Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ιστορίες σαν καντηλάκια για τους οικείους ζωντανούς και νεκρούς. Αναμμένα κεράκια για τις Κυριακές του μπαμπά μου και τις Δευτέρες της μάνας μου. Για τις Μεγάλες Παρασκευές μου και για όλα Τα πρωϊνά του Σαββάτου στη γειτονιά. Πετεινά τ' ουρανού και φλόγες που τρεμοσβήνουν όλοι μας: στην κούνια, στη σάλα, στο πλυσταριό, στο βουνό, στο κτήμα του Λιάπη, στα γκρεμισμένα, στα στοιχειωμένα, εντέλει, στα όσια και τα ιερά. "Ο,τι απέμεινε. Ό,τι απομένει. Επειδή όσα παπούτσια να βάλει κανείς, φεύγει ξυπόλητος: " Κάποια βράδια, του έκανε το χατίρι και του τα φόραγε. Εχθ...

O ήρωας της νουβέλας έχει την ψευδαίσθηση ότι το παιχνίδι είναι στα χέρια του. Σύντομα θα αντιληφθεί ότι δεν κρατά το νήμα για να βγει αλώβητος από τον λαβύρινθο του εξουσιαστικού μηχανισμού μιας παντοδύναμης Επιτροπής.

Σε μια εποχή ταραχής, απελπισίας και ηθικών συγκρούσεων οι ποιητές της Ελλάδας εξακολουθούν να ερευνούν όχι μόνο τις πηγές της κρίσης με τις πολλαπλές εκδηλώσεις της, αλλά και καινούργιους δρόμους για ανανέωση. Αυτή η συλλογή -με τη δραματική ποικιλία μορφών, συναισθημάτων και αποχρώσεων- προσφέρει στον αναγνώστη μια πλούσια εμπειρία της σύγχρονης Ελληνικής ποίησης παραστατικά παρουσιασμένης από τον Robert και τη Despina Crist σε δίγλωσση μορφή. Συμμετέχουν οι: Αργυρός-Ιωάννης Πρωτοπαπάς, Ιωάννης Μασμανίδης, Τάσος Σ. Μάντζιος, Αθηνά Τιτάκη, Μαρία Μανδάλου, Βίκυ Δερμάνη,...

ΘΛΙΨΗ Τα σύννεφα ανεμόστρατες γλιστράνε στ΄ ακύμαντο γαλάζιο τ΄ ουρανού. σκορπούν και πάλι σμίγουν καθώς πάνε να σβήσουν στη σκιά του δειλινού. Και σβήνοντας ξεσέρνουνε κι εμένα στο θάμπος ενός πρόσκαιρου χαμού.

Όπως υπάρχουν παραμύθια για παιδιά, υπάρχουν παραμύθια και για ενήλικες. Ως τέτοια πρέπει να θεωρήσουμε τις δύο νουβέλες αυτού του βιβλίου. Στην πρώτη, κινητήριος μοχλός είναι οι ανασφάλειες και αμφιβολίες κάποιου, που όλοι θα τον χαρακτήριζαν επιτυχημένο και μάλλον ευτυχισμένο, ο οποίος όμως επιλέγει την εξαθλίωση του ανέστιου κλοσάρ από την επιστροφή στην αστική ζωή. Στη δεύτερη, μια παρέα νεαρών εξελίσσεται και διαφοροποιείται μέσα στο χρόνο, παράλληλα με την κοινή τους επιχείρηση. Οι πράξεις τους, ωστόσο, και οι συμπεριφορές, ντύνονται με ασυνήθιστη περιβολή μασκα...

Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Μη μιλάς, άφησέ τους Δεν καταλαβαίνουν. Άφησε τα γεγονότα να έρχονται Κι αυτούς να χτυπιούνται στον τοίχο. Δεν καταλαβαίνουν. Άφησε το πρωινό να υπάρχει Τα λουλούδια να στάζουν Τη δροσιά τους στον πόνο μας. Άσε τον κόσμο ν' ανασαίνει Να πεθαίνει. Άσε τη νύχτα να έρχεται Το φως να φεύγει Άφησέ τους.

H μάνα βλέπει το αίμα να τρέχει και φαντάζεται ότι τους ακολουθεί το αίμα του άντρα της. Το μυαλό δίνει μια, πηδάει και χάνεται στα ανταριασμένα νερά του λιμανιού. Το σώμα γονατισμένο στο πλακόστρωτο, τα πόδια βουτηγμένα στο αίμα... ακούει κλάμα μωρού, ψαχουλεύει ένα γύρω, ααα! αυτή τη γυναίκα κάπου την ξέρω, είναι η γυναίκα του Αβράμογλου, τί καλός γιατρός; Αλήθεια τι γυρεύει εδώ ξαπλωμένη στην παραλία χωρίς το κεφάλι της; Μα τι μανία και τούτη, τώρα τελευταία, όλα τα σώματα να αποχωρίζονται από τα κεφάλια τους; 29 Αυγούστου '22 Βραδιάζει... σε μια παλιόβαρκα γεμάτη αν...

Η Όλγα Πατσούρα-Λένη επέλεξε τον τόπο και τον χρόνο για τις 24 μικρές ιστορίες της από μια πιο μακρινή εποχή, αυτή που περικλείει μέσα της την ταραγμένη ζωή, πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στην ελληνική επαρχία. Πέτρινος και άκαρπος ο τόπος, φτωχικά τα σπίτια, σκληροί οι άνθρωποι μέσα στις στερήσεις μιας Ελλάδας που αγωνίζεται να φτιάξει μια αξιοπρεπή ζωή μα οι συνθήκες δεν της το επιτρέπουν πάντοτε. Οι ήρωές της είναι ξεκάθαροι χαρακτήρες στα πιστεύω τους, στις επιθυμίες τους, στις πράξεις τους. Η περιπέτεια που τους αναλογεί χωράει στο μικρό σώμα των αφηγήσε...

Ο δρόμος της ποίησης, για όσους τον διαβαίνουν, είναι μια διαδρομή μαγευτική μα και περιπετειώδης, απολαυστική όσο και επώδυνη, πότε βατή και προσπελάσιμη και πότε ακανθώδης και δυσκολοδιάβατη. Όποιος τον περνά, τη μια κατρακυλά στα κατάβαθα του νου που υποφέρει και την άλλη χοροπηδά στα ψηλώματα της ψυχής που ευφραίνεται. Ο έρωτας, ο θάνατος, ο φόβος, η ελπίδα, η ομορφιά της φύσης, η χαρά της ζωής, λέξεις καιόμενες στη φωτιά των συναισθημάτων, όνειρα αιωρούμενα στα νεφελώματα της φαντασίας, πυκνοί καπνοί και πυρσοί αναμμένοι γίνονται φρυκτωρίες στη συναρπαστική αυτή πορεία...

ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΣΒΟ (Τραγούδι) Είδα την αστραπή στην ανατολή. Έλαμψε μόλις για μια στιγμή και μου φάνηκε παράξενη. Είδα τον ήλιο στο αίμα της, βρεγμένο, τη θάλασσα ταραγμένη, και το χθες κλεμμένο από τα βιβλία.

Φθινόπωρο... Δυο μεσήλικες άνδρες έχουν απομείνει οι μοναδικοί κάτοικοι ενός ορεινού χωριού της Μεσσηνιακής Μάνης, ερημωμένου από την εσωτερική και την εξωτερική μετανάστευση. Βρίσκονται σε αντίπερες όχθες, εκεί, όπου στάθηκαν πριν τριάντα χρόνια, όταν τους χώρισε ο έρωτας μιας κοπέλας, με τα νεανικά τους όνειρα να κοίτονται ανάμεσά τους σαν σωρός υλικών κατεδαφίσεως. Για τριάντα χρόνια αποφεύγονται συστηματικά μεταξύ τους. Το παρελθόν, το οποίον ανάγεται στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, είναι πάντα εκεί να τους χωρίζει, ακόμα και τώρα που βουλιάζουν στην ερημιά, και βι...

ΣΤΟΝ ΤΖΑΚΣΟΝ ΠΟΛΛΟΚ Μες την καρδιά της έμπνευσης, στο κέντρο του είναι σου το ίδιο, βρήκες την πεμπτουσία - πηγαία όπως στις αμίμητες σου δίνες, στις αντιτιθέμενες στρώσεις, στις σταθερές λίμνες του χρώματος, στις εκθαμβωτικές ρευστές μορφές τις αενάως κινούμενες, στο άψογο συνολικό σου σχέδιο. Ποιο πνεύμα ήρθε ως στάθηκες πανέτοιμος πάνω από τον απλωμένο, αναμένοντα καμβά, τον αέρα να διδάξει πώς πλοηγούνται οι μορφές; Ποια δύναμη ανιδιοτελής ατσάλωσε τα νεύρα σου, ηρέμησε το τρεμάμενο χέρι; Μια παρουσία χάριτος κράτησε την αχόρταγη καρδιά και έδωσε φτερά...

Στη ματωμένη μεταπολεμική Ελλάδα, ο Λάζαρος, ένα παιδί από την Αργολίδα, έρχεται στον Πειραιά να βρει την τύχη του. Προκόβει επαγγελματικά, ανοίγοντας ένα από τα καλύτερα δισκάδικα της πόλης του, το "Allegro", που ακόμα το θυμούνται οι παλιότεροι, παντρεύεται, κάνει παιδιά κι εγγόνια. Όμως η αληθινή ζωή του είναι ο αθλητισμός. Μπαίνει στους κύκλους του Εθνικού Πειραιά - Παλαιού Φαλήρου, και γίνεται έφορος (ένας από τους "παράγοντες" στη λαϊκή γλώσσα) του μπάσκετ και του πόλο, ενώ αναπτύσσει και με το βόλεϊ κάποια σχέση. Ζει από κοντά τις αδικίες από τον έτερο μεγάλο της πό...

Τα διηγήματα του βιβλίου είναι όπως οι εικόνες που βλέπει κανείς έξω απ' το παράθυρο όταν ταξιδεύει: ενώ το μυαλό χαλαρώνει, την ίδια στιγμή προσπαθεί να βρει κάτι να πιαστεί για να περάσει η ώρα, καθώς κάποιος άλλος οδηγεί. Ο ταξιδιώτης μου, μόνος, κάνει πολλές φορές την ίδια διαδρομή και πλέον θυμάται, για την ίδια την ευχαρίστηση της θύμησης, ξέροντας ότι το πνιγηρό τοπίο της ομοιομορφίας το "σπάνε" μόνο οι στιγμές που επαναστατούμε ή που αποδεχόμαστε με κυνισμό τα πεπραγμένα μας, σε μια απρόσμενη "Εκδρομή με λεωφορείο". * "Μας σταματάνε δυο πανέμορφες ψηλές, μας πιάνο...

Τι πάει πιο ψηλά; Οι νότες ή οι λέξεις; Οι σκέψεις ή τα όνειρα; Τα πουλιά ή τα παιδιά; Ο νους ή η καρδιά; Όποιες κι αν είναι οι απαντήσεις, οι ερωτήσεις πάντα θα στήνουν το δικό τους πανηγύρι, τίποτα δεν θα τις ικανοποιεί, γιατί, οι πραγματικά πολύτεκνες μητέρες αυτού του κόσμου είναι οι ερωτήσεις. Όσο εμείς γυρεύουμε απαντήσεις, τόσες εκείνες, οι ερωτήσεις, θα πολλαπλασιάζονται. Με την πίστη, λοιπόν, πως δεν θα βρω τις απαντήσεις που γυρεύω, σηκώνω το κεφάλι ψηλά, κοιτάω του Θεού τ' αμπέλια κι αισθάνομαι πως, για να γευτώ το καλύτερο κρασί, δεν χρειάζεται να γνωρίζω το...

Ο χρόνος είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, φίλος και εχθρός, εμπόδιο αλλά και θεραπευτής. Η παρουσία του είναι διττή στον δρόμο της αυτοπραγμάτωσης του Ανθρώπου, και η σχέση μας μαζί του αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι μια πάλη ανάμεσα σε ατέρμονες διεκδικήσεις και στιγμιαίους θριάμβους. Κάθε μικρή ιστορία του βιβλίου φωτίζει και μια άλλη πλευρά αυτής της πάλης, μεταμορφώνοντας τη μεταφυσική αγωνία σε μεταφυσική ηρεμία. Άλλωστε, ο απώτερος στόχος του Ανθρώπου είναι η αποδοχή της απώλειας και της φθοράς, η κατανόηση της θέσης του μέσα σε έναν κόσμο που ανακυκλώνεται.

Δυσπιστία στις μετα-αφηγήσεις, θεαματικές κοινωνίες, αποτυχία συνδυασμού ατομικότητας και ανήκειν,απώλεια ταυτότητας, άρνηση θνητότητας, εκφυλισμός της γνώσης, καταναλωτισμός, μικρο-αφηγήσεις, αλλοίωση της κοινωνικής συνοχής και σχετικοκρατία, αποτελούν τα κυριότερα χαρακτηριστικά της μεταμοντέρνας/μετανεωτερικής εποχής. Μπορεί η τέχνη και στην προκειμένη περίπτωση η ποίηση, να βοηθήσει στην αποφυγή αυτής της δυστοπίας;

ΓΑΛΗΝΗ Μετά από μία σειρά περιστατικών, έχω πλέον πειστεί ότι τα αδέσποτα σκυλιά των πόλεων δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε σκυλιά. Παρόλο που δεν ασπάζομαι στις θρησκευτικές προσεγγίσεις για το επέκεινα, εδώ φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για μετεμψύχωση ή για μετάσταση, αν προτιμάτε, των νεκρών ποιητών. Ναι, αδέσποτα σκυλιά γίνονται οι ποιητές όταν πεθαίνουν, το έχω πει και σε άλλο ποίημα παλιότερα, όταν αναγνώρισα τον Τάσο Λειβαδίτη. Έχω δει, ακόμα, τον Σολωμό και τον Κάλβο στη Ζάκυνθο, τη Γώγου στα Πατήσια, και, σε μία κωλοεπαρχία, γεμάτο ψώρα, άρρωστο, κουτσό και ε...

Κάποιο Τριώδιο της δεκαετίας του '70. Μια φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής αποβιβάζεται στην Ύδρα εξοπλισμένη με ένα κασετόφωνο, μια φωτογραφική μηχανή κι ένα ερωτηματολόγιο. Αποστολή της να κάνει μια επιτόπια έρευνα για το μάθημα της Λαογραφίας. Νιώθει σαν τον Δον Κιχώτη που βγαίνει σε περιπέτεια. Μόνο που ο Δον Κιχώτης βγαίνει σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει πια, όπου οι αλήθειες είναι διασκορπισμένες και αμφίσημες, ενώ η ίδια νιώθει πως κατέχει τις αλήθειες της μικρής νησιωτικής κοινωνίας, αφού έχει καταγωγή από το νησί και έχει περάσει εκεί όλα τα καλοκαίρια της ζωής...