Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με αφορμή τη μετάφραση του έργου του Μπράμ Στόουκερ, "Dracoula", που εκπόνησε ο Παπαδιαμάντης με τίτλο"Ο Πύργος του Δράκουλα", επιχειρείται μια περιήγηση στην ιστορία αυτού του ιδιότυπου λογοτεχνικού είδους που ονομάζεται "βαμπιρικό" -και που πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα- και επίσης μια προσέγγιση στη μεταφραστική δραστηριότητα του Παπαδιαμάντη και στους τρόπους με τους οποίους ο ίδιος επεξεργαζόταν, -μέσω της γλώσσας του και της παράδοσης του, τέτοια κείμενα. Ως προς την πρώτη περιήγηση, τη "βαμπιρική", αφ' ενός παρουσιάζεται η εξέλιξη αυτής της παράδοσης,...

Ενενήντα χρόνια μετά το θάνατο του Παύλου Μελά, ο τόπος μας δείχνει να στερείται του ζωοποιού ήθους που λειτουργούσε ως αυτονόητος άξονας αναφοράς. Μέχρι, πρότινος (μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες) το ήθος και η πράξη του Παληκαριού αναγνωρίζονταν και σε άλλους χαρισματικούς του λαού μας. Σήμερα ίσως μοιάζει ρομαντικό να περιμένει κανείς τέτοιες δοξαστικές αποκοτιές. Γι' αυτό, πέραν του χρέους να μνημονεύσομε έναν μεγάλο άνδρα της νεώτερης ιστορίας μας, είναι ανάγκη να θυμηθούμε με τι ψωμί τράφηκε ο κόσμος αυτού του τόπου, να ξανασυλλαβίσουμε την αλφαβήτα της κοινής μας συνε...

Τα "Collectanea" τούτα, δίχως ημερομηνίες, τα βλέπω σαν τις χαμάδες της πατρίδας μας, για τις οποίες το "Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) γράφει: "χαμάδα (η). Ελαία ώριμος πεσούσα από του δένδρου και τρωγομένη ανάλατος". Με τον ίδιο τρόπο και οι καταγραφές αυτές πρέπει, καθώς πέφτουν ώριμες από το δέντρο, να μαζεύονται και να τρώγονται, σα να λέγαμε, όπως είναι - δίχως άλλη επεξεργασία - ήγουν ανάλατες. Ζ. Λ.

Πρόκειται για την ιστορία του Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού, ο οποίος γεννήθηκε στη Ρώμη, το 357 μ.Χ. περίπου, από γονείς πλουσίους και επιφανείς. Ασκήτεψε στην Έδεσσα της Συρίας για δεκαεπτά χρόνια, στον Ναό-Μαρτύριο του Αγίου Αποστόλου Θωμά. Επιστρέφει στη Ρώμη, στο πατρικό του σπίτι, ζώντας ως δούλος στο αίθριο της οικίας των γονέων του, αγνοούμενος υπό πάντων, για άλλα δεκαεπτά χρόνια. Η κοίμησή του, περίπου το 407 μ.Χ., στην οικία των γονέων του, αποκάλυψε ποιος ήταν· είχε γράψει την ιστορία του σε ένα φύλλο χαρτιού, κρατώντας το σφιχτά στην παλάμη του, κείμενος νεκρό...

Ο Οκτάβιος Μερλιέ, στον οποίο οφείλουν πολλά οι παπαδιαμαντικές σπουδές, εξέδωσε το 1934 το βιβλίο "Α. Παπαδιαμάντη Γράμματα" και κατέστησε γνωστό τον κύριο όγκο της αλληλογραφίας του διηγηματογράφου μας. Πρόκειται για έκδοση που δίκαιο είναι, έστω και κάπως καταχρηστικά, να θεωρηθεί ως η πρώτη ερμηνευτική έκδοση παπαδιαμαντικού κειμένου. Στο επίμετρο ο Μερλιέ καταχωρίζει γράμματα οικείων και φίλων του Παπαδιαμάντη, των οποίων όμως δεν είναι παραλήπτης ο Παπαδιαμάντης. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1947, ο Κώστας Α. Παπαχρίστος, που είχε την καλή τύχη να ερευνήσει πρώτο...

Το βιβλίο αυτό δεν ζητάει να πείσει για τις θέσεις του, ούτε να μεταπείσει υποθετικούς αντιπάλους. Δεν είναι μια "απολογητική" της χριστιανικής πίστης και δεν επιδιώκει να προσηλυτίσει στις απόψεις του τον αναγνώστη. Έχει μια και μόνη φιλοδοξία: Να ξεχωρίσει αυτό που είναι η χριστιανική πίστη, απ' ό,τι δεν είναι χριστιανική πίστη. Να αναιρέσει, όσο το μπορεί, τη σύγχυση που μοιάζει να υπάρχει σήμερα στις συνειδήσεις σε σχέση με την αλήθεια της χριστιανικής εκκλησίας. Να ξεκαθαρίσει αυτή την αλήθεια από αλλότριες και ξένες προσμείξεις που τείνουν να την υποκαταστήσουν. Κι ό...

Στα τρία χρόνια από την εκδημία του φίλου μας, του αδελφού μας καλύτερα, του ποιητή που μας φίλευε κάθε τόσο με το απόσταγμα της πιστής του καρδίας, προβαίνουμε σ' αυτή την έκδοση, ως απαρχή των όσων πρόκειται ν' ακολουθήσουν. Μέσα στην πληθώρα των ποιημάτων που άφησε φεύγοντας -άλλα συντεταγμένα από τον ίδιο σε συλλογές, άλλα χωρίς συγκεκριμένη διάταξη, χωρίς κάποια μαρτυρία για τις προθέσεις του- το ξεκίνημα να βγει όλο αυτό το ποιητικό θησαύρισμα στο φως απαιτούσε και τόλμη και απόφαση. Καταλήξαμε σ' αυτό το απάνθισμα από δύο ποιητικά του σύνολα, ώστε ν' ακολουθήσουν, στ...