε κάποιο σχόλιο -έστω με μια ματιά- αφού αλλιώς τον είχε συνηθίσει. Τι έπαθε το Λινάκι τ...

Πέρασαν χρόνια πολλά οι έρωτες και τα λάθη πίσω δεν ξεχάστηκαν ποτέ, από τις θάλασσες - στις κορυφές του Υμηττού κι από εκεί μέχρι το Φάληρο. Άλλοτε πάλι ένα απρόσμενο κλάμα που άξαφνα ταράζει τη νύχτα από τη μια ώς την άλλη της όχθη, ένας ξαφνικός θάνατος, κάνουν τα χείλη να χαμογελούν, να σφραγίζουν, καρδιές να ορέγονται και μάτια να δακρύζουν από χαρά και τρόμο συνάμα για το από καιρό που έμελε θάμα. Όμορφα... ώ, ήταν αναπάντεχα όμορφα τότε αμέσως μετά τη ζωή! Μάτια γλυκά, κλαμένα, με μια χαρά κι όχι λυγμό, στο όνομα της τύχης. Καρδιές καθάριες αν...

Στην "Αδίδακτη ύλη", ένας άνδρας και μια γυναίκα "στήνουν" ένα ερωτικό συμπόσιο έξω από το πλαίσιο κάθε συμβατικής λογικής, μέσα από τις Αφορμές της ιστορίας, της ποίησης και της φιλοσοφίας, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα έναν αριθμό ιστοριών, ισάριθμο με τους αστερισμούς. Με την αυθαιρεσία κάθε ορθολογιστικής σκέψης, φτιάχνουν νέους ιστορικούς συσχετισμούς και αλληλουχίες, ακυρώνουν κάθε βούληση και νομιμοποιούν κάθε ερμηνεία. Όλα συναντιούνται, συντρέχουν και συγκλίνουν σ' έναν μόνο χώρο: Τον Έρωτα.

Πυγολαμπίδες Κόκκινα τριαντάφυλλα ανάμεσα στους θάμνους κι ένα καριοφίλι στα χέρια του ανέμου. Μικρό σπουργίτι στον ώμο της μέρας, γλυκό φιλί στα βλέφαρα μιας λεμονιάς. Ιδρώνει η κόρη με το κανάτι της θάλασσας στον ώμο, ξεδιψάει η μικρή ροδιά με το χρώμα τ' ουρανού. Φωτοστέφανα οι λόφοι με τον ήλιο στα μαλλιά, τα δέντρα σκυφτά στις λιτανείες του φθινοπώρου. Κι η βροχή να φέρνει τα δάκρυα της Παναγιάς στο ποτάμι με τ' αγάλματα στις όχθες και οι μέρες να στήνουν καρτέρι στις πυγολαμπίδες. Ανάσες ζεστές τ' απομεσήμερα, τα κορίτσια πίνουν το νερό της σιγαλιάς. Τ...

Κι ο Έρωτας; Βυθισμένος στην μετάνοια... Με τους ευρύχωρους Δανειστές των τρυφερών και ανεπανάληπτων στιγμών του... Ντυμένος στα μαύρα... Με τις φτερούγες του πια κομμένες... Τα βέλη του σκορπισμένα στον άνεμο... Και την εύθραυστη - γεμάτη γοητεία - φωνή του να παρηγορεί τους αγγέλους... Καθώς αφήνει την τελευταία πνοή πάνω στα σκαλοπάτια των Ποιητών που θρηνούν τον χαμό του...

Συλλογή και ανθολόγηση ποιημάτων Ελλήνων και ξένων ποιητών.

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Είναι οι φωτογραφίες μας πρωθύστερη ένταξή μας στον κόσμο των νεκρών. Είναι οι φωτογραφίες μας ματαιοδοξίας καρπός, λίγες στιγμές αθανασίας στα μάτια των επιγόνων. Είναι οι φωτογραφίες της απόρθητης νιότης μας στιγμιαία φωτογονία του αδιάφορου φλας που γίνεται μαχαίρι στη γερασμένη κι αχόρταγη για ζωή ψυχή μας. Έξι ενότητες η ποιητική συλλογή του Γιώργου Αλιγιζάκη - έργο ζωής- Σκοτεινιά Τ' ανθρώπινο κύτταρο Αναπόδεκτη πορεία Κατάματα Αιώνιες Στιγμές Και νυν και αεί