Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο αναγνώστης που για πρώτη φορά διαβάζει τις ιστορίες του Πόε, παρατηρεί αμέσως την πρωτοτυπία και την ευφυΐα τους. Ο Πόε ήταν ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος. Η ταχύτητα με την οποία μπορούσε να καταλάβει φιλοσοφικές και μεταφυσικές ιδέες ήταν τόσο αξιοσημείωτη όσο και η ικανότητα του να αφομοιώνει θεωρίες της γραμματικής, νέες τυπογραφικές μεθόδους και πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις. Κι όμως, η πρωτοτυπία και η ευφυΐα είναι το λιγότερο απ' αυτά που προσφέρει ο Πόε στον αναγνώστη. Οι καλύτερες ιστορίες του ξεπηδούν χωρίς αμφοβολία από μια ψυχοπαθή πλευρά της προσωπι...

Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι πραγματικά τρομαχτικές, φτιαγμένες από το καλό και το κακό που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Μαζί με τη γυναίκα του, που ήταν επίσης συγγραφέας και της άρεσαν οι παράξενες ιστορίες, ο Στήβενσον έγραψε τον "Τυμβωρύχο", σ' ένα ταξίδι τους στην Σκοτία, αλλά το βρήκε "πολύ φριχτό" και δε θέλησε να το δημοσιεύσει. Τρία χρόνια αργότερα, το "Pall Mall", ένα δημοφιλές περιοδικό της εποχής, του ζήτησε μια ιστορία για το χριστουγεννιάτικο τεύχος του. Ο Στήβενσον έγραψε τον "Μάρκχαϊμ", αλλά ο εκδότης δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ο Στήβενσον, που ήταν άρρ...

"Ποτέ" αποκρίθηκαν. "Κανείς απ' την οικογένεια δεν έμεινε ποτέ εδώ". "Ναί;" είπα· "και πώς είναι δυνατόν; Το μέρος φαίνεται θαυμάσιο". "Έξοχο" συμφώνησε η γυναίκα του επιστάτη· "μόνο που ο πύργος είναι στοιχειωμένος". Το είπε με μια τέτοια σοβαρότητα που μ' έκανε να γελάσω. Τα βλέμματα όλων καρφώθηκαν πάνω μου με μεγάλη έκπληξη. "Συγχωρέστε με" είπα, "αλλά ίσως γνωρίζετε ότι στις μεγάλες πόλεις, όπου συνήθως ζω, δεν υπάρχουν φαντάσματα". "Ναί;" έκαναν. "Δεν υπάρχουν φαντάσματα;" "Ή τουλάχιστον" είπα, "δεν άκουσα ποτέ για κανένα· κι εξάλλου δεν πιστεύουμε σε τέτοια πρά...

Στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα, το "επιστημονικό μυθιστόρημα" παίρνει συνήθως τη μορφή του φανταστικού ταξιδιού. Τα περισσότερα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βέρν έχουν αυτήν ακριβώς τη μορφή: πηγαίνουν του αναγνώστες τους πέντε βδομάδες ταξίδι με αερόστατο, ή στο κέντρο της γης, ή δέκα χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα. Το 1895 ο Γουέλς μας παίρνει για το πρώτο ταξίδι με τη "Μηχανή του χρόνου", και το 1901 στο φεγγάρι. "Ο αόρατος ανθρωπος" είναι, ωστόσο, κάτι παραπάνω από "επιστημονικό μυθιστόρημα". Είναι σπουδή ενός χαρακτήρα, ενός ανθρώπου που προσπαθεί να γίνει ασυ...

Όταν ο Χρονοταξιδιώτης, γεμάτος θάρρος, βγήκε απο το μηχάνημά του, αντιλήφθηκε με έκπληξη πως είχε φτάσει στο έτος 802.700 μέσα στο μέλλον. Τα πάντα είχαν αλλάξει. Σε κάποια άλλη ουτοπική εποχή, όλα τα όντα συνυπήρχαν σε τέλεια αρμονία. Ο Χρονοταξιδιώτης αποφάσισε τότε να μελετήσει όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα - να αποκαλύψει τα μυστικά τους πριν επιστρέψει στη δική του εποχή. Και τότε ανακάλυψε πως η εφεύρεσή του, η μοναδική του οδός διαφυγής, είχε εξαφανιστεί. Ο Χ. Τζ. Ουέλς έγραψε ένα διαχρονικό αριστούργημα που περιγράφει ένα εκπληκτικό ταξίδι πέρα απ' τα όρια της φαντ...

Κλαίγοντας με λυγμούς, η Πωλέτ γονάτισε κοντά στον Μισέλ. Ο Μισέλ δεν έβγαζε μιλιά, δεν κουνιόταν, δε φώναζε, με το στόμα μισάνοιχτο, τα μάτια κλειστά, ασάλευτος. Η Πωλέτ, με το πρόσωπο λουσμένο στα δάκρυα, κοίταξε γύρω της. Ο σταυρός ήταν εκεί κοντά, λεκιασμένος με αίμα. Και ξαφνικά, στη ρίζα του θάμνου, είδε μια τριχωτή μπάλα, ένα σκαντζόχοιρο. Η Πωλέτ δεν είχε ξαναδεί σκαντζόχοιρο στη ζωή της. Οι λυγμοί της δυνάμωσαν, έσκυψε σα χαμένη πάνω στο πρόσωπο του Μισέλ, χαϊδεύοντάς τον, φιλώντας τον, λούζοντάς τον με τα δάκρυά της που ανακατεύονταν με το κόκκινο αίμα και για πολ...

Μπορούμε να πούμε πως το καθήκον του ποιητή, ως ποιητή, είναι μόνο έμμεσα στο λαό του: το άμεσο καθήκον του είναι στη γλώσσα του, πρώτα να τη διατηρήσει κι έπειτα να την πλατύνει και να τη βελτιώσει. Εκφράζοντας αυτά που αισθάνονται οι άλλοι άνθρωποι αλλάζει και το συναίσθημα κάνοντάς το πιό συνειδητό· κάνει το λαό ν αποχτά μεγαλύτερη συνείδηση γι αυτό που κιόλας αισθάνεται, κι έτσι τον μαθαίνει κάτι για τον εαυτό του. Αλλά δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος με περισσότερη επίγνωση από τους λοιπούς ο ποιητής· είναι και ατομικά διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους, και τους ποι...

Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες στο Μόντρεϋ στην Καλιφόρνια είν' ένα ποίημα, μια βρομισιά, έχει ένα δικό του φως, ένα έντονο χρώμα, είναι κάτι πολύ συνηθισμένο μα κι ένα όνειρο μαζί, μια νοσταλγία. Κάτι το σκόρπιο και το συγκεντρωμένο, σίδερα, τενεκέδες, σκουριά και πελεκούδια, το στρώσιμο του δρόμου όλο γούβες, παντού κουλούρες τα σκοινιά, κόφες λαχανικά, φάμπρικες για σαρδέλες του κουτιού, καταγώγια, ταβέρνες και μπορντέλα μικρομάγαζα, εργαστήρια χημικά, παλιοξενοδοχεία. Κάποιος είπε πως στο δρόμο τούτο κατοικούνε "πόρνες, ρουφιάνοι, χαρτοπαίχτες, μπάσταρδοι" -εννοούσε, δηλαδή,...

... Ενώ λοιπόν το έργο του Κάφκα αναφέρεται οπωσδήποτε σε συγκεκριμένες κοινωνικές καταστάσεις, δεν περιορίζεται σε αυτές, αλλά προεκτείνεται με το συμβολισμό του στη μεταφυσική περιοχή. Έτσι λόγου χάρη είναι σωστό να πούμε πως με τον Πύργο μαστιγώνεται και διακωμωδείται η γραφειοκρατία, αλλά η βαρύτητα δε βρίσκεται εκεί. Κατά τον Μαξ Μπροντ οι αρχές του Πύργου είναι η απρόσιτη θεότητα και αυτό που οι θεολόγοι ονομάζουν θεία χάρη. Η θεότητα αυτή εκφράζεται με όλες αυτές τις συγκεκριμένες εκφάνσεις της οργανωμένης εξουσίας και ιεραρχίας που ανέχεται και συγκροτεί συνάμα την...

Η κάθε πρόοδος μετατοπίζει τα όριά μας λίγο μακρύτερα από συνήθειες που δεν προφτάσαμε ακόμα ν' αποκτήσουμε, κι άλλο δεν είμαστε στην πραγματικότητα παρά μετανάστες, που ακόμα δεν μπόρεσαν να θεμελιώσουν μια πατρίδα.

Η Τζόαν Φόστερ σκηνοθετεί την αυτοκτονία της, και δραπετεύει σ' ένα παραθαλάσσιο ιταλικό χωριουδάκι, μ' έναν μόνο σκοπό: να κάνει τον απολογισμό της ζωής της -και του θανάτου της: Μιας ζωής που την έζησε ως εδώ με δύο πρόσωπα, μεταπηδώντας από την παχύσαρκη έφηβη στη λεπτή νέα γυναίκα, από τα κόκκινα μαλλιά της στα μουντά καστανά, από το Λονδίνο στο Τορόντο, από τον πολωνό κόμη στον επαναστάτη σύζυγο και τον θεότρελο ποιητή εραστή, από την ψευδώνυμη συγγραφή λαϊκών ρομάντσων, ως την επώνυμη αναγνώριση, που την κάνει "πρώτη και σπουδαιότερη ποιήτρια του Καναδά". Πέφτοντας απ...

"Το ψωμί των πρώτων χρόνων" ξαναπλάθει, χωρίς καμιά νοσταλγία, μια Γερμανία λησμονημένη πια: τη Γερμανία των πρώτων χρόνων μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μέσα στα ερείπια, την καταστροφή, την πείνα που δεν χορταίνει με τίποτα, και το βασανιστικό όραμα του καθημερινού ψωμιού, ο Χάινριχ Μπελ στήνει αριστοτεχνικά μια απλή ερωτική ιστορία, και την κάνει να λάμψει με απίστευτα χρώματα και σε μεγάλα βάθη.

Μέσα στις φτωχογειτονιές των αγγλικών πόλεων, στην τέλεια εξαθλίωση των ανθρώπων και του τοπίου, μαίνεται αδιάκοπα και υπόγεια η πάλη των Εκτός Νόμου με τους Εντός Νόμου. Το σκηνικό: βρώμικοι δρόμοι, εργοστάσια που σε τρελαίνουν με το βουητό τους, πείνα. Τα λεφτά δεν φτάνουν ποτέ, συχνά δεν υπάρχει πανωφόρι για τον βαρύ χειμώνα. Έτσι, όταν τα χαμίνια, οι εγκληματίες, τα παιδιά του αναμορφωτηρίου, τα βάζουν μ' αυτό το απαίσιο σύστημα που τους κρατάει κλειδωμένους στην ασκήμια της ζούγκλας τους -όταν κλέβουν ένα φουρνάρικο τη νύχτα, όταν κάνουν γυαλιά καρφιά ένα πικνίκ της κ...

Στη "Ζούγκλα", ο Σίνκλαιρ αφηγείται την επική τραγωδία του Γιούργκις Ρούντκους, ενός λιθουανού χωριάτη, που έρχεται, μαζί με φίλους και συγγενείς, μετανάστης στα σφαγεία, για να δουλέψει, να ζήσει και να πεθάνει εκεί. Στα Κονσερβάδικα (όπως λέει ο Σίνκλαιρ τα σφαγεία), οι μετανάστες συναντούν όλα τα κακά της αμερικανικής βιομηχανίας, της πολιτικής και της κοινωνίας. Δεν ξέρουν λέξη αγγλικά, κι έτσι πέφτουν εύκολα θύματα των δυνατών -των συσκευαστών και των επιστατών τους, της αστυνομίας, των πολιτικών "μπόσηδων", των μεσιτών και της υπόλοιπης "ανώτερης τάξης". Ο Γιούργκις α...

... Κοιμόταν με τα μάτια ανοιχτά. Ο Οδυσσέας στάθηκε κοντά της, με τα πορτοκάλια στο χέρι, και κατάλαβε πως τον κοιτάζει χωρίς να τον βλέπει. Τότε πέρασε το χέρι του μπροστά στα μάτια της και τη φώναξε με το όνομα που είχε βρει για να τη σκέφτεται: «Αρίντνερε!» Η Ερέντιρα ξύπνησε. Ένιωσε γυμνή μπροστά στον Οδυσσέα, έβγαλε μια στριγκλιά και σκεπάστηκε με το σεντόνι ώς το κεφάλι. «Μη με κοιτάς» είπε. «Είμαι φριχτή». «Έχεις όλη το χρώμα του πορτοκαλιού» είπε ο Οδυσσέας. Έβαλε τα φρούτα στο ύψος των ματιών της για να το συγκρίνει και μόνη της. «Κοίτα». Η Ερέντιρα ξεσκέπασε...

"Προσπάθησε να κουνηθεί για να δει τι συμβαίνει. Ο Έλι ξαναχτύπησε, δυο φορές, τρεις φορές, δέκα φορές, θυμωμένος, εξαιτίας αυτών των ηλίθιων και ήρεμων ματιών που τον κοιτούσαν. Σταμάτησε με κομμένη την ανάσα, γιατί δεν άντεχε άλλο. Το αγγλικό κλειδί γλίστρησε απ τα υγρά του χέρια. Κάθισε, γυρισμένος προς το τζάμι, για να πάρει ανάσα, ενώ τ' αυτιά του και τα νεύρα του ήταν τεντωμένα. Μήπως υπήρχε κι άλλη αναπνοή εκτός απ τη δική του, μέσα σ' αυτό το κουπέ; Έλπιζε πως όχι. Δεν είχε καμιά όρεξη να ξαναρχίσει. Ο καρπός του χεριού του πονούσε. Χωρίς να κοιτάξει το πτώμα,...

"Είμαι βυζί. Κάτι έγινε μέσα στο κορμί μου, και μ' έχει μεταμορφώσει σε θηλαστικό αδένα, που δε θυμίζει σε τίποτα την προηγούμενη ανθρώπινη μορφή μου". "Το καλύτερο βιβλίο του Ροθ μέχρι σήμερα... Έξυπνο, εξεζητημένο, υπέροχο, δαιμόνιο, και πολύ μα πολύ αστείο". (The New York Times Book Review)

Γραμμένο άλλοτε με τη μορφή του ψυχαναλυτικού ιστορικού, και άλλοτε της αχαλίνωτης σεξουαλικής φαντασίωσης, άλλοτε ως ποίηση ή φανταστική αλληλογραφία, και άλλοτε ως ιστορικό ντοκουμέντο, "Το λευκό ξενοδοχείο" καταγράφει τη ζωή μιας γυναίκας με δύο κύριους άξονες: την ψυχανάλυση, και τα βίαια γεγονότα των αρχών του αιώνα. Η Λίζα Έρντμαν, μισορωσίδα τραγουδίστρια της όπερας, είναι ασθενής του Φρόυντ στη Βιέννη αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Με τη βοήθεια του Φρόυντ καταφέρνει να ξεπεράσει το πρόβλημα της υστερίας της και να συνεχίσει τη μουσική της σταδιοδρομία. Η Λ...

Η Μάριαν είναι μια συνηθισμένη κοπέλα, που μόλις έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, και πιάνει την πρώτη της δουλειά -αλλά το μόνο που θέλει στην πραγματικότητα είναι να παντρευτεί. Στην αρχή, όλα πηγαίνουν καλά. Είναι ευχαριστημένη στη δουλειά της, περνάει καλά με τη συγκάτοικό της, και ο υπέροχος τρελός Ντάνκαν δεν καταφέρνει να την αποσπάσει από τον προσγειωμένο μνηστήρα της. Όμως η Μάριαν λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο: κάτι μέσα της ζητάει πολύ περισσότερα, και της υπονομεύει αθόρυβα τα προσεχτικά σχέδιά της, ώσπου μια μέρα η Μάριαν ανακαλύπτει πως δεν ανέχεται ούτε...