Ο Ντάνκαν γυρεύει τον Θεό
Βαμβουνάκη Μάρω
Φιλιππότη (2001)
Τον λένε Ντάνκαν. Φτιάχνει τραγούδια καλά.Τα τραγουδάει μετά μ' ένα τρόπο μοναδικό, σα να σιωπά και να'ναι μόνος. Φτιάχνει τραγούδια για να μετρήσει το αδύνατο, για να ξαναγευτεί τη λύπη τής άρνησης σαν αναγκαία τιμωρία που διψάει. Παιδεύεται για να φτάσει στο δεν μπορώ. Από πολύ νέος, το αισθητήριό του, τού είχε απαγορεύσει τέτοιους συμβιβασμούς με την ευτέλεια και την ανοησία.
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο
Βαμβουνάκη Μάρω
Φιλιππότη (2000)
Το βιβλίο Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, είναι ένα μυθιστόρημα που περιστρέφεται γύρω από την νοσταλγία.Στον πρόλογό της η συγγραφέας λέει : Η νοσταλγία είναι διεγερτικη γιατί ο άνθρωπος ποθεί την αιωνιότητα. Αν δεν μπορεί να την συναντήσει τραβώντας μπροστά, στρέφεται πίσω αναζητώντας την αρχή του. Διαισθάνεται πως μονάχα σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, του μέλλοντος χρόνου και του παρελθόντος, ίσως να φτάσει στον χρόνο τον άχρονο και να ειρηνεύσει. Δίχως ελπίδα αιωνιότητας, θα καταλήξει, μ άλλα λόγια η Μέλα στο μυθιστόρημα, καμιά ελπίδα δεν αντέχει για πολύ.
Το τραγούδι της μάσκας
Βαμβουνάκη Μάρω
Φιλιππότη (2000)
Το γνωρίζω καλά αυτό το ύφος! Είναι το ύφος που συχνά παίρνουν γυναίκες με το δικό της παρελθόν. Επειδή δεν τις έμαθαν πως είναι αξιαγάπητες, καταφεύγουν στο να δείχνουν αξιολύπητες. Επειδή δεν νιώθουν ικανές στην αγάπη, εύκολα καταφεύγουν στο να ζητούν οίκτο. Είναι η δεύτερη επιλογή. Η δύναμη της αδυναμίας. Μου θυμίζει τώρα εκπληκτικά τη λιθογραφία με το άγγελο του Bouguereau στο χωλ έξω από το γραφείο μου. -Εσείς τι μου προτείνετε; ρώτησε παθητικά με φωνή δειλά παιδιάστικη. Εκανε συχνά την τσακισμένη για να προλάβει μην την τσακίσουν.
Φυτοφάρμακα, υγεία, περιβάλλον
Φιλιππότη (2000)
Αθηναϊκό ημερολόγιο 2000
Φιλιππότη (2000)
Ο Ιωάννης Δ. Κονδυλάκης στο νοσοκομείο "Ο Ευαγγελισμός" και στην Αιδηψό
Τωμαδάκης Βασίλειος Φ.
Φιλιππότη (2000)
Γύρω από την Αμαλιάδα και τους ανθρώπους της
Δάρας Βασίλης
Φιλιππότη (1999)
Τελείωσε κι αυτό το βιβλίου μου, το όγδοο στη σειρά. Και σ' αυτό, όπως και στ' άλλα, τα περισσότερα κείμενα, τα περισσότερα περιστατικά, τα πρόσωπα και τα πράγματα είναι πού αλλού; Από την Αμαλιάδα. Το 'φερνα από εδώ, το 'φέρνα από εκεί, δεν ήθελα να ξεκολλήσω... Αμ το χέρι μου, περίεργο πράγμα και τούτο. Τόσα πράγματα μπορούσε να γράψει. Γύρισα σε κάθε γωνιά της γης, είδα του κόσμου τα πράγματα, έζησα συνταρακτικά γεγονότα κι ευτυχισμένες στιγμές. Κι όταν τα σκεφτόμουν όλα αυτά κι ήθελα να τα γράψω, το χέρι μου κόλλαγε πάνω στο χαρτί και δεν ήθελε να ξεκολλήσει από κει,...