Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το "Ημερολόγιο Αβάνας" είναι το προσωπικό αποτύπωμα της συγγραφέως για το επαναστημένο νησί που βρίσκεται μια ανάσα μόλις απο τις ΗΠΑ. Προσωποκεντρικό και περιηγητικό ταυτόχρονα, το βιβλίο ξεναγεί στην Αβάνα του Κάστρο, του Τσε και του Χέμινγουαιη σκιαγραφώντας τη μετα την επανάσταση εποχή. Η Αβάνα των τελευταίων ημερών του Φιντέλ Κάστρο στην εξουσία. Η μεγαλοπρεπής αλλά και ξεφτισμένη, καθημερινή αλλά και παράφορη Αβάνα της οργιαστικής μουσικής, των αξεπέραστων πούρων, των καλλιτεχνών του δρόμου, των ιερειών της νύχτας και του έρωτα, των μυθικών μπαρ, της νέας ηθικής τη...

Τρεις τρελοί: ένας Ρώσος, ένας Γάλλος και ένας Κινέζος, μοναδικές περιπτώσεις στην παγκόσμια λογοτεχνία. Και οι τρεις είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και οι τρεις αποτελούν μέλη εκείνης της προνομιακής ομάδας που πρέπει να διαφυλάξει τη σωστή λειτουργία του κράτους. Και οι τρεις τρελαίνονται! Ξεφεύγουν από την ομάδα και ανακαλύπτουν την ταυτότητά τους μέσα στον παραλογισμό. Δίνουν τη μάχη τους, καθένας με τον δικό του πολιτισμό και με τους δικούς του όρους. Βασιλιάς, υποψήφιο θύμα κανιβάλων ή κατά συρροή δολοφόνος, οι άνθρωποι αυτοί δηλώνουν το ίδιο πράγμα: Η επαφή με το...

Ένα βιβλίο για το πολιτικό φαινόμενο στην Ελλάδα με πολλή μουσική και λίγη σημειολογία που αναζητά το νήμα που συνδέει την γραβάτα του Άρη Βελουχιώτη με το ζιβάγκο του Αντρέα και το χτένισμα του Αλέξη Τσίπρα. Τι σχέση έχει η Αριστερά με το Τσάρλεστον; Με αφορμή την θριαμβευτική είσοδο στην πολιτική ζωή του Αλέξη Τσίπρα ο Νίκος Λακόπουλος εξετάζει την πολιτική ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, την ιστορία της Αριστεράς και των νεανικών-φοιτητικών κινημάτων, τα πρόσφατα μαθητικά κινήματα και την εκλογική συμπεριφορ...

Το βιβλίο που ανέτρεψε τον μύθο Jimi Hendrix για να τον κάνει... πραγματικότητα! Μια από τις εγκυρότερες βιογραφίες, μία νέα οπτική στην ευαίσθητη προσωπικότητα, τη φαντασία και τη μουσική ιδιοφυΐα του πρόωρα χαμένου Jimi Hendrix. Ένας οριστικός απολογισμός της πολυτάραχης ζωής του, από τα δύσκολα παιδικά χρόνια μέχρι τη λάμψη της μουσικής σκηνής.

Όλα τα ευρήματα, οδηγούσαν με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι δράστης ήταν μια γυναίκα με φυσικό μαύρο σγουρό μαλλί, προφανώς αρκετά νέα, καθώς οι τρίχες που είχαν βρεθεί -και ήταν και τα μόνα ευρήματα- έδειχναν ότι δεν είχαν μπει σε διαδικασία βαφών και δεν ήταν καθόλου εξασθενισμένες. Το μόνο άλλο σίγουρο -και αρκετά αποκαλυπτικό- «εύρημα» ήταν η φορά των τομών από το «νήσσον όργανον» που διέγραφαν μια πορεία από τα δεξιά προς τα αριστερά, «εις ικανόν βάθος, ώστε να επιφέρουν θανάσιμους τομάς εις ζωτικά όργανα», πράγμα που οδηγούσε επίσης στη βεβαιότητα ότι επρόκειτο για κά...

Ο Σουίνι Τοντ, ο κουρέας που τάιζε με το κρέας των πελατών του όλο το δικαστικό σύστημα του Λονδίνου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1881, στο λαϊκό φυλλάδιο "Sweeney Todd, The Demon Barber of Fleet Street".

Φρικιαστικός, ακατανίκητος και πανταχού παρών, ο Δράκουλας, ο απόλυτος άρχοντας της νύχτας, ο κυρίαρχος της αιωνιότητας, εισέβαλε στη μυθολογία του σύγχρονου κόσμου με το περίφημο μυθιστόρημα Δράκουλας του Άγγλου δημοσιογράφου Μπραμ Στόουκερ και κυριάρχησε στην καλλιτεχνική φαντασία των τελευταίων 110 χρόνων. Πώς μπόρεσε, όμως, ένα μυθιστόρημα να επιβάλει τόσο απόλυτα και για τόσο χρονικό διάστημα τον ήρωά του; Γιατί ο πάντα διψασμένος για αίμα βρικόλακας είχε τέτοιαν απήχηση; Γιατί ο Δράκουλας του Στόουκερ δεν είναι παρά μια μόνο μορφή ενός πλάσματος που ζει στα σκοτεινά...

Το όνομα Κοκοντίνης μπορεί να μη σημαίνει, λοιπόν, και πολλά πράγματα σε επίπεδο κεντρικής δημοσιότητας, αλλά, αν βρεθείτε, ας πούμε, σε αρβανιτοχώρια της Αττικής και της Βοιωτίας -θα βρείτε ακόμα και σήμερα πολλούς ανθρώπους που έχουν τραγουδήσει και χορέψει πολύ στις εκδηλώσεις που έπαιζε- έχουν όλα τα τραγούδια που έχει παίξει σε δίσκους αλλά και πολλές ζωντανές ηχογραφήσεις του, ερασιτεχνικές ή επαγγελματικές, και γενικά πίνουν νερό στο όνομα του, και τον θεωρούν είδωλο, στα κυβικά των πιο πολυακουσμένων καλλιτεχνών του καιρού μας.

Πως ο Αγγουλές ήταν απλά "ένας λαϊκός τροβαδούρος του πόνου, της αγάπης, της ανθρωπιάς" θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Τα συναισθήματα που διατρέχουν τα ποιήματά του είναι κάπως κοινά, με την έννοια που δίνουμε στον όρο "κοινή αίσθηση", αλλά η νοοτροπία του απέχει πολύ από τον κοινό νου. Το έργο του έχει βέβαια τα όριά του, αλλά είναι φανερό πως ανήκει σ' εκείνον τον τύπο ποιητή που γέννησε ο Καρυωτάκης: ο ανένταχτος διανοούμενος, που αδυνατεί να αναγνωρίσει δικαιώματα στην αρχή της πραγματικότητας και χάνεται στην προσωπική του άβυσσο, υπερασπίζοντας μιαν άδολη ηθική. Τέτοιος...

Έκλεινε τα μάτια της και ονειροπολούσε. Τον φιλούσε με δίψα, του παραδινόταν γυμνή οπουδήποτε, χωρίς να νοιάζεται αν ήταν μόνοι τους ή μπροστά στον κόσμο. Μες στην παραφορά της του ψιθύριζε: "Νικόλα σ' αγαπώ". Κι αμέσως μετά: "Νικολάι, φίλησέ με κι άλλο, κι άλλο, μη σταματάς". Ύστερα συνερχόταν για λίγο, και η σκέψη της δούλευε λογικά. Πώς είναι δυνατόν να έχει ερωτευτεί δύο διαφορετικά πρόσωπα κι αυτά να γίνονται ένα; Ή και αντίστροφα: Πώς είναι δυνατόν να είναι ερωτευμένη μ' έναν άντρα, κι αυτός να παρουσιάζεται στην καρδιά και στο νου της ως δύο άντρες; Κοίταξε το χειρόγ...

Ποια θεότητα λάτρευαν οι Κέλτες δρυΐδες; Γιατί επανήλθε στη μόδα η καμπάλα; Ποιο ήταν το αληθινό πρόσωπο των ναϊτών; Πώς γεννήθηκε η μαφία; Ποια είναι η οργανωτική δομή της ομιχλώδους Αλ Κάιντα; Σε αυτές και πολλές ακόμη απορίες απαντούν τα εβδομήντα κεφάλαια αυτού του βιβλίου, που συνδυάζει με τον πιο παραστατικό τρόπο τις τελευταίες αποκαλύψεις της ιστορικής έρευνας και το σκοτεινό παραμύθι της ανθρώπινης αναζήτησης! Μυστηριώδεις τελετές, νυχτερινές τελετουργίες, θεολογικά ερωτήματα και συνωμοσίες σ' ένα μαγευτικό όσο και συναρπαστικό ανάγνωσμα.

"Μα τον Δία! Αυτός είναι ο Σπρίνγκχιλντ Τζακ!" φώναξε ο συνταγματάρχης Φόρτεσκιου, ένας από τους ταξιδιώτες. "Ναι", κραύγασε ο ταγματάρχης Χάουαρντ, που καθόταν δίπλα του. "Και πάω στοίχημα πως όταν περάσουμε το τούνελ, θα τον δούμε να μας περιμένει στην άλλη πλευρά". "Πάει!" έσπευσε να δεχτεί το στοίχημα ο συνταγματάρχης. Φυσικά, πριν το τρένο προλάβει να βγει από το τούνελ, ο Σπρίνγκχιλντ Τζακ βρισκόταν κιόλας πλάι στις γραμμές, με τα μεγάλα μουστάκια του να καμαρώνουν σαν τσιγκέλια κάτω από τη μυτερή μύτη του, και το στόμα του να ξερνά γαλάζιες φλόγες. Την επόμενη στι...

Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει πως μισή ίντσα κερί θα χρειαζόταν τόση ώρα για να καεί; Τ' αυτιά μου όλη αυτήν την ώρα ήταν τεντωμένα, περιμένοντας ν' ακούσουν τον υπόκωφο καλπασμό των Κοζάκων που έρχονταν για να μας σκοτώσουν. Το είχα πάρει σχεδόν απόφαση πως το κερί θα πρέπει να είχε σβήσει, όταν ακούστηκε ένας κρότος σαν κανονιά. Η πόρτα που μας χώριζε από την αποθήκη έγινε θρύψαλα και μας περιέλουσε μια βροχή κομματιών τυριού, γογγυλιών, μήλων και σανιδιών από τα σεντούκια. Τρέξαμε να βγούμε έξω, παραπατώντας σκουντουφλώντας, μέσα στον πυκνό καπνό, πάνω σε όλων των ειδών...

Με τη βοήθεια ενός προξενητή, βρήκε και σύζυγο και σπίτι για να την στεγάσει. Το νοίκιασε για 999 χρόνια. Όχι γιατί ήλπιζε πως θα είχε τη χαρά να ζήσει εκεί τόσο πολύ μαζί της -εξήγησε αργότερα στη σύζυγό του- αλλά όντας ένας σκέτος "βάρβαρος" δεν μπορούσε να κάνει τίποτ' άλλο, σύμφωνα με την τοπική νομοθεσία. Δεν ανέφερε βέβαια πως, αν δεν ανανέωνε την καταβολή του ενοικίου, η μίσθωση αυτή έληγε αυτομάτως στο τέλος του μηνός. Οι λεπτομέρειες προκαλούσαν ανέκαθεν αποστροφή στον Πίκερτον. Επιπροσθέτως, εκείνη δεν θα μπορούσε να εκτιμήσει τη χιουμοριστική πλευρά του θέματος....

Το πλάσμα άρχισε να κινείται προς το μέρος μου. Τραβήχτηκα. "Γκόντφρι", είπα, "θα εκτελέσω εν ψυχρώ όποιον προσπαθήσει να εκτελέσει το σχέδιό σου. Τι σ' έπιασε και θέλεις ν' απαθανατίσεις αυτό το ζούδι; Δεν έχω τίποτα με τους Γιαπωνέζικους δράκους, αλλά αυτή η αράχνη δεν αντέχεται, σου λέω". "Καβούρι είναι". "Καβούρι, αράχνη, σκουλήκι... το ίδιο κάνει. Τι ασχολείσαι μαζί του. Ένας εφιάλτης είναι. Σκέτο σίχαμα!" Το μισούσα στην κυριολεξία. Ήταν το πρώτο ζωντανό πλάσμα, που μ' έκανε να νιώθω έτσι. Ύστερα έπιασα στον αέρα μια δυνατή μυρωδιά σαν μούχλα και ο Γκόντφρι είπε πω...

Έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό ασημένιο κουτί, λίγο μεγαλύτερο από θήκη τράπουλας, το άνοιξε κι έριξε μια κουταλιά του τσαγιού μαύρη σκόνη στο κέντρο ενός άδειου πιάτου. Παρακολουθούσα τις κινήσεις του από πολύ κοντά, με την ελπίδα πως θ' ανακαλύψω τι ακριβώς ήταν αυτή η σκόνη. Οι προσπάθειές μου, όμως, αποδείχτηκαν άκαρπες. Ήταν μαύρη, όπως ήδη ανέφερα, και από κάποια απόσταση έμοιαζε με καρβουνόσκονη. Ωστόσο, μόλις εκτέθηκε στον ατμοσφαιρικό αέρα, το άγνωστο υλικό έγινε ρευστό, σαν υδράργυρος, και άρχισε να κυλάει εδώ κι εκεί μέσα στο πιάτο. Παρατήρησα πως άρχισε να π...

"Ο άνθρωπος απ' όταν απόκτησε αντίχειρα και μπόρεσε να πιάσει ματσούκι στο χέρι του, πολεμάει. [...] Έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με τον δια μέσου των αιώνων πόλεμο -έτσι έφτασα στην άρνησή του· με τη γνώση. Ο πόλεμος είναι η κορυφαία έκφραση της ανθρώπινης συλλογικής προσπάθειας, είναι η λάμψη, είναι ο ανδρισμός, είναι οι σάλπιγγες, είναι οι ιαχές για πατρίδα και ελευθερία και πάσης φύσεως ιδανικά, είναι οι σημαίες, είναι η κατάκτηση και η προσδοκία του πλιάτσικου, είναι ο ακατανόητος υπό κανονικές συνθήκες μέχρι θανάτου ηρωισμός, είναι ο Victoria Cross που καρφώνεται στο γιακά...

Δημιουργός έξοχων κωμωδιών ή μελοδραμάτων που πάλλονται από μία ιδιαίτερη συγκίνηση, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι ένας κινηματογραφιστής που τον ανακαλύπτει κανείς πέρα από τα σημάδια της επίσημης αναγνώρισης. Από τη μία ταινία στην άλλη, από το εντυπωσιακό ξάφνιασμα στην καθιέρωση, η διαδρομή είναι μεγάλη· είναι, επίσης, και πολύ προσωπική. Από τις "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" μέχρι τις γυναίκες σε οξεία κρίση δακρύων της ταινίας "Όλα για τη μητέρα μου" ξετυλίγεται η ιστορία ενός κινηματογραφιστή που μπόρεσε να επιβάλει έναν έντονο κόσμο, πολύ αναγνωρίσιμο, και να...