Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κανείς δε μπορούσε να περνά μέρα και νύχτα, χωρίς διακοπή, δίπλα στον καλλιτέχνη της πείνας, κι έτσι κανείς σε μπορούσε να γνωρίζει από δική του αντίληψη, αν πεινούσε πραγματικά χωρίς σταματημό. Μόνο ο ίδιος ο καλλιτέχνης μπορούσε να ξέρει και συνεπώς μόνο αυτός μπορούσε να 'ναι ευχαριστημένος απόλυτα θεατής από την πείνα του. Ωστόσο από άλλη αιτία, δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένος. Ίσως ακόμα να μην είχε αδυνατήσει τόσο πολύ από την πείνα, ώστε μερικοί, μη μπορώντας να υπομένουν το βλέμμα του, άφηναν τις παραστάσεις προς μεγάλη του λύπη, αλλά να έιχε αδυνατίσει γιατί δεν ήτ...

... Ένιωθε σαν άνθρωπος που ανεβαίνοντας μια σκάλα ετοιμάζεται να πατήσει σ' ένα σκαλί και το πόδι του βρίσκει το κενό. Αυτή η παράξενη, χαριτωμένη γυναίκα, που καθόταν και κουβέντιαζε με τον αδερφό της κοντά στο τζάκι, στα γκρίζα βάθη του αφιλόξενου σπιτιού της -τι είχε να της πει; Φαινόταν τυλιγμένη σ' ένα είδος αλλόκοτης και θεληματικής απομόνωσης· με ποια δικαιολογία είχε τραβήξει εκείνος την κουρτίνα; Για μια στιγμή ένιωθε σα να είχε βουτήξει σε κάτι βαθύ σαν τον ωκεανό, και σα να ήταν αναγκασμένος να παλέψει για να μη βουλιάξει. [...]

"Το εκπληκτικότερο και πιο αστείο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ για το σεξ". (Guardian) "Εκτυφλωτικό! Κανένας δεν έχει γράψει έτσι για το σεξ από την εποχή του Χένρυ Μίλλερ". (Time) "Ένα βιβλίο συγκινητικό και απίστευτα κωμικό... Ο Ροθ διαθέτει ένα συγκλονιστικό και πρωτότυπο ταλέντο..." (New York Review of Books) "Ένα πανέξυπνο και ζωντανό ανάγνωσμα... Παράξενο, υπερβολικό, ιερόσυλο, τρομερά αστείο". (The New York Times) "Ένα μικρό αριστούργημα, ένα κωμικό διαμάντι: παιχνιδιάρικα ζωντανό, κι ωστόσο επώδυνα αποκαλυπτικό". (Playboy)

Ο χαλίφης Βατέκ, εγγονός του Χαρούν ελ Ρασίντ, γίνεται υπηρέτης του Διαβόλου, παρασυρμένος από την ακόρεστη περιέργειά του και τη μεγαλομανία του. Έπειτα από τη θυσία πενήντα μικρών παιδιών, θα ξεκινήσει από την πρωτεύουσά του, τη Σαμάρα, για την ερειπωμένη πόλη του Ισταχάρ, όπου περιμένει να δει τους θησαυρούς των σουλτάνων που έζησαν πριν από τον Αδάμ. Έπειτα από αμέτρητες περιπέτειες, θα μπει στα υπόγεια δώματα του Διαβόλου-Εβλίς, όπου θ' ανακαλύψει τη ματαιότητα του πλούτου και των θαυμάτων που θ' αντικρίσει. Εκεί, τον περιμένει η τιμωρία για την περιέργειά του: τα αιών...

...Η Τζωρτζέτ να χοροπηδάει, να κάνει πιρουέτες για ν' αποφύγει το μαχαίρι, ουρλιάζοντάς τους να σταματήσουν (και μόνο η μπενζεντρίνη να εμποδίζει τώρα την υστερία), αλλά εκείνοι γελούσαν, κι ο φόβος της να τους κάνει ακόμα πιο τολμηρούς· να πετάνε το μαχαίρι με μεγαλύτερη δύναμη και πιο κοντά στα πόδια της· το μαχαίρι να γλιστράει και να γκελάρει, να το μαζεύουν και να το ξαναρίχνουν στα πόδια που χόρευαν (η σκηνή να θυμίζει κακογυρισμένο γουέστερν)· τα γέλια, τα χοροπηδήματα κι οι πιρουέτες να σταματάνε απότομα καθώς η λεπίδα του μαχαιριού σφηνώθηκε στη γάμπα της. Η Τζωρτ...

... Ο Τζιμ βούτηξε το χέρι του στη γούρνα κι ανακάτεψε το φεγγάρι, σπάζοντάς το σε ρυάκια φως που στροβιλίζονταν. Έβρεξε το κούτελό του με τα βρεμένα του χέρια και σηκώθηκε. Αυτή τη φορά δεν κουνιόταν με τόση ησυχία, την κουζίνα όμως τη διέσχισε στις μύτες των ποδιών του και στάθηκε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρης. Η Γιέλκα κούνησε το μπράτσο της κι άνοιξε λίγο τα μάτια. Ύστερα, τα μάτια άνοιξαν και γούρλωσαν, ύστερα γυάλισαν, υγρά. Ο Τζιμ κοίταξε μέσα στα μάτια της· το πρόσωπό του ήταν ανέκφραστο. Μια μικρή σταγόνα έτρεξε απ' τη μύτη της Γιέλκα και κάθισε στο κοίλωμα, στο πά...

Η "Πρόσκληση σε γάμο", ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της Κάρσον Μακ Κάλερς (που τιμήθηκε με το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης το 1950), περιγράφει με απέραντη τρυφερότητα μια απλή ανθρώπινη ιστορία. Η δωδεκάχρονη Φράνκι Άνταμς, ορφανή από μητέρα, επενδύει όλους τους φανταστικούς πόθους της για το μέλλον στο γάμο του μεγάλου αδερφού της, και ζει μια έντονη κρίση που διαρκεί ένα Σαββατοκύριακο. Μέσα από ένα στενό παραθυράκι, ο αναγνώστης παρακολουθεί όσα συμβαίνουν στο μυαλό ενός παιδιού, που διχάζεται ανάμεσα στη λαχτάρα του "να ανήκει" και στην έντονη παρόρμηση να φύγ...

... Ένα μπουμπουνητό ακούστηκε στον κόκκινο βράχο κι έπειτα η γη αναπήδησε κι άρχισε να τραντάζεται με σταθερούς σπασμούς, ενώ ο θόρυβος μεγάλωνε εξίσου σταθερά. Ο Ραλφ τινάχτηκε στον αέρα, ξανάπεσε, σπρωγμένος πάνω στα κλαδιά. Δεξιά του, και μόλις λίγα μέτρα παραπέρα, ολόκληρη η συστάδα έγειρε και οι ρίζες ούρλιαξαν καθώς βγήκαν εντελώς έξω από το χώμα. Είδε κάτι κόκκινο που γύριζε αργά σα μυλόπετρα. Έπειτα το κόκκινο πράγμα πέρασε, ογκώδες κι αργοκίνητο σαν ελέφαντας, κι εξαφανίστηκε προς τη θάλασσα...

... Μπαίνω λοιπόν, πρέπει να πω πως ήταν στουπί στο μεθύσι, ο μπαμπάς, αρχίζει λοιπόν να με φιλάει, πράγμα φυσικό αφού ήταν μπαμπάς μου, αλλά νά που αρχίζει να μου κάνει χοντρά χάδια, τότε λέω α όχι, γιατί κατάλαβα που ήθελε να το πάει το κάθαρμα, αλλά όταν του είπα α όχι αυτό ποτέ, πηδάει στην πόρτα και την κλειδώνει και βάζει το κλειδί στην τσέπη του και γυρίζει ολόγυρα τα μάτια του κάνοντας α α α, ακριβώς όπως στο σινεμά, ήταν φοβερό. Θα σε κάνω με τα κρεμμυδάκια, έλεγε με στόμφο, άφριζε κιόλας λίγο προφέροντας αυτές τις απόκοσμες φοβέρες και τελικά πηδάει πάνω μου. Δε δ...

Υπάρχουν γυναίκες που καταστρέφουν τους άντρες τους, και γυναίκες που καταστρέφουν τον εαυτό τους. Κορίτσια που έχουν κατακτήσεις, και κορίτσια που το παρατραβάνε... Από την Επαγγελματία Πόρνη ως τη Θεούσα, δεκαεφτά παράξενες ιστορίες, μόνο για μισογύνηδες.

-M' έπρηξες, λέει θυμωμένος. Δε σε θέμε εδώ μέσα. Στο 'παμε πως δε σε θέμε. Και άκου να σου πω: Λαθεύτηκες πάνω σε μας, εδώ που μας βλέπεις. Είσ' ένα κουτορνίθι, και δεν κόβει το μυαλό σου, για να δεις πως δεν είμαστε ψωριάρηδες. Πες πως βάζεις λόγια και μας διώχνουν από δω. Πες πως το κάνεις. Φαντάζεσαι βέβαια πως θα γυρίζουμε στους πέντε δρόμους, για να ψάχνουμε για καμιά τιποτένια ψωροδουλειά, σαν τούτη εδώ χάμου. Δεν ξέρεις, φαίνεται, πως έχουμε δικό μας χτήμα για να πάμε, και δικό μας σπίτι. Δε θα μείνουμε δω χάμω. Έχουμε σπίτι και κουνέλια και φρουτόδεντρα, και σε μερ...

... Ένα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν. Όλες μας οι επιτυχίες καταρρέουν μπροστά σ' αυτή μας την αποτυχία. Εύφορη γη, ολόισιες αράδες δέντρα, ρωμαλέοι κορμοί, καρποί ωριμασμένοι. Και τα ετοιμοθάνατα παιδιά από πελλάγρα πρέπει να πεθάνουν, γιατί δε βγαίνει κέρδος από τα πορτοκάλια. Και οι γιατροί της δημαρχίας συμπληρώνουν τα πιστοποιητικά -πέθανε από υποσιτισμό- γιατί τα τρόφιμα πρέπει να σαπίσουν, πρέπει να σαπίσουν με το ζόρι. Οι άνθρωποι έρχονται με δίχτυα να ψαρέψουν πατάτες από το ποτάμι, μα...

... Και μες στη νύχτα μια οικογένεια κατασκηνώνει σε μια λακκούβα, κι έρχεται ακόμα μια οικογένεια και στήνουν τα τσαντήρια τους. Οι δυο άντρες ανακαθίζουν πάνω στα μεριά τους και οι γυναίκες αφουγκράζονται μαζί με τα παιδιά. Εδώ βρίσκεται ο κόμπος -όλοι εσείς που εχθρεύεστε τις μεταβολές και φοβόσαστε την επανάσταση. Θέλετε να χωρίσετε αυτούς τους δυο ανακαθισμένους άντρες· να τους κάνετε να μισούν, να φοβούνται, να υποψιάζονται ο ένας τον άλλο. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας εκείνου που φοβόμαστε. Αυτός είναι ο άξονας. Γιατί εδώ, το "έχασα τη γης μου" παθαίνει μια μεταβολή· ένα...

Ο μικρός κόσμος ενός δημόσιου σχολείου, με τις αντιπάθειες και τους ανταγωνισμούς του, περνάει στο μικρό κόσμο των ηλικιωμένων, καθώς οι "παλιοί μαθητές" δίνουν πραγματική μάχη για τον τίτλο του προέδρου στο Σύλλογο Αποφοίτων.

... Και σήμερα, οι δυνάμεις που έχουν παραταχθεί γύρω στην ιδέα της ομάδας, έχουν κηρύξει έναν πόλεμο εξοντωτικό κατά του πολύτιμου αγαθού, που είναι ο νους του ανθρώπου. Με εξευτελισμούς, με την πείνα, με τη βία, με τον αναγκαστικό προσανατολισμό και με τα βαριά σφυροκοπήματα του εξαναγκασμού, το ελεύθερο κι ερευνητικό πνεύμα καταδιώκεται, φιμώνεται, αμβλύνεται, ναρκώνεται. Το ανθρώπινο είδος φαίνεται να πήρε το θλιβερό δρόμο της αυτοκτονίας. [...]

Ένα παιδί ίσως να ρωτήσει: "Ποιο είναι το νόημα της ιστορίας του κόσμου;" Κι ένας μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, ίσως αναρωτιέται: "Ποια συνέχεια θα 'χει ο κόσμος; Πως τελειώνει όλη αυτή η ιστορία, και, αλήθεια, ποιο είναι το νόημά της;" Εγώ πιστεύω πως όλη αυτή η ιστορία είναι η ίδια, η μια και μόνη, που ανέκαθεν μας τρόμαζε και μας συγκινούσε, κι έτσι ζούμε συνέχεια, συνεπαρμένοι και με τη σκέψη μας προσηλωμένη, μια κινηματογραφική ταινία με αλλεπάλληλα επεισόδια που δεν έχουν τελειωμό. Οι άνθρωποι είναι πιασμένοι -στη ζωή τους, στη σκέψη τους, στους πόθους και στις φιλοδοξί...

... Για μια στιγμή το φάντασμα των Κάντερβιλ στάθηκε εντελώς ασάλευτο από την πολύ φυσική του αγανάκτηση· έπειτα πετώντας απότομα το μπουκάλι στο καλογυαλισμένο πάτωμα εξαφανίστηκε τρέχοντας στο διάδρομο, βγάζοντας υπόκωφα βογκητά και εκπέμποντας ένα φρικιαστικό πράσινο φως. Ακριβώς τη στιγμή, ωστόσο, που έφτανε στην κορφή της μεγάλης σκάλας, μια πόρτα άνοιξε απότομα, δυο μικρές μορφές με άσπρες νυχτικιές έκαναν την εμφάνισή τους κι ένα μεγάλο μαξιλάρι πέρασε δίπλα από το κεφάλι του! Ήταν εμφανές ότι δεν είχε καιρό για χάσιμο, υιοθέτησε λοιπόν βιαστικά την Τέταρτη Διάσταση...