Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πριν καιρό, πόσο ακριβώς δεν έχει σημασία, εγώ γέρος άνθρωπος, μετοίκησα από την ύπαιθρο στην πόλη, έχοντας γίνει ο αναπάντεχος κληρονόμος ενός παμπάλαιου αρχοντικού σε κάποιο στενορύμι μιας από τις κάτω γειτονιές, εκεί όπου άλλοτε ήταν το στέκι της κομψότητας και της μόδας, γεμάτο εύθυμα κέντρα και νυφιάτικες παστάδες· μα τώρα τα πιο πολλά τους μεταμορφωμένα σε λογιστήρια και αποθήκες. Δέματα και κιβώτια σφετερίζονται τη θέση των καναπέδων· κατάστιχα και λογιστικά βιβλία απλώνονται εκεί όπου άλλοτε τα πρωινά βουτύρωναν λαχταριστές φρυγανιές. Σε τούτα τα παλιά λημέρια οι άλ...

Στην κουβέντα τους υπήρχαν και στιγμές σιωπής, ένα ανάλαφρο πέπλο εύθραυστης σιωπής, ένα λεπτό στρώμα σιωπής που έμοιαζαν να τη ζουν δίχως να δυσφορούν, ανάλαφρα, με κάποια ευχαρίστηση θα 'λεγες. Τα φλιτζάνια του καφέ ήταν αδειανά, τα ποτήρια του νερού μισογεμάτα· γύρω τους κανείς. Είχαν μπει σε τούτη την πορώδη πυκνότητα της σιωπής, ανέμελα, δίχως σκοπιμότητα, καθώς μπαίνεις στη δροσιά του ίσκιου των δέντρων σ' ένα δρόμο με ήλιο. Δεν ήταν παρά ένα πολύ μικρό σύννεφο σιωπής, απρόσμενο, που δεν σήμαινε τίποτα.

Μπροστά μου η ζωή απλωνότανε σαν πολύχρωμο λιβάδι που μόλις οριοθετούσε ένας πολύ πολύ μακρινός ορίζοντας. Ήμουνα μέλος μιας χαρούμενης τρελής παρέας νεαρών αριστοκρατών, εκείνου του στρώματος που μαζί με τους καλλιτέχνες του παλιού Ράιχ μου ήταν το πιο αγαπητό. Μοιραζόμουνα μαζί τους τη δύσπιστη απερισκεψία, τη μελαγχολική περιπέτεια, την αμαρτωλή αμέλεια, την αλαζονική ασωτία, όλα συμπτώματα της επερχόμενης καταστροφής, που τότε ακόμα δε βλέπαμε. Πάνω απ' τα ποτήρια που αγέρωχα πίναμε, σταύρωνε κιόλας ο αόρατος θάνατος τα σκελετωμένα του χέρια. Βρίζαμε χαρούμενα και μάλισ...

Ο Πασουκάνις αντιπροσωπεύει τη "μεγάλη καμπή" της σοβιετικής νομικής επιστήμης. Το θεμελιώδες έργο του, "Γενική θεωρία του Δικαίου και μαρξισμός" (1924) περιλαμβάνει τα εξής μέρη: - Εισαγωγή.Τα καθήκοντα της γενικής θεωρίας του δικαίου - Κεφάλαιο πρώτο. Οι μέθοδοι οικοδόμησης του συγκεκριμένου στις αφηρημένες επιστήμες - Κεφάλαιο δεύτερο. Ιδεολογία και δίκαιο - Κεφάλαιο τρίτο. Σχέσεις και κανόνας - Κεφάλαιο τέταρτο. Εμπόρευμα και υποκείμενο - Κεφάλαιο πέμπτο. Δίκαιο και κράτος - Κεφάλαιο έκτο. Δίκαιο και ηθική - Κεφάλαιο έβδομο. Δίκαιο και παραβίαση του δικαίο...

[...] Με άλλους όρους: το πρόβλημα της κοινωνικοποίησης των παραγωγικών σχέσεων γεννιέται στη βάση της ακατάπαυστης ανάπτυξης και της προοδευτικής κοινωνικοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων, που προωθούνται συνεχώς από την ίδια την καπιταλιστική κοινωνία. Κοινωνικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και των διαδικασιών σημαίνει κυρίως ανάπτυξη του προλεταριάτου όχι μόνο σαν αριθμητικού δεδομένου, ποσοτικά, αλλά σαν συστήματος αναγκών, σαν συνείδησης, σαν επαναστατικής κοινωνικής και πολιτικής δύναμης, ικανής να προωθήσει την κοινωνία με τη λαχτάρα της για πρόοδο και να αναπτύξει...

Λοιπόν Μάρθα Κουέστ, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου. Ήσουν γεννημένη για παντρειά, πάντα το 'λεγα στον Τζος όταν επέμενε ότι κάτι μπορούσε να γίνει με σένα. Μαθαίνω υψηλές προοπτικές στο δημόσιο, συντάξεις, και χωρίς αμφιβολία ένα μεγάλο σπίτι στα προάστεια. Αν όχι ακόμη, σίγουρα αργότερα, αργότερα. Λοιπόν, πρέπει να 'σαι φρόνιμο κορίτσι τώρα, όχι κακές ιδέες για τις φυλετικές διακρίσεις -μάλλον καθόλου ιδέες επί του θέματος. Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου, αγαπητή Μάτυ, τον καιρό που βρήκες να παντρευτείς, ο Θεός να βάλει το χέρι του, είναι οι ιδέες.

Τώρα, μετά την αναχώρηση της μητέρας του με το νεαρό της βάρκας, σύγκρινε τα δυο γεγονότα και τά 'βρισκε ταυτόσημα. Σαν την εξαδέλφη, η μητέρα του περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να τον εγκαταλείψει. Σαν την εξαδέλφη, με την ίδια πρόθυμη ευκολία είχε δεχτεί την πρώτη συντροφιά που της είχε τύχει. Και σ' αυτόν, και στις δύο περιπτώσεις, είχε τύχει να κατρακυλήσει από μια ψευδαίσθηση σαν από ένα βουνό, μένοντας κατασυντριμμένος και πονεμένος.

Αν αναρωτιόμαστε σήμερα, σχετικά με τη δυνατότητα μιας έννοιας της αριστεράς, αυτό αποτελεί από μόνο του την αναγνώριση μιας ριζικής κρίσης στους ίδιους τους τρόπους αυτοκατανόησης που η αριστερά είχε για τον εαυτό της εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Πολλές φορές, στα πλαίσια μιας εμπειρίας που ξεπερνάει πια τον αιώνα, το εργατικό κίνημα γνώρισε κρίσεις και ήττες αλλά, ποτέ όπως τώρα, δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο να μην συλλογιζόμαστε τόσο μια κρίση ή μια ήττα όσο μια πιο γενική διαδικασία διάλυσης των βασικών κατηγοριών κατανόησης της πραγματικότητας, πάνω στις οποίες η αρισ...