Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ιστορικό μυθιστόρημα με φόντο τη ζωή του αγωνιστή-μάρτυρα Ναπολέοντα Σουκατζίδη, της σύντομης ζωής του και ταυτόχρονα λεηλατημένης. Από φύτρα μικρασιατική είναι. Από εκεί ξεκινάει η ιστορία του. Το 1909. Και η Ιστορία του τόπου 1909 - 1944. Οι μικρασιάτικοι τόποι, οι σχέσεις με τους Τούρκους, οι εκτοπισμοί του 1914 - 15, η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, η τραγωδία και η καταστροφή, ο νόστος και η απώλεια, η αποκατάσταση και η προσαρμογή, ο μεσοπόλεμος, το ιδιώνυμο, η οικονομική κρίση, οι τόποι εξορίας, η 4η Αυγούστου, ο πόλεμος, η κατοχή, η αντίσταση... οι...

Ο κύριος 107 ανοίγει τα μάτια του και βρίσκεται σε μια πραγματικότητα χωρίς καμιά ένδειξη για την προηγούμενη ζωή ή την ταυτότητά του. Γνωρίζει μόνο ένα γεγονός, απίστευτο και τρομακτικό ταυτόχρονα, κι αυτή τη γνώση δεν την εμπιστεύεται σε κανέναν. Ο κύριος 107 ξαναρχίζει να ζει. Πρέπει να διαφύγει, αλλά και να συμφιλιωθεί με το μυστικό του. Δεν μπορεί να αρκεστεί σε ένα σύμπαν. Κτίζει πραγματικότητες, ενστερνίζεται νέους εαυτούς. Η άγνοια ελλοχεύει μέσα σε ψηφίδες ακατανόητης μνήμης, εκφράζεται σε πολλές γλώσσες. Αυτή η αφήγηση, είναι η παρακαταθήκη του...

"Σήμερα τ' απόγευμα κάναμε πόλεμο "Κάτω Πετράλωνα" - "Νέα Σφαγεία". Η δική μας συμμορία παρατάχτηκε στη Χαμοστέρνας αρκετά πριν το ρέμα, τα "Νέα Σφαγεία" απέναντι μας, μπροστά στο βουναλάκι. Όταν δόθηκε το σύνθημα, άρχισε ο πετροπόλεμος. Με έναν όρο. Όχι στα κεφάλια. Μόνο στα πόδια. Η Κατίνα κι εγώ βάλαμε όπως πάντα τον Αυτιά στη μέση γιατί όταν έρχεται καμιά πέτρα προς τη μεριά μας, σκύβουμε εμείς από πίσω του και την τρώει αυτός. Άλλωστε έχει συμφωνήσει κι ο ίδιος σ' αυτήν την τακτική. Δηλαδή, να μαζεύουμε εμείς σκυφτά σκυφτά από κάτω πολεμοφόδια κι εκείνος να τα παίρνει,...

Η γλαφυρή αναπαράσταση μιας εποχής και όλου αυτού του πολύχρωμου γαλαξία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που ορμητικά ενέσκηψε αμέσως με την πτώση της χούντας. Επέπεσε σαν πύρινη λαίλαπα στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πυρπόλησε όνειρα νέων ανθρώπων και πυροδότησε όλες τις απεργίες των μεγάλων εργοστασίων. Συγκλόνισε τους δρόμους της Αθήνας με τα ακραία συνθήματα της. Χωρίς να αποκτήσει ποτέ και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αν και θα μπορούσε. Είτε γιατί δεν το επιδίωξε, είτε γιατί έμεινε πιστή στην βασική αρχή του αριστερισμού: την πολυδιάσπαση! Όπως πιστή έμεινε και σ...

Ο συνοικισμός πλέον είχε αλλάξει ολότελα μορφή. Οι παράγκες είχαν μετατραπεί σε κανονικά σπίτια με τούβλα, οι τσίγγινες στέγες σε μπετόν αρμέ. Αποκτήσαμε ηλεκτροδότηση κι αργότερα υδροδότηση. Όμως άλλαξαν κι οι άνθρωποι. Τα παιδιά έχασαν τις αλάνες που έπαιζαν, οι χαρούμενες φωνές τους ακούγονταν όλο και λιγότερο. Οι μεγάλοι, απομακρύνθηκαν σιγά-σιγά ο ένας απ' τον άλλον, η ζωή στα καινούργια σπίτια είχε περισσότερες απαιτήσεις, που σημαίνει και περισσότερες σκοτούρες. Άρχισε και λίγο ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, κάτι που πριν δεν είχε λόγο ύπαρξης. Δίχως να το καταλάβουν, π...

Όταν ακούγονται παραμύθια λαϊκά, ο λόγος των ανθρώπων του κόσμου ανοίγει δρόμους μέσα στα σκοτάδια. Ιστορίες περασμένες απ' του χρόνου το δοκίμι, υποθέσεις μπολιασμένες απ' τη σοφία και την ανάσα των πολλών, έρχονται ως φωνές απ' το άχρονο και μαγιά του άτοπου να μιλήσουν για το σήμερα που στριμώχνεται ανήσυχο μα πάντα λοξοκοιτάει στο φως. Σε εποχές σκοτεινών περιόδων μοιράζουν απλόχερα την αισιοδοξία και ενδυναμώνουν την ενέργειά μας σε μια λογική μεταστροφής της διάθεσής μας έτσι ώστε να μπορέσουμε τελικά να μπολιάσουμε θετικά την καθημερινότητά μας. Μας υποδεικνύουν λύσε...

Αυτά τα παραμύθια τα είπαμε πορτοκαλί, γιατί ακούστηκαν στο Πορτοκαλί Ραδιόφωνο, αλλά και παραμύθια της αλληλεγγύης, γιατί γράφτηκαν για την εκπομπή του Δικτύου Αλληλεγγύης Καλλιθέας. Είναι παραμύθια φτιαγμένα με το χρώμα και τη φωνή της αλληλεγγύης, που μας έρχεται από πολύ παλιά, κάθε φορά που την έχουμε ανάγκη. Μια φορά, λοιπόν, τα παλιά χρόνια... "... μαύρισε μεμιάς ο τόπος κι όλα τα πετεινά του ουρανού μαζεύτηκαν ένα γύρω και κρώζανε. - Δώσε κι εμένα, μάνα, δώσε κι εμένα, μάνα. Συλλογίστηκε τότες τα παιδιά της στην ξενιτιά η γριά, ανοίγει το σακί κι αρχίζει να ξεσπυρ...

Ρώτησαν κάποτε τον ποιητή, τι είναι αυτό που χρειάζεται, πάνω απ' όλα, για να γράψει: ιδέες, χαρτί, μελάνι, ένα πληκτρολόγιο... ένα μπαλκόνι να βλέπει στη θάλασσα. Κι αυτός απάντησε: η μία. Το γράμμα σου ανάγκη πάσα να έχει παραλήπτη, ν' απευθύνεται. Αλλιώς μένει ανεπίδοτο. Κι ας γίνεται μετά η μία χιλιάδες.

Με αυτή την πρώτη της ποιητική συλλογή η Ανδρεοπούλη έρχεται σαν την πρωινή δροσιά όπως λέει ο τίτλος της στην κρητική διάλεκτο της γιαγιάς της -σαν την πρωινή ψύχρα σωστότερα που αλλού τη λέγανε "απογειάδα"- να μας ξυπνήσει συναισθήματα και συγκινήσεις. Πάνω στο "είναι" και στο "επέκεινα". Με γλώσσα λιτή και λέξεις διαλεγμένες μία-μία, σαν τις πέτρες του καλού χτίστη, οικοδομεί τον κόσμο της που είναι και οδικός μας. Μπολιασμένη παιδιόθεν από την ομορφιά του τοπίου και την απεραντοσύνη της θάλασσας: "Θυμάρια κέδροι/ αλμυρίκια/ κι ένα χωριό/ στις πλάτες μου/ μικρό θαλασσ...

Το "Σκιά στον Ωκεανό" είναι μια αφήγηση για τη θάλασσα και τους ανθρώπους που την αγαπούν. Ένας πεπειραμένος ιστιοπλόος αποφασίζει να διαπλεύσει, μόνος του, τον ωκεανό. Στο ταξίδι του οι δυσκολίες δεν παρουσιάζονται από ρεύματα και κυκλώνες, αλλά από τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες των ανθρώπινων σχέσεων και της οργανωμένης ζωής. Θα αγωνιστεί, θα τα ξεπεράσει... Και μετά; Θα επιλέξει την επιστροφή στο ασφαλές λιμάνι και τις ευχάριστες εκδρομές ή θα αποφασίσει ότι οι κίνδυνοι στην άγρια φύση είναι οι μικρότεροι; Στην ουσία του, δηλαδή, το μυθιστόρημα είναι διερεύνησ...

Το βιβλίο αυτό είναι η λογοτεχνική αποτίμηση της εμπειρίας του συγγραφέα, ο οποίος έχει αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των φυλακισμένων. ... Η χώρα των κλουβιών είναι ομοιόμορφη, εκνευριστικά ίδια, φτιαγμένη από τα ίδια υλικά, μπετό και σίδηρο, μέσα και έξω, για να είναι το "έξω" ίδιο με το μέσα. Τεράστιοι τοίχοι, συρματοπλήγματα, μπετοναρισμένα βήματα, σκοπιές φρουρών, όπλα που σημαδεύουν, που απειλούν κάθε σκέψη για απόδραση... ... Επισκεπτήριο με τζάμι που χωρίζει τους δύο κόσμους. Ακουμπάς το χέρι σου εκεί που νομίζεις ότι ε...

Τι σημαίνει για σας η έκφραση "Συνοικία το όνειρο"; Αυτό ήταν το θέμα του διαγωνισμού διηγήματος που προκήρυξαν οι εκδόσεις Εύμαρος και η Θρυαλλίδα, ορμώμενες από τη γειτνίαση και των δύο με την περιοχή που γυρίστηκε η ομότιτλη ταινία, μια από τις πρώτες και τις καλύτερες ελληνικές νεορεαλιστικές ταινίες. Πήραν μέρος ενενήντα δύο διαγωνιζόμενοι, από πολλές πόλεις της Ελλάδας, αλλά και από το εξωτερικό, ΗΠΑ, Ιταλία, Κύπρο. Η κριτική επιτροπή ξεχώρισε τα δεκαεννέα διηγήματα που περιλαμβάνει αυτή η συλλογή. Και, ποιος ξέρει, ίσως, με το βιβλίο αυτό, κάποιοι από τους σ...

Δεν είναι νοστ-αλγία. "Θυμάμαι" δεν σημαίνει (νοστ)αλγώ. Θυμάμαι σημαίνει έχω ζήσει. Θυμάμαι σημαίνει μεταφέρω τώρα, ζω. Είμαι αυτό που έχω ζήσει. Είμαι οι μνήμες που, τώρα, μεταφέρω. Οι μνήμες είναι, τώρα, ο πλούτος. Οι αισθήσεις ήταν και είναι, πάντα, ο πλούτος. Οι αισθήσεις χτίζουν τις μνήμες και οι μνήμες πλάθουν τις αισθήσεις, τώρα. Και προχωράμε μαζί, συνέχεια, μέχρι το τέλος. Εγώ έχω τέλος. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Κι αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω. Η πλατεία δεν έχει. Θα είναι εκεί σε πείσμα όλων και θα είναι όλων, σε πείσμα κάποιων. Γιατί έτσι είναι οι πλατείες. Κ...

Σπέρματα χρόνων, δοσμένα με πεντακόσιες λέξεις, βαθιά φυτεμένα στην ψυχή από λόγια και εικόνες φωτεινών καθημερινών ανθρώπων, αναβλύζουν στο ερέθισμα δηλώνοντας τη μυστική συγγένεια. Η φαντασία, εργαλείο αποκωδικοποίησης των στεριωμένων μύθων, γίνεται νήμα για να αγγίξει ξανά την αλήθεια τους. Αναγνωρίζει τον Προμηθέα στην κλούβα, σχεδιάζει μια νέα δολοφονία ανεβαίνοντας τα σκαλιά με τον Ρασκόλνικοβ, αναθερμαίνει τη φλόγα της σμίλης μ' ένα προσκύνημα, ακούει το διάλογο του Μπόμπι Σαντς απ' το κελί του στο Μπέλφαστ, σ' εκείνο το κελί στο Διόνυσο. Χαράσσει τη συνέχεια του ταξ...

Η πολλαπλή κρίση, όχι μόνο οικονομική, που περνούν οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου θα γίνει κάποτε αντικείμενο μελέτης των ιστορικών. Θα μας πουν τι και ποιοι έφταιξαν. Ωστόσο, εμείς βιώνουμε σήμερα την κρίση ως παροντικό γεγονός σε εξέλιξη και όχι ως τετελεσμένο ιστορικό συμβάν. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, για να "την πούμε" και για να σταθούμε απέναντι στο λόγο της, είναι να τη συλλαβίσουμε θεατρικά. Δεν φτάνει, όμως, να την αφηγηθούμε. Πρέπει και να τη σκηνοθετήσουμε! Να την "παραστήσουμε", δηλαδή, σε μια σκηνή, θεατρικά. Επειδή αυτό που λένε "έξοδο από την κρίση" ή "φως στ...

Η συλλογή διηγημάτων "Τι νέα από το στρατόπεδο του Κρίσενβελτ;" αποτελείται από εφτά ιστορίες για την Ελλάδα της κρίσης. Ένα έγκλημα ρατσιστικού μίσους κάνει μια ηλικιωμένη γυναίκα να ξανασκεφτεί τις αξίες της ζωής, ένας μικροαστός χάνει την επιχείρησή του και τη ζωή του χωρίς ποτέ να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από την καταστροφή του, η απάνθρωπη αντιμετώπιση των ηλικιωμένων από ένα σύστημα που τους θεωρεί βάρος, τα αμάρτημα ενός ιερωμένου και η έκπληξη της αλληλεγγύης... Απλές ιστορίες, απλών ανθρώπων... Σαν ένα ημερολόγιο της κρίσης. "Τον συνέλαβαν για εμπρησμό. Το προ...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η Ραπουνζέλ φορά το πανωφόρι του αδελφού της και κατεβαίνει από τη σκάλα του πύργου στα άδεια δωμάτια. Υπήρχε σκάλα τελικά εσωτερική και μπορούσε να ανεβοκατεβαίνει όποτε ήθελε. Για τα άλλα με το "ρίξε σκάλες τα μαλλιά σου" Δεν ξέρω δεν το πιστεύω ήταν χαρακτήρας συγκρατημένος εσωστρεφής