Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Το ποίημα που δε βρίσκω" Ψάχνω να βρω ένα ποίημα Στα αχνάρια της νιότης του χρόνου που γεννήθηκα Στα χαμόσπιτα της γειτονιάς που μεγάλωσα Στα ασβεστωμένα σοκάκια που περπάτησα Στους τσακωμούς στο γέλιο των παιχνιδιών Στους φίλους που έκρυψε ο ήλιος Στο πρώτο ερωτικό φιλί που έγινε σημαία Ψάχνω να βρω ένα ποίημα Σε χώρες αλλόθρησκων ουρανών Σε θάλασσες άγριες και ήμερες που ταξίδεψα Σε ποτάμια που έτρεχαν το δρόμο τους φίδια Σε λουλούδια της άνοιξης που έβαλα στο ανθογυάλι Ψάχνω να βρω ένα ποίημα μα εκείνο γοργόπν...

Στης γιαγιάς μου την αυλή κάθε ημέρα είναι γιορτή οι φωνές, η φασαρία είναι μόνιμη ιστορία.

"… Αυτή τη γυναίκα τη γουστάρει. Τη λαχταράει όπως ο ισοβίτης τη λευτεριά του. Σαν το ναυάγιο που έχει μήνες να δει άνθρωπο. Διψάει για κείνη κι έχει το στόμα κατάστεγνο. Όμως το νερό είναι φαρμακωμένο από κείνονε τον ίδιο. Με την περιφρόνηση που του τραβάει η ΄Ολγα του 'χει κάνει τις μέρες άδειες, στεγνές σαν την έρημο και τις νύχτες μούσκεμα στον ιδρώτα. Τη φαντάζεται να γδύνεται και να ξαπλώνει μονάχη στο διπλό της κρεβάτι κι ο νους του ξεφεύγει. Αμολιέται σε σοκάκια σκοτεινά απ' όπου δυσκολεύεται να ξαναβγεί. Τη σκέφτεται να μιλάει με άλλους, να χαρίζει το χαμόγελό της...