Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Γιώργος Κοτζιούλας είναι γεννημένος αφηγητής. Χτίζει "με πέτρα και μ’ ασβέστη", με τα πιο απλά υλικά, τις ιστορίες του, και μας καλεί να συμμετάσχουμε σ’ αυτές, ισότιμα, ήρωες κι εμείς όπως κι ο ίδιος, όπως κι οι άλλοι του ήρωες. Φτωχοί άνθρωποι του λαού, στα ηπειρώτικα Τζουμέρκα, στους λαϊκούς και προσφυγικούς συνοικισμούς της Αθήνας, στα σανατόρια και τις φτωχές παράγκες της Πάρνηθας και της Πεντέλης, αποτελούν τα αγαπημένα του πρόσωπα. Οι καημοί και τα βάσανα, οι χαρές και οι λύπες, η αθωότητα και η πονηριά, τα αστεία και τα πειράγματά τους αποτελούν τα θέματά του. Αγά...

Κι όμως φτάνει κάποια στιγμή που νιώθεις την ανάγκη ν’ απαγκιστρωθείς από κάποιες εμμονές ή "εξαρτήσεις" που εμποδίζουν τη ζωή σου να προχωρήσει μπροστά. Ψάχνεις να βρεις ευκαιρίες να διοχετεύσεις την όποια ενέργεια κρύβεις μέσα σου, να αποφυλακίσεις τις ενοχές και τις τύψεις σου και να συνεχίσεις να ζεις κανονικά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Φυσικά όλα αυτά έχουν να κάνουν με το ήθος και τη συνείδηση του κάθε ανθρώπου. Η επιθυμία για ζωή δεν είναι παρά μια ευλογία που έρχεται όταν πραγματικά έχουμε αποφασίσει πως ήρθε η ώρα ν’ αλλάξουμε το τοπίο μέσα στο οποίο ήδη βρισκό...

Άνοιξη του 2003. Πέντε φίλοι επισκέπτονται το μεσαιωνικό κάστρο της Μονεμβασιάς και μια από τις γυναίκες αυτής της παρέας πέφτει από τον βράχο. Το σώμα της, ένα τσακισμένο κουφάρι, βυθίζεται στα γαλανά νερά του Μυρτώου πελάγους, διακόσια μέτρα πιο κάτω... Ένας μυστηριώδης θάνατος! Αυτοκτονία; Ατύχημα; Δολοφονία; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα παρ’ όλο που ο σύζυγός της και οι υπόλοιποι της παρέας βρίσκονταν πάνω στο Κάστρο. Το 1973, στα σκοτεινά χρόνια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, ένας Μεγάλος Έρωτας γεννιέται! Αυτά τα δύο γεγονότα, που φαινομενικά ε...

ΑΝΤΙΦΕΓΓΙΣΜΑΤΑ Τα μάτια σου αντιφεγγίσματα στο λυκόφως του άναστρου ουρανού της ύπαρξής μου ακαθόριστη πορεία πλεύσης χάραξαν για το χαμένο δισκοπότηρο της ευτυχίας. Αναπάντεχα το κύμα ξέθαψε τον έρωτα και λαμπυρίζει σαν αστραφτερό πετράδι κάτω απ’ το φως ενός χλωμού φεγγαριού που διαγράφει το περίγραμμα της μορφής. Ποτάμι ορμητικό ο πόθος απέτρεψε την ανάδειξη κάθε μύχιας σκέψης απ’ τα βάθη της ερειπωμένης ψυχής που επιζητούσε την ηδονή σαν εξαγνισμό. Μάταια τα μαργαριταρένια δάκρυα τη στάχτη προσπάθησαν να ξεπλύνουν απ’ το άνυδρο τοπίο της απόγνωσης. Άμ...

ΕΛΞΗ Ικέτιδες ψυχές σε λύπη και χαρά ακτινοδεμένες γύρω από το αθάνατο Είναι. Κυνηγούν το φτερωτό είδωλο της φύσης που άπιαστο όνειρο μοιάζει. Έλξη που για τη στιγμή σου όλοι αδημονούν. Η καρδιά δίχως έλεγχο παραδίνεται στο δυνατό στροβίλισμα των συναισθημάτων. Ανάμεσα σε ακτινοβόλες σταλαμίδες φωτός βαπτίζεται κάθε θνητός αθάνατος μόνο για μια μικρή στιγμή. Η νύχτα και η μέρα σύμμαχοι στη θεϊκή μίξη τρέχουν με ουράνιο ρυθμό δημιουργώντας αναπόφευκτες ανάγκες μέσα στο ανεξερεύνητο μυστήριο του άμορφου χρόνου.

Bernard-Marie Koltes a laisse une oeuvre complete et achevee capable d’ assurer le passage de la mort a la vie du theatre et, plus prιcisιment, du declin des formes theatrales α leur renaissance. La crιation d’ un theatre jeune, original et rebelle, prouve que l’ auteur, dans les sept annees de sa production dramatique publiιe (1981-1988), a entrepris un travail qui repond aux exigences d’ une epoque transitoire a la recherche d’ une identitι ou d’ une stabilisation dans un cadre historique concret futil delimite dans la stabilite ou la fluidite...

Το θεατρικό έργο "Εσύ φταις!", που κρατάτε στα χέρια σας, αποτελεί διασκευή του ομώνυμου διηγήματός μου, το οποίο περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων μου, με τίτλο "Ο τρελός του καραμελάδικου". Η υπόθεση του έργου, αφορά την προσπάθεια ανίχνευσης και κατανόησης του διαταραγμένου, από ενοχή, συναισθηματικού κόσμου του κεντρικού ήρωα...

Όταν όλα μοιάζουν χαμένα ή έτσι τουλάχιστον φαίνονται, ανάμεσα στο σκοτάδι της απόγνωσης και στα γκρίζα σοκάκια της θλίψης, αναπάντεχα, σιγοφέγγει, κάπου μακριά, ένας άσβεστος φάρος, για να θυμίζει πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, γιατί ακριβώς, δεν έχει ακόμα αρχίσει...

Οι πεθαμένες ελπίδες θα ξαναζωντανέψουν, όταν το, κατ’ ευφημισμόν, Εκλογικό Σώμα, από "Εκλογικό Πτώμα" γίνει αληθινό Εκλογικό Σώμα.

Το αδιαπέραστο του σώματός μου, ο ενδότερος χαρακτήρας του, του ανήκει λοιπόν εξαιτίας της ποιότητάς του ως απόλυτου μεσίτη. Αλλ’ είναι φανερό ότι το σώμα μου, με αυτήν την έννοια, είμαι εγώ ο ίδιος και αυτό γιατί δε μπορώ να διακριθώ από αυτό, παρά μόνο υπό την προϋπόθεση να πάψω να το θεωρώ απόλυτο μεσίτη... Η αλήθεια είναι ότι δε δέχεται κανένας να πεθάνει γενικά για την ωραιότητα ή αόριστα για την ελευθερία αυτό δε σημαίνει απολύτως τίποτε... Η ελπίδα είναι το ίδιο των αόπλων όντων, είναι το όπλο των αόπλων ή, σωστότερα, είναι το αντίθετο ενός όπλου και σ’ αυτό ακριβώς...

Η σημειωτική βρίσκει στον Πιραντέλλο πρόσφορο έδαφος για να αναπτύξει τις δικές της δυνάμεις, όπως το πραξιακό διάγραμμα, το σημειωτικό τετράγωνο και άλλα, με γνώμονα την ανακάλυψη ενός βαθύτερου νοήματος, που παράγει το θεατρικό έργο κατά την πορεία του από το απλό σχηματικό αφήγημα στη σκηνική αναπαράσταση. Επισημαίνουμε ότι η μελέτη του Ζενέ μέσα από τον Πιραντέλλο και τον πιραντελλισμό, δηλώνει μία βαθύτερη διάθεση να αναδειχθούν συναρτήσεις και συνάψεις. Σημειωτέον ότι ο Ζαν Ζενέ εκκινεί από το τέλος της διαδρομής του Ιταλού συγγραφέα, που είναι το παράλογο και χρησιμ...

ΟΡΟΣΗΜΟ Μαγιάτικος κάμπος, πράσινος. Οι παπαρούνες κόκκινες. Οι μαργαρίτες άσπρες. Θυμαριασμένα τα βουνά πεύκα και κυπαρίσσια. Γέλια, τραγούδια και πουλιά με ήλιους και φεγγάρια. Πού πήγαν τώρα όλ’ αυτά; Πώς γίναν όλα ίσια; Πέτρες, τσιμέντα, σίδερα, μολυβιασμένα πρωινά χωρίς βουνίσια μυρωδιά; Πού πήγε ο παράδεισος; Πού πήγανε τ’ αηδόνια; Πού πήγαν οι αγγελικές φωνές; Τα τρυφερά τα χρόνια; Όπως μας το ’λεγες ΕΣΥ. Αυτή ’ναι η αλήθεια! Λιόλουστη μέρα η ζωή, γλυκοχαράζει το πρωί και σβήνει με τη νύχτα!

Τι είν’ η δόλια μας ζωή με τα πλαστά πλουμίδια φαντασμαγορικές γιορτές, μουσικής ήχους πλέριους που ολογκρεμίζουν άστοργα τις θείες αναβλέψεις κείνων των ευγενών παιδιών που αγραυλούν μακάρια σε πάνσεπτη μεθόριο αιωνίζουσας χάρης κείνων των άγνωστων βροτών στο διάβα των αιώνων με τις πολύφωνες κραυγές άγνωστες μες το πλήθος των πληθουσών μας αγορών με πολλά καρναβάλια και με κορύβαντες ακμής -μηδενικής αξίας; (σελ. 9) Δεν είμαι του Ενδυμίωνα η ερωμένη δεν είμαι φως απατηλό στην ερημιά του κόσμου γνωρίζω πως ο έρως του μεγάλου εραστή του ομορφότερου άνδρα των...

Η Αρλέττα και οι δυο ζωές της... Μπορεί, άραγε, να έχη κανείς δυο ζωές πάνω σε τούτη την γη; Το ερώτημα ακούγεται, κατ' αρχάς; παράδοξο. Η απάντησις, όμως, είναι πώς ναι, είναι δυνατόν! Το αποδεικνύει η ιστορία της πρωταγωνίστριας του παρόντος αφηγήματος, το οποίο μοιάζει σαν παραμύθι, πλην όμως, ένα παραμύθι, πέρα για πέρα αληθινό! Στην πρώτη της ζωή στάθηκε πολύ "άτυχη" και το μόνο καλό που της έλαχε ήταν τα δυο παιδιά της. Στην δεύτερη, αντιθέτως, ο Θεός θέλοντας να την ανταμείψη για την προς Αυτόν μεγάλη πίστη της, έστειλε στον δρόμο της τον "βασιλιά" Πύρρο, ο οπο...

Οι σημερινοί χριστιανοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου, που μιλούν ρωμέικα (τα λένε ελληνικά) δεν είναι φυλετικοί απόγονοι ή πνευματικοί κληρονόμοι των αρχαίων ελλήνων, των αθηναίων, της δημοκρατίας, των φιλοσόφων κ.λπ.. Είναι επήλυδες, βαλκάνιοι, ανατολίτες, βορειοαφρικανοί και όχι μόνον, ορθόδοξοι, με έντονη ανάμειξη της οθωμανικής κουλτούρας. Έμαθαν να επιβιώνουν σε αυτοκρατορίες δεσποτικές (βυζαντινή, οθωμανική) αναπτύσσοντας την υποκρισία, την κουτοπονηριά και πολλά άλλα ελαττώματα με σκέψη εντελώς διαφορετική από αυτή του δυτικού κόσμου.

Όσα αναγράφονται στις μελέτες και τα δοκίμια του βιβλίου αυτού, είναι απόρροια σχεδόν όλων των θεμάτων τα οποία προβλημάτισαν την συγγραφέα στην πορεία της μέχρι σήμερα ζωής της. Ενσωματώθηκαν προς δημοσίευση με την ελπίδα ότι θα βοηθηθεί ο αναγνώστης, να δώσει εξήγηση στις ανάλυτες ακόμη προσωπικές έρευνες, σκέψεις και προβληματισμούς, ώστε διευρύνεται έτσι η συνείδησή του, αφού αποκτά σταδιακά την γνώση του εαυτού του, κατάσταση που ενεργοποιεί πληρέστερα την φαντασία και ξυπνά την ψυχική και Πνευματική μνήμη.

Δεν είναι η τελευταία παράσταση που σε κάνει να πάς κοντά σ’ ένα μύθο. Είναι ο μύθος που ξυπνάει βαθιά μέσα σου. Το ρομαντικό δράμα ενός λαμπερού, υπαρκτού προσώπου που δεν μπορείς να το αποφύγεις, καθώς η λάμψη του κυριαρχεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Έχει μια αλλιώτικη παγκόσμια χάρη, που παρ’ όλους τους δισταγμούς σε προκαλεί να το ακολουθήσεις πέρα από κάθε ποιητικό λόγο και διανοητική σύλληψη. Αφήσαμε λοιπόν το μύθο να μας πάει νοερά εκεί, που η κοσμαγάπητη φωνή μιας παγκόσμιας καλλιτεχνικής "Ντίβας" τις τελευταίες στιγμές της ζωής της, γίνεται μια ακατάλυτη μ...

Τι να πρωτοθυμηθώ... οι εικόνες περνούν από τα μάτια μου τόσο έντονες και με το πέρασμα του χρόνου, όσο μεγαλώνω, τόσο γυρίζω πίσω στα περασμένα παιδικά μου χρόνια στο χωριό. Ίσως γιατί ποτέ δεν έκοψα τον ομφάλιο λώρο από το χωριό, αντίθετα δίνω το παρόν εκεί με την πρώτη ευκαιρία και όποτε μπορώ. Παππούς, γιαγιά, θείοι, πλέον δεν υπάρχουν, όλοι έχουν πεθάνει. Αυτά θυμάμαι από τα καλοκαίρια στο χωριό. Για μένα όλα αυτά είναι μια πολύ καλή ανάμνηση. Μια σύνδεση με το παρελθόν, με τους συγγενείς μου που δεν υπάρχουν πια και με την οικογένειά μου που και αυτή δεν υπάρχει πια...

ΑΧΝΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ Ένας χειμωνιάτικος ήλιος το απόγευμα αυτό ήθελα να τον δεις μα δεν ήσουν εδώ αν και έτσι φάνηκε στην αρχή Χάθηκα έτσι κι εγώ σ’ ένα φόντο αχνό πορτοκαλί Κι ότι ζήτησες Κι ότι αρνήθηκες χάθηκε σε αυτό το αχνό Έλεγες πάντα ότι έψαχνες έναν ήλιο μα ποιος είναι έτοιμος για τα όνειρά του; Όλοι ανοίγουν τελικά τα μάτια από φόβο, από ενοχές, ή από τον ύπνο