Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[set δύο τόμων] ... Μίλησέ μου με τη γλώσσα της σιωπής, για να μπορέσω να λησμονήσω τη Χιροσίμα, το μαύρο κύμα, τη Χιροσίμα. Τώρα ζούμε την έκπληξη, κατάντικρυ του θανάτου, Κι ωστόσο, μπορούμε να λέμε: αδελφέ μου. Δεν αλλάξαμε γλώσσα. Μπορούμε να λέμε: αδελφέ μου. Περάσαμε το Άουσβιτσ, το Νταχάου, το Λίντιτσε και λέμε ακόμα: αδελφέ μου. Ο αδελφός μας βρίσκεται στην άλλη όχθη, παίζει με τα κόκκαλά του την ένατη, Διαβάζει "Ευθύδημο". Ο αδερφός μας φυτεύει τα παραμύθια του στην ουλή του προσώπου του. Ο αδελφός μας πασκίζει να τραγουδήσει και του λείπει το χε...

Το να σου βγει ένα ζωντόβολο με ζακόνι, ένα μουλάρι να κλωτσάει ή να δαγκώνει, είναι βέβαια κακό, αλλά κακό μικρό. Όμως μια κόρη με ζακόνι, γλωσσού, που εννοεί να 'χει τον τελευταίο λόγο και να κάνει το δικό της, είναι συμφορά και μεγάλη τύχη να βρεθεί ένας γαμπρός να την κουκουλωθεί. Τέτοιος γαμπρός ουρανοκατέβατος παρουσιάζεται για την Κατερίνα τη Στρίγγλα ο Πετρούκιο.

Το δοκίμιο είναι σήμερα ίσως το πιο διαδεδομένο είδος έντεχνου λόγου. Εντούτοις ελάχιστες είναι στη χώρα μας οι σχετικές αυτοτελείς μελέτες. Γι΄αυτό και το βιβλίο τούτο έχει τους εξής συγκεκριμένους στόχους: πρώτα να ενημερώσει τον αναγνώστη για την ιστορία του δοκιμίου, κατόπιν να προβάλει και να σχολιάσει τα γνωρίσματα που οριοθετούν την αυτονομία του, και τέλος, να προτείνει στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς έναν τρόπο πρακτικό και σαφή για την προσέγγιση των δοκιμίων κατά την καθημερινή διδακτική πράξη.

Ο ελληνικός χώρος ενδιέφερε τη Γαλλία και ως χώρος καθαρά οικονομικού ελέγχου. Ο έλεγχος αυτός αποτελούσε την εφαρμογή του μηχανισμού της κυριαρχίας πάνω σε ζώνες που για τα αναπτυσσόμενα βιομηχανικά κράτη αποτελούσαν αγορές για τα βιομηχανικά προϊόντα τους και κέντρα προμήθειας πρώτων υλών και τροφίμων. Η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Πελοπόννησος, για την οποία η Γαλλία ανέκαθεν ενδιαφερόταν, ήταν σε θέση να προμηθεύσει πολλές απαραίτητες για τη γαλλική βιομηχανία πρώτες ύλες. Έπειτα, αφού στη λογική της βιομηχανικής ανάπτυξης, βρίσκεται ο επεκτατισμός και η εξαγωγή κεφαλαίων,...

Προορισμένος να γίνει κληρικός ο Πλάτων Ροδοκανάκης φοίτησε στη θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το ανήσυχο όμως μυαλό του και η φλογερή του ιδιοσυγκρασία τον απομάκρυναν απ' το το μονοπάτι της μοναχικής ζωής και τον οδήγησαν στον κόσμο της λογοτεχνίας. Δημοσιογράφος και δημιουργός ο ίδιος έγραψε σε πλούσια λυρική γλώσσα διηγήματα αντλώντας τα από προσωπικά περιστατικά και γεγονότα της καθημερινής ζωής. Το αποκορύφωμά του είναι το "Φλογισμένο Ράσο" όπου και η αντίθεση μεταξύ του συναισθηματικού του κόσμου και της θέλησής του για τη ζωή και της από τον περίγυρο χαραγμένης πορείας...

Οι άσχημες παραστάσεις της παιδικής του ηλικίας δεν έχουνε σβήσει από τη θύμηση του αφηγητή Γιωργή, ούτε γίνεται δυνατό να απαλλαγεί η ψυχή της μάνας του από το βάρος του ακούσιου φόνου του βρέφους της. Η ψυχική βάσανος, η ενοχική συνείδηση, οδηγεί στη συντριβή αλλά όχι στο άνθος της μετάνοιας, γίνεται νοσηρή εμμονή ανίατη, είδος εγωιστικού εγκλεισμού. Λείπει από το διήγημα, και πρέπει να την προσθέσουμε εμείς, η διδαχή ότι η σωτηρία είναι πιθανή για τον καθένα μας, όπως και για το χειρότερο εγκληματία, και ότι η γνώση αυτή διώχνει την απόγνωση.

Το έργο δεν πείθει ως εκτέλεση, πείθει όμως ως κατάσταση: Στο πρόσωπο του Τίτου Ανδρόνικου εμπαίζεται, χλευάζεται, ατιμάζεται και μαρτυρά ένας ολόκληρος κόσμος, που πολέμησε, σκοτώθηκε, θυσιάστηκε κι η αμοιβή του ήταν να βιαστεί η θέλησή του, να προδοθεί και ν' ακρωτηριαστεί από το χέρι που πολέμησε τους εχθρούς.

Ο Τίμων μένει απαρηγόρητος γιατί χάνει το ιδανικό του. Το ιδανικό της φιλίας, που ήταν ο δικός του θεός, σε κρίσιμη στιγμή δοκιμασίας αποδείχτηκε πως δεν είχε αντίκρισμα, πως αυτός ο θεός του είχε μόνον ένα σκέλος "το σκέλος του ΕΓΩ, εκείνο ίσα ίσα που πατάει το δίκιο στο λαιμό". Το σκέλος του ΕΜΕΙΣ όπου θα ισορροπούσε η κοινωνική δικαιοσύνη δεν υπήρχε. Απ' αυτήν την έλλειψη διαπιστώνει πως το κοινωνικό οικοδόμημα δεν έχει βάση για να στηρίξει κανείς επάνω τις ελπίδες για το μέλλον ανθρωπιστικό και επαύριον.

Το διήγημα "Τασώ" είναι από τα καλύτερα του Κ. Χατζόπουλου. Αφιερωμένο στον Ψυχάρη, πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο "Νουμά" το 1910. Το θέμα του έχει να κάνει με τη γυναίκα και τη μοίρα της, με τις κοινωνικές διαφορές, με τον έρωτα. Η ομώνυμη ηρωίδα του διηγήματος, όμορφη, δυναμική αλλά φτωχή νέα, ερωτεύεται ένα νέο από τις πρώτες οικογένειες του χωριού, γιατρό που κι αυτός την επιθυμεί. Τα προβλήματα αυτής της αδιέξοδης σχέσης αφηγείται αργότερα στην παρέα του ο ίδιος ο γιατρός, "μια βραδιά που η κουβέντα γύρισε στις γυναίκες και στην αγάπη".

Όπως και η γραφή, έτσι και η ανάγνωση ενός λογοτεχνικού έργου είναι ένα ταξίδι, μια περιπέτεια στο άγνωστο, στην αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος, του απολεσθέντος παραδείσου, του χαμένου χρόνου, του κρυμμένου Θεού. Ο συγγραφέας του λογοτεχνικού έργου είναι ο καπετάνιος του καραβιού με το οποίο ταξιδεύουμε, ενώ ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου δεν είναι παρά ένας απλός ξεναγός στα τοπία των λέξεων, ένας γραμματικός του καραβιού, που σημειώνει στο ημερολόγιο τα συμβάντα και τον ψυχικό τους απόηχο. Πρόθεσή του είναι να αποτυπώσει το σχήμα της περιπέτειας, ώστε να βοηθήσει τους...

Η τέχνη μπορεί να είναι υγιής και τότε ακόμη που ο καλλιτέχνης μπορεί να είναι άρρωστος, γεγονός που αποτελεί τη συνισταμένη των αντικειμενικών σκοπών που έταξα στο βιβλίο μου. Το περιεχόμενο του βιβλίου διαιρώ σε 4 μέρη: Στο πρώτο, αναφέρομαι στην τέχνη και στον καλλιτέχνη, στις φυσιολογικές τους εκφάνσεις. Ειδικά κεφάλαια αφιερώνονται στη μεγαλοφυΐα σε σχέση με την ψυχοπάθεια, στο ταλέντο και στην καλλιτεχνική δημιουργία. Στο δεύτερο, γίνεται αναλυτική περιγραφή της έννοιας της ψυχοπάθειας, από τις πιο λεπτές μέχρι τις πιο αδρές εκδηλώσεις της, όπως επίσης καταβάλλεται...

[set 13 τόμων] Το επίγραμμα ξεκίνησε από λίγες λέξεις που χάραζαν οι αρχαίοι Έλληνες πάνω στα ηρώα, στους τάφους των δικών τους και στα βάθρα των αγαλμάτων τους. Οι λέξεις δήλωναν κυρίως σε ποιον γίνεται η αφιέρωση, ποιος ήταν ο πατέρας και η πατρίδα του και για ποια πράξη γίνεται η αφιέρωση αυτή και η επιβράβευση. Αργότερα, και σιγά-σιγά, το επίγραμμα παύει να γράφεται μόνο σε μεγάλες πλάκες ή σε στήλες και σε βάθρα, διευρύνει τα θέματα του, αποκτά αυτοτέλεια και γίνεται πια "έκφραση". Για περισσότερα από 1.000 χρόνια, το επίγραμμα επικρατεί σαν το ολιγόστιχο ποίημα...

ΤΑΜΑ Παιδί μου, Πόσο θα 'θελα λευτερωμένη απ' τα πάθη μου να σ' αγκαλιάσω, Εσένα, που είσαι σαν λουλούδι αγνό και σαν τη Χρυσαυγή και σαν το γάργαρο νερό αιθέριο. Γλυκό παιδί, της ξεγνοιασιάς ξεχείλισμα, της ομορφιάς τραγούδι, Μου 'δωσες της Αριάδνης την κλωστή Και στο λαβύρινθό μου βρήκα δρόμο. Με της γαλήνης τα φτερά με τύλιξες Και στης αλήθειας τις κορφές με πήγες. Και σου 'ταξα: τις ομορφιές του κόσμου σου με την ασχήμια μου να μην ταράξω.