Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βουβαμάρα εκείνο το πρωί κι άνθρωποι μουδιασμένοι. Οι πόρτες των σπιτιών κλειστές και η αλάνα ορφανή από φωνές και παιχνίδια. Μια περίεργη μελαγχολία σκέπαζε σαν σεντόνι θανάτου τις ψυχές τους. Το χαμόγελο είχε χαθεί από τα χείλη και τα κεφάλια τους, όλο και πιο πολύ έγερναν προς τη γη. Η υποψία που από μέρες γυρόφερνε στις γειτονιές, σήμερα ήταν πιο έντονη. Σαν αερικό έτρεχε από σπίτι σε σπίτι, χτυπούσε τις πόρτες, τα παράθυρα... Κάτι ήθελε να τους πει, να τους προειδοποιήσει. Κανείς όμως δεν της άνοιγε. Κανείς δεν ήθελε η υποψία να πάψει να είναι υποψία! Ένα προαίσθημα βο...

Η "Ελένη" της Rosita Copioli είναι αφιερωμένη στην Ελένη της Τροίας και είναι ένα πολύ μοντέρνο είδος ποιητικού δράματος, στο οποίο μια φωνή αφηγηματικού μονόλογου μπερδεύεται με τα "όνειρα". Μέσα εκεί εμφανίζεται ένα πλήθος προσώπων σε διάλογο, άλλα μυθικά κι άλλα απλά αρχέτυπα: ο Αγγελιοφόρος, το Αγόρι, οι Ερινύες, ο Κάστορας, ο Πολυδεύκης, σε μια ακολουθία από το όνειρο όπου στο όνειρο υπάρχει μια δύναμη φλεγόμενη που σε περιτυλίγει. Αλλά ο πιο έκδηλος νεωτερισμός είναι ότι η φωνή που ενώνει μεταξύ τους τα όνειρα με τις σκηνές δεν είναι η φωνή του αυστηρά λυρικού ρυθμού...

Το βιβλίο «αφηγείται» την πορεία μιας γενιάς -εκείνης των εφήβων της δεκαετίας του ’80- μέσα από σημαντικούς σταθμούς της ζωής της Μυρτώς, έχοντας ως αφετηρία τα μαθητικά της χρόνια και ακολουθώντας την στο δρόμο προς την ενηλικίωση και την ωριμότητά της. Παράλληλα «καταγράφει» στοιχεία του πολιτικοκοινωνικού γίγνεσθαι της χώρας μας από το 1981 -έτος ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία- έως σήμερα και το πέρασμα από μια εποχή σε μια άλλη. Μαζί με το δυναμικό Άρη και το ρομαντικό Αλέξανδρο, στο ξεκίνημα της νιότης της κι αργότερα μέσα από μια πιο αυτόνομη πορεία, η Μυρτώ ανακαλύπτ...

Κάτω απ' τον ίσκιο των ημερών σου Γέρνουν τα ματόφυλλα όταν φεύγει το φως βουβαίνονται και τα σκιερά του πρωινού σημεία, ήρθε η ώρα να πιάσω το τετράδιο των υπολοίπων να λογαριάσω τις ευλογίες των ημερών. Κάτω απ' τον ίσκιο των ημερών σου έμαθα να ακούω τους ανέμους όταν μιλούν με τα κλαδιά της νύχτας, πόθησα τη δίψα της φωνής σου όταν καίγονταν η άτυχη σοδειά μου, μίλησα με αμυδρούς φθόγγους (αυτών των φύλλων μικρού περιβολιού), ρίγησα από δροσιά και πάχνη σαν να 'μουν μαρτιάτικο πρωί. Στ' άπειρο πια της νύχτας ξενυχτώ ύστερα από τόσους βο...

Ανέγγιχτη ψυχή διψά για ένα ανθρώπινο χάδι, που θα μαλάξει και θα δροσίσει την ψυχή... Η πρωταγωνίστρια, των αυτοτελών ιστοριών, η Βαλέρια, επιθυμεί και εύχεται κάθε έναστρη νυχτιά, που αποδρά κάποιο αστέρι και πέφτει στην αγκαλιά της, να αισθανθεί ένα άγγιγμα ψυχής! Οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη, αλλά στην ψυχή της Βαλέριας, έχει κατοικήσει μόνιμα ο βαρύς χειμώνας. Η ψυχή της αποζητά το ανθοβόλημα της Άνοιξης... την ζεστασιά του Καλοκαιριού! Τα πρόσωπα στην κορνίζα της υγρής σοφίτας συνεχίζουν να εναλλάσσονται...

Το βιβλίο του Νέμη Φελώνη "Σχολείο και παραβατικότητα" είναι ένα εύχρηστο εγχειρίδιο, που απευθύνεται σε δασκάλους, καθηγητές, γονείς και μαθητές, που θέλουν να μάθουν περισσότερα για το φλέγον -πάντα- ζήτημα της παραβατικότητας μέσα στο σχολείο. Ο συγγραφέας ασχολείται , εκτός των άλλων, και με το να προτείνει κάποιες λύσεις για να μειωθεί η παραβατική συμπεριφορά. Παρουσιάζει ένα νέο ρόλο που πρέπει να έχει ο εκπαιδευτικός στο σύγχρονο σχολείο, για να συμβάλλει πιο αποτελεσματικά στη δημιουργική μάθηση. Ο νέος αυτός ρόλος, θα στηρίζεται στη συνέρευνα, την ισοτιμία μαθητή...

Έτσι, λίγο πριν το τέλος, συγκεκριμένα 0,3 δευτερόλεπτα πριν η σφαίρα φθάσει στον γνωστό της προορισμό, θυμήθηκα επιτέλους ότι εγώ ήμουν αυτός ο άνθρωπος. Επειδή όμως αυτό το τέλος, προς το παρόν, δεν μου άρεσε καθόλου, αποφάσισα να ξαναπάω στην αρχή του διηγήματος, να κυττάξω το ρολογάκι μου πάνω στο κομοδίνο που έδειχνε πάντα δύο η ώρα τα μεσάνυχτα, και να ρίξω έναν πολύ βαθύ ύπνο, στη διάρκεια του οποίου ίσως θα έβλεπα την εκδοχή του διηγήματος, που μόλις σας περιέγραψα, σαν όνειρο.

Το έργο στήθηκε και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Λαϊκό Θέατρο (της Γερμανού) στην Πάτρα, το Μάιο του 2009.

Οι προσπάθειες μεγάλων φιλοσόφων, θεωρητικών της τέχνης και καλλιτεχνών, που ξεκίνησαν στην αρχαιότητα (Πλάτων, Αριστοτέλης κ.λπ.) και συνεχίστηκαν με μεγάλη ένταση τους τελευταίους τρεις αιώνες (Καντ, Χέγκελ, Woelfflin, Heidegger κ.λπ.), για την αντικειμενική αξιολόγηση των έργων τέχνης, δεν ήσαν μάταιες... Παρόλο που δεν έλυσαν το πρόβλημα, οδήγησαν στην οριστική απελευθέρωση της αισθητικής εμπειρίας, του "μου αρέσει"... Όμως, το ιερατείο των κριτικών, επίμονο, μας "προστάζει" ποιου μύθου πρέπει να είμαστε δέκτες, από τους άπειρους που εκπέμπει το δημιούργημα. Φι...