Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι έντεκα αφηγήσεις του "Λίγες τσίχλες η ζωή" είναι στάσεις στη διαδρομή της Ζωής Καλογήρου από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι τις μέρες μας. "Στρίβει το τιμόνι αλλά δεν φεύγει. Περιμένει. Περιμένει αυτό που έτρεξε να της φέρει χωρίς να της το πει. Έρχεται. Σκύβει και ανοίγει το τζάμι του συνοδηγού. "Λίγες τσίχλες χωρίς ζάχαρη για τα παιδιά", αφήνει καμιά δεκαριά στο κάθισμα. "Σας ευχαριστώ πολύ". "Ευχαριστούμε πολύ", μ' ένα στόμα τα καλά παιδιά που επί τόπου σκαρφάλωσαν και τις πήρανε. "Παρακαλώ. Καληνύχτα σας". "Καληνύχτα σας". "Καλέ μαμά τι καλός κύριος. Χωρίς...

Το επάγγελμα του πατέρα είχε αρκετές μεταθέσεις και μας ανάγκαζε σε συχνές μετακομίσεις. Κουβαλάω εικόνες από πολλούς τόπους, αλλά περισσότερο χαραγμένη μέσα μου είναι η μνήμη της μετακίνησης. Στο φορτηγό δίπλα στον οδηγό καθόταν ο πατέρας με τη μητέρα κρατώντας στην αγκαλιά τους την αδελφή μου κι εγώ στην καρότσα με τα πράγματα, που έτριζαν σε κάθε στροφή, και ορισμένα, παρά το δέσιμό τους, μετατοπίζονταν ελαφρά. Σφιγγόμουν γερά σε ένα σίδερο στήριξης του μουσαμά και κοιτούσα τον δρόμο και το τοπίο που χάνονταν πίσω μας. Μεγαλώνοντας έμαθα πως ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας...

Ήταν ζωντανός και είχε πολλές ιστορίες να διηγηθεί ακόμα, κι αυτό ίσως ήταν το μόνο που είχε σημασία. Όσο για το ποιος πραγματικά ήταν... "Λέγε με Ισμαήλ" σκέφτηκε και χαμογέλασε. Θα προχωρούσε μέχρι να βρει το πρώτο μπαρ. Χρειαζόταν ένα ποτό. Και ύστερα... Α, αυτό ήταν το ερώτημα που κινούσε όλον τον κόσμο, ο λόγος που γυρίζουμε τη σελίδα ενός βιβλίου, ο λόγος για να σηκωνόμαστε από το κρεβάτι το πρωί, ο λόγος που μένουμε ζωντανοί. Το αιώνιο ερώτημα. Και ύστερα; Δέκα ιστορίες που διαδραματίζονται στις παρυφές της πραγματικότητας για τη μοναξιά, την αγάπη, τον φόβο,...

... "Τώρα που το έργο πια εκτελείται, έργο ζωής για κάποιους από μας, αποφάσισα να μαζέψω τις παρεμβάσεις μου όλα αυτά τα χρόνια σε εφημερίδες έντυπες και ηλεκτρονικές. Με τις όποιες μικρές δυνάμεις μου προσπαθούσα να κρατώ ζωντανό το αίτημα, γιατί τίποτα στην ιστορία δεν γίνεται νομοτελειακά. Κι επειδή το έργο είναι ακόμα στην αρχή, στην πρώτη φάση, κι επειδή τίποτα δεν χαρίστηκε, ο αγώνας συνεχίζεται..."

...Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μη το κάνω. Αλλά δε μπόρεσα να αντισταθώ. Καλύτερη νεκρή και παθιασμένη παρά ζωντανή και άπραγη... ...Κόσμος πήγαινε και ερχόταν μες τη ζωή μου, στο θάνατο τους. Ποιοι ήταν αυτοί που ενώ τους καταδίωκα, τους συντρόφευα; Ενώ τους πονούσα βαθιά, τους έγλειφα τις πληγές τους; Δε γνώρισα κανέναν, ούτε ανθρώπους, ούτε τόπους. Πλάνεψα ανθρώπους, πλάνεψα τόπους. Όλη μου η ζωή με θανάτωνε και οδυνηρά με εγκυμονούσε. Και λοιπόν; Κάμποσο χώρο έπιασαν οι σκιές που άπλωσα. Φασουλήδες νυχτοπερπατητές διαγωνίζονται σε αλητεία και ξεδιαντροπιά το Λόγο πο...

Πώς ήταν να ζεις στην κατοχική Αθήνα; Πώς ήταν να ζεις στην πρωτεύουσα ενός κράτους που για πρώτη φορά μετά τη δημιουργία του βρισκόταν κάτω από ξένη στρατιωτική κατοχή; Πώς άλλαξε η καθημερινότητα των ανθρώπων όταν βρέθηκαν μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από την πολιτική, στρατιωτική και πνευματική τους ηγεσία, απέναντι στην τρομοκρατία των δυνάμεων κατοχής; Επτά δεκαετίες μετά, το ημερολόγιο της Ειρήνης Ζαχαρία μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε αυτή την τραγική περίοδο. Μια περίοδο που άφησε το βαρύ της αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία, καθορίζοντας τις πολιτικές και κοινωνικ...

Σύμφωνα με τον ινδιάνικο μύθο, ο δημιουργός ένιωσε θλίψη για τα παιδιά, όταν συνειδητοποίησε ότι θα γεράσουν και θα γίνουν αδύναμα πλάσματα. Μάζεψε, λοιπόν, τα όμορφα χρώματα από διάφορες πηγές όπως το φως του ήλιου, τα φύλλα, τα λουλούδια και τον ουρανό. Τα έβαλε σε ένα μαγικό σακούλι και το παρουσίασε στα παιδιά. Όταν εκείνα το άνοιξαν, πεταλούδες πέταξαν έξω ελεύθερες, τραγουδώντας και γοητεύοντάς τα που δεν είχαν δει κι ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Όμως, τα πουλιά παραπονέθηκαν στο δημιουργό κι εκείνος απέσυρε από τις πεταλούδες τη δυνατότητα να τραγουδούν. Από τότε, αν...

"Υπήρχε όμως και η πιθανότητα τίποτα σημαντικό να μην είχε συμβεί ακόμα και όλα αυτά που ο ίδιος θεωρούσε σαν "την ιστορία", να μην ήταν παρά μια καλή εισαγωγή στα όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν". Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου οι άνθρωποι των υποβαθμισμένων συνοικιών δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε το θάνατό τους, ένας ραδιοφωνικός σταθμός προσπαθεί τουλάχιστον να τους συντροφεύσει και ίσως -με κάποιους τρόπους αρκετά πρωτοποριακούς για την κατάσταση που επικρατεί- να κάνει τη ζωή τους αξιοβίωτη. Ο ιδιοκτήτης όμως του σταθμού, ο Φίλιππος, τον πουλάει ξαφνικά και εξαφανί...

Την πρώτη μέρα που πήγαμε στο νέο μας σπίτι από τα Πετράλωνα στον Ταύρο, λίγους μήνες μετά τη γέννησή μου, χιόνισε. Λένε πως αυτό σημαίνει ευτυχία. Στην διαδρομή μου πολλές φορές την πλησίασα, όμως τη βίωσα με τον πιο απόλυτο τρόπο 52 χρόνια μετά, το Μάη του 2009, όταν και ξύπνησα με την καρδιά ενός 27χρονου, να χτυπάει μέσα μου.

Στο πρώτο μέρος, ο αφηγητής, μέσα από δέκα ομόκεντρα διηγήματα, συνομιλεί με διάφορα δέντρα ή φυτά και περιγράφει την εξ αίματος σχέση του με αυτά -σχέση αγάπης ή μίσους- καθώς και την εξέλιξή της από τα παιδικά του χρόνια έως και σήμερα. Στο δεύτερο μέρος, τα δεκατρία, επίσης ομόκεντρα, διηγήματα υφαίνονται με άξονα τον θάνατο, σε τραγικές αλλά και γελοίες εκφάνσεις του.

Η "Αναλυόμενη" είναι μια περιπέτεια που συμβαίνει στον ομιχλώδη και ρευστό χώρο του Αναμεταξύ, στον δυνητικό χώρο της συνάντησης της αναλυόμενης (του τίτλου) με την αναλύτριά της. Μέσα από τις ξεχωριστές τους ημερολογιακές καταγραφές και σημειώσεις, ο αναγνώστης γίνεται γνώστης καταστάσεων και υπερβάσεων, λαμβάνει μέρος κοινωνώντας το μυστήριο του άφατου. Μπορεί ενδεχομένως να γελάσει ή να κλάψει, να ταυτιστεί, να ακούσει τη δική του την αλήθεια, να στοχαστεί και να αναιρέσει δεδομένα. Η αναλύτρια ηλικιωμένη δεσποινίς Σάρλοτ Ισκάριοτ πιάνει συζήτηση με τα φαντάσματά της...

Στο βιβλίο αυτό ο Πιέτρο Ινγκράο αναφέρεται στο" Αγανακτήστε", τη μεγάλη εκδοτική επιτυχία του Στεφάν Εσέλ στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα, μέσα από μια συζήτηση με τους ιταλούς πανεπιστημιακούς Μαρία Λουίζα Μπότσια και Αλμπέρτο Ολιβέτι. Ο σημαντικός αυτός ιταλός πολιτικός, σχολιάζοντας το έργο του Εσέλ, ισχυρίζεται ότι η αγανάκτηση δεν αρκεί: "...Θεωρώ ότι το να αντικαταστήσει η αγανάκτηση την πολιτική και, πάνω απ’ όλα, να αντικαταστήσει τη δημιουργία των αποτελεσματικών της μορφών είναι μια αυταπάτη..." Είναι βεβαίως μια απάντηση έστω και στοιχειώδης. Όμως είναι ανάγκη ν...

Εξευγενισμός: ή αλλιώς κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική αναδι-άρθρωση μιας περιοχής χαμηλού βιοτικού επιπέδου. Κατά τη διαδικασία "εξευγενισμού" οι παλαιότεροι και πιο αδύναμοι οικονομικά πληθυσμοί εκτοπίζονται, ταυτόχρονα με την εισαγωγή επενδύσεων και κεφαλαίου. Μετά την εκκαθάριση από τους παλιούς κατοίκους, η ίδια περιοχή αναπλάθεται και αναβαθμίζεται, με σκοπό τη δημιουργία υπεραξίας ώστε να πουληθούν γη και ακίνητα σε αγοραστές από μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα, με μέγιστο κέρδος. Ο Κώστας Παπανικολάου, ένας πλούσιος και επιτυχημένος μεγαλοκατασκευαστή...

Μεγάλωσε τη δεκαετία του '60 στο Παγκράτι. Στην οικογένεια του οι περισσότεροι, και ιδίως η μητέρα του (που μαθήτευσε πλάι στον Μάριο Βάρβογλη), ήταν λάτρεις της μουσικής. Έτσι, του κληροδότησαν αυτή την αγάπη με τον πιο φυσικό τρόπο, τραγουδώντας οι ίδιοι σχεδόν ανά πάσα στιγμή. Ταυτόχρονα, το παλιό πικάπ Dual του σπιτιού, που έμαθε να το χειρίζεται άψογα προτού καν αρχίσει να διαβάζει και να γράφει, γέμιζε ήχους την ατμόσφαιρα: Μπαχ, Μότσαρτ και Μπετόβεν που τον κοίμιζαν ως βρέφος, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Χατζιδάκι (και αργότερα Σαββόπουλο), μα και ελαφρά τραγούδια (Αττίκ, Γι...

Αύγουστος του 1966. Στο μπροστινό δωμάτιο της μονοκατοικίας τα φώτα χαμηλώνουν. Η βελόνα ακουμπά τον δίσκο και το "And I love her" των Beatles ξεκινά. Η δεκαοκτάχρονη Μαρία και ο εικοσάχρονος Μάνος χορεύουν σφιχταγκαλιασμένοι. Η αφετηρία της ιστορίας δυο νέων σαν μικρές πινελιές στην κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα.

"Εγώ δεν είμαι ιστορικός για να γράψω ιστορία με το μολύβι. Ό,τι έζησα το έζησα με το σώμα, με την καρδιά, με την ψυχή. Έτσι τα ξέρω και έτσι τα λέω. Για ό,τι δεν έζησα εγώ, ας μιλήσει η ιστορία". Έλεγε η Ντάρα. Κι έπιασε η ιστορία μολύβι και χαρτί και ζωγράφισε, μαζί με την οικογένεια Παραθυρά, τις πιο φοβερές στιγμές της. Μερικές καλά κρυμμένες, κουκουλωμένες για χρόνια πολλά, ξεκινώντας από το "μακελειό της Βάλτας" τον Φλεβάρη του '44, πηγαίνοντας πίσω στην επανάσταση του 1821 στη Χαλκιδική, περνώντας από τους Βαλκανικούς πολέμους στην περιοχή της Μακεδονίας, μπαίνοντας...

Στο βιβλίο αυτό θα διαβάσουμε ιστορίες γυναικών βίαιες και δραματικές, αλλά και ιστορίες αγώνων, αντίστασης, αλληλεγγύης. Από τα σκοτεινά μπουντρούμια του Ντράπσι στο Θιβέτ μέχρι την πρακτική της κλειτοριδεκτομής στη Γαλλία και στο Μαλί, μην ξεχνώντας την αναγνώριση των Κούρδων στην Τουρκία, τις μητέρες, αδελφές και κόρες εξαφανισμένων στη Χιλή, τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα των Παλαιστινίων, τις δημοσιογράφους στην Τυνησία, τις δικηγόρους στο Μαλάουι. Όλες αυτές οι γυναίκες έχουν κοινό τις βιαιότητες που έχουν υποστεί και τις μάχες που έχουν δώσει για να καταγγελθούν κα...