Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ υπήρξε αμφιλεγόμενη και τραγική μορφή. Η θέση του στην ιστορία της ελληνικής παιδείας υπήρξε ξεχωριστή, γιατί διακήρυξε με τόλμη την ανάγκη της πολιτισμικής ανανέωσης ζητώντας καθιέρωση του "απλού ύφους" στην παιδεία και την πλήρη ευθυγράμμιση του πολιτισμού του βαλκανικού χώρου με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Η μελέτη αυτή αναλύει τους μηχανισμούς διαμέσου των οποίων διαμορφώνονται τα νέα κοινωνικά στρώματα των μισθωτών, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάρθρωση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα. Η Ε.Τ.Ε., χάρη στις καινούριες σχέσεις εργασίας που καθόρισε για τους υπαλλήλους της, θα εξασφαλίσει τόσο την αποτελεσματική λειτουργία του τραπεζικού κεφαλαίου όσο και τη δική της κοινωνική ενσωμάτωση.

Στο βιβλίο αυτό απεικονίζονται και περιγράφονται 512 νομίσματα που έκοψαν οι πόλεις της Μικράς Ασίας στα χρόνια της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Τα νομίσματα αυτά απεικονίζουν με μοναδικό τρόπο, εντελώς διαφορετικό από ό,τι οι επιγραφές, οι πάπυροι ή οι φιλολογικές πηγές, τη ζωή όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των υπόλοιπων κατοίκων της περιοχής, βαθιά εξελληνισμένων στην πλειονότητά τους. Σ' αυτά δεν αποκαλύπτεται μόνον η κληρονομιά του παρελθόντος, αλλά αντικατοπτρίζεται και η απώλεια της πολιτικής ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης των κατοίκων της Μικράς Ασίας, καθώς και ο περιορισ...

Τα Προλεγόμενα του Κοραή είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα κείμενα του, και την εποχή που εκδόθηκαν προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις, ευνοϊκές αλλά και δυσμενείς: πρόκειται ίσως για τα γραπτά που αποτέλεσαν το αντικείμενο των περισσότερων και πιο γόνιμων συζητήσεων της ελληνικής λογιοσύνης. Έχοντας ως κύριο άξονα τη γλώσσα και την παιδεία, αφήνουν να φανεί ακέραιη η σκέψη του Κοραή που προσπαθεί να διδάξει και να προβληματίσει.

Ο συγγραφέας κάνει μια επισκόπηση της πολιτικής ιστορίας της Ρόδου, από την προμυκηναϊκή εποχή ώς το τέλος της ρωμαϊκής περιόδου, με βάση τις φιλολογικές πηγές και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Εξετάζει επίσης την τέχνη της Ρόδου σε σχέση με τα καλλιτεχνικά ρεύματα του ελληνικού κόσμου, παρουσιάζει τους αρχαιολογικούς χώρους του νησιού που έχουν ανασκαφεί και περιγράφει τα ορατά κατάλοιπα από τις τρεις προκλασικές πόλεις, τη Λίνδο, την Ιαλυσό και την Κάμιρο.

Το κλασικό αυτό έργο έχει σκοπό να γνωρίσει στον νομικό, στον σπουδαστή της νομικής αλλά και σε κάθε ενδιαφερόμενο τη λογική και τη μεθοδολογία της νομικής σκέψης. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι η νομική σκέψη πρέπει να επικεντρώνεται στο χειρισμό των νόμων, πράγμα που έχει πρωταρχική σημασία σ' ένα κράτος δικαίου, όπου η λαϊκή θέληση εκδηλώνεται με τη δημοσίευσή τους.

Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, συγγραφέας της Ιστορίας του ελληνικού έθνους, είναι δημιούργημα της και ταυτόχρονα δημιουργός της: γεννημένος ιστοριογράφος, και σε απόλυτη σύμπνοια με την εποχή του, αναλαμβάνει -στα μέσα του 19ου αιώνα- να συνδυάσει την ατομική με την υπερατομική αντίληψη, τη διασταύρωση της διαχρονίας με τη συγχρονία, την επιστήμη με την ιδεολογία, τον λόγο με την πράξη.

Το βιβλίο περιέχει οκτώ ομιλίες από τρεις Ελλαδίτες και πέντε Κυπρίους μελετητές του έργου του Γ. Σεφέρη που έγιναν στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τον ποιητή στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκωσίας, το 1984.

Το βιβλίο αυτό εξετάζει τον πολιτισμό ο οποίος άρχισε να αναπτύσσεται με την εισαγωγή της γραφής, απέκρουσε την περσική εισβολή, διασπάστηκε κατά τον μακροχρόνιο Πελοποννησιακό Πόλεμο, και νικήθηκε από τη Μακεδονία, το δεύτερο μισό του 4ου π.Χ αιώνα. Ο συγγραφέας προσπαθεί να καθορίσει τα βασικά διακριτικά γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας στην εξελικτική τους πορεία: την αρχαϊκή φυλετική διαίρεση, την κοινωνική διαστρωμάτωση της κλασικής περιόδου, τον μηχανισμό της δικαιοσύνης, και τις βασικές γραμμές της πόλης-κράτους.

Στόχος του βιβλίου είναι να μελετήσει τις εσωτερικές δομές της υπαίθρου και τις σχέσεις των χωρικών μεταξύ τους, αλλά και να διερευνήσει τις παραγωγικές σχέσεις, μαζί με την δημογραφική εξέλιξη του αγροτικού πληθυσμού, σε μια εποχή πολλαπλής κρίσης. Πηγές του είναι κυρίως τα πρακτικά, δηλαδή οι απογραφές των περιουσιακών στοιχείων που διέθεταν λαϊκοί και εκκλησιαστικοί γαιοκτήμονες και τα μοναστήρια.

Ο τρίτος τόμος αναφέρεται στην προστασία των ιστορικών μνημείων, των αρχαιολογικών ανασκαφών και των αρχαιολογικών χώρων.

Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει, αναθεωρημένο και συμπληρωμένο, το έργο του Κάρλ Κρουμπάχερ "Δημώδης ελληνική λογοτεχνία" (Μόναχο 1987) που καλύπτει τη βυζαντινή λογοτεχνία από την εποχή του Ιουστιανού μέχρι το τέλος του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους.

Φωτομηχανική ανατύπωση της αρχικής έκδοσης του 1902. Με αφορμή τον εορτασμό της εξηκονταετηρίδας της Ε.Τ.Ε., ο τότε υποδιοικητής και μετέπειτα διοικητής της, Ι.Α. Βαλαωρίτης έγραψε ένα έργο σημαντικό, πρωτοποριακό για την εποχή του, το οποίο αποτελεί μία από τις ελάχιστες σοβαρές, συστηματικές διερευνήσεις θεμάτων οικονομικής ιστορίας που έχει να επιδείξει η ελληνική επιστήμη στις αρχές του αιώνα μας.

Η εργασία αυτή αποτελεί την πρώτη μιας σειράς από αναλυτικές ευρετηριάσεις επιλεγμένων σειρών του Ιστορικού Αρχείου της Ε.Τ.Ε., τις οποίες έχει προγραμματίσει η Επιτροπή Ιστορίας της Τράπεζας. Η αποδελτίωση των σειρών αυτών έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας "τράπεζας πληροφοριών συνόλων", ικανών να χρησιμεύσουν για την εκπόνηση συνθετικών ιστορικών εργασιών.

Πρόκειται για την οργανική συνέχεια της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας. Τα χρονολογικά της όρια αρχίζουν με τις διαδικασίες που οδήγησαν στην ίδρυση της πρώτης ανώνυμης ατμοπλοϊκής εταιρείας της Σύρου (1857) και σταματούν τρία χρόνια μετά τη λήξη του δωδεκαετούς προνομίου (1869), που είχε παραχωρηθεί από την κυβέρνηση κατά τη σύσταση της εταιρείας. Το βιβλίο ασχολείται τόσο με τη σχέση κρατικής πολιτικής και ιδιωτικών επιλογών στο επίπεδο της οικονομίας όσο και με τις σχέσεις κράτους και Εθνικής Τράπεζας.

Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, "Διανύσαμε πολύ δρόμο, ακολουθώντας τον ποταμό των ελληνορωμαϊκών επιδράσεων στη λογοτεχνία. Από την πρώτη του επαφή με τη ζωή της σύγχρονης Ευρώπης, ως τα δάση και τις ερημιές των Σκοτεινών Αιώνων, [...] και από κει τον είδαμε να κυλά στην εποχή του μπαρόκ, μέσα σε μια κοίτη προσεχτικά καθορισμένη, ντυμένη με μάρμαρο και αγάλματα στις όχθες· κι ύστερα να φουσκώνει πάλι την εποχή της επανάστασης, [...] τέλος, μέσα από καινούργιες διώρυγες, τον είδαμε να κυλά, ωραίος και πανίσχυρος, στη λογοτεχνία του 19ου αιώνα, κι από κει στου 20ού, και να φτάνε...

Μολονότι είναι ουσιαστικά αδύνατο να δώσει κανείς μέσα σε τριακόσιες σελίδες τον απολογισμό ενός πολιτισμού που καταύγασε την οικουμένη πάνω από χίλια χρόνια, ο συγγραφέας πετυχαίνει το σκοπό του με μια πρωτότυπη μέθοδο: αδέσμευτος ιδεολογικά από οποιαδήποτε συγκεκριμένη φιλοσοφία της Ιστορίας, χωρίς να υπερτονίζει ορισμένους παράγοντες εις βάρος άλλων, εξετάζει τις βασικές πλευρές της βυζαντινής "πραγματικότητας" υπό το πρίσμα ενός μέσου Βυζαντινού.