Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[set δύο τόμων] Ο τίτλος "Ιστορία του ελληνικού κράτους" είναι μια βραχυλογία, μια απλούστευση. Το κράτος είναι ένα πρίσμα, ένας φακός, ένα κέντρο εστίασης, ένας τρόπος να φέρουμε μέσα στο οπτικό μας πεδίο την κοινωνία που παρατηρούμε. Αμέσως μετά, όμως μπορούμε να εστιάσουμε το βλέμμα μας στους ανθρώπους. Το ελληνικό κράτος δημιουργείται το 1828 εκ του μηδενός και, έως το 1920, αλλάζει ριζικά την ζωή των ανθρώπων που το δημιούργησαν με την φαντασία τους και με την επαναστατική τους πράξη. Τους επιβάλλει την αυθεντία και την νομιμότητά του, την βία και την εξουσία του...

Τα μαθήματα του Μισέλ Φουκώ στο College de France (Κολλέγιο της Γαλλίας) έχουν αφήσει εποχή. Το παρόν βιβλίο περιέχει έντεκα από αυτά (ακαδημαϊκό έτος 1974-75). Ερευνώντας πολλές και ποικίλες πηγές (εκκλησιαστικές, νομικές και ιατρικές), ο Φουκώ μελετάει το πρόβλημα των επίφοβων εκείνων ατόμων που ο 19ος αι. ονόμασε "les anormaux", "οι ανώμαλοι", οι μη κανονικοί. Διακρίνει τρεις βασικούς τύπους: το τέρας, τον αδιόρθωτο και τον αυνανιζόμενο. Μέσα από τη μελέτη αυτών των τύπων, και στο πλαίσιο πάντα της γενικότερης προβληματικής του για τη σχέση γνώσης και εξουσίας, εκείνο πο...

"Άμα ήθελε να κάτσει ο ήλιος, υψωνόντανε τα ζέπελιν πάνω -πενήντα, εξήντα, εκατό ζέπελιν- για να μην μπορούνε τα αεροπλάνα να κατέβουνε χαμηλά και να ρίξουνε και άμα το γερμανικό αεροπλάνο χτυπούσε πάνω στο σύρμα ενός τέτοιου ζέπελιν έπαιρνε φωτιά... Tα ζέπελιν τα είχαμε για εμπόδιο, για να κρατούνε τα γερμανικά ψηλά και να μπορούνε να τος ρίχτουνε τα αντιαεροπορικά. Eν τω μεταξύ πάνω από το ύψος των ζέπελιν υπήρχανε τα καταδιωκτικά νυχτός που είχανε την κυριαρχία του αέρα μέχρι πάνω, που το βομβαρδιστικό δεν μπορεί να πάει, όταν είναι φορτωμένο... Και τα στριμώχνανε μεταξ...

4 Μαΐου 1943 Πήγαμε στη δουλειά όπως κάθε μέρα, αλλά για την επιστροφή ξεκινήσαμε στις 12.30 και στις 2 ήμασταν στο Μαχαλλέ-μπασί. Η νεκράμαξα έφτασε ύστερα από 10-20 λεπτά. Στοιχηθήκαμε και πάλι ανά τριάδες σε δυο σειρές και ξεκινήσαμε με την άμαξα στο μέσο, αλλά έβλεπα ότι αυτή τη φορά οι σύντροφοι δεν ήταν περίλυποι όπως στην προηγούμενη νεκρώσιμη τελετή. Aναρωτιόμουν αν είχαν συνηθίσει την ιδέα του θανάτου ή αν είχε μήπως αυξηθεί η αντοχή τους. Ή μήπως το φως του ήλιου που πλημμύριζε από παντού τούς έκανε να τα βλέπουν όλα και ειδικά τη δική τους κατάσταση λιγότ...

Η ιστορία αυτή αρχίζει τον Ιούλιο του 1923. Η Ανάβυσσος είναι ένα έρημο μέρος παραθαλάσσιο, στον κορφό του Σαρωνικού, πάνω κάτω δέκα μίλια πριν από το Σούνιο. Κανένας δημόσιος δρόμος δε βγάζει σ' εκείνο το μέρος. Όλοι οι δρόμοι τραβούνε πίσω από τους μικρούς λόφους που κλείνουν την άγονη γη του τόπου, όπου ο οδοιπόρος δε θα βρει δέντρο μήτε ένα. Σκοίνα μόνο βρίσκονται, αγκάθια, βούρλα και άμμος. Χέρια ανθρώπου από πολλούς αιώνες δεν οργώσανε το χώμα, και ο άμμος και η βροχή και ο ήλιος έκαμαν μονάχοι το έργο τους, χωρίς τον ίδρο του ανθρώπου. Οι λόφοι προχωρούν ως χαμηλά τη...

"Στα μαρμάρινα σκαλάκια της πολυκατοικίας, με την επίβλεψη εκεί γύρω της θυρωρού, η αδερφή μου κοντά και να τρώμε παγωτό κρέμα ξυλάκι: ευδαιμονία. Ένα ολόκληρο παγωτό ξυλάκι που αργούσε να τελειώσει κι έσταζε γύρω γύρω στα χέρια μου και προσπαθούσα να το προλάβω να μη λιώσει. Θυμάμαι την αίσθηση του απογεύματος στην Κυψέλη του 1969, γλυκιά, μυρωδάτη· ησυχία στη γειτονιά, ένα δυο αυτοκίνητα παρκαρισμένα, ένα δυο περαστικά κάθε πέντε δέκα λεπτά, γειτονιά, άνθρωποι έξω απ' τα μαγαζιά και τις εισόδους των σπιτιών και των λίγων πολυκατοικιών, φιλικοί, και μια αύρα ασφάλειας και...

Η Δάφνη είναι ένα εντεκάχρονο κορίτσι που περνάει τις καλοκαιρινές του διακοπές στο χωριό, στην Ήπειρο. Μετά το Δεκαπενταύγουστο του 1940, όμως, η οικογένεια επιστρέφει άρον άρον στην Αθήνα. Λίγες εβδομάδες αργότερα ξεσπάει ο πόλεμος. "Έλληνες εις τα όπλα!" γράφει στις 28 Οκτωβρίου η εφημερίδα Ασύρματος. "Οι σελίδες της Δάφνης 1940-41" αποκαλύπτουν τις εμπειρίες και τις περιπέτειες που ζει η Δάφνη μαζί με τον φίλο της τον Σταύρο: τη μυστηριώδη εξαφάνιση του μεγάλου αδελφού, την επίσκεψη στον προσφυγικό καταυλισμό, τη γνωριμία με έναν αληθινό ήρωα, το μπόλιασμα στην αντίσ...

Ξεκίναγα από Ασωμάτων και έφτανα στον Κεραμικό κοιτάζοντας τα σπίτια, τους δρόμους, τους Αέρηδες από την Αιόλου, να δω με τα δικά της μάτια, να αποκλείσω τα μαγαζιά, τους νέγρους με τις τσάντες, τα Benneton, τα Bodyshop, να δω τη θέα της Ακρόπολης όπως θα την έβλεπε εκείνη από τα διάφορα σημεία του δρόμου. Και καμιά φορά στεκόμουν έκθαμβη μπροστά σε κάποιο κτήριο, κάποια εσοχή του δρόμου, κάποιο ετοιμόρροπο μπαλκόνι με μια αίσθηση λες και ήθελαν κάτι να μου πουν σε μια γλώσσα που όμως δε γνώριζα, που δεν ήμουν σε θέση να αποκρυπτογραφήσω. Περπάταγα λες και ήμουν τυφλή για...

"Κοίτα, μαμά, αστραπές!" ούρλιαξε η Μόνικα βλέποντας τα ηλεκτρικά πλοκάμια να καψαλίζουν ουρανό και θάλασσα. Το φόρεμα κόλλησε μονομιάς επάνω της κι άρχισε να τρέμει. Mα γιατί ήρθαν εδώ; Mήπως η μητέρα σκοπεύει να αυτοκτονήσει; Mήπως δεν άντεξε αυτό που συνέβη με τον Ύπαρχο και θέλει να πνιγεί για να πάρει εκδίκηση; Η Στέλλα, όμως, που η καταιγίδα την ενθουσίαζε, ξεπάτωνε ήδη με τις οπλές της τα σανίδια του καταστρώματος. Ω, είναι βέβαιο πως σκοπεύει να ριχτεί στην πισίνα, πρόλαβε να σκεφτεί η Μόνικα, κι αμέσως η μητέρα την άρπαξε κι άρχισε να τρέχει, αστράφτοντας κι η ίδια...

Ήξερε ο Νικολής πως ο καπετάνιος δεν είχε ιδέα από στεριανές μηχανές, από τροχοφόρα, μονάχα με άξονες και προπέλες έκανε τις δουλειές του πενηνταπέντε χρόνια τώρα, από τα δώδεκα του μέσα στο γριγρί, μες στο Ανάργυρος, μες στο Ιωάννης, ύστερα σ' έναν μπάτη εξάμετρο και τα τελευταία σαράντα στο Δεσποινιώ που απόμεινε η μόνη του παρηγοριά στη ζωή, μαζί ταξιδεύανε με όλους τους καιρούς, αβύθιστο σκαρί το Δεσποινιώ, όχι σαν τα τσόφλια τα καινούρια, όργωνε το Αιγαίο και το Ικαρία, οχτώ και δέκα ώρες δρόμο από το αγκυροβόλι του για να ρίξει τα παραγάδια, ο Πέτρος τρόμαζε και μόνο...

Πρώτη γαλλική έκδοση σε 100.000 αντίτυπα, τήρηση πλήρους μυστικότητας γύρω από τις λεπτομέρειες και το περιεχόμενο, τέλεια σκηνοθεσία για το λανσάρισμα ενός βιβλίου που συνέδεσε δυο συγγραφείς εντελώς ανόμοιους, τον Μισέλ Ουελμπέκ και τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβύ. Με μοναδικό κοινό σημείο τους, κατά δήλωσή τους, την περιφρόνηση και την απέχθεια που προκαλούν με κάθε βιβλίο τους. Ό,τι ακριβώς χρειάζονταν τα ΜΜΕ για να τους ρίξουν στην πυρά, προτού καλά καλά προλάβει το βιβλίο να διαβαστεί... Η συνέχεια, ωστόσο, διέψευσε τις κακές γλώσσες. Η δημοσιευόμενη αυτή ηλεκτρονική αλληλο...

Με αφορμή την απώλεια της αδελφής του σε ένα ατύχημα, ο Γκαμπριέλ ζει από μικρός τη σιωπή των γονιών του γύρω από όλα τα μεγάλα θέματα της ζωής, κυρίως γύρω από το θάνατο. Χτίζει έναν κόσμο παρατήρησης και λέξεων, ή μάλλον παρατήρησης μέσω των λέξεων, έναν κόσμο ο οποίος εξελίσσεται με την ενήλικη περιπλάνησή του στον κόσμο των γλωσσών και της λογοτεχνίας. Ο πρωταγωνιστής, ένας μεταφραστής που περιπλανιέται ανάμεσα στη Γαλλία, την Αγγλία και την Ουγγαρία, κάνει ό,τι μπορεί για να πιστέψει στην ευτυχία. Αφηγείται με τον χαμηλότονο τρόπο της εσωτερικής λογοτεχνίας την πορεί...

Ο Αυστριακός συγγραφέας Τόμας Μπέρνχαρντ (1931-1989) ανήκει στα τρομερά παιδιά της γερμανόφωνης μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Ένας ιδιόρρυθμος αναχωρητής με φυγόκεντρη ψυχή και άρρωστο σώμα - έπασχε από χρόνιο πνευμονικό νόσημα. Ό,τι περισσότερο απεχθανόταν ήταν ο αυστριακός μικροαστισμός, η περιρρέουσα υποκρισία και η -κατά τη γνώμη του αθεράπευτη από τον γερμανικό βάκιλο- γερμανική ψυχή. Η αδυναμία της προσωπικής ευτυχίας και η άπωση για τον κοινωνικό περίγυρο διοχετεύθηκαν σε μια λογοτεχνία γεμάτη σαρκασμό και υπαρξιακή μελαγχολία. Τα πεζά και τα θεατρικά του Μπέρνχαρντ μοι...

Η Γιασμίνα Ρεζά, από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς διεθνώς -τα έργα της παίζονται σε ολόκληρο τον κόσμο-, ακολούθησε τον Νικολά Σαρκοζύ επί εννέα περίπου μήνες κατά την προεκλογική του εκστρατεία. Πιο κοντά στον υποψήφιο πρόεδρο σε όλη αυτή την κρίσιμη περίοδο από ό,τι και οι δημοσιογράφοι ακόμα, η Ρεζά παρατηρεί και καταγράφει τα λόγια, τις κινήσεις, τους τόπους και τις καταστάσεις. Κοσμικές εκδηλώσεις, κουβέντες του αέρα, συνεχείς περιοδείες, πολιτικές και πολιτικάντικες ίντριγκες, αλλά και στιγμιότυπα μοναξιάς και μοναχικότητας, λόγια αυτεπίγνωσης, συζητήσει...

16, 17 και 18 Οκτωβρίου 1847. Βρισκόμαστε σ' ένα πολύ όμορφο προάστιο των Παρισίων, στην περίφημη έπαυλη του Αλεξάνδρου Δουμά πατέρα, την έπαυλη με το όνομα Μόντε-Χρίστο, λίγο πριν από την οικονομική καταστροφή του συγγραφέα των "Τριών σωματοφυλάκων". Στην έπαυλη με τους αμέτρητους σκύλους και τα εξωτικά ζώα οργανώνονται λουκούλλεια γεύματα και δείπνα, τελετές υπνωτισμού, αλλά και θεατρικές πρόβες. Σ' αυτό το μικρό παλάτι παρελαύνουν καλλιτέχνες, αριστοκράτες, ερωμένες και κάθε λογής φίλοι και παράσιτοι. Μέσα σε όλη αυτή την ένταση ο Δουμάς καταφέρνει να απομονώνεται και να...

Δύο πιστολιές, ακριβώς από πίσω του και αμέσως άλλες δύο θρυμματίζουν τη νύχτα. Ύστερα βήματα που απομακρύνονται τρέχοντας. Η Φιλίτσα ουρλιάζει δείχνοντας τον αποσβολωμένο Μισέλ: "Αυτός με ξέρει". Τα βήματα επιστρέφουν. Τις δύο και τις άλλες δύο πιστολιές ο Μισέλ δεν τις άκουσε. Η Φιλίτσα εξακολουθούσε να ουρλιάζει υστερικά: "Αυτός με ξέρει". Ο Μισέλ κρατώντας με τα χέρια την ανοιχτή κοιλιά του κατάφερε να συρθεί, σχεδόν πάνω από τον νεκρό Σαράντη, ως τον πλάτανο. Ακούμπησε στην τραχιά ρίζα του και λίγο πριν το κεφάλι του πέσει δίπλα ξερό, ήρθε η Βιργινία Βαρλάμη και...

Το "Η ζωή εν τάφω" άρχισε να σχεδιάζεται μέσα στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στην προκάλυψη του Μοναστηριού της Σερβίας. Ένα κεφάλαιο κιόλας δημοσιεύτηκε από τότε στην εφημερίδα Νέα Ελλάδα, που 'βγαινε στη Θεσσαλονίκη το 1917. Mετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή, το πρώτο σύνολο μπήκε σαν επιφυλλίδα στη βδομαδιάτικη Καμπάνα της Μυτιλήνης. Το ανάτυπο από κείνη την επιφυλλίδα (1924) στάθηκε η πρώτη έκδοση του βιβλίου. Από τότε το "Η ζωή εν τάφω" σημειώνει μια σταθερή πορεία ως τις μέρες μας, ανάμεσα σε πολλές και τρικυμιώδεις πολιτικές περιπέτειες, ενθουσιασμού...

"Από αγαθή συγκυρία, έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω σ' ένα περιβάλλον που -σύμφωνα με τα τρέχοντα, ανθρώπινα κριτήρια- μπορούσε να μου προσφέρει πολλά. Αν επιτυχία στη ζωή θεωρούνται η καλοπέραση, η καλή κοινωνική θέση, η προσωπική προβολή, η δύναμη που δίνει το χρήμα, όλα αυτά τα είχα, πέρα από το συνηθισμένο μέτρο, εξασφαλισμένα. Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς -τούτο αφορά εμένα και μόνο- δεν θεωρώ επιτυχία ή προσωπική δικαίωση ούτε την καλοπέραση, ούτε την κοινωνική θέση, ούτε την προβολή, ούτε το χρήμα. Πιστεύω ακράδαντα στα θεμέλια της παραδοσιακής ηθικής, σ' αυτήν που μας...

Αυτό δεν είναι πιστή βιογραφία και πολλοί χαρακτήρες είναι φανταστικοί. Άλλοι είναι πραγματικοί, όπως ο χαρακτήρας της Λωξάντρας. Εκείνο όμως που προσπάθησα να αποδώσω όσο μπορούσα πιο πιστά, είναι τα ιστορικά γεγονότα, τα έθιμα και το πνεύμα της εποχής. Ελπίζω να το κατόρθωσα, γιατί την παλιά την Πόλη την έζησα στα πρώτα χρόνια της ζωής μου και έμεινε βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου. Τον πρόφτασα το νυχτοφύλακα που διαλαλούσε τις νύχτες την πυρκαγιά, πρόφτασα τις σέντιες και το σήμαντρο των Ταταούλων, πρόφτασα τον Τούρκο το νερουλά που ζητούσε απ' τη Λωξάντρα λίγο θαυματουργ...

Τα έντεκα γραμματόσημα αυτής της συλλογής υποβλήθηκαν για παραγωγή στις φιλοτελικές υπηρεσίες των κεντρικών ταχυδρομείων στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., την Αγγλία, την Γερμανία, την Αυστρία και το Λουξεμβούργο. Οι όροι για να εγκριθεί η παραγωγή ενός προσωπικού γραμματοσήμου στις χώρες αυτές είναι παρεμφερείς. Απαγορεύεται οτιδήποτε θα μπορούσε να θίγει οποιονδήποτε, δηλαδή, μπορεί να απαγορεύονται τα πάντα. Όλα τα γραμματόσημα απορρίφθηκαν στις Η.Π.Α. και όλα εγκρίθηκαν στην Αυστρία. Εκτός του ενδέκατου, που τελικά εκδόθηκε στο Λουξεμβούργο.