Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όλα τα ευρήματα, οδηγούσαν με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι δράστης ήταν μια γυναίκα με φυσικό μαύρο σγουρό μαλλί, προφανώς αρκετά νέα, καθώς οι τρίχες που είχαν βρεθεί -και ήταν και τα μόνα ευρήματα- έδειχναν ότι δεν είχαν μπει σε διαδικασία βαφών και δεν ήταν καθόλου εξασθενισμένες. Το μόνο άλλο σίγουρο -και αρκετά αποκαλυπτικό- «εύρημα» ήταν η φορά των τομών από το «νήσσον όργανον» που διέγραφαν μια πορεία από τα δεξιά προς τα αριστερά, «εις ικανόν βάθος, ώστε να επιφέρουν θανάσιμους τομάς εις ζωτικά όργανα», πράγμα που οδηγούσε επίσης στη βεβαιότητα ότι επρόκειτο για κά...

[...] "Η λάμψη της αστραπής..." ανήκει στην τρίτη -και καλύτερη!- περίοδο ενός συγγραφέα που, κυριολεκτικά, "σημάδεψε" τη σύγχρονη λογοτεχνία με την ευαισθησία και τη σκληρότητα της γραφής του. Ανέκδοτα ποιήματα, που είδαν το φως της δημοσιότητας μετά το θάνατο του Τσαρλς Μπουκόφσκι, το Μάρτιο του 1994, κι αποτελούν, στην ουσία, μια σύνοψη του έργου ολόκληρης της ζωής του: τα παιδιά βιώματα, ο εθισμός στο αλκοόλ, οι εφήμεροι έρωτες -συστατικά στοιχεία της "μπουκοφσκικής" λογοτεχνίας- συνυπάρχουν εδώ με την οδύνη της αρρώστιας που τον ταλάνιζε τα τελευταία χρόνια της ζωής το...

"Οι άνθρωποι δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν θέλουν να ξέρουν. Γιατί όταν ξέρεις αυτό σε πάει κατ' ευθείαν στην αγάπη. Και ίσως να μην είναι πλασμένος ο άνθρωπος για τόση αγάπη. Δεν βλέπεις που τα άσυλα τα χτίζουν στις άκρες της πόλης; Κι αν κάποια στιγμή βρίσκονται περικυκλωμένα από σπίτια, είναι επειδή η πόλη μεγαλώνει και φοβάται που πρέπει να ξέρει τρέμει μήπως αρχίσει και θυμάται. Φαντάζεσαι ένα άσυλο στο κέντρο της πόλης; Θα είναι ένα άσυλο στο κέντρο της μνήμης" (απόσπασμα από το βιβλίο) Η νουβέλα του Κώστα Καναβούρη "Η Μήδ...

Ξαφνικά, ο Σβορώνος έμεινε μετέωρος. Από την πόρτα που προφανώς οδηγούσε στην κεντρική σάλα του σπιτιού, αναδυόταν μια αποκρουστική οσμή, μια δυσωδία που λες και σερνόταν στο δάπεδο. Έκανε νόημα στον Αθανασίου. "Μόλις ανοίξω την πόρτα... προσπάθησε να φωτίσεις τον χώρο με τον φακό", του είπε χαμηλόφωνα. Δεν χρειάστηκε. Μόλις ο Σβορώνος πέρασε τη σκοτεινή κάμαρα, και πριν ο Αθανασίου προλάβει να φωτίσει το χώρο, ξαφνικά, ένα άπλετο φως πλημμύρισε τη σάλα και με ιλιγγιώδη ολίσθηση φώτισε ανελέητα μια εικόνα ανείπωτης φρίκης. Σαν σε εφιάλτη. Μακάβρια αποκάλυψη του τερατώδους...

Έκλεινε τα μάτια της και ονειροπολούσε. Τον φιλούσε με δίψα, του παραδινόταν γυμνή οπουδήποτε, χωρίς να νοιάζεται αν ήταν μόνοι τους ή μπροστά στον κόσμο. Μες στην παραφορά της του ψιθύριζε: "Νικόλα σ' αγαπώ". Κι αμέσως μετά: "Νικολάι, φίλησέ με κι άλλο, κι άλλο, μη σταματάς". Ύστερα συνερχόταν για λίγο, και η σκέψη της δούλευε λογικά. Πώς είναι δυνατόν να έχει ερωτευτεί δύο διαφορετικά πρόσωπα κι αυτά να γίνονται ένα; Ή και αντίστροφα: Πώς είναι δυνατόν να είναι ερωτευμένη μ' έναν άντρα, κι αυτός να παρουσιάζεται στην καρδιά και στο νου της ως δύο άντρες; Κοίταξε το χειρόγ...

"Όταν επιστρέψαμε στον πύργο, είδαμε κάμποσους αξιωματικούς που τριγύριζαν κορδωτοί, σαν παράξενα παγώνια. Τους παρακολουθούσαμε από το πάρκο, κρυμμένοι πίσω από μια οξιά και μια μαρμάρινη θεά. Ήταν ένα μεταξένιο απόγευμα, κοντά στο λυκόφως. 'Έχουμε αφήσει τίποτα εκεί απέναντι;' ρώτησα. 'Τα μήλα στα δέντρα, τον αέρα, τον χρυσαφένιο Οκτώβρη και τα όνειρα μας', αποκρίθηκε η 'Ελεν. 'Αυτά τα αφήνουμε πάντα πίσω μας', της απάντησα. 'Σαν ιστούς αράχνης που τους παρασέρνει ο άνεμος το φθινόπωρο'..." Λισαβώνα, στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας άντρας περιεργάζετα...

Ο Λεονάρντο Μουκάρια είναι ένας εργάτης χωρίς ερωτηματικά. Δουλεύει σε έναν ρυζόμυλο της μικρόπολης Μορτάρα, κοντά στο Μιλάνο όταν ξαφνικά, τον Σεπτέμβριο του 1940, του λένε ότι επιστρατεύεται και ότι θα του χρεώσουν ένα μουλάρι. Βαφτίζει το μουλάρι Ιούλιο Καίσαρα, όχι χωρίς λόγο. Και μαζί, περνάνε, όταν ξεσπάσει ο πόλεμος, τη θάλασσα. Μαζί διασχίζουν την παγωμένη Αλβανία. Μαζί θα δουν τον πόλεμο στην πιο αποκρουστική και ωμή του έκφραση. Δεν έχει τίποτα το ηρωικό καμιά ζητωκραυγή το σκηνικό αυτό. Μια παράλογη, παγερή πορεία στο πουθενά. Και έναν βαθύ εσωτερικό μονόλογο. Ο...

Γεννημένη στην Λέσβο, στις αρχές του έβδομου αιώνα π.Χ., η Σαπφώ έγραψε εννέα βιβλία με ποιήματα από τα οποία διασώθηκαν μόνο αποσπάσματα. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, μια γυναίκα, και μάλιστα ποιήτρια, φωνάζει: "Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο", και θίγει το ζήτημα της γυναικείας ομοφυλοφιλίας. Με υπομονή, πολυμάθεια και όσφρηση μεγάλου ιστορικού, ο Μπέρναρντ Λέντβιντζ αναπαριστά την ζωή της, ζωντανεύοντας την κοινωνία της αρχαίας Λέσβου, που έδινε στις γυναίκες αρκετή ελευθερία, ώστε να δημιουργούν σχεδόν ανενόχλητα ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Το βιβλίο, συμπληρώνεται με π...

Ενάμιση αιώνα πριν, ο Φλωμπέρ ταξίδεψε στην Ανατολή, γεύτηκε τον αχαλίνωτο ερωτισμό των γυναικών της και τον κατέγραψε με... ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στην περίφημη Αλληλογραφία του! Ακολουθώντας τα χνάρια του, δυο νεαροί άντρες στα πρόθυρα... σεξουαλικής κρίσης, "παιδιά" της οφθαλμοπορνείας στο διαδίκτυο και του Βιάγκρα, ταξιδεύουν στην Αίγυπτο αναζητώντας "αραπίνες λάγνες, ερωτιάρες"! Φευ, όμως! Με αστείρευτο χιούμορ και μια γερή δόση αυτοσαρκασμού, ο Φλοριάν Ζελλέρ μας αφηγείται τα παθήματά του στην "πλανεύτρα Ανατολή" και μας εξιστορεί τι απέγιναν τα "ουρί" του Παρα...

Το διάσημο αββαείο και ο ναός της νήσου Μον Σαιν Μισέλ, αποτελούν το σκηνικό του πραγματικά αξιόλογου αυτού βιβλίου, που το 2004 βραβεύθηκε με το έγκυρο και αρκετά σημαντικό Prix des Maisons de la Presse και έγινε best seller στη Γαλλία και την Ισπανία. Η "Υπόσχεση του Αρχαγγέλου" είναι η συγγραφική γεννοβολιά της ευτυχούς συνάντησης ενός καταξιωμένου ερευνητή (Frederic Lenoir) και μιας ταλαντούχου μυθιστοριογράφου (Violette Cabesos). Αβίαστα και χωρίς να υπακούν σε κάποια υπόρρητη συνταγογραφία εκδοτικής επιτυχίας, οι συντελεστές του βιβλίου αυτού μοιράστηκαν το γνήσιο...

Ο Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης χαρτογραφεί την πόλη, με πυξίδα τις αισθήσεις και τις παραισθήσεις ενός συγγραφέα. Καταγράφει τις μυστικές συνομιλίες του με τον Μπομπ Ντύλαν και τον Μαρσέλ Προυστ, τον Γκυ Ντεμπόρ και τον Χένρυ Μίλλερ. Μιλάει την γλώσσα των αγαπημένων του νεκρών, αλλά διαλέγει την ζωή, που απ' όσο γνωρίζει, ήταν, είναι και θα είναι "ωραία και εύκολη"! Ασπάζεται τα ήθη των Happy Few και εξακολουθεί να ερωτεύεται, σε πείσμα των καιρών!

Το "Ημερολόγιο Αβάνας" είναι το προσωπικό αποτύπωμα της συγγραφέως για το επαναστημένο νησί που βρίσκεται μια ανάσα μόλις απο τις ΗΠΑ. Προσωποκεντρικό και περιηγητικό ταυτόχρονα, το βιβλίο ξεναγεί στην Αβάνα του Κάστρο, του Τσε και του Χέμινγουαιη σκιαγραφώντας τη μετα την επανάσταση εποχή. Η Αβάνα των τελευταίων ημερών του Φιντέλ Κάστρο στην εξουσία. Η μεγαλοπρεπής αλλά και ξεφτισμένη, καθημερινή αλλά και παράφορη Αβάνα της οργιαστικής μουσικής, των αξεπέραστων πούρων, των καλλιτεχνών του δρόμου, των ιερειών της νύχτας και του έρωτα, των μυθικών μπαρ, της νέας ηθικής τη...

Ο Ιούλιος Βερν γεννήθηκε στη Νάντη στις 8 Φεβρουαρίου 1828 και πέθανε στην Αμιένη στις 24 Μαρτίου 1905. Έχει ήδη συμπληρώσει σχεδόν ενάμιση αιώνα διεθνούς φήμης. Στο διάστημα αυτό ο κόσμος άλλαξε πάρα πολύ. Ωστόσο ο Ιούλιος Βερν δεν έχασε τη θέση του. Η φήμη του είναι σταθερή και η λογοτεχνική του αναγνώριση βρίσκεται σε άνοδο. Στον καιρό του διαβάστηκε πολύ, αλλά τα βιβλία του θεωρούνταν κατάλληλα κυρίως για εφήβους. Στην εποχή μας, ο Ιούλιος Βερν έχει γίνει μύθος προκαλώντας πολλές και αντιφατικές ερμηνείες. Υπήρξε πρωτοπόρος της μοντέρνας επιστήμης και τεχνολογίας (υπο...

Η μικρή μου εγκυκλοπαίδεια Larousse: ανακαλύψτε, διασκεδάζοντας. Πώς ζούσαν οι ιππότες πίσω από τα ψηλά τείχη των κάστρων τους, με συναρπαστικές λεπτομέρειες και διασκεδαστικές εικόνες.

Ο "καταραμένος Αίσωπος" ξαναχτυπά! Φτιαγμένος, θαρρείς, από κάποια χαμένη αντι-ύλη του Αισώπου, ο διαβολικός αυτός παραμυθάς του 19ου αιώνα αλέθει ξανά στον συγγραφικό του μύλο τον θάνατο και την εκδίκηση, την απληστία και τη ματαιοδοξία, την αφέλεια και την πίστη, και μας παραδίδει ένα αιρετικό ανάγνωσμα γεμάτο καταραμένα διδάγματα για τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα θανάσιμα αμαρτήματα. Από τους "Μύθους του Ζαμπρί" (1874) στις "Ιστορίες για αραχνιασμένα κρανία" (2006) Μεταξύ 1872 και 1875 ο Άμπροουζ Μπηρς ζει στο Λονδίνο και εργάζεται στην εβδομαδιαία περιοδική επιθεώ...

"Εμείς που περάσαμε στο Βασίλειο του Τρόμου ελλοχεύουμε στα αιώνια σκοτάδια, αθέατοι ακόμη κι απ’ τον ίδιο τον εαυτό μας, αόρατοι ο ένας για τον άλλον, κι όμως υποχρεωμένοι να κρυβόμαστε λησμονημένοι σε μέρη απόμερα, λαχταρώντας μια κουβέντα με τους αγαπημένους μας, ωστόσο, πάντα βουβοί, τρομάζοντάς τους και τρομάζοντας οι ίδιοι με την παρουσία μας. Κάποτε-κάποτε αυτή η στέρηση αναστέλλεται, ο νόμος καταστρατηγείται. (...) Με την αιώνια δύναμη της αγάπης ή του μίσους, λύνουμε τα μάγια και παρουσιαζόμαστε σε κείνους που θέλουμε να προειδοποιήσουμε, να παρηγορήσουμε ή να τιμω...

Η Ζωή, που είχε μείνει για αρκετή ώρα σιωπηλή κι επειδή είχε καταλάβει πως για το συγκεκριμένο θέμα ο παππούς της δεν ήθελε να μιλήσει, για να μη διακόψει τη διήγησή του, ρώτησε: "Εσύ, λοιπόν, τελικά πώς το έσκασες;" "Σε μια στιγμή που δεν το περίμενα καθόλου, η τύχη μου χαμογέλασε. Όλο αυτό εδώ, το Κε, ήταν γεμάτο ανθρώπους που έτρεχαν όλοι μαζί, πότε αποδώ και πότε από κει, δίχως να ξέρουν τι να κάνουν. Και στις μαούνες ακόμα, που ήταν δεμένες στην παραλία, ο κόσμος ξεχείλιζε. Περίμεναν να τους τραβήξουν τα ξένα πλοία, αλλά εκείνα δεν έπαιρναν κανέναν. Μέσα στο πλήθος...

Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, απ' αυτά που μόνο η ίδια η ζωή μπορεί να συνθέσει. "Κυριακή πρωί ήτανε, αυτό είναι σίγουρο· αλλά τι μήνας ή τι χρόνος, θα σας γελάσω. Ακόμα σίγουρος είμαι ότι ήτανε άνοιξη, γιατί κανένα πρωινό του χειμώνα έτσι κι αλλιώς δεν έχει μείνει στη μνήμη μου· σε όλη τη ζωή μου μέχρι τώρα..." "Μέσα στο σπίτι η κυρα-Δέσποινα δεν έκλαιγε πια. Με μάτια πρησμένα μα ολάνοιχτα κοιτούσε στη γωνιά με τα εικονίσματα, σαν να περίμενε αποκεί μιαν απάντηση. Με τα δυο της χέρια αγκάλιαζε σφιχτά τα γόνατα του μονάκριβου γιου της που κρεμότανε άψυχος από το καλώ...

Την αισθητική απόλαυση που δοκίμαζα κάθε φορά που διέτρεχα το φωτογραφικό υλικό των γυναικείων καπέλων, μέσα από μοναδικά περιοδικά των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα, είπα να τη μοιραστώ μαζί σας, σ' ένα ημερολόγιο-φωτογραφικό λεύκωμα, με ανθολογημένα κείμενα για τα γυναικεία καπέλα. Αυτή η περιπλάνηση σε διαλεκτά κείμενα του παγκοσμίου θεάτρου και της πεζογραφίας νομίζω ότι εξασφάλισε στο διάβημά μου αυτό, μια νέα όσμωση, μια νέα αφήγηση. Τάκης Δ. Ψαράκης, Σεπτέμβριος 2007