Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας φίλος βρίσκει νεκρό στο γραφείο του τον ευυπόληπτο βιομήχανο Χάινριχ Μόζερ, που ζούσε μόνος στην πολυτελή βίλα του έξω από την ελβετική πολίχνη Γκλάρους. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο διακεκριμένος ανακριτής Χανσπέτερ Φρόυλερ, που μόλις έχει επιστρέψει στη γενέτειρά του μετά από καριέρα δεκαετιών στο εξωτερικό. Αν και όλα τα στοιχεία συνηγορούν στο ότι πρόκειται για αυτοκτονία, ένα ανεξήγητο ένστικτο καλεί τον ανακριτή να διερευνήσει το ενδεχόμενο του φόνου. Οι άνθρωποι στο περιβάλλον του Μόζερ αντιδρούν σχεδόν αλλεργικά στον ανακριτικό φακό. Είναι άραγε αγουροξυπνημένα...

Στις 26 Οκτωβρίου 1852 ξέσπασε στην Αθήνα μια φοβερή καταιγίδα, η οποία έπληξε και το ναό του Ολυμπίου Διός. Ο Βίλχελμ Λάγκους, σε επιστολή στη μητέρα του, περιγράφει πολύ παραστατικά την καταστροφή του μνημείου: "Επέλεξα το δρόμο που περνάει από τα ερείπια του ναού του Διός. Οι φήμες ήταν αληθινές. Η φοβερή καταιγίδα δεν είχε καταστρέψει μόνο σύγχρονα κτήρια. Είχε ρημάξει και ένα από τα ομορφότερα μνημεία [...] των Αθηνών. Ένας από τους τεράστιους κίονες που ανήκει σε έναν από τους μεγαλύτερους ναούς των θεών των Ελλήνων, το ναό του Ολυμπίου Διός, έχει σκύψει το περήφαν...

Η Πηνελόπη Δέλτα εκδίδει τη "Ζωή του Χριστού" το 1925, όταν είναι ήδη πενήντα ενός ετών. Πρόκειται για ένα έργο με διαφορετική θεματική από όσα έχει ήδη γράψει αλλά και όσα θα το ακολουθήσουν. Είναι προφανές ότι η χριστιανική θρησκεία, η οποία της επιβλήθηκε στα παιδικά της χρόνια -ως καθήκον και δοκιμασία υπομονής, λόγω των ατελείωτων τελετών και προσευχών, που έπρεπε μάλιστα και να τη συγκινούν- δεν μπόρεσε να πληρώσει την πνευματική της μοναξιά. Αλλά ούτε αργότερα, στην ενήλικη ζωή της, η χριστιανική θρησκεία και η Εκκλησία μπόρεσαν να ανοίξουν διάλογο μαζί της και να τη...

Ιούνιος 2007. Έκλεισα τα εξήντα τρία χρόνια. Ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα. Δεν έχω καταλάβει πώς. Αισθάνομαι ότι είμαι ακόμη φοιτητής. Από καιρό με ταλανίζει η ιδέα να μοιραστώ τις εμπειρίες από τα χρόνια της ωρίμανσής μου ως γιατρού, ερευνητή και δασκάλου. Θα διερωτηθεί κανείς ποιος ο λόγος να ανασύρω αναμνήσεις. Γιατί έχω την επιθυμία να καταγράψω ή να παρουσιάσω "στιγμιότυπα" της ζωή μου; Πιθανόν γιατί με οδηγεί μια εσωτερική ανάγκη ή γιατί οι αναμνήσεις μού προκαλούν ευφορία. Ισχύουν και τα δύο. Πιο πολύ όμως, ως δάσκαλος, θέλω να μεταφέρω τις εμπειρίες μου στους νέους...

Στην Κύπρο, κατά την ταραγμένη περίοδο του αντιβρετανικού αγώνα, ο Δημήτρης ενηλικιώνεται προσπαθώντας να εξισορροπήσει τις εσωτερικές του αντιφάσεις: την αλληλεγγύη με τους αγωνιζόμενους συμπατριώτες του και τον θαυμασμό του για την αγγλική λογοτεχνία, την αφοσίωση στην ανίατα άρρωστη μητέρα του και την έλξη για την ερωμένη του πατέρα του. Γοητευμένος από την μοναδική γοτθική τέχνη του νησιού του και την μεσαιωνική γαλλική ποίηση, ανακαλύπτει την πολυπλοκότητα του έρωτα κοντά στις Αγγλίδες φίλες του και στην αγκαλιά της Κυπρίας "κοπελούδας" του σπιτιού του. Τα διλήμματά το...

Τη νύχτα που πέθανε ο αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ. Έκανε τρία κουτάβια σα θρεμμένα ποντικάκια. Ο Βικέντιος από μέρες την είχε κατά νου. Περίμενε. Είχανε σωθεί τα φουντούκια στην τσέπη του ράσου του. Πηγαινοερχότανε μες στο μοναστήρι, μοναχικός διακονητής, κι εκείνη, φουσκωμένη, έτρεχε βαριανασαίνοντας από πίσω του, ταμένη να συντροφεύει τα βήματά του στο μαγειριό, στο προαύλιο, στα αγριεμένα πια κηπάρια και στην πεζούλα με τους σταυρούς. Ο Βικέντιος, μοναχικός μοναχός, πενθεί για την αδικοχαμένη σκυλίτσα του, την ίδια στιγμή που λαός και επίσημη Εκκλησία πενθούν τον Μα...

Η "Χάρις" είναι ένα οίκημα, χωρίς σαφή προσδιορισμό ίδρυμα, ξενοδοχείο ή και ναός. Εκεί μένουν άνθρωποι που κατέφυγαν για σωτηρία, εξαναγκασμένοι είτε από την καλοκαιρία είτε από τη μοναξιά. Οφείλουν όμως να τηρούν τους παράδοξους κανονισμούς του κτηρίου, τους οποίους ορίζει ο αόρατος ιδιοκτήτης και εκτελεί η μετεωρολόγος της Χάριτος Ουρανία, με τη βοήθεια του Ανδροκλή, που ονομάσθηκε αργότερα Ιεροκλής. Ανάμεσα στους ενοίκους του κτηρίου βρίσκεται και ο Βασίλης, ένας εξευγενισμένος και φιλοσοφημένος άνδρας, ο οποίος εγκληματεί διότι πιστεύει πως ο περιβάλλων χώρος είναι χάρ...

Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί συνθετική προσέγγιση μιας ιστορίας εξαιρετικά περίπλοκης: της ιστορίας της πρωτεύουσας και των πόλεων μιας αυτοκρατορίας, η ζωή της οποίας παρατάθηκε από την υστερορωμαϊκή εποχή μέχρι τα μέσα του 15ου αι., εκεί όπου κέντρα διαμορφωμένα κατά την αρχαιότητα έπρεπε να συνυπάρξουν δίπλα σε νεοθεμελιωμένες πόλεις. Είναι η ιστορία της οριστικής κρίσης των πολεοδομικών προτύπων που είχαν διαμορφωθεί στις αρχαίες μήτρες και της επιβολής της χριστιανικής "νέας πόλεως"· της εγκατάλειψης της αγοράς και της δύσκολης παραμονής, κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα, στο...

Η πλειονότητα των αρχαιοελληνικών θεματογραφιών, που κυκλοφορούν σήμερα, διακρίνονται για τον αποκλειστικά χρησιμοθηρικό χαρακτήρα και για τη φροντιστηριακή λογική τους. Μοναδικό κίνητρο της συγγραφής είναι τις περισσότερες φορές η παροχή των στοιχειωδώς απαραίτητων εφοδίων στους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για να ανταποκριθούν επαρκώς στις ανάγκες του εκάστοτε εξεταστικού συστήματος. Αντίθετα, η «Θεματογραφία» του Νικολάου Τζουγανάτου, καρπός βαθιάς γνώσης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, πέρα από την αναγνωρισμένη χρηστική αξία της διαπνέεται από σεβασμό προς...

Mικρά και μεγάλα αφηγήματα με διαφορετικό ύφος και γλώσσα το καθένα, με τη δική του ιστορία που συχνά η αλήθεια αγγίζει το μύθο, σε χρόνο τωρινό ή παρελθόντα.

Απαντώντας σε ερώτηση για το τι του έκανε περισσότερο εντύπωση έξω από την περιοχή της αισθητικής, ο Γιώργος Θεοτοκάς αναφέρει: "Η Δημοκρατία. Δεν εννοώ μονάχα την εξωτερική μορφή του πολιτεύματος. Εννοώ κάτι πολύ βαθύτερο, που διαποτίζει τη ζωή ως τις ρίζες της, που διαπλάθει τους ανθρώπινους χαρακτήρες, που ρυθμίζει τις καθημερινές σχέσεις των πολιτών. Σε καμιά χώρα της Ευρώπης από όσες έτυχε να επισκεφθώ δεν είχα μια τόσο ισχυρή, μια τόσο πραγματική αίσθηση της Δημοκρατίας όσο εδώ - μια τέτοιαν εμπειρία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ελευθερίας, της ισότητας, της κυριαρ...

Με τον ενθουσιασμό και την τόλμη που τον χαρακτηρίζουν, ο Ντανιέλ Αράς, βαθύς γνώστης της ιστορίας της τέχνης, μας προσκαλεί σε μια περιδιάβαση στην ιστορία της ζωγραφικής κατά τη διάρκεια έξι αιώνων, από την ανακάλυψη της προοπτικής μέχρι την εξαφάνιση της φιγούρας. Αναφερόμενος σε σημαντικές θεματικές (την προοπτική, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τη θέση της λεπτομέρειας, τη συντήρηση, τις συνθήκες θέασης και έκθεσης), αλλά και σε συγκεκριμένους ζωγράφους ή έργα, ξαναζωντανεύει με ευφυΐα και θέρμη κομβικές στιγμές της ζωγραφικής: τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, τον Μιχαήλ Άγγελ...

Είναι ποτέ δυνατόν να αντιληφθούμε την επικαιρότητα χωρίς τις απαραίτητες ιστορικές αναφορές, από τη στιγμή που και οι πιο πρόσφατες εξελίξεις έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν; Πού, παραδείγματος χάριν, να τοποθετήσουμε τους πολέμους του Ιράκ, αν δεν έχουμε ποτέ μιλήσει για τη Μεσοποταμία; Οι εικόνες μας σοκάρουν, αλλά δεν μας αφορούν. Βλέπουμε τα πάντα, αμέσως, σε απευθείας σύνδεση, αλλά δεν μας αφορούν. Βλέπουμε τα πάντα, σε απευθείας σύνδεση, αλλά δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Πριν από έναν αιώνα, όσοι ήξεραν ανάγνωση ήξεραν και να τοποθετούνται στο χώρο και το χρόνο. Σ...

Aπό την Aλεξάνδρεια των παιδικών χρόνων του αφηγητή ώς τη σύγχρονη Aθήνα και το Λονδίνο, τα "Tοπία της Φιλομήλας" διαρκώς μεταμορφώνονται. Eίναι οι εσωτερικοί χώροι της ενηλικίωσης, που αναδιπλώνονται με μιαν υποβλητική αρμονία μαθημάτων πιάνου και χαμηλόφωνης ζωής, και όπου κυριαρχεί η μορφή του πατέρα· είναι όμως, και χώροι της φαντασίας, όπου τα ινδάλματα της μέρας επιστρέφουν, κάποτε με βίαιο τρόπο. H Φιλομήλα, ταλέντο του πιάνου, πρόσωπο βουβό, υπαγορεύει μια σκληρή μουσική στο βίο και τα όνειρα του αφηγητή και τον κρατεί, μαζί με τον καλύτερό του φίλο, δέσμιο σ' ένα τ...

"Στο βιβλίο αυτό δοκίμασα να εξιστορήσω τη ζωή ενός κομάντο (του Γκαντερσχάιμ), ενός γερμανικού στρατοπέδου συγκέντρωσης (του Μπούχενβαλντ).[...] Καταγράφω εδώ ό,τι έζησα. Στην αφήγησή μου η φρίκη δεν είναι αβυσσαλέα. Στο Γκαντερσχάιμ δεν υπήρχε ούτε θάλαμος αερίων ούτε κρεματόριο. Εκεί η φρίκη ήταν σκοτάδι, απόλυτη έλλειψη σημείου αναφοράς, μοναξιά, αδιάκοπη καταπίεση, αργή εκμηδένιση. Η κινητήρια δύναμη του αγώνα μας δεν υπήρξε άλλη από την ξέφρενη διεκδίκηση -διεκδίκηση που ήταν σχεδόν πάντα μοναχική- να παραμείνουμε, μέχρις εσχάτων, άνθρωποι. Οι ήρωες της ιστορία...

Είχαμε σταθεί στην είσοδο του πάρκου και κουβεντιάζαμε περί έρωτος. Τότε ακούστηκε βουή αυτοκινήτου και από τη γωνιά του "Σεραγιού" παρουσιάστηκε ένα παλιό ανατρεπόμενο καμιόνι, σαν αυτά των εργολάβων. Καβάλησε το ρείθρο της πλατείας, έφτασε στο κέντρο της, έκανε μια ολόκληρη στροφή επιτόπου και σταμάτησε, με τη μηχανή του αναμμένη. Από μπροστά κατέβηκε ένας λοχίας με παλάσκες και τόμιγκαν. Η καρότσα άρχισε να σηκώνεται σιγά σιγά, κι όταν έφτασε στο κατάλληλο ύψος, είδαμε να πέφτουν από μέσα της πτώματα. Ήμασταν οι πρώτοι που πήγαμε κοντά. Σε λίγο φυσικά ο κύκλος μεγάλωσε....

Ένας ηλικιωμένος συγγραφέας, απογοητευμένος από τον εαυτό του και τη ζωή, και μια αφοσιωμένη κοπέλα: η αγάπη που γεννιέται από τη συνάντησή τους είναι το αποκαλυπτικό γεγονός που τους επιτρέπει να βρουν το κρυφό νόημα της ύπαρξής τους. Με αριστουργηματική λιτότητα και δύναμη, ο κορυφαίος Ισραηλινός συγγραφέας Άαρον Άπελφελντ μιλάει για τη βαρβαρότητα του ολοκληρωτισμού και για την απώλεια της εβραϊκής ταυτότητας, σ' ένα μυθιστόρημα όπου το προσωπικό βίωμα εγγράφεται στην Ιστορία και όπου το παρελθόν γίνεται "φλέγον παρόν".

Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα (1892-1941) συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Η ζωή και το έργο της είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Η μοίρα της υπήρξε από τις πιο τραγικές: Οκτωβριανή Επανάσταση, μακρά εξορία (στην Πράγα αρχικά και κατόπιν στη Γαλλία), μια κόρη νεκρή από την πείνα και μια άλλη στο γκουλάγκ, εχθρότητα εκ μέρους των Ρώσων εμιγκρέδων και αδιαφορία των παρισινών λογοτεχνικών κύκλων, παθιασμένη αλληλογραφία με τον Παστερνάκ και τον Ρίλκε, αφοσίωση στον άντρα της και πολλοί χιμαιρικοί έρωτες, αναγκαστική επιστροφή σ...