Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στο ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία, ή μάλλον, προφανώς, καλωσορίζοντάς την. Εάν κοστίζει κάτι στους ανθρώπους η ανάκτηση της ελευθερίας τους, δεν θα τονίσω την ανάγκη δράσης προς αυτή την κατεύθυνση, αν και δεν υπάρχει τίποτα που ένα ανθρώπινο ον θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο από την αποκατάσταση του δικού του φυσικού δικαιώματος, να μεταμορφωθεί ο ίδιος από ένα κτήνος με κυρτ...

Αγάπη μου, ηρέμησε, η κλεψύδρα όταν αδειάσει, αρχίζει να μετρά από την άλλη μεριά το χρόνο, είμαστε νέοι και θα κάνουμε άλλο παιδί, θα έλεγα παιδιά. Ποιος ξέρει γιατί απέβαλες και δεν μπόρεσες να κρατήσεις αυτό το παιδάκι, καλή μου! Αυτά είναι τα μυστικά της φύσεως. Ο γιατρός είπε ότι ανατομικά και γυναικολογικά είσαι πολύ καλά. Δεν είμαστε ένα υπογόνιμο ζευγάρι, σε βεβαιώνω ότι δεν έχουμε ανάγκη ιατρικής υποβοηθήσεως για να κάνουμε παιδί.

...Προειδοποιούμε τον αναγνώστη ότι στο παρόν βιβλίο θα διαβάσει για κάποιες χοντροκομμένες πλαστογραφίες και νοθεύσεις της ιστορίας, που για πολλούς αιώνες εμφανίζονταν ως απόλυτες αλήθειες τόσο από το Ιερατείο όσο και από την άρχουσα τάξη (που πολύ τη βολεύει η υιοθέτηση τέτοιων απόψεων όπως θα δούμε στα κατ' ιδίαν κεφάλαια). Πιστεύουμε ότι κλονίζουμε κάπως τον κατά τη γνώμη μας ψευδεπίγραφο ισχυρισμό για ύπαρξη "ελληνοχριστιανικού πολιτισμού" ("Θρησκεία, Πατρίς, Οικογένεια" του Μεταξά, "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" του Παπαδόπουλου). Έτσι γίνεται φανερό ότι το παρόν βιβλίο...

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται δύο απ' τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος του 19ου αιώνα. Το πρώτο είναι "Η κατήχηση του επαναστάτη" του Σεργκέι Νετσάγιεφ (για πρώτη φορά ολόκληρο στα ελληνικά), ένα κείμενο-θρύλος, που προκάλεσε εντονότατες συζητήσεις και διαμάχες μέσα στο επαναστατικό κίνημα, γραμμένο από έναν άνθρωπο με φανατικούς υποστηρικτές αλλά και σφοδρούς πολέμιους. Το δεύτερο είναι μια ιστορική επιστολή-απάντηση του Μιχαήλ Μπακούνιν (εμβληματικής μορφής του αναρχικού κινήματος) στον Νετσάγιεφ που σηματοδότησε την οριστική τους ρ...

Εκείνο που με παρακίνησε να συγγράψω αυτή τη μικρή μελέτη - ανθολογία ήταν η ίδια η πνευματική ζωή της πόλης μας, που 'βλεπε τους δημιουργούς της να περνούν σα μικρά ή μεγάλα πεφτάστερα που διέγραφαν τη φωτεινή τους τροχιά πριν χαθούν στην άβυσσο του κόσμου. Διαπίστωσα, με λίγα λόγια, την απουσία ενός έργου που θα κατέγραφε επακριβώς, στο μέτρο του δυνατού, τη φωτεινή καμπύλη του κάθε συμπολίτη μας-λογοτέχνη, προσφέροντας έτσι, σα μια πνευματική παρακαταθήκη, στους κατοίκους της πόλης μας το σωσμένο από τη λησμονιά έργο τους, που αποτελεί συνάμα και το θεμέλιο της λογοτεχν...

Η ιδέα για τη συγγραφή αυτού του πονήματος γεννήθηκε από την παντελή έλλειψη οργανωμένων καταχωρημένων στοιχείων της πόλης μας για τις απώτερες εκείνες εποχές που είτε η περιοχή έμενε ακατοίκητη είτε βρισκόταν στη διαδικασία οίκησης, χωρίς όμως να υπάρχει, λόγω των ιστορικών εθνικών συμφορών, σχέδιο και μελέτη για τη μεταφορά των ξεριζωμένων συμπατριωτών μας. Τα ζητήματα αυτά κυριάρχησαν κι έτσι τα στοιχεία πληροφόρησής μας για τα πριν του 1940 χρόνια μένουν αρκετά σπάνια, σκοτεινά και δυσερεύνητα. Παρ' όλα αυτά, στηριζόμενοι στις προφορικές μαρτυρίες και σε προσωπικά αρ...

Δεν ξέρω τι πέτυχα, αν πέτυχα, γράφοντας τους προγραμμένους της αμέσως μπροστά από μένα "σειράς", όχι γενιάς, εκείνους που βγαίνουν απ' το δημοτικό σχολείο, όταν εγώ έμπαινα σ' αυτό. Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Πολλοί συνομήλικοί μου, ακόμη και κάποιοι νεώτεροι από μένα, εγκλωβίστηκαν στη δίνη επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή, ή επειδή πίστευαν πολύ σ'αυτό που έκαναν. Όλους τους διατηρώ στη μνήμη μου με πολύ αγάπη, σχεδόν με δέος και αρκετή ενοχή, γιατί δεν είχα τη δύναμη ή δεν βρέθηκα στην δική τους απόγνωση, για να περπατήσω στα χνάρια τους. Κι όσο τα χρόνια περνούν και βλέπω...

[...] Κι αυτός ο σιωπηλός, ο σεμνός, ο τσαλακωμένος άνθρωπος είναι πραγματικά ο γερο-Σβέικ, ο καλός στρατιώτης Σβέικ, παλικάρι, σωστός ήρωας, που κάποτε τον καιρό της αυστριακής κυριαρχίας, μιλούσανε γι'αυτόν όλοι οι υπήκοοι του τσέχικου βασιλείου και που η δόξα του δε θα σβήσει ούτε και τώρα που έχουμε δημοκρατία [...]

[...] Κι αυτός ο σιωπηλός, ο σεμνός, ο τσαλακωμένος άνθρωπος είναι πραγματικά ο γερο-Σβέικ, ο καλός στρατιώτης Σβέικ, παλικάρι, σωστός ήρωας, που κάποτε τον καιρό της αυστριακής κυριαρχίας, μιλούσανε γι'αυτόν όλοι οι υπήκοοι του τσέχικου βασιλείου και που η δόξα του δε θα σβήσει ούτε και τώρα που έχουμε δημοκρατία [...]

Σ' αυτό το γραπτό θα προσπαθήσω να γράψω μια ωδή, ένα μοιρολόι, δίχως πάθος και γδικιωμό για τα δημοκρατικά νιάτα που σκοτώθηκαν δίχως να δικαστούν σ' ολόκληρη την πατρίδα και ειδικά εκεί στο Μοριά... Δε μ' αρέσει να "ξαίνω πληγές", αλλά πιστεύω ότι αυτά τα τραγικά γεγονότα, που συνέβησαν στον τόπο μας δεν πρέπει να τα σκεπάσει η λήθη, πρέπει να γραφτεί καθαρά η αλήθεια απ' όλους τους Έλληνες, απ' όποια μεριά του λόφου κι αν πολέμησαν τους κατακτητές, πρέπει να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός, τα νιάτα να μάθουν τι έγινε τότε, ώστε να μην συμβεί ποτέ ξανά αυτό το αδελφοκτόνο μ...

Όπως διάβαζα όλες τις παροιμίες μαζί, αφού τελείωσα το γράψιμο, βρέθηκα σ' έναν κόσμο, όπου το σωστό για τον εαυτό μας και τους άλλους συναντιέται με το εφικτό. Σ' έναν κόσμο απ' τον οποίον αντλείς όχι μόνο δίδαγμα αλλά και τρόπους επιβίωσης και κοινωνική στάση. Σ' έναν κόσμο, που δεν αδικεί "τον παθόντα", ταυτόχρονα όμως μπορεί να μπαίνει στο πετσί "του απέναντι" και να κατανοεί τις αδυναμίες του και τις παρεκτροπές του. Κι αυτό γίνεται άκοπα, αυτόματα αφού η σοφία που περιέχουν οι παροιμίες δεν είναι θεωρητική, δεν είναι "άνωθεν", είναι η σοφία η δική μας, που τη βγάλαμε...

Κάθε τι το εξαιρετικό δεν πρέπει να αποσλημονιέται. Πρέπει να μένει ζωηρά χαραγμένο στη μνήμη μας για να μας ενθουσιάζει, να εξάπτει την φαντασία μας, να εισάγει (εξ απαλών ονύχων) στο χώρο του θρύλου. Ειδικά τούτη την περίοδο της μεγάλης προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, πολλά οφείλουμε να προσέξουμε και να επισημάνουμε. Να σεβαστούμε κατ' αρχήν την παράδοση. Να συνδεθούμε αρμονικά και ισόρροπα με το παρελθόν και το παρόν. Να κάνουμε την Ολυμπιακή Φλόγα φως υπέρλαμπρο και ικανό να ξαναφέρει την ανθρωπότητα στο σωστό δρόμο.[...] (από τον πρόλογο του βιβ...

Ένα βιβλίο εμβόλιο για τα κακώς κείμενα της κοινωνία μας και τα κακά κείμενα της λογοτεχνίας μας.

"Η εκμετάλλευση του Βερολίνου ως πόλης - σύνορο ήταν ανέκαθεν μια σταθερά της αμερικανικής μεταπολεμικής πολιτικής. Προφανώς, μια ειρήνευση με τη Ρωσία θα μετακινήσει αυτό το παιχνίδι προς την Ιερουσαλήμ, πόλη - σύνορο του "χριστιανικού έθνους". Η σύγκρουση ανάμεσα στον Αβελάρδο και τον Βενάρδο είναι και πάλι στην επικαιρότητα, μόνο που τώρα οι απαντήσεις είναι εκ των προτέρων γνωστές και μόνον οι ανόητοι συναρπάζονται." "Αγριότητα, βαρβαρότητα και πολιτισμός" (1963) Ο μεγάλος Δανός καλλιτέχνης και φιλόσοφος Άσγκερ Γιορν (1914-1973), ένας από τους πιο ευαίσθητους δέκτες κ...

Στην τέχνη και τη απόλυτη εικαστική αλήθεια στην οποία εντάσσεται η ζωγραφική της Όλγας Τρικοπούλου- Κυριακοπούλου γράφονται εντονότατα σημάδια μιας εικαστικής μεταφοράς και μιας ανεστραμμένης συνάρτησης. Οι δυνάμεις που δημιουργεί η συγκεκριμένη τεχνική με τις περαστικές παρουσίες -απουσίες, τις μορφές των γυναικών, τις φιγούρες που κινούνται στο άυλο σχήμα ευπρόσδεκτα και καταλυτικά δίνουν την ουσιαστική οντότητα που διεκδικεί η αναπαράσταση. Στα έργα της καλλιτέχνιδας υπάρχει μια αμιγής εξπρεσιονιστική γραμμή και έκφραση. Η υπαινικτική απόδοση του χώρου σε αντιδιαστολή π...