Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν' αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ' ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ' τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του". Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο...

Ένα χρυσόψαρο στήνει καβγά με τη δεσμώτη γυάλα του, μια ανάσα πριν από την επικείμενη αυτοκτονία του. Μια γάτα ανοιξιάτικης βεράντας μοιράζεται παρόν και παρελθόν, στη ροή μιας νύχτας εξομολογήσεων, συνάπτοντας δεσμό ζωής με άλλη μία γάτα εντελώς, μα εντελώς αλήτισσα. Ένας μικρούλης ρόδης βομβαρδίζει με ερωτήσεις τη μαμά ροδιά του, αδυνατώντας να προσδιορίσει ότι ο φόβος για το μέλλον, είναι στην κυριολεξία ο φόβος για το άγνωστο και όσα δεν προβλέπονται. Ένα πεύκο θαλάσσης κι ένα κυπαρίσσι τυπικού νεκροταφείου φυτρωμένα σε αρμυρή πλαγιά, ανακαλύπτουν τα καταθλιπτικά τους σ...

Γεννημένη σ' έναν τυραννισμένο τόπο, μαθαίνει γρήγορα να αγαπά τη ζωή και τ' ανεκτίμητα δώρα της: τον έρωτα, την ευτυχία να ζει σ' έναν κόσμο που επέλεξε η ίδια, τα χρώματα και τις μυρωδιές γύρω της, τον αλήτη χρόνο, τους φόβους, τη δύναμή της να κοιτάει ψηλά ανασαίνοντας αρμύρες της θάλασσας και ξεστρατισμένους μικρούς θεούς. Συναισθηματικά σοφή από πάντα, με σκηνικό μια πατρίδα που χρόνο με το χρόνο αλλάζει δραματικά, διεκδικεί τις στιγμές της, αποφασίζοντας να ζήσει, να κερδίσει τα χρόνια, όλα τα χρόνια της. Και τι σχέση μπορούν να έχουν μεταξύ τους ένα παιδί που δε...

Αθήνα, 1999. Μια σπάνια ολική έκλειψη ηλίου, ένας Σεπτέμβρης ιδιαίτερα ζεστός. Ένα ποικιλόμορφο όσο κι ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που θα δεθεί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Μια φαινομενικά νέα ακόμα γυναίκα, κυριαρχημένη από πλήθος νευρώσεων, που ξέχασε να ερωτευτεί. Μια κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια στο απόγειο της καριέρας της, βουλιαγμένη στη μοναξιά και τα χάπια. Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι που έρχεται στην πρωτεύουσα, για ν' ακολουθήσει τα όνειρά του. Μια γάτα, με ταλέντο να πέφτει από ψηλά μπαλκόνια. Ένας εικοσιτριάχρονος που τον θέλουν όλες. Δύο πρωταγωνίστριες τ...

Το φως αναπλάθεται κάθε φορά μέσα μας. Όσο εμείς ξεμακραίνουμε τόσο Αυτό πλησιάζει. Περνώντας μέσ' απ' την πύλη της νύχτας μας. Αθόρυβα, μυστικά, κατανυκτικά. Με τον Λόγο απέκδυτο και τη Μνήμη παρούσα.

Τώρα ξέρεις, πως για να γράψεις, για να ζυμώσεις συναίσθημα με τις λέξεις σου, πρέπει να ζεις... Να μοχθείς κάθε μέρα και να μάχεσαι πότε για τον έρωτα, πότε τον πόνο, πότε το άδικο, πότε το θάνατο. Να μη φοβάσαι να γρατζουνίσεις τις σάρκες σου και να ματώσεις. Να μη διστάσεις να δείξεις το δάκρυ σου, το φόβο σου, τον τρόπο που ονειρεύεσαι. Ποτέ η Ποίηση δε γράφτηκε εκ του ασφαλούς...

Πού να γεννήθηκε η παράνοια του έρωτα; Στο ξύλο, που δένει το μολύβι του καρπό για να γράψει τα μεγάλα Ω... Σ' ένα χάρτινο βαρκάκι που λιώνει αργά στην μπανιέρα... Στην τσέπη ενός εργάτη ορυχείου... Σ' ένα φιλοκίνδυνο λίκνο που δονεί τον θίασο των ενοχών, στο απαγορευμένο νήμα του Λαβύρινθου, σ' ένα ζαλισμένο ράγισμα στον αμανέ που λέει "είμαι εδώ και περιμένω την επόμενη λέξη". Σ' ένα γιαπωνέζικο ριπίδιο, μεταμφιεσμένη σε θραύσμα γυαλιού, διεκδικεί τον ανδραποδισμό της από την κόμη σου. Εκεί υπάρχει ολόκληρη η εικόνα τού βίου και ο τονισμός του.

Ένας τηλεφωνικός υπάλληλος με μοναδικά ενδιαφέροντα την πορνογραφία και το cyber sex, ο οξύθυμος συνεργάτης του με το παρελθόν στην επαρχιακή νυχτερινή ζωή, η στρουμπουλή τηλεφωνήτρια και ο μυστηριώδης διευθυντής που οι υπάλληλοι αποκαλούν hombre invisible, είναι τα πρόσωπα που συνθέτουν τη μονότονη εικόνα μιας σύγχρονης εταιρείας. Μια μονοτονία που διαστέλλει τον χρόνο, απογυμνώνοντας το νόημα από τις ανθρώπινες επαφές. Ο υπάλληλος στο τηλεφωνικό κέντρο παραγγελιών άλλες φορές απολαμβάνει τη ρυθμισμένη του ζωή και άλλοτε πνίγεται στην ομοιομορφία της. Η ζωή στο τσιμεντέν...

Τι φέρνει στην επιφάνεια ένας κοινός διαρρήκτης; Τι εμποδίζει μια μοναχή να αποσχηματιστεί; Τι οδηγεί στην αυτοκτονία έναν γιατρό; Τι γράφει στη διαθήκη του ένας καπετάνιος; Τι θα συμβεί όταν δύο αδέσποτα σκυλιά παρασύρουν ένα mountain bike και τον αναβάτη του; Ποια συγκυρία έφερε δίπλα-δίπλα μια πολυτραυματία ειδική-φρουρό και τη σκηνογράφο του Εθνικού Θεάτρου; Πώς ένας θάνατος μπορεί να είναι αφετηρία ελπίδας, η αυγή της ζωής; Μια πολύχρωμη σβούρα που τυλίγει με το κορδόνι της φαινομενικά άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, που είναι όμως οι κρίκοι της ίδιας αλ...

Μια ακολουθία από αυτοτελή κείμενα για τη ζωή μας. Κρυμμένες για καιρό ερωτήσεις και απορίες, στάσεις σε γοητευτικά ενσταντανέ, μικρά καθημερινά αναθέματα, κουβέντες που διαρκούν δεκαετίες, μονόλογοι σε β΄ ενικό που ονειρεύονται να θεραπεύσουν την ανήσυχη φύση μας. Τα κείμενα ανταμώνουν και σαγηνεύονται από τις φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ. "... Αλλά βαρέθηκα να αισιοδοξώ μονάχα τα πρωινά, που ο ήλιος λούζει τις απέναντι ταράτσες, ή τα μεσημέρια, αυτά τα ήσυχα μεσημέρια, που τον θόρυβο της πόλης απορροφούν οι κυρίαρχες εξωτερικές τοιχοποιίες κι εγώ στέκομαι θαρρείς σαστ...

Ποιος αναρωτιέται πραγματικά για τις παράλογες φοβίες αυτού του κόσμου, για τα κλουβιά μέσα στα οποία ζει; Ποιος έρχεται αντιμέτωπος με τα δικά του ψεύδη, ποιος τολμά να φανταστεί μια άλλη ζωή; Ποιος επαναστατεί στον κοινό τόπο της καθημερινότητας; Ποιος κοιτά τον ουρανό και όχι το ρολόι του; Ποιος προσέχει τις λεπτομέρειες; Η ζωή είναι οι λεπτομέρειές της. Ενώστε αυτά τα δώδεκα κομμάτια, τα φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους. Θα δείτε πως είναι τα δώδεκα βήματα του ίδιου ταξιδιού. Οι δώδεκα διαφορετικές αφηγήσεις μιας ιστορίας παρηγορητικής σε καιρούς δύσκολους -μα π...

... ν' ακούσω τη λέξη που λείπει... Πόσες φορές δεν στάθηκες πίσω από μια πόρτα του Σύμπαντος, με διαφορετικό όνομα κάθε φορά, παλεύοντας να αφουγκραστείς αυτή τη λέξη που θα γλύκαινε μια στάλα την ψυχή σου; Σαν παιδί -πάντα παιδί- με το μυαλό στην επικείμενη σκανταλιά και στην αυτο-αναίρεσή της. Μεγάλες κατεργάρες οι λέξεις. Κι ενώ μιλούν αδιάκοπα, όταν σωπαίνουν ξεκουφαίνουν τις αντοχές σου με την αδράνειά τους. Σε περιπαίζουν, θαρρείς. Και το βάζο με το γλυκό εκεί, μόνιμα, στο ράφι του μυαλού με τις δαντέλες και τα ενθυμήματα, λαχταριστό και ιριδίζον στα κόκκινα, στα...

Στη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου, πολλές φορές αισθάνθηκα ότι κρατούσα στα χέρια μου την εύθραυστη ψυχή ενός ανθρώπου. Μου είχε δώσει το "εν λευκώ" να χρησιμοποιήσω την ιστορία του όπως ήθελα. "Βάλε τη φαντασία σου", μου είπε, "άλλαξε τα ονόματα, γράψε ό,τι θες". Παρ' όλα αυτά, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το κάνω. Κρατούσα στα χέρια μου τη ζωή του, κι ήταν σαν να κρατώ ένα πολύτιμο αντικείμενο, το οποίο δεν έπρεπε να σπάσει. Είχα αναλάβει την ευθύνη και την υποχρέωση να διηγηθώ την ιστορία του, στο σύντομο πέρασμά του από τη γήινη πραγματικότητα, όπως εκεί...

Έρχεται πάντα μια στιγμή στη ζωή κάθε γυναίκας που γυρνάει το βλέμμα προς τα πίσω, στο δρόμο που περπάτησε ως τώρα, τον περισσότερο ή λιγότερο ταξιδεμένο. Τότε δοκιμάζει μια παράτολμη ίσως, νοσταλγική κατάδυση στα βαθιά νερά του παρελθόντος και έρχεται αντιμέτωπη με την αλήθεια της. Είναι η στιγμή που παίρνει τα βυθισμένα παλιά της όνειρα απ' το χέρι, τα ανασύρει στην επιφάνεια και τα επιστρέφει στο φως και στη ζωή. Επειδή τα όνειρά της, απλά, τα ανέβαλε, δεν τα ακύρωσε! Ο κεραυνοβόλος έρωτας και η εμμονή στις παλιές αγάπες, οι πρώτες ρυτίδες και τα ινστιτούτα ομορφιά...

Μια μικρή ιστορία. Η ιστορία μιας νύφης που δεν έχει γίνει ακόμα νύφη, αλλά το σκέφτεται. Να παντρευτεί; Να πηδήξει απέναντι; Να γυρίσει σελίδα; Ν' αλλάξει κεφάλαιο; Τι να κάνει; Και αν από νύφη γίνει νύμφη; Αν δεν βγάλει φτερά και αν δεν πετάξει σαν πεταλούδα; Τι γίνεται τότε; Τι είναι ο γάμος; Τι σημαίνει αυτή η απόφαση; Μια ιστορία για τους μήνες που κυλούν και που ίσως καταλήξουν σ' έναν γάμο. Ευτράπελα, αγωνίες, ανησυχίες, κατάθλιψη, υστερίες, κλάματα. Μια θύελλα συναισθημάτων που σιγά-σιγά δαμάζονται. Ένα οδοιπορικό γεμάτο χιούμορ, εσωτερικές ανησυχίες, πολυεθνικέ...

Η κλωστή των παραμυθιών μπλέχτηκε με τη φλέβα του ανέμου. Κόκκινες θηλιές αδράχνουν τη Μούσα και την Ιδέα, για ένα θεατρικό πέρασμα από τη συνοικία των ποιημάτων. Στο πεδίο των αναγνώσεων η βαρύτητα στρέφει με εναλλαγές το διάνυσμά της προς το κέντρο της καρδιάς του αναγνώστη και του ονείρου. Εκεί όπου οι αλληγορίες -αυτόνομες υπάρξεις- χορεύουν παράλληλες ζωές μας. Σ' αυτές τις θηλιές πιαστήκαμε επιτυχώς. Σ' αυτές που ανεμίζουν σαν ουρές χαρταετών πάνω από τις αρχαίες ιστορίες των παραμυθικών μας αναμνήσεων. Σ' αυτές που σκαλώνουν στο καρφί του αρραβώνα, όπου σκίστηκε το...