Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Του Μαρά του έρχεται πάντα να γελάσει όταν ακούει αυτό το "κύριε Μαρά", "ο κύριος Ροντρίγκ", γιατί, φυσικά, τόσο το ένα όσο και το άλλο δεν είναι παρά ψευδώνυμα συνωμοτικά εξαιτίας του πολέμου. Διάλεξε το όνομα Μαρά για να πικάρει το "αφεντικό", τον Καρακάλλα, που, αν και είναι θαυμαστής του Κόκκινου Στρατού, απέχει πολύ από το να είναι και επαναστάτης· λένε, μάλιστα, πως προπολεμικά ήταν συνδρομητής στη "Γαλλική Δράση". Η θυρωρός συμετέχει στη συνωμοσία, λίγο με τη θέλησή της, λίγο από συμφέρον· εγγυήθηκε η Κλοέ για τα γκωλλικά της αισθήματα. Ο Μαρά της δίνει χίλια φράγκα...

Εδώ και λίγο καιρό υπάρχουν πράγματα που μου ξεφεύγουν, μπερδεύομαι, ξεχνάω. Πάντα υπάρχει αυτό το καταραμένο σπίτι που πρέπει να φέρνω βόλτα και που μου ροκανίζει τη ζωή μου. Σέρνεται στα πόδια μου... μου τα ναρκώνει. Νιώθω πάντα ένα βάρος στις γάμπες. Σέρνεται στα μπράτσα μου, στα κόκαλα, στα δάχτυλα. Μου τα τρώει τα δάχτυλά μου: κοίτα εδώ χέρια! Τι όμορφα χέρια που 'χα! Άσπρα και απαλά: δυο φτερά. Και τώρα είναι χαρακωμένα, κοίτα τα δάχτυλά μου πόσες χαρακιές, μοιάζουν με ρυτίδες, ρυτίδες του σπιτιού και το δέρμα, δε, είναι σκασμένο και κόκκινο. Εγώ τα 'χω με τους ανθ...

Εκείνο τον παλιό καιρό ήμουν πολύ νέος και ζούσα με τον παππού και τη γιαγιά μου σε μια έπαυλη με άσπρα τοίχους, στην οδό Οτσαράν στο Μιραφλόρες. Σπούδαζα νομικά στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μάρκος, συμβιβασμένος, θαρρώ, με την ιδέα να βγάζω αργότερα το ψωμί μου ασκώντας ελεύθερο επάγγελμα, αν και κατά βάθος θα προτιμούσα να γίνω συγγραφέας. Είχα μια δουλειά με φανταχτερό τίτλο, χαμηλό μισθό, διάφορα "τυχερά" και ελαστικό ωράριο: διευθυντής ειδήσεων στην Παναμερικανική Ραδιοφωνία.

Α' Αστραφτερός και μαύρος ο μοτοσυκλετιστής σβήνει πέρα απ' τα οδόσημα, τις λευκές γραμμές· κυματισμός αδιόρατος στ' απέραντο μεσημέρι. Παρουσία και πλησμονή, χρόνος και θάλασσα· δύο τροχοί σ' ένα τυχαίο κομμάτι αναποδογυρισμένου ουρανού

Το "Καφενείο του μαύρου συμμάχου" ήταν γεμάτο από γκρι-μπλε στολές κι η Μάρθα δεν μπορούσε να δει τον Άντον. Τελικά τον διέκρινε σε μια γωνιά να τρώει με ένα βιβλίο στο πλάι του. Ο Άντον παραμέρισε το βιβλίο καθώς εκείνη πλησίαζε στο τραπέζι του. Είπε: "Έχω τελειώσει σχεδόν. Με κράτησε ο κύριος Μέιναρντ." Τα μάτια του στένεψαν από καχυποψία κι είπε: "Ελπίζω να ήσουν προσεκτική". Η Μάρθα είπε γελώντας: "Έλεγε πως εμείς δεν πρέπει να τρομάζουμε τους 'Κάφρους'". "Ποιοι 'εμείς';" "Μα δεν είναι ηλίθιοι, 'Αντον, πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχει μια οργάνωση ή κάτι τέτοιο". "Έχ...

Στα πενήντα τρία του χρόνια, όταν ο Καζανόβα δεν τριγύρναγε πια στον κόσμο κυνηγημένος από το νεανικό πόθο της περιπέτειας, αλλά από την ανησυχία για τα γερατειά που πλησιάζανε, ένιωσε να φουσκώνει στην ψυχή του τόσο πολύ η λαχτάρα για την πατρίδα του τη Βενετία, που άρχισε να τη γυροφέρνει με κύκλους που όλο και στένευαν, σαν ένα πουλί που σιγά-σιγά παίρνει το δρόμο της καθόδου από τα ύψη των αιθέρων για να πεθάνει.