Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"δηλαδή το μεγάλο λάθος όσων ασχολούνται με αυτά τα φαινόμενα είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα ότι δεν είναι μόνο ζήτημα μιας ομάδας εγκληματιών δολοφόνων τρελών ανθρώπων που θέλουν να γίνουν πάμπλουτοι όσο πιο γρήγορα γίνεται αλλά είναι ένα ζήτημα νοοτροπίας του τόπου επειδή το ζήτημα είναι ότι εσύ ζεις σε ένα μέρος όπου τίποτα δεν σου είναι εξασφαλισμένο δηλαδή εσύ από τη στιγμή που γεννιέσαι δεν έχεις κανένα δικαίωμα καμία εγγύηση δεν έχεις τίποτα τίποτα απολύτως".

Από τις αυθεντικότερες και πιο ποιοτικές φωνές που μίλησαν για τον κινηματογράφο στην χώρα μας, ο Περικλής Δεληολάνης (1963-2004) άφησε μια κληρονομιά δημοσιευμένων κειμένων τα οποία αξίζει να ανακαλυφθούν από τη νέα γενιά των σινεφίλ, και συγκεντρώνονται για πρώτη φορά στην παρούσα έκδοση. Όσοι αγαπούν το σινεμά θα βρουν στον τόμο αυτό γραπτά που εξακολουθούν να ξαφνιάζουν με την ενέργεια των ιδεών και την μαχητική φιλοσοφική τους στάση απέναντι στη μεγάλη οθόνη, μα και στον κόσμο μας. Στις σελίδες τους κρύβεται ένας μικρός οδηγός ιδιωτικής σινεφίλ απόλαυσης που πηγαίνει...

Η παρούσα έκδοση έγινε με αφορμή την έκθεση του Γιάννη Χρηστάκου "Προσωπικές γεωγραφίες" που πραγματοποιήθηκε στην Γκαλερί Gazon Rouse", στην Αθήνα, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2005.

Στην πραγματεία αυτή ο γερμανός φιλόσοφος Γιόχαν Γκόντφρηντ Χέρντερ (1744-1803) πραγματεύεται την καταγωγή της γλώσσας και υποστηρίζει τη θέση ότι η γλώσσα είναι ανθρώπινη δημιουργία, απορρίπτοντας ταυτόχρονα τη θεϊκή και ζωική καταγωγή της. Επιπλέον εδώ ο Χέρντερ, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια μιας συγκριτικής γλωσσολογίας, προσφέρει κάποιες βασικές ιδέες της φιλοσοφικής ανθρωπολογίας του, τις οποίες αυτός θα αναπτύξει αργότερα στα μεγάλα του φιλοσοφικά έργα. Όπως έγραψε ο Isaiah Berlin: "Η ανθρωπολογία, και όχι η μεταφυσική ή η λογική, αριστοτελική, λαϊμπτσιανή ή καντιανή...

"Φυλλομετρώντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου, στ' αφτιά μου φτάνει το θρόισμα από τις φυλλωσιές του μεγάλου Δάσους μέσα στην τροπική νύχτα, οι κουρασμένες κουβέντες των ανθρώπων που κάθονται γύρω απ' τη φωτιά και μασάνε τον καρπό της κόλας για να ξεχαστούνε, οι πιτσιλιές από αίμα που κυλάνε πάνω στους τοίχους της παλιάς τούρκικης φυλακής και μετράνε τις ώρες και τις μέρες της απόγνωσης και της τρέλας των φυλακισμένων, παραισθήσεις που γεννάει η μοναξιά, τα τριξίματα της φωτιάς που ζεσταίνει τους τελευταίους κατοίκους της αθηναϊκής πλατείας και τα άτσαλα φτερουγίσματα των μ...

Τον Απρίλιο του 2006, στην ιστοσελίδα του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Ινστιτούτου (ΙΝΑ), έπεσα τυχαία πάνω σε ένα ρεπορτάζ για τη Βηρυτό του 1984. Οι δημοσιογράφοι έπαιρναν συνεντεύξεις από τους κατοίκους ενός δρόμου κοντά στην πράσινη γραμμή που έκοβε την πόλη στα δύο. Μια γυναίκα, αποκλεισμένη από τους βομβαρδισμούς μέσα στο διαμέρισμά της, είπε κάτι που με τάραξε: "Όπως και να 'χει, ξέρετε, νομίζω πως, ίσως, λίγο-πολύ, είμαστε ασφαλείς εδώ". Αυτή η γυναίκα ήταν η γιαγιά μου.

Το βιβλίο αποτελείται από τρία κεφάλαια. Το 1ο ανατυπώνει μέρος των προσωπικών φανζίν Trashcan #1-3 και Trashcan Unplugged #1-4 της περιόδου '95-98. Το 2ο μέρος συγκεντρώνει τα περισσότερα σκίτσα (πολιτικά, εικονογραφήσεις κ.α.) από ολόκληρη τη θητεία στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη της περιόδου '98-99. Το 3ο μέρος παρουσιάζει προσωπικά φανζίν και συμμετοχές σε άλλα έντυπα. Το άλμπουμ κλείνει με δώδεκα σελίδες επεξηγηματικών χειρόγραφων σημειώσεων.

"Ας εντυπωθεί επίσης στο νου του αναγνώστη το σημαντικότερο: πως αυτά τα κείμενα είναι όλα γραμμένα από ανθρώπους, οι οποίοι πίστευαν στην κατάργηση όλων των διαχωρισμών και που για πρώτη φορά πιάνουν την πένα, για να κάνουν πράξη ακριβώς αυτό, να καταργήσουν το διαχωρισμό ανάμεσα σ αυτούς που γράφουν και σ εκείνους που δεν γράφουν και κατ επέκταση το διαχωρισμό ανάμεσα σε καθοδηγητές και καθοδηγούμενους". "Δεν παραθέτω κείμενα ανούσια, ξύλινα, κοινότοπα, κείμενα της μιας και μόνο χρήσης, κείμενα που επαναλαμβάνουν βασικές αρχές, αλήθειες έστω, ή εκφράζουν οργή και αγανά...

Το μυθιστόρημα αυτό δεν έχει σημεία στίξης. Θα παρακαλούσαμε τον αναγνώστη να αφεθεί στο χειμαρρώδες ύφος του και μετά τις πρώτες σελίδες, που αυτή η έλλειψη θα πάψει να τον ξενίζει, να απολαύσει έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους ιταλούς λογοτέχνες, διαπλέοντας ταυτόχρονα ένα ποτάμι, ένα ορμητικό ποτάμι: το ιταλικό κίνημα - από τις πηγές του στα 1968 μέχρι τις εκβολές του στις αρχές της δεκαετίας του '80. Αναμφίβολη κορύφωση το '77, εξαιτίας των ισχυρών ανέμων αυτονομίας που έπνεαν ενός πολύμορφου και πολυάριθμου κινήματος. Οι αόρατοι, οι ήρωες στο μυθιστόρημα του Μπ...

- Πότε θα σταματήσει ο τυμπανιστής να βαράει το ταμπούρλο του; - γιατί ο Άη - Βασίλης φοράει κόκκινα ρούχα; - μπαμπά, πετάνε οι ελέφαντες; - υπάρχει σπρέι που σε κάνει ορατό; - γιατί οι αριθμοί στοιχειώνουν τα όνειρά σου; - μπορεί το υπερπέραν να μας δώσει απαντήσεις; - ένας Αμερικάνος κάνει εμπόριο κεφαλών, κάποιοι όμως εμπορεύονται ζωντανή σάρκα... - αμαρτωλέ! Οι τεχνο-φρίκ Ταλιμπάν της θρησκείας καραδοκούν! - ποιες είναι οι φυλές των Αθηναίων και πού θα τις βρείτε; - ο καθημερινός ρατσιστής καβαλάει μοτοσακό. - έχουν τα λιοντάρια πολιτική συνείδηση; - πόσες γλ...

Το νησί Γκοντ, ένα μοναχικό βουνό που η κορυφή του υψώνεται ένα μίλη πάνω από τη φουρτουνιασμένη Βορειοανατολική Θάλασσα, είναι ένας τόπος φημισμένος για τους μάγους του. Από τις πόλεις στα οροπέδιά του κι από τα λιμάνια στους σκοτεινούς, στενούς του κόλπους, πολλοί Γκοντιανοί έφυγαν για να υπηρετήσουν τους Άρχοντες του Αρχιπελάγους, στις πόλεις τους σαν μάγοι ή μάγιστροι, ή για ν' αναζητήσουν την περιπέτεια σαν περιπλανώμενοι γητευτές από νησί σε νησί σε όλη τη Γαιοθάλασσα. Από αυτούς λέγεται ότι ο μεγαλύτερος, σίγουρα ο πιο πολυταξιδεμένος, ήταν ο άντρας που τον έλεγαν Κ...

[...] Η Νίκη Καναγκίνη ανήκει στη γενιά των πνευματικών ανθρώπων που με τις αναζητήσεις τους και τις προτάσεις τους αναζωογόνησαν την ελληνική πολιτιστική ζωή μετά το 1960 στο χώρο των εικαστικών τεχνών, αλλά και της μουσικής, του θεάτρου, της ποίησης και της λογοτεχνίας. Η εξέλιξη του έργου της περνά από αντιπροσωπευτικά στάδια που αντικατοπτρίζουν την πορεία μιας γυναίκας καλλιτέχνιδας, η οποία παρατηρεί με οξυδέρκεια και κριτικό πνεύμα το γύρω της κόσμο, μένει ανοικτή στα ερεθίσματα της δικής μας και της ξένης πολιτιστικής παράδοσης, αναπλάθει το μύθο της πραγματικότητα...

Δεν υπηρετούν θητεία οι στίχοι δεν στοιχίζονται σε πειθαναγκασμούς απειθαρχούν στην ιεραρχία ιεραρχούν αυτοβούλως τα πεδία βολής δεν βολεύονται παρά στο μάτι του στόχου κυκλώνουν ακάματα το μαντρότοιχο της τετράγωνης λογικής με θρυαλλίδες εκρηκτικής αστροφεγγιάς παίρνουν αμπάριζα τις αμπάρες τις ξεκλειδώνουν με νήφον φως και δραπετεύουν απ' τα στρατόπεδα με τρελόχαρτο.