Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κατάντικρυ στην "Αρχή του Οδηγητή" - αυτό τον χυδαίο Γερμανικό Μυστικισμό- αντιπαραθέτουμε την άποψη του ίδιου του Αριστοτέλη για την Εργασία: "Σχολάζειν Δύνασθαι Καλώς". Η "κρίση", ανασκοπούμενη γνωσιολογικά, μόνο σαν "διαρκώς υπάρχουσα" μπορεί να νοηθεί. Κατάσταση "μη Κρίσης" , άρνησης δηλαδή, εξόδου από το "τούνελ" κτλ, δεν υπάρχει, δεν την ανέχεται καθόλου το Νοείν. Το να λέμε για παράδειγμα: "Δεν μπορούμε συνέχεια να ζούμε με δανεικά", γίνεται βέβαια αμέσως πιστευτό, από τον κάθε άσχετο, που μπλέκει το «νοικοκυριό» του, κάνοντας αναλογικά σκέψεις για το "νοικοκύρεμ...

Ο Κόρακας .. Μαύρο, αλλά τελειωμένο Μαύρος ακόμα και στο νύχι και στο δόντι Τα άλλα χρώματα, αρνήθηκαν Άμα δεχτείς πως η ζωή τους πρέπει Μαύρη Ζεις δυό βολές, σου επιτρέπεται Χάνεσαι ούρια στον πόνο τους, πηγαίνεις Του Χάρου διαγουμίζεις τα υπάρχοντα και ζεις Ο Χρόνος σε σιχαίνεται, σ' αφήνει Μια άσπρη τρίχα δεν φυτρώνει στο κεφάλι σου Ωραίο πουλί, καταλαβαίνει Καταλαβαίνει πως ο Κόσμος μας Εφτιάχτηκε για τους Κοράκους .. Ο Δρόμος .. Δειλά, μικρά ξεσπάσματα, αστεία Της κάθε μέρας ο τροχός μας περιστρέφει Χαμένα, αναμένοντας το Όνειρο Να βρει τ...

Απόσπασμα: '' Άθλια Μοίρα της Παγκόσμιας Γυναίκας Που σακατεύεις τη Ζωή, πριχού τη ζήσουμε Ασκήμια δίμορφη, γαμήλια παστάδα Μήτρα κουτσή που Έρωτα δεν γνώρισες Βάλε τη Μάσκα του Θανάτου τώρα, κτύπα! Κάνε κομμάτια ότι απόμειν’ από μένα! Κόρη κρυμμένη εδώ μέσα, μίλα! Σα γερακίνα, με το ράμφος, με το νύχι Άνοιξε δρόμο προς το Φως και σώσου! Σ’ ότι αγάπησα, πως φέρνω δυστυχία?! Ααα, μια καρδούλα που κτυπάει, την ακούτε? Δύο καρδιές μου δώσανε, πως γίνεται? Δεν έχω σώμα πλέον, δυο κομμάτια Κάτω με τσάκισαν, χωρίστηκα, δεν είμαι Δεν έχω Νου ν’ αντισταθώ, να πολεμήσ...

Το σκηνικό ποίημα "Υμνέομεν φως" αποτέλεσμα επιστημονικής και καλλιτεχνικής μελέτης, φιλοδοξεί να ανεβάσει στην σύγχρονη ολυμπιακή και άρα παγκόσμια σκηνή αυτό που φιλάρεσκα αποκαλείται "Ωραία ατομικότητα του ελληνικού πνεύματος", όπως ακριβώς καταγράφτηκε, αμφισβητήθηκε και τελικά καταξιώθηκε μέσα σε μια δαδρομή τριών χιλιάδων χρόνων (βλέπε βιβλιογραφία στο επίμετρο). Δια μέσου αυτού του έργου σπάνια ομιλεί ο συντάκτης του, ομιλεί μονάχα ο Ησίοδος, ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Αρχίλοχος, ο Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης, ο Πλάτων, ο Ευρυπίδης, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος και ίσως ο Επίκτ...

Ξανθίας (στον Διόνυσο): "Παράτα την ποίηση αχρείε...! Και πες μου, πες μας... γιατί πεθαίνουμε...;" Διόνυσος (μονολογεί): "Αχ!... καημένε μου Πατέρα!... Πόσο υποφέρουμε εμείς τ' αφεντικά... Άκουσον, άκουσον...! Από τους δούλους μας!... Δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε τον αστακό μας!... Σου πουλάνε "λουλούδια" την κρίσιμη στιγμή... εκεί που ψήνεις την γκόμενα και σου λένε: "Πάρτε τα καλέ κύριε, για την κορούλα σας!...", τα καθάρματα...!" (στον Ξανθία): "Δεν βρίσκω γιατί θα έπρεπε ο φούρναρής μου να μείνει αθάνατος!..." Ξανθίας: "Εκείνος βρίσκει όμως..."