Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ζευγάρια που ερωτεύονται, πλήττουν ή τσακώνονται. Άνθρωποι που διεκδικούν πόντους στην ατέρμονη διελκυστίνδα των σχέσεων, συνδιαλέγονται επί χάρτου. Συζητούν με διάθεση χιουμοριστική ή φιλοσοφική κατά περίπτωση, χωρίς σεμνοτυφία αλλά με αιδώ, χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Πόλεμος ή συμφιλίωση, συναίνεση ή σύγκρουση, ποιος ξέρει; Οι «διάλογοι» έχουν ως θέμα τη ζωή και το θάνατο, την αγάπη, τα κρεμμύδια ή το στιφάδο. Άλλοι είναι σύντομοι όπως οι αστραπές και άλλοι μακροσκελέστεροι. Περιέχουν εν σπέρματι θεατρικά έργα του μέλλοντος - γιατί όχι; - και προς το παρόν προσφέρουν τη...

Οι συνεντεύξεις και οι συμμετοχές που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο, είναι ένα μέρος των όσων παρεχώρησε ο Δρ. Δημήτρης Κουντούρης το 2005 στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεδομένου, ότι δεν αναφέρονται καθόλου αυτές που συμμετείχε ως ειδικός επιστήμων σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα, καθώς και σε άλλα έντυπα.

Περιλαμβάνονται οι μελέτες: - Χρ. Β. Παπασταύρου, "Τ' αλειφιάτικα, τα σώπικα και τα μουτζούρικα" - Χρ. Ι. Σούλης, "Τα κουδαρίτικα των Χουλιαροχωριών της Ηπείρου" - Χρ. Ι. Σούλης, "Τα "μπουκουραίικα" και η "Macedonoromana"" - Αθανάσιος Χ. Παπαχαρίσης, "Τα σώπικα ή η συνθηματική γλώσσα των Βαγενάδων της Βορείου Ηπείρου" - Κ. Φαλτάιτς, "Οι πλανόδιοι Ηπειρώται τεχνίται και η εθνική μας υπόθεσις"

Το φιλελληνικό κίνημα που αναπτύχθηκε το 18o αιώνα σrην Ευρώπη είχε την αφετηρία του στις κλασικές σπουδές και τα πρότυπα της αρχαιότητας. Οι περιηγητές που επισκέφθηκαν κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους την Ελλάδα με τις εκδόσεις τους, διαποτισμένες από το ρομαντισμό και το φιλελεύθερο πνεύμα της εποχής, συνέβαλαν στη γνωριμία της Δύσης με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και σrην ενίσχυση του φιλελληνικού ρεύματος. Ταυτόχρονα οι ταξιδιώτες ήρθαν σε επαφή με ένα χριστιανικό λαό εξαθλιωμένο από τη μακραίωνη δουλεία και την καταπίεση των Οθωμανών. Επόμενο ήταν με την έναρξη τ...

Η "Δασκαλίτσα" είναι η δίδυμη αδερφή της "Σκιάς". Μια βασανισμένη γυναίκα κι εδώ, από 'κείνες που ξέρουν να υποφέρουν, να σφίγγουν στα δόντια τον πόνο τους, μια ταπεινή ύπαρξη στολισμένη με τ' αγιοστέφανο του μαρτυρίου. Πιο καλόμοιρη από τη Βέρθα της "Σκιάς", η "Δασκαλίτσα" του χωριού βρίσκει τον πονετικό άντρα που θα την οδηγήσει σ' ένα κόσμο γαλήνης κι ευτυχίας, και θα την κάνει να ξεχάσει τα περασμένα.

Το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή είναι η υγεία. Στην καλή υγεία οφείλεται η ανάπτυξη του ανθρώπου. Η αναπαραγωγή. Η δημιουργία. Η πρόοδος. Ο πολιτισμός. Ωστόσο, πέραν από την υγεία η ζωή συνοδεύεται από διάφορα συναισθήματα τα οποία είναι πολύτιμα. Αναφέρονται ο ανθρώπινος πόνος. Η χαρά. Η λύπη. Η δυστυχία. Ακόμη, εδώ, σημειώνονται ο έρωτας. Η αγάπη. Και "ανιχνεύονται στης ζωής τα πολύτιμα", γραμμένα στο βλέμμα στο άγγιγμα. Στη γλυκύτητα του άλλου προσώπου. Στη θλίψη του πραγματικού και στην οδύνη του απραγματοποίητου. Της ζωής τα πολύτιμα, όσα στοιχειώνει ο πόνος με της ψυχή...

Ξαφνικά την συναντήσαμε κάποιο μεσημέρι, ενώ βαδίζαμε με την αδελφή μου, στην οδό Τσιμισκή, μια κοπέλα, σχεδόν ψηλή. Πρώτη την πρόσεξε, την γνώρισε και την είδε η αδελφή μου, έκπληκτη και την χαιρέτησε εγκάρδια. - Γεια σου Ελένη!!! - Α! Γεια σου Αλίκη, απάντησε η Ελένη σαν την είδε, με έκπληξη και αυτή, ζωγραφισμένη, στα πράσινα μάτια της. Έτσι τη λέγανε, την κοπέλα που συναντήσαμε, στο δρόμο και που την γνωρίζαμε, από μικρό κορίτσι, μα εγώ δεν την θυμόμουν καλά-καλά αφού ήταν μικρό κοριτσάκι, και τώρα μεγάλωσε και έγινε κοπέλα, δεσποινίς και μάλιστα πέρασε και στο στ...

Ο τίτλος του βιβλίου δεν είναι συμβολικός αλλά κυριολεκτικός και αναφέρεται πραγματικά στην πέμπτη προσφορά του συγγραφέα στον τομέα του ευθυμογραφήματος. Έχοντας σαν κεντρικό άξονα την λογοτεχνική παρουσίαση του ίδιου και των βιβλίων του από την "Δωδώνη", (Δεκέμβριος 2004), ο Δασκαλάκης επιχειρεί μια συνοπτική απογραφή της ως τώρα εργασίας του. Όχι όμως μέσω αυτοβιογραφικών στοιχείων ή προσωπικών εμπειριών, αλλά καταγράφοντας γνώμες και σχόλια εκδοτών, αναγνωστών και κριτικών. Ο συγγραφέας δείχνει πως ούτε κολακεύεται ούτε θίγεται από όσα λέγονται και γράφονται υπέρ ή εναν...

[...] Με την "Ντίαρντρη των θλίψεων" που πρωτοπαίχτηκε το 1910 μετά το θάνατο του, ο Συνγκ επιστρέφει στο ύφος των "Καβαλάρηδων στη θάλασσα". Ένας κελτικός μύθος του δίνει την αφορμή για μια μεγαλειώδη, απλή, κυνική, αλλά και ρομαντική και ζοφερή τραγωδία. Δεν πρόλαβε να τη χτενίσει τελειωτικά, όμως όπως είναι θα "πλησιάσει τη μεγαλοφυΐα του Σαίξπηρ" όπως λέει ο Αλλαρντάις Νίκολλ, και "όπως τα χρόνια θα περνούν, θα προβάλλει όλο και πιο πολύ σαν ένας από τους κυριότερους δραματικούς συγγραφείς του αιώνα". [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)

Κάθε άνθρωπος, σε κάποιο στάδιο της ζωής του αισθάνεται την ανάγκη να φέρει στη δημοσιότητα ορισμένα περιστατικά της ζωής του είτε από τον κύκλο του επαγγέλματός του είτε από άλλα βιώματα, όπως πόλεμος, θεομηνία, κ.λπ. Κι αυτό γιατί ελπίζει πως έτσι προσφέρει κάποιες ευκαιρίες στους νεώτερους για παράδειγμα και για συγκριτική παραβολή της δικής τους ζωής με τη ζωή της προηγούμενης γενιάς. Σ' αυτή ακριβώς την ανάγκη, βιολογική θα την έλεγα, βρίσκομαι κι εγώ και γι' αυτό θέλω να εξωτερικεύσω, να κοινολογήσω και να περιγράψω μ' όσο μπορώ χρωματισμό, μερικά χαρακτηριστικά τη...

Η ελληνική τυπογραφία στα χρόνια της Επαναστάσεως είναι στενά συνυφασμένη με τον αγώνα για την ελευθερία. Τη σημασία και την ανάγκη αυτού του σημαντικού μέσου διάδοσης ιδεών και ειδήσεων αλλά και οργάνου διοικήσεως, συνειδητοποίησαν ευθύς εξ αρχής όσοι ασχολήθηκαν με την προετοιμασία της εξέγερσης του έθνους. Οι Φιλικοί στο Ιάσιο χρησιμοποίησαν κρυφά την εκεί ελληνική τυπογραφία για να τυπώσουν τα "Άσματα και πονήματα διαφόρων" και τις προκηρύξεις του Αλέξανδρου Υψηλάντη λίγο αργότερα. Στην κυρίως Ελλάδα οι Σπετσιώτες έστειλαν το καράβι του Δημ. Ορλώφ στην Τεργέστη για να...

Η ιστορία της ελληνικής σημαίας αρχίζει από τους χρόνους της αλώσεως μαζί με τους πόθους του υπόδουλου ελληνισμού για ελευθερία, διαμορφώνεται στα χρόνια της επαναστάσεως και φθάνει ως τις μέρες μας. Ένα από τα πρώτα δημοτικά μας τραγούδια, "Ο θρήνος της Κωνσταντινουπόλεως", που εκφράζει το λαϊκό αίσθημα, αναφέρεται στη σημαία- το σύμβολο του αγώνα για την αποτίναξη του ζυγού. Σημάδι μέγα φλάμπουρο, Σταυρόν τον του Κυρίου, Και τότε να συγκλίνωσιν οι έσω με τους έξω· Να γίνει μούρτος, μοχθηρός, ως οι πολλοί το λέγουν. Αρκεί λοιπόν να υψωθεί μία μόνη σημαία με το σταυ...

[...] Τα στολίδια του πλοίου, τα παράσημα (insignia) βρίσκονταν άλλα στην πλώρη και άλλα στην πρύμη και είχαν τη μορφή θεού, ήρωα ή δράκοντα. Τα στολίδια αυτά, σκαλιστά ή ζωγραφιστά, ήταν τα διακριτικά του πλοίου, τα εμβλήματα και η προσωποποίησή του. Το πιο σημαντικό βρισκόταν στην πλώρη, από το οποίο έπαιρνε και το όνομά του το πλοίο. Ήταν το "επίσημο", δηλαδή το διακριτικό σήμα του πλοίου. [...] Το ακρόπρωρο διακρίνεται για την κίνησή του προς τα εμπρός. Παρασύρει το πλοίο στο άνοιγμα της θάλασσας που σχίζει με την κοφτερή του πλώρη. Συγχρόνως η επιθετική του μορφή εί...

Τρεις Έλληνες -άσημοι κατά τους ιστορικούς- που συναντήθηκαν το θέρος του 1814 στην Οδησσό, είχαν την έμπνευση να αποφασίσουν και να επιχειρήσουν τη σύσταση μιας εταιρίας μυστικής και "να εισάξωσιν εις αυτήν όλους τους εκλεκτούς και ανδρείους των ομογενών, δια να ενεργήσωσι μόνοι των ό,τι ματαίως και προ πολλού χρόνου ήλπιζον από την φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων". Η Φιλική Εταιρία, ιδρυθείσα το 1814 (συμβολικά ορίστηκε η 14η Σεπτεμβρίου, επέτειος της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ως ημέρα ιδρύσεως της Εταιρίας), αναπτύχθηκε αρχικά με βραδύ ρυθμό, και με ταχύτητα από...