Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

H Φωτεινή φωτίζει ζωές. Ο απαλός Σπύρος κι ο κραυγαλέος Φώτης. Πρόσωπα και στιγμές που ανήκουν, μαζί με παραμυθένιες φιγούρες, στο βεβαρυμένο παρελθόν αυτού του κόσμου. Η φρεσκάδα της "Φωτεινούλας", εγγονής της Φωτεινής στο μέλλον, που ξέρει κι εκείνη "ν' ακούει" και που βιάζεται, με αναζωογονητικό τρόπο, να φιλοσοφήσει τον έρωτα. Απορίες, συλλογισμοί για την ευτυχία, και συμβολισμοί που ανήκουν στην αιωνιότητα της ανθρώπινης φύσης. Αρκετές δεκαετίες πριν, η Φωτεινή, με κύριο όπλο μερικά ποιήματα, διανύει μια πορεία ζωής που μοιάζει με τρελή κούρσα συναισθημάτων, βιών...

Το μόνο που εύχομαι κρυφά κάθε που δακρύζω. Δεύτερη φορά ν' αξιωθούμε τον Ήλιο να πλανέψουμε. Τότε αγάπη θα φωλιάσει και τ' αστέρια πια ευχές θα μοιράζουν ανενόχλητα. Για εμένα, για εσένα. Σσσσς... Θα ξυπνήσεις τις ευχές.

Στο βιβλίο αυτό παρακολουθούμε την ιστορία μιας οικογένειας, που ξεκινάει την δεκαετία του '30 με φόντο το φτωχικό τότε Χαλάνδρι. Μια οικογένεια που έχει χάσει τη μία κόρη από λευχαιμία στα δεκαέξι, ενώ από τα δύο αγόρια της, το ένα γίνεται επιτυχημένος αρχιτέκτονας, που στο μέσο της ηλικίας του περνάει κρίση επειδή τον κυνηγάει το "φάντασμα" της πρώτης του αγάπης, ενώ το άλλο αγόρι είναι ομοφυλόφιλο, που παρά την τρομοκρατία και τον ρατσισμό που βίωσε στα νεανικά του χρόνια καταφέρνει να διατηρήσει την ψυχική του ισορροπία, να βρει τον σύντροφο της ζωής του και να γίνει επ...

Χρυσή λάσπη είναι η έννοια του χώματος σαν ζωή, πορεία, δημιουργία και θάνατος. Το χώμα αναμεμειγμένο με το νερό γίνεται λάσπη και βούρκος κι ένα μοναδικό παιχνίδι στα χέρια των παιδιών των τσιγγάνων όταν χρυσίζει την άνοιξη κάτω από τα χρώματα του ήλιου. Δεμένοι αναπόσπαστα με τη λάσπη είναι οι τσιγγάνοι, από την οποία οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν ποτέ να δραπετεύσουν. Η τσιγγανοπούλα Καρμελίτα όμως το κατορθώνει περνώντας σε μια άλλη διάσταση χάρη στο ταλέντο της και τη δύναμη της αγάπης, δαμάζοντας έτσι τη μοίρα της. Στο διάβα της αυτό θα δοκιμαστεί και θα μα...

Τώρα ξέρεις, πως για να γράψεις, για να ζυμώσεις συναίσθημα με τις λέξεις σου, πρέπει να ζεις... Να μοχθείς κάθε μέρα και να μάχεσαι πότε για τον έρωτα, πότε τον πόνο, πότε το άδικο, πότε το θάνατο. Να μη φοβάσαι να γρατζουνίσεις τις σάρκες σου και να ματώσεις. Να μη διστάσεις να δείξεις το δάκρυ σου, το φόβο σου, τον τρόπο που ονειρεύεσαι. Ποτέ η Ποίηση δε γράφτηκε εκ του ασφαλούς...

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται κείμενα, διαφόρων μορφών και τρόπων, διαφόρων καιρών και τόπων, πεζά-αφηγηματικά με σαφή ή έμμεσο αυτοβιογραφικό τόνο, με ποιητική υφή και στόχευση, και κριτικές προσεγγίσεις έργων λόγου και τέχνης. Οι διαδρομές της πένας έχουν μια δική τους άρρητη λογική και ενέχουν πάντοτε το στοιχείο της πρόκλησης, τόσο όσον αφορά τη σκέψη, το βίωμα, την αίσθηση, όσο και την ίδια την απαράμιλλη δυναμική εν προκειμένω της ελληνικής γλώσσας. Πηγάζουν από, και εκφράζουν, μια προσωπική ανάγκη αναζήτησης. Είτε γίνονται δολιχοδρομίες που απολήγουν σε αδιέξοδ...

Γι' αυτές τις Κυριακές που αναμέναμε και μόνο τα πρωινά τους βιαστικά ονειρευτήκαμε. Γιατί τα μεσημέρια γλίστρησαν οι ώρες και νύχτωσε νωρίς. Νωρίτερα απ' όσο θέλαμε. Και αν -κάποιες Κυριακές- πετάξαμε τις τεμαχισμένες ευτυχίες γιατί ήταν λέει μικρές;

Κάποιες σκέψεις μας γοργόνες ταξιδεύουνε σταγόνες σε μια θάλασσα ζωής· είναι απόρρητες και μόνες δεν "ακούνε" σε κανόνες της κοινής γραμματικής. Κάποιες σκέψεις μας φευγάτες λέξεις γίνονται σταράτες σ' ένα στόμα θαρρετό· είναι το δικό μας στόμα που δεν το 'κλεισε ακόμα της ζωής το σκηνικό... Συνδυασμός εκφράσεων κι οι λέξεις των προτάσεων ρητορικές ασκήσεις· είναι του νου εφαρμογές απόλυτα πιο θετικές χωρίς αμφισβητήσεις.

Η Δάφνη είναι μια σύγχρονη, ανεξάρτητη κοπέλα που προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο με τη λογική και την αλήθεια, παραμερίζοντας το συναίσθημα. Ένα παλιό οικογενειακό μπαούλο και μια καταχωνιασμένη φωτογραφία θα σταθούν οι αφορμές για να ανακαλύψει μυστικά κρυμμένα από καιρό και συγκλονιστικές αλήθειες. Θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπη με γεγονότα του παρελθόντος και με νέα δεδομένα στη ζωή της. Οι κρυφές πτυχές της πορείας των προγόνων της προβάλουν περισσότερο σαν παραδείγματα προς αποφυγή παρά προς μίμηση. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις -η σχέση της με τον ριψοκίνδυνο Οδυσ...

Μία ελεύθερη, δυναμική γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με τα διλήμματα της ζωής της. Από τη μία επιθυμεί ν' αφοσιωθεί στην καριέρα της και από την άλλη να ζήσει όσα προσπέρασε: την αληθινή ερωτική αγάπη και το βίωμα ενός δικού της παιδιού. α ισχυρά "θέλω" της θα συγκρουστούν με τις άμυνες δύο διαφορετικών ανδρών. Θα οδηγήσει τις αποφάσεις και θα επιδιώξει τη φανερή, γεμάτη πάθος κοινή ερωτική τους συμβίωση. Απώτερος στόχος, να συλλάβει εν γνώσει της ένα παιδί, καρπό του κοινού έρωτά τους, ρισκάροντας να τιναχτούν όλα στον αέρα. Θα τα καταφέρει; Θα συμπορευτούν όλοι ως...

Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του '50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της. Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος...

Είναι κι αυτά τα τζάμια-καθρέφτες, που σου δείχνουν έξω αλλά ταυτόχρονα και μέσα και σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι σε ποια εικόνα ανήκεις τελικά. Σε ποια εικόνα; Μπλέκονται τα όνειρα με την πραγματικότητα, και τα ποτάμια που κυλούν σε παρελθόντες χρόνους σ’ αναγκάζουν να ψάξεις την αλήθεια μέσα σου. Κι ας σπανίζουν τα θαύματα, κι ας χάνουν οι άγγελοι μερικά φτερά στις συναλλαγές με τους απανταχού εκπεσόντες... Θα τον βρούμε τον δρόμο για τον Παράδεισο, κάνοντας τις μικρές απαραίτητες αλλαγές στα σχέδια της ζωής μας. Όλοι οι ρόλοι μας, άλλωστε, για μία και μόνη παράσταση: έρωτα κ...

Την μπανταρισμένη μας νύχτα κοιτάζω κι αναρωτιέμαι σιωπηλός απ' το πρωί: πότε επιδιορθώσαμε τραύματα και ουλές, πότε πλύναμε τα λόγια μας κι αστράφτουν έτσι διάφανα και λαμπερά.

Αν ήμασταν σχήμα, θα ήμασταν κύκλος. Χωρίς γωνίες, μόνο καμπύλες. Η αρχή να ενώνεται με το τέλος και να δημιουργεί το πάντα. Με ένα μικρό πείραγμα να γινόμαστε από το μηδέν το άπειρο. Από το τίποτα τα πάντα. Αν ήμασταν χρώμα, θα ήμασταν κόκκινο. Κόκκινο της φωτιάς όταν το πάθος μας θυμώνει και χάνουμε τον έλεγχο. Κόκκινο του δειλινού όταν χανόμαστε ο ένας μέσα στον έρωτα του άλλου. Κόκκινο του κρασιού όταν γαληνεύουμε και ωριμάζουμε μέσα στους εαυτούς μας τους ίδιους. Αν ήμασταν μυρωδιά, θα ήμασταν της βροχής. Ναι, μην παραξενεύεσαι. Έχει μυρωδιά η βροχή. Κάθε σταγό...

Μια μικρή ιστορία. Η ιστορία μιας νύφης που δεν έχει γίνει ακόμα νύφη, αλλά το σκέφτεται. Να παντρευτεί; Να πηδήξει απέναντι; Να γυρίσει σελίδα; Ν' αλλάξει κεφάλαιο; Τι να κάνει; Και αν από νύφη γίνει νύμφη; Αν δεν βγάλει φτερά και αν δεν πετάξει σαν πεταλούδα; Τι γίνεται τότε; Τι είναι ο γάμος; Τι σημαίνει αυτή η απόφαση; Μια ιστορία για τους μήνες που κυλούν και που ίσως καταλήξουν σ' έναν γάμο. Ευτράπελα, αγωνίες, ανησυχίες, κατάθλιψη, υστερίες, κλάματα. Μια θύελλα συναισθημάτων που σιγά-σιγά δαμάζονται. Ένα οδοιπορικό γεμάτο χιούμορ, εσωτερικές ανησυχίες, πολυεθνικέ...

Ο χρόνος, τα γεγονότα, τα πρόσωπα. Όπλο στον κρόταφο. Κι η ζωή γελά. Όλα μια ψυχοπαθής πλάνη.

Δύο σχετικά νέοι άνθρωποι, εντελώς άγνωστοι και φαινομενικά διαφορετικοί μεταξύ τους, ο Γιάννης και η Θέκλα (της γενιάς των 35+) παίρνουν το ίδιο ασανσέρ ένα τυχαίο σούρουπο. Ο ανελκυστήρας κολλάει μεταξύ 3ου και 4ου ορόφου και οι δυο τους αναγκάζονται να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο για αρκετή ώρα. Αυτό θα τους δώσει επιπλέον την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα και ν' ανακαλύψουν όχι μόνο όσα τους χωρίζουν, αλλά πολύ περισσότερο όσα τους ενώνουν. Πρόκειται για μια συναισθηματική, τρυφερή κι ανθρώπινη κωμωδία χαρακτήρων με αποκλειστικούς ήρωες δύο αντιπροσωπευτικές φιγούρ...

Ο Γαβρίλης Ιστικόπουλος, σαράντα εφτά χρόνια τώρα, συνεχίζει το "κρυφτούλι" με τις λέξεις, όπως έκανε στο παραδοσιακό παιχνίδι των παιδικών χρόνων με τις γειτονοπούλες και τα αγουραγόρια, κι ακόμα δεν χορταίνει να σκαρώνει κρυψώνες και "αφορμές" στη γειτονιά της ποίησης, μόνο και μόνο για να προκαλεί την "άγια" πιθανότητα ν' ακούσει εκείνο το λυτρωτικό... "φτου ξελευτερία". Τότε, και μόνο τότε, ο Νους και η Καρδιά καλωσορίζουν τη θέση του πίσω απ' τα φαινόμενα, ερωτεύεται με κάθε στίχο, γεμίζει τους Ουρανούς του με νεογνά αστέρια και νιώθει πως ξαναγεννιέται και αναβαπτίζε...

Μερικές φορές ίσως χρειάζεται να κάνεις κάποια βήματα πίσω για να μπορέσεις να πας μπροστά. Ίσως χρειάζεται να διασχίσεις την αντίστροφη πορεία μέσα από τους δρόμους που σε οδήγησαν ως εδώ. Να φτάσεις στην αρχή, εκεί που έκανες το πρώτο σου λάθος κι ύστερα δεν μπορούσες πια να ξεφύγεις, όσο κι αν προσπαθούσες. Κι αφού κάθε παλιά βεβαιότητα γκρεμιστεί κι αλαφρύνεις απ' τα βαρίδια που κουβαλάς, τότε μπορείς πια να ελπίζεις πως τίποτα δεν πήγε χαμένο, τίποτα δεν ήταν μάταιο. Ίσως ήρθε, πια, η ώρα να βρει το ανέστιο παρελθόν ένα σπίτι.