Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έτσι κύλησαν οι μέρες. Πολλοί από τους παλιούς έφυγαν. Οι αναμνήσεις όμως έμειναν. Το παλιό ορφανοτροφείο έδωσε τη θέση του στο λύκειο εδώ απέναντι. Ακριβώς από κάτω βρίσκεται το Ηρώο. Εκεί που οι Βούλγαροι σκοτώσαν τα παιδιά από το Δοξάτο. Η Φιλόπτωχος Αδερφότης Ελευθερούπολης συνεχίζει να προσφέρει το έργο της. Η Πλατεία Νικοτσάρα αν και δεν έχει τον πλάτανο σήμερα ωστόσο αποτελεί κεντρικό σημείο του Πραβιού. Έτσι κύλησαν και κυλάνε οι μέρες... μία τη φορά. Αν σταματήσουμε κι αφουγκραστούμε που και που τότε ίσως να ακούσουμε ακόμη τα τραγούδια της χαράς αυτών που...

52 Κείμενα και 27 συγγραφείς γράφουν για τη μικρή πολίχνη του βορρά, το Αμύνταιο. Μια μικρή, άσημη και ασυνάρτητη επαρχία στα βορειοδυτικά της Ελλάδας, "βόρεια και εξίσου δυτικά", που έγραφε ο όμορος Μίμης Σουλιώτης, για να "σε κατοχυρώνει σ' όλες τις κρίσιμες περιστάσεις". Κωμόπολη που δεν ξεπέρασε ποτέ τους 3.000-5.000 κατοίκους - άντε να έφτασε κάποτε τους 6.000, αν προσμετρήσει κανείς και τους προσωρινούς φαντάρους. Ασήμαντος οικισμός και τούρκικο τσιφλίκι τον 19ο αιώνα, μεταμορφώθηκε με την έλευση του σιδηροδρόμου στις αρχές του 20ου αιώνα σε μια ευημερούσα και όλο ζωή...

Η παγκόσµια πολιτική και οικονοµική ζωή διέπεται από το παράδειγµα της µεγέθυνσης της οικονοµίας. Η περαιτέρω µεγέθυνση, ωστόσο, είναι στις µέρες µας τόσο ανέφικτη όσο και ανεπιθύµητη. Η λογική της µεγέθυνσης προσκρούει, πρώτα απ' όλα, σε αµείλικτα οικολογικά όρια που αναχαιτίζουν τις επεκτατικές τάσεις της οικονοµικής σφαίρας και ανακόπτουν µέρος της οικονοµικής δραστηριότητας. Δεύτερον, στο βαθµό που λαµβάνει χώρα η οικονοµική µεγέθυνση, δηµιουργεί υψηλά οικολογικά κόστη και ολοένα και χαµηλότερες οικονοµικές απολαβές. Τρίτον, το παράδειγµα της µεγέθυνσης διαιωνίζει τη µο...

Πως μπορεί να κερδίσει κανείς στη ζωή, όταν σε κάθε του βήμα συναντά προκλήσεις, δοκιμασίες, απώλειες και προδοσίες; Από την Τασκένδη ως τη Θεσσαλονίκη και από τη Νέα Υόρκη ως την Αθήνα, ο Βλάντιμιρ είναι αποφασισμένος να τα καταφέρει. Θα διεκδικήσει την ευτυχία του ανάμεσα σε θυελλώδεις έρωτες, μοιραίες συναντήσεις, ανατροπές και συναισθήματα που τον υπερβαίνουν, και στο τέλος θα βρεθεί αντιμέτωπος με την πιο δύσκολη απόφαση από όλες. Κι εκεί, στην πιο κρίσιμη στιγμή, θα κριθεί για το Βλάντιμιρ το πιο πολύτιμο τρόπαιο από όλα.

Τελικά, μπορεί κανείς να ξεφύγει από «όσα η μοίρα ορίζει;» Οι αλήθειες και τα ψέματα, όλα αυτά τα καινούργια, τα ξαφνικά, τα ανατρεπτικά που αποκαλύφτηκαν στον Λαέρτη, αν και δεν μπόρεσαν να βγάλουν από την ψυχή του τα ξενύχτια των γονιών του πάνω από το προσκεφάλι του, τα όνειρα, τις χαρές, την λαχτάρα τους για την προκοπή του, τις θύμησες τις παιδικές που γλύκαιναν και φώτιζαν, ίσα με τώρα, τη ζωή του, κατάφεραν να μπερδέψουν το μυαλό του, να τον βουλιάξουν στην απελπισία και την απόγνωση. Νιώθει ένα αόρατο χέρι να κινεί τα νήματα της ζωής του ανεξέλεγκτα, δίχως τη...

Ποιο νούμερο είμαι εγώ; Όταν ο Αντώνης Μαυραντωνάκης βγαίνει από την εντατική μετά από ένα έμφραγμα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, ανυπομονεί να γυρίσει σε όσα ήξερε, την επιτυχημένη καριέρα του, την ερωμένη του, την οικογένεια που τον υπακούει σε όλα. Ωστόσο μαζί του, έχει εμφανιστεί ένας αναπάντεχος σύντροφος: ένας δραπέτης, ένα μαύρο πρόβατο, μια φωνή που του θυμίζει όλα όσα τόσα χρόνια επέλεγε να κρατά θαμμένα. Ένα πρόβατο που δεν φοβάται τον Λύκο· τουλάχιστον όχι περισσότερο από το βοσκό. Όταν ο κόσμος ολόκληρος συνωμοτεί θα έλεγες να φέρει τον Μαυραντωνάκη σ' έ...

Κάθε στιγμή αρχίζει ένα νέο ταξίδι. Σε κάθε κίνησή μας σηκώνεται μια νέα αυλαία που η απαστράπτουσα, απρόσμενη ομορφιά των όσων κρύβει μας παρακαλεί βουβά να απαρνηθούμε την ηθελημένη νάρκωσή μας και να εισχωρήσουμε σε ανακαλύψεις. Μας καλεί να περπατήσουμε σε κείνο το νεκροταφείο που, από αμέλεια, θάβονται ικανότητες και προσδοκίες για να αναζητήσουμε την αλήθεια... Ποιος όμως αποφασίζει να κάνει βόλτα ανάμεσα σε πεθαμένους, αν δεν κουβαλά μέσα του σπίθα ανάστασης;

Πόσα ερωτόλογα θέλω να σου πω. Την κάψα της καρδιάς μου το παθιάρικο και ερωτικό γαργαλητό του κορμιού μου... Οι ανάσες να ανταμώσουνε, τα χέρια να μπλεχτούνε, τα μάτια να κοιταχτούνε και τα κορμιά να παίξουνε, να χαρούνε και να καούνε! Είναι ο κρυφός μας έρωτας και πετάμε αντάμα με τα φτερά του μακριά... How many erotic words I want to tell you. The fire of my heart the passionate and erotic tingling of my body... The breaths to meet, the hands to entangle, the eyes to look at each other and the bodies to play to enjoy and burn! It is our hidden love...

Τι μπορεί να συμβεί όταν ένας καθημερινός άνθρωπος συναντήσει την αλήθεια που αναζητεί; Πολύ απλά, συνεχίζει να είναι ένας καθημερινός άνθρωπος. Με τη διαφορά πως πλέον μπορεί να αναγνωρίσει τις δυνάμεις του. Έτσι και ο ήρωας του βιβλίου μας, μέσα σε μια σειρά από ταξίδια, γνωρίζει διαφορετικούς ανθρώπους που θα τον βοηθήσουν να ανακαλύψει τις κρυμμένες αξίες της ζωής, να απαντήσει ερωτήματα και να λύσει απορίες και προβληματισμούς που μας απασχολούν όλους κατά τη διάρκεια της ζωής μας, και τέλος να βρει τρόπους να βελτιωθεί. Ανακαλύπτοντας, τελικά, το σκοπό της ζωής του...

...η φαντασία, ο τρόμος και το μυστήριο είναι οι τρεις βασικοί άξονες δόμησης του συγκεκριμένου βιβλίου... ...οι διαρκείς στιχουργικές παραπομπές από ακούσματα του χώρου της σκληρής μουσικής στοχεύουν να χαρίσουν στις ιστορίες επιπλέον ζωντάνια και κίνηση, επιθυμώντας να μεταμορφώσουν τις άψυχες λέξεις που κείτονται πάνω στο χαρτί σε ζωντανούς και νοήμονες οργανισμούς...

Ένα βλέμμα στις σχισμές της θαλασσινής αύρας Ένα σημάδι του χρόνου Πίσω από το άγγιγμα της φθαρτής ύλης Των αιώνιων σωμάτων Είναι η γεωγραφία του αόρατου κόσμου Που σε περιβάλλει σαν πέπλο Και σε περιέχει σα χρησμός Δυσερμήνευτος Σαν τη σπείρα του χρόνου Στα ελικοειδή τροχίσματα Του ήλιου και της ηλακάτης.

Δύο δηµοσιογράφοι από την Αγγλία ταξιδεύουν στη Σερβία για να καλύψουν µια ελληνική αρχαιολογική αποστολή. Προορισµός τους, µια παλιά ερειπωµένη ορθόδοξη εκκλησία που σχετίζεται µε µια σειρά από θρύλους και περίεργα περιστατικά. Οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι κάθε χρόνο, κατά τη διάρκεια του χειµερινού ηλιοστασίου, από την εκκλησία αυτή βγαίνουν οι µυστηριώδεις Βολέγκαροι, οι απεσταλµένοι του Αγίου Βλάσιου, που φέρνουν τον θάνατο και την αναγέννηση. Καθώς οι ήρωες επιχειρούν να ρίξουν φως στην υπόθεση των περίεργων αυτών πλασµάτων, παλιά µυστικά έρχονται στην επιφάνεια, που το...

Αθήνα, Ιούνιος, αρχές δεκαετίας του '90. Τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς και ο Φίλιππος μαζί με τους γονείς του ταξιδεύει γεμάτος ενθουσιασμό, στο χωριό της μητέρας του, το Καστράκι για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Εκεί, στο γραφικό αυτό ψαροχώρι, θα τον περιμένουν οι αγαπημένοι του φίλοι για να περάσουν μαζί τρείς μήνες γεμάτους ξενοιασιά, παιχνίδια, περιπέτειες και νέες γνωριμίες. Τελικά μήπως υπάρχουν στ' αλήθεια γοργόνες; Πως αντιμετωπίζεις μια μάγισσα που κυνηγά μικρά παιδιά; Τι περίεργο συμβαίνει τις νύχτες, σε ένα στοιχειωμένο αρχοντικό του χωριού; Γιατί...

Δανάη : Ρομαντική και συνεσταλμένη, είχε ένα κουκλίστικο πρόσωπο με παιχνιδιάρικα μαύρα μάτια, γαλλική μυτούλα και ένα χείμαρρο από μακριές μαύρες μπούκλες που πλαισίωναν το πρόσωπό της, θυμίζοντας καλλονή. Άννα: Ανεξάρτητος χαρακτήρας, δυναμικός, ξανθιά με μεγάλα γαλάζια μάτια με τέλειες αναλογίες, δε θα περνούσε ποτέ απαρατήρητη. Τα δύο κορίτσια συμπλήρωναν το τέλειο δίδυμο της ομορφιάς, η καθεμία ξεχωριστά με τα χαρίσματα που τους έδωσε απλόχερα η φύση. Οι δύο ξαδέρφες μεγάλωσαν μαζί από μικρά παιδιά, δημιουργώντας ένα γερό δεσμό αγάπης και φιλίας, που τίποτα δεν μπορ...

"Χρόνια τώρα παρατηρώ τους απλοϊκούς, αυθεντικούς και γνήσιους ηλικιωμένους ανθρώπους στα Ημαθιώτικα Πιέρια και δεν έχω παρά να εκφράσω το θαυμασμό μου για την απλότητά τους την αξιοπρέπεια, την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την καθαρότητα της ψυχής, τη διάθεση για προσφορά, την ντομπροσύνη, την φιλοξενία, την αλληλεγγύη και άλλες πολλές αξίες που θεωρώ πως έρχονται από τα βάθη των αιώνων και που μας παραπέμπουν στην αρχαιότητα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι γνήσιοι άνθρωποι της ελληνικής υπαίθρου που, χωρίς να το ξέρουν, κουβαλούν μέσα τους την...

Η κουζίνα παλιά ήταν πολιτισμός και όχι μόνο γεύσεις. Το καθημερινό τραπέζι ήταν γιορτή και μάζευε γύρω του όλα τα μέλη της οικογένειας. Το μαγείρεμα του φαγητού ήταν πολύ πρωινή δουλειά για την νοικοκυρά. "Το φαγητό πρέπει να ξεκουραστεί πριν το φάμε..." έλεγε η γιαγιά Μελπομένη. Το τραπέζι ήταν χαρά, πρόκληση για την όσφρηση και την όραση των καλοφαγάδων. Από τα παράθυρα μοσχομύριζαν τα φαγητά και ακούγονταν φωνές χαρούμενες, γέλια, μερικές φορές και τραγούδια. Οι άνθρωποι, τότε, ήταν ευχαριστημένοι με λίγα πράγματα. Με τη φαντασία τους και το μεράκι που τους διακατεί...

Αθήνα, Ιούνιος, αρχές δεκαετίας του '90. Τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς και ο Φίλιππος μαζί με τους γονείς του ταξιδεύει γεμάτος ενθουσιασμό, στο χωριό της μητέρας του, το Καστράκι για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Εκεί, στο γραφικό αυτό ψαροχώρι, θα τον περιμένουν οι αγαπημένοι του φίλοι για να περάσουν μαζί τρείς μήνες γεμάτους ξενοιασιά, παιχνίδια, περιπέτειες και νέες γνωριμίες. Τελικά μήπως υπάρχουν στ' αλήθεια γοργόνες; Πως αντιμετωπίζεις μια μάγισσα που κυνηγά μικρά παιδιά; Τι περίεργο συμβαίνει τις νύχτες, σε ένα στοιχειωμένο αρχοντικό του χωριού; Γιατί...

"Ο ποιητικός διαγωνισμός για την Θεσσαλονίκη ανταποκρίνεται τόσο στη πνευματική ταυτότητα της Θεσσαλονίκης, ως πόλης των ποιητών, όσο και στον κορυφαίο ποιητή της Θεσσαλονίκης, το Γιώργο Βαφόπουλο, που με την αείμνηστη σύζυγό του Αναστασία Βαφοπούλου της δώρισαν αυτό το πολυδύναμο κέντρο πολιτισμού. Η ικανοποίηση όλων μας είναι μεγάλη για την συμμετοχή τόσων πολλών ποιητών και ποιητριών (εκατόν εβδομήντα τρεις συνολικά) από ολόκληρη την Ελλάδα και από το εξωτερικό, καθώς και για την ποιότητα των ποιημάτων, που αναδεικνύουν το υψηλό αισθητικό και πνευματικό επίπεδο του λογο...

Εξαφάνισαν οι εξωγήινοι ένα ολόκληρο χωριό στην Κίνα; Υπάρχει στη Μαδαγασκάρη ένα δέντρο που τρώει ανθρώπους; Είναι αληθινό το βίντεο που έχει καταγράψει έναν μονόκερο; Τι συμβαίνει με τα περισσότερα αγρογλυφικά; Είναι αυθεντική η φωτογραφία με τον σκελετό του κενταύρου που σαρώνει το διαδίκτυο; Τελικά χρησιμοποιούμε μόλις το 10% του εγκεφάλου μας; Όντας ο διαχειριστής της ενημερωτικής ιστοσελίδας weirdnews.gr, ο Δημήτρης Αναστασίου έχει τη δυνατότητα να μελετά όλα αυτά τα χρόνια από πρώτο χέρι τη διεθνή εναλλακτική επικαιρότητα. Ως εκ τούτου, αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα...

Ο χρόνος αποτελεί μοχλό πίεσης, γιατί το σημείο μηδέν πλησιάζει. Το ίδιο και η επερχόμενη ανέχεια. Τα κουρασμένα βλέμματα βρίσκονται υπό την πίεση του δρόμου. Έχουν χάσει τη μεγάλη εικόνα και έχει μπει άλλη μπροστά... Κανείς δεν είναι πια σίγουρος στην Ελλάδα της κρίσης. Μονάχα η Ιστορία μοιάζει να θέλει επίμονα να επικαιροποιηθεί, να ξαναγελάσει εισβάρος τους, πάνω σε σκυφτούς ανθρώπους που δεν ονειρεύονται φωναχτά όπως παλιά. Και η περιπλάνηση πάνω στο τεντωμένο σχοινί, στο καινούριο μαρκάρισμα της Ιστορίας, τη στιγμή που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι στους κουρασμένους...