Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τρεις μανίες. Τρία νυχτερινά. Τρεις δαιμονοληψίες. Και οι τρεις μελέτες που συγκεντρώσαμε σε αυτόν τον τόμο αναφέρονται σε ακραίες περιπτώσεις, όπου, μέσα στη βία ή την αδράνεια, το άτομο υφίσταται το νόμο μιας ανώτερης δύναμης: ο Αίας που σφάζει τα ζωντανά, ο δαιμονισμένος της χώρας των Γερασηνών που κραυγάζει ανάμεσα στους βράχους και στα μνήματα, η κοιμωμένη που έχει παραδοθεί στον τρόμο. Τρεις τυραννικές δυνάμεις: η Αθηνά, ο δαίμονας Λεγεών, ο πνιγαλίων. [...]

Στις φιλοσοφίες του εικοστού αιώνα η γλώσσα έχει κατακτήσει πρωτεύουσα θέση, αποτελεί σημείο αναφοράς που δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί. Το πρωτείο έχει ωστόσο ένα τίμημα: Σε αντίθεση προς τις επιμέρους γλώσσες, που είναι βυθισμένες η κάθε μια στην ιστορία της, η γλώσσα που νοείται ως πρωτεύον "στοιχείο" της φιλοσοφίας εμφανίζεται μετέωρη, δίχως καταγωγή ή συνθήκες παραγωγής. Είναι ένα αντικείμενο του οποίου η ιστορία λανθάνει. Ο Παντελής Μπασάκος επιδιώκει να αναιρέσει αυτή τη λήθη ιχνογραφώντας κάποιες όψεις ετούτης της ιστορίας: Πώς παράγεται η έννοια της γλώσσας και πώς...

Τα τραγούδια αυτά τα σύναξα το καλοκαίρι του 1922 στο Κεφαλόβρυσο (Τριχωνίας) και στην Αρτοτίνα (Δωρίδος). Ρουμελιώτικα λοιπόν τραγούδια. Πρώτη έρευνα χωρίς βοηθό μέσα στον ίδιο τον τόπο, μα ο φίλος κ. Μανόλης Τριανταφυλλίδης έλυσε αυτή τη δυσκολία εφοδιάζοντάς με γράμμα στον κ. Δ. Λουκόπουλο, τότε δημοδιδάσκαλο στο Κεφαλόβρυσο. [...] Φωνόγραφο δεν είχα, το μόνο βέβαιο μέσο για να ξανακοιτάξει κανείς αργότερα, κι όσες φορές θέλει, το μαζεμένο υλικό, το μόνο επίσης μέσο για να το υποβάλει στην κρίση και στον τόσο χρήσιμο έλεγχο την άλλων. Έπρεπε λοιπόν ν' αναπληρωθεί η έλλε...

"Λιγάκι παρακεί πάνε, απάνω στα ξινά κάθουνται και μας λοξοκοιτάζουνε. Εγώ που τους ξέρω, τους αντιλαμβάνομαι. Νιώθω το μάτι τους όση ώρα τρωγοπίνω και είναι καρφωμένο απάνω μου. Οι μουσαφιραίοι όμως δεν νιώθουνε τίποτα, Διομήδη. Σου λέει, εξοχή είναι, πουλιά έχει. Πού να ξέρανε πως τα πουλιά μάς παρακολουθούνε και πως λένε, άντε να ξεκουμπιστείτε, να πάμε κι εμείς στο σπίτι μας. Μόνο το Λούγαρο, που είναι σπουδαγμένος απάνω σ' αυτά, ξέρει πως τα πουλιά μάς παρακολουθούνε ανελλιπώς. Και πως μας μιλούνε κιόλας. Αυτό το πιστεύει κι ο Κότσυφας βέβαια, όπως σου 'πα, αλλά αυτός...

Το αφηγηματικό χάρισμα, η ποιητική και υπαινικτική γραφή -στοιχεία που κατέταξαν τον Τερζάκη στους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς του αιώνα μας- αναδεικνύονται σε όλη τους την έκταση στο συμπυκνωμένο και απαιτητικό είδος γραφής που λέγεται διήγημα. Αλλά και η στοχαστική δυνατότητα, άλλο χαρακτηριστικό του μεγάλου δοκιμιογράφου Τερζάκη, ξεπετάγονται με δύναμη από τα διηγήματα αυτά παραμερίζοντας βίαια οτιδήποτε τεχνητό και επικαιρικό, αφήνοντάς μας μια γεύση μελαγχολική, γεύση από μεγάλες στιγμές της λογοτεχνίας, από τις μεγάλες στιγμές της ζωής.

Το βιβλίο αποτελεί μία πρωτότυπη καταγραφή ευτράπελων ναυτικών ιστοριών που δημιουργήθηκαν και διαδόθηκαν στους κύκλους του Πολεμικού Ναυτικού κατά τα ταραγμένα και δύσκολα χρόνια του Μεσοπολέμου, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και τον εμφύλιο. Ο συγγραφέας ένας διακεκριμένος και ευφυέστατος αξιωματικός που υπηρέτησε στα υποβρύχια, εξφενδονίζει το 1989 νοσταλγική τορπίλλη "γέλιου" όχι μόνο προς τους συναδέλφους του αλλά και σε όσους αγαπούν το Ναυτικό. Την εικονογράφηση των ιστοριών με εύστοχα χιουμοριστικά σκίτσα έκανε ο Γήσης Παπαγεωργίου.

Αφιερωμένα στη ζωγραφική του Χρόνη Μπότσογλου, ενός πολύ σπουδαίου σύγχρονου δημιουργού, τέσσερα δοκίμια και δύο συζητήσεις πραγματεύονται ενότητες έργων του που εκτέθηκαν τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αντικείμενο αυτών των κειμένων είναι οι τόποι και ο νόστος στη ζωγραφική αυτού του σπουδαίου δημιουργού. Οι τόποι δηλώνουν θεματικούς τόπους της ζωγραφικής, όπως το ανθρώπινο σώμα και η προσωπογραφία, ο εικαστικός χώρος, ο χρόνος και η μνήμη, η ερωτική πράξη, η απεικόνιση του τοπίου. Δηλώνουν επίσης συγκεκριμένους τόπους, όπως το τοπίο στο Πετρί, ή τόπους οριακούς όπως είνα...

"Να σιάξουν όλα από την αρχή¨". Έτσι κλείνει ο Χρήστος Ζαλοκώστας αυτό το βιβλίο-μαρτυρία μιας εποχής (1942-1945) για την οποία πολλά έχουν γραφεί και πολλά έχουν να γραφούν ακόμα. Έτσι κι αλλιώς, η τελική κρίση είναι του αναγνώστη.