Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Προγονική εστία το Σουέζ, η πόλη που γαλούχησε τους γονείς μου, μα και τόσους άλλους Έλληνες Αιγυπτιώτες, έχει παρουσιαστεί ως προς την ελληνικότητα του στα πονήματα των Μαθητών του Γυμνασίου της Ελληνικής Κοινότητος Σουέζ "Σουέζ, η Αρσινόη των Πτολεμαίων" (1939) και του αγαπητού Γιώργου Κουάνη "Αναμνήσεις από την Ελληνική Παροικία Σουέζ και Πορτ-Τεουφίκ" (1998). Έτσι, το μικρό αυτό βιβλίο έρχεται να συμπληρώσει τα παραπάνω κείμενα ως απλό θυμητάρι ελληνικών στιγμών στο αγαπημένο μας Σουέζ, στιγμών μεγάλων και μικρών, μα σίγουρα αξέχαστων, στιγμών που ενώνουν ως τα σήμερα...

Τα ποιήματα γράφτηκαν σε στιγμές κραδασμών και αναζήτησης γαλήνης. Τα ποιήματα είναι βασισμένα στον απλό, κατανοητό και εύκολο λόγο. Ο κάθε αναγνώστης. που θα νοιώσει αυτές τις στιγμές έτσι όπως περιγράφονται, θα αφήσει τον εαυτό του ανοικτό σε περισσότερη εσωτερική γαλήνη και αγάπη χωρίς όρους. Πιστεύω ότι θα τον οδηγήσει σε ανώτερες καταστάσεις και ίσως τον προετοιμάσει για νέες πνευματικές αναζητήσεις.

Η σταδιακή αλλά σταθερή ενσωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας στον νέο διεθνή καταμερισμό της εργασίας με τους όρους και τις προϋποθέσεις της ΕΕ σηματοδοτεί, υπό μία έννοια, όχι το τέλος της εθνικής εξαίρεσης, αλλά την ανάδειξη εκείνων των προβλημάτων που προέρχονται ακριβώς από τις εθνικές ιδιομορφίες, στις επιβαλλόμενες ολοκληρωτικές και ισοπεδωτικές διαδικασίες που επιβάλλονται από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προσταγές του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος. Οι παρατηρούμενες αλλαγές στα οικονομικά, κοινωνικά και στα πολιτισμικά φαινόμενα -τα ο...

Ο βαθύς άγριος ωκεανός απλωνόταν μπροστά του, γκρίζος και απειλητικός. Άναψε ένα τσιγάρο και φύσηξε με λύπη τον καπνό χαζεύοντάς τον, πριν χαθεί για πάντα στον συννεφιασμένο ουρανό σαν παιδική ανάμνηση. Ο παγωμένος αέρας είχε από ώρα στεγνώσει τα δάκρυα στο κουρασμένο του πρόσωπο. Τα χέρια του όμως έτρεμαν ακόμα από οργή. Πώς φτάσαμε ως εδώ, αναρωτήθηκε ξανά. Πώς φτάσαμε ως εδώ... Για μία στιγμή σκέφτηκε να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνει, ήταν ένα βήμα... Ένα βήμα στο κενό. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Είχε χάσει τα πάντα. Είχε χάσει εκείν...

Όταν διασταυρώθηκαν στη ζωή οι δρόμοι του Οδυσσέα, της Ναυσικάς, της Λευτερίας, της Καλλιόπης, της Κλειώς, της Μίνας και τα λοιπά', το σίγουρο είναι ότι δε θα μπορούσαν να φανταστούν σε τι σκοτεινές λεωφόρους και στενοσόκακα θα τους οδηγούσαν τα βήματά τους. "Θεέ μου! Τα έζησα αλήθεια όλ' αυτά;" αναρωτιέται η Ναυσικά, "ή μήπως όνειρο ήτανε και πάει;" "Μωρέ δεν ήταν όνειρο! Αυτός ο διάτανος και πεθαμένος άμα έρθ' η ώρα του και πάει στην Kόλαση - πρώτα ο Θεός - μέχρι και στον Παράδεισο θα βρει τρόπο να σουλατσάρει, και τίποτα δε θ' αφήσει απείραχτο! Σ' το λέω - και ο νοών...

Για να περιγράψουν τη µεταµόρφωση του χοϊκού ανθρώπου σε πνευµατικό, οι αλχηµιστές συνήθιζαν να χρησιµοποιούν τον όρο, V.I.T.R.I.O.L. (Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem, εµφανίζεται στο έργο Azoth, του 16ου αιώνα, του αλχηµιστή Basilius Valentinus Βενεδικτίνου µοναχού) που σηµαίνει: "επισκέψου το εσωτερικό της γης και καθώς θα βελτιώνεσαι θα βρεις την κρυµµένη λίθο των σοφών". Το εσωτερικό της γης, είναι το εσωτερικό του δικού µας προσωπικού εργαστηρίου, του δικού µας ναού, είναι εκεί που ο καθένας µας εργάζεται µε σκοπό την αναζήτηση του Απολε...