Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα μνημονιακά χρόνια όπως αποτυπώθηκαν από το πενάκι του Νικόλα και δημοσιεύτηκαν στη Ρήξη, το Άρδην, αλλά και μερικά μη δημοσιευμένα περιέχονται στο πρώτο λεύκωμα του Νικόλα Δημητριάδη.

Με οδηγούς τα έργα του Ν. Berdiaeff ("Η Ρώσσικη Ιδέα"), του Ν. Ο. Lossky ("Ιστορία της ρωσσικής φιλοσοφίας"), του Β. Zenkovsky ("Ιστορία της ρωσσικής φιλοσοφίας") αλλά και του G. Florovsky ("Δρόμοι της ρωσσικής: θεολογίας") επιχειρείται εδώ μία κριτική παρουσίαση των κυριοτέρων ρευμάτων της ρωσσικής φιλοσοφικής σκέψεως του ιθ΄ και του κ΄ αι. Από μεθοδολογικής πλευράς, το παρόν έργο παρακολουθεί την σκέψη των Ρώσσων διανοητών κατά χρονολογική και συνάμα θεματική σειρά και πάντοτε με κριτική διάθεση. Εκρίθη αναγκαίο να παραλειφθούν λεπτομέρειες του βίου των φιλοσόφων, παρό...

Βρισκόμαστε στο κοίλον της ιστορίας. Μια μορφή πολιτισμού έχει τελειώσει, χωρίς να έχει αναδυθεί το καινούργιο. Και η χώρα μας, οι αξίες "μιας άλλης ζωής, πέρα απ' τα αγάλματα" πιέζονται ασφυκτικά. Δεν αρκεί η αηδία, η απόρριψη, η προσφυγή στις ρίζες και τις παραδόσεις για τη διαμόρφωση μιας συνεκτικής εναλλακτικής πρότασης. Αποτελούν όμως αναγκαία προϋπόθεση γι' αυτήν. Η κοινωνία μας χρειάζεται συζήτηση, ανάλυση, προβληματισμό, κινήσεις και πρωτοβουλίες σε μοριακό επίπεδο, για να αποκτήσει περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό της, για να συσσωρεύσει δυνάμεις που θα επιτρέψου...

(...) Η σχέση του Πατρίκιου με την ουρά του αποκαταστάθηκε μόνο σαν έφτασαν και οι δυο στα βαθιά τους γεράματα (...) Μα, μέχρι εκείνη την ώρα, ο Πατρίκιος την ουρά χρέωνε με όλες του τις αναποδιές. (...) Ο Πατρίκιος ήταν εκπαιδευμένος και ταγμένος να ενώνει με μια ευθεία γραμμή τα δύο σημεία: την εκκίνηση και το Σκοπό (...) Αν έβρισκε εμπόδια, τα παραμέριζε αυτός, όσα εγκλήματα ή αγαθοεργίες κι αν έκρινε απαραίτητο να κάνει (...) Απαιτούσε προσπάθεια μεγάλη και αυτοέλεγχο απόλυτο για να μπορεί ο Πατρίκιος να ζει τη διπλή, την τριπλή και την τετραπλή, ακόμα, ζωή, ανάλογα με...

Σύγχρονα ψέματα: ο καθένας μας θα μπορούσε να απαριθμήσει αρκετά, όχι όμως τα σχετικά με το «τι είναι το Είναι;». Αρχαίες αλήθειες: μήπως τις αναγνωρίζουμε αλλά δυσκολευόμαστε να τις παραδεχτούμε ή τις αγνοούμε εντελώς; Με το βιβλίο της Σύγχρονα Ψέματα και Αρχαίες Αλήθειες, η Μαρία Μαγγιώρου επιχειρεί μια ανάλυση του σήμερα μέσα από το οντολογικό πρίσμα του «επιπέδου-τρόπου ύπαρξης» των τριών πολιτισμικών παραδόσεων της Δύσης: της ελληνικής, της λατινικής και της γερμανικής. Σε συνέχεια του βιβλίου της Λόγος και Αυτονομία, υποστηρίζει ότι το χάσμα που επικρατεί ανάμεσα στις...

...στον βαθμό που αναπτύσσεται και εδραιώνεται η "αποδομητική" ιστορική σχολή, θα πρέπει να αναμετρηθεί και με το αγωνιστικό/ανταγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων. Θα πρέπει να "απομυθοποιηθεί" το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η Τριπολιτσά, τα Ορλωφικά, η ίδια η "κλεφτουριά"... ...να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης. Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της δεν ήταν αποκλειστικώς οι λόγιοι και η "γαλλική Επανάσταση". Μια άλλη αποφασιστική συνιστώσα υπήρξαν οι ένοπλες συ...

Στη Γενεύη, στην πανσιόν Μανζόνι, στην αρχή της δεκαετίας του εξήντα, ζούσε μια παρέα κοριτσιών. Φοιτήτριες οι περισσότερες. Σύχναζαν στο Πανεπιστήμιο, στη Βιβλιοθήκη, στην αίθουσα συναυλιών, στο πάρκο των Μπαστιών, στα μπιστρό της παλιάς πόλης, στα καφέ της πανεπιστημιακής συνοικίας. Στο δωμάτιο του βάθους της πανσιόν, το φως έμενε συχνά ανοιχτό ως τα ξημερώματα. Εκεί, τα κορίτσια, η Ινώ, η Μπούσρα, η Νεφέλη, η Λουτσία, η Δώρα, από την Αθήνα, τη Βαγδάτη, τη Βενετία, κουβαλούσανε βιβλία, μεταφράζανε μπροσούρες, μεταφέρανε τις εμπειρίες των φίλων που κατοικούσαν έξω από τα...

Το έργο του Τζιοβάνι Αρίγκι αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό στη σύγχρονη μαρξιστική ή μάλλον "μεταμαρξιστική" σκέψη ως προς την ανάλυση του σύγχρονου καπιταλισμού, προπαντός σε ό,τι αφορά στη διαύγαση των κύκλων της καπιταλιστικής επέκτασης και την ανάλυση φαινομένων όπως η ανάδυση της Κίνας ως αυτόνομου παγκόσμιου πόλου ισχύος και το πέρασμα από τη μονοπολική παγκοσμιοποίηση σε έναν πολυπολικό κόσμο. Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της ζωής του, ο Αρίγκι επικεντρώνεται σε μια συστηματική θεωρητική επεξεργασία του ιστορικού καπιταλισμού, και του "κινεζικού φαινομένου". O Τζ...

Αφετηρία αυτού του μικρού δοκιμίου (του οποίου ο τίτλος αποτελεί, βεβαίως, ένα νεύμα συνενοχής στον Ευγένιο Σύη) είναι μια γραπτή απάντηση, το καλοκαίρι του 2012 -την οποία μου ζήτησε ο Πολ Αριές, αρχισυντάκτης της επιθεώρησης Les Zindigne'(e)s- σε μια επιστολή του Φλοριάν Γκυγί (Florian Gulli), καθηγητή φιλοσοφίας στη Μπεζανσόν και στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Μετώπου της Αριστεράς. Στη μακροσκελή εκείνη επιστολή, που τη χαρακτηρίζει μια παραδειγματικά κριτική αυστηρότητα και μια διανοητική εντιμότητα, ο Φλοριάν Γκυγί (ενώ συμφωνούσε σε πολλά σημεία με την...

Δεκαετία του 1950. Η Ελλάδα, μετά τον πόλεμο του '40 και μετά τον εμφύλιο. Σε μια παραλιακή επαρχιακή πόλη, η πολυμελής οικογένεια του Ευτύχη και της Αριάδνης γράφει τη δική της ιστορία. Η "συμμορία της αλάνας", γράφει και αυτή τη δική της ιστορία. Το "αραπάκι", μία από τις κόρες του Ευτύχη και της Αριάδνης, ανήκει στα αλανιάρικα. Είναι φανατικό αλανοπαίδι και μαζί με τα άλλα παιδιά της αλάνας ζουν και βιώνουν την καθημερινότητα με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο. Το καθένα θα ακολουθήσει στη ζωή του ένα μονοπάτι. Το αραπάκι, όμως, θα ακολουθήσει έναν ιδιαίτερο δρόμο. Δεν...

"Έχουμε τρία λήμματα, θα πρέπει να κάνουμε ονομάτων επανεπίσκεψη, δεν μπορείς να μιλάς για μια έννοια αν δεν τη ξαναδείς και ως ορισμό. Τεχνολογία, λοιπόν: παραγωγή σκοπούμενων αγαθών, με μια σύνθεση από υφιστάμενες μεθόδους, υλικά και γνώσεις. Η Τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιεί γνώσεις, αλλά παράγει και γνώσεις στο δρόμο. Παράγει και γνώσεις, αλλά η ειδοποιός διαφορά της σε σχέση με την επιστήμη είναι τούτο το διπλό πράγμα, αν μου επιτρέπετε. Πρώτα-πρώτα, η εμπνευσιακή συνιστώσα, όπου ανάμεσα σε ένα απέραντο και ασύνδετο πλήθος πληροφοριών, επιλέγει τις κατάλληλες προκ...

Ο Γιάννης Βλαχογιάννης κατόρθωσε να δει τον Νεοέλληνα στις πρώτες του ριζιμιές απαρχές. Κατόρθωσε να βρει κάτι απ' το μυστικό, τον εσώτερο ρυθμό του. Πιάνει τον σφυγμό του Λαού και του τόπου. Βρίσκει μια γλώσσα απλή και ανθρώπινη, βρίσκει έναν τρόπο απέριττο να μας παρουσιάσει την τέχνη και τα φαρμάκια της. Αλλά επίσης τον καλλιτέχνη και τα φάρμακά του. Γιατί το θέατρο σκιών, όπως κάθε θέατρο και όπως κάθε τέχνη, είναι και "Ιατρείον των ψυχών"...

Το 1204 -χρονολογία κατά την οποία κατεστράφη ολοσχερώς η Κωνσταντινούπολη, συμπαρασύροντας το χιλιόχρονο οικοδόμημα του Βυζαντίου- παραμένει σχεδόν άγνωστο ή αγνοημένο. Πώς και γιατί σβήστηκε και αποσιωπήθηκε το 1204 από τη συλλογική μνήμη, παρότι αποτέλεσε ένα γεγονός αποφασιστικότερης σημασίας και από αυτή την Άλωση του 1453; Πώς και γιατί δεν αντιμετωπίζεται ως το γενέθλιο ορόσημο στην ιστορία του νεώτερου ελληνικού έθνους; Η απόκρυψη της σημασίας της πρώτης και καθοριστικής Άλωσης συσκοτίζει την ίδια τη διαδικασία συγκρότησης του νεώτερου ελληνισμού και της συνέχεια...