Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν οι αλήθειες τρομάζουν και τα όνειρα γίνονται μαρτύριο, τότε τα λάθη ξεκινούν για να φτάσουν σ' ένα μονοπάτι χωρίς τέρμα. Η Ελεονόρα μην μπορώντας να δεχθεί τις αλήθειες της ζωής της μπαίνει σ' έναν λαβύρινθο γεμάτο καθρέφτες, που αλλάζουν τη μορφή της συνεχώς. Ποια είναι; Ούτε εκείνη δεν γνωρίζει. Πνίγεται στους διαδρόμους του και χάνεται, μέχρι... που κάποτε ένας παραμυθένιος κόσμος παρουσιάζεται μπροστά της κι εκείνη θα θελήσει να τον κερδίσει με οποιοδήποτε τίμημα. Όρια δεν υπάρχουν. Ένα ασυγκράτητο πάθος για την υλοποίηση των προσδοκιών της αρχίζει. Κάποτε θα γρ...

....Ο δημοσιογράφος ήταν τόσο βαθειά σοκαρισμένος από αυτό καθαυτό, το τελείως ανίκανο για ερμηνεία γεγονός που αντίκρυσαν τα μάτια του, που όταν άρχισε να γκρεμίζεται το κράσπεδο κάτω από τα πόδια του, αντί να γαντζωθεί από το περβάζι του παραθύρου η έστω από την σαθρή κουρτίνα, σήκωσε τα χέρια του προς τον ουρανό σαν μια ενστικτώδικη παράκληση. Δεν ήξερε το περιεχόμενο της έκκλησης του δεν ήξερε ούτε καν τον αποδέκτη, δεν είχε όμως τίποτα άλλο αυτή την στιγμή με το μέρος του. Μπορούμε να υποθέσουμε πως οι μέχρι πρότινος αιτίες της ύπαρξης του, δηλώσανε σε...

... Πρέπει να επιστρέψει η "Αιδώς" στην πολιτική συµπεριφορά. Πέρα από το κοµµατικό συµφέρον και τα µικροπολιτικά παζάρια, να µπουν στους κρατικούς θεσµούς πρόσωπα που δεν έχουν "ολιγαρχική" στάση. Πρόσωπα που να αγαπούν την πατρίδα, την Ελλάδα, πάνω από το ιδιωτικό τους συµφέρον. Θα 'πρεπε πριν ασκήσουν οποιοδήποτε πολιτικό δικαίωµα οι Πολιτικοί, να 'ναι υποχρεωµένοι να διαβάσουν Θουκυδίδη. Γεννημένος στην Αθήνα, ζει και εργάζεται μεταξύ Παρισιού και Αθήνας. Ποιητής και συγγραφέας, ζωγράφος και performer γράφει ήδη από το 1982 άρθρα και δοκίμια για τα περιοδικά και τ...

Η νεαρή Κυπριωτοπούλα Φαίδρα έρχεται για σπουδές στην Αθήνα αμέσως μετά τα γεγονότα της Κύπρου το 1974. Το καλοκαίρι που προηγήθηκε έζησε την τουρκική εισβολή στην πόλη της, την Αμμόχωστο, και τον ξεριζωμό από τα πάτρια εδάφη. Οι μνήμες, νωπές και τραυματικές, επιστρέφουν συνεχώς στον νου της, αλλά η κοπέλα προσπαθεί να προσαρμοστεί στην καινούργια της ζωή και να ριζώσει στη νέα πατρίδα. Η γνωριμία της με τον Βίκτωρα, φοιτητή της ιατρικής, φαίνεται να προδιαγράφει για τη Φαίδρα ένα όμορφο μέλλον, μολονότι εκείνη, αρχικά δεν είναι βέβαιη για τα αισθήματά της. Παράλληλα...

Υπάρχει κάπου, σε έναν τόπο έξω από τον χρόνο ένα απάτητο λιβάδι με μαργαρίτες. Πάνω σε τούτη την ανοιξιάτικη χλόη ξάπλωσε κάποτε ένα κορίτσι. Ανάμεσα σε δύο κόκκινες παπαρούνες. Και ονειρεύτηκε έναν καλύτερο κόσμο. Πήρε μετά μολύβι και χαρτί, τον σχεδίασε και τον καρφίτσωσε στην καρδιά και τα μάτια. Για να ΄χει πάντα άνοιξη.

"...Μετά από ένα χρόνο περίπου, νοικιάσαμε ένα εξαιρετικό σπίτι. Στην οδό Ιπποκράτους και Φαναριωτών, μια διώροφη μονοκατοικία που 'μοιαζε με πύργο μεσαιωνικό, γιατί στην κάτω γωνιά είχε έναν πυργίσκο. Αυτός ο πυργίσκος και ένα τεράστιο υπόγειο με απέραντες ντουλάπες γύρω-γύρω που κλείνανε με συρταρωτές πόρτες, όπως τα φορτηγά βαγόνια των τραίνων, μας παρηγόρησαν εμάς, τα παιδιά, για την απώλεια της αυλής. Κρίμα που δεν το διατήρησαν, ένα τόσο ωραίο σπίτι. Έγινε, όπως και τόσα άλλα πανέμορφα σπίτια, πολυώροφη πολυκατοικία..."

Μια μελέτη για τον σπουδαίο ρόλο που έπαιξαν οι Ελληνίδες δασκάλες στη Μ. Ασία, την Πόλη και την Αν. Θράκη. Η συγγραφέας αναφέρεται στις μορφωμένες δασκάλες, σ' αυτές που ήταν απόφοιτες του Αρσακείου και σε άλλες, που είχαν βγάλει παρθεναγωγεία και διδασκαλεία αλλού, κυρίως στη Σμύρνη ή στην Πόλη. Με συγκίνηση προσεγγίζει όλες αυτές τις νεαρές δασκάλες, θαυμάζοντας το κουράγιο και τον ηρωισμό τους. Αναφέρονται οι δύσκολες συνθήκες του ταξιδιού και της διαβίωσής τους, μακριά απ' τα σπίτια τους και τους δικούς τους ανθρώπους. Με πόσο θάρρος κι αποφασιστικότητα ξεκινούσαν...

Διαβαίνοντας τη ζωή, διαβαίνοντας τον χρόνο, διαβαίνοντας τον κόσμο... Θα ανταμώσουμε τις καμπάνες του Prenzlauer Berg να χτυπούν, την περήφανη λεύκα να μιλάει, την αγράμπελη να τραγουδάει, τον χορό των Περσειδών, τις βραδιές της Μυτιλήνης, τα χελιδόνια να φτερουγίζουν στο Μάτσου Πίτσου, τον Θησέα και την Αριάδνη, την Αρσινόη να καμαρώνει απ' το παλάτι την Αλεξάνδρεια, την Αρτεμισία της Αλικαρνασσού συγκλονιστική στην τριήρη της, την ποιήτρια Σαπφώ να γράφει για τις ζαβολιές του αδελφού της και στο τέλος θα φωνάξουμε όλοι μαζί: Αλαλά! Διαβαίνοντας τη ζωή, διαβαίνοντ...

Η ταφή των ανθρώπινων αξιών και των πολιτικών ιδεολογιών έχει ήδη συντελεσθεί. Επέζησαν μόνον οι τυπικές ονομασίες των, προκειμένου, μέσω τούτων, να προωθούνται μετημφιασμένες, η αδικία, ο εκβιασμός και η θηριώδης καταπίεσις κατά των αδυνάτων λαών και ανθρώπων.