Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αυγά Μαύρα" του Διονύση Χαριτόπουλου, μια συγκλονιστική ανατομία των συνεπειών του εμφυλίου. Μετά την τεραστία επιτυχία του, την περασμένη περίοδο, το έργο θα ξαναπαιχτεί από τον Οκτώβριο του 2014 στη Θεατρική Σκηνή

Η παρούσα έκδοση που αναλύει διεξοδικά την ιστορία της τέχνης από τον 14ο αιώνα μέχρι τα τέλη του 20ου, συνιστά ένα μοναδικό εγχείρημα με πολλαπλά πλεονεκτήματα. Πολύτιμο εικονογραφικό υλικό υψηλής αισθητικής συνοδεύεται με επιλεγμένο σχολιασμό, συνεκτικά κείμενα για τις καλλιτεχνικές τάσεις, τους εκπροσώπους της καλλιτεχνικής δημιουργίας, τους τόπους που αποτέλεσαν το επίκεντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Φιλοσοφικά ρεύματα, πνευματικά κινήματα, θεωρητικές προσεγγίσεις, εικαστικές εφαρμογές παρελαύνουν μέσα από το πλούσιο εικονογραφικό υλικό. Στη συγκεκριμένη έ...

"Πώς γκρεμοτσακίστηκα τότε; Πώς γλίστρησα; Γιατί δεν πρόσεξα;" Η κακιά ώρα, ο γιος της, η κακιά στιγμή, η κόρη της. "Κουταμάρες· όλες οι ώρες είναι ίδιες· εμείς δεν είμαστε ίδιοι· αλλά τι περιμένεις, όταν περπατάς στον δρόμο και το μυαλό σου βρίσκεται και εδώ και εκεί και αλλού; Με τόση αφηρημάδα, γίνεται να μην πάθεις το κακό;" Αυτό πάντα πίστευε και αυτό πάντα φοβόταν, μέχρι που κάποτε το' παθε και η ίδια, όταν εκείνη τη γρουσούζικη μέρα έπεσε και τσακίστηκε· Πινδάρου κι Αναγνωστοπούλου. [...]

Μια απροσδόκητη είδηση, απ' αυτές που πολύ σπάνια ταράζουν τη νηνεμία της ελληνικής επαρχίας και που, συνήθως, αποδεικνύονται ανάξιες του σάλου που έχουν προκαλέσει, σέρνεται στους ήσυχους κατά τα άλλα δρόμους της μικρής ετούτης πόλης τις δύο τελευταίες ώρες. [...]

Το μαγαζί του κάθεται, ίδιο παγιδευμένο ζώο: κοιτάζει γύρω του, μήπως του την ανάψουν απ' την πλάτη, κοιτάζει μπροστά, μέσα απ' το σπασμένο παράθυρο, την άκρη του δρόμου. Κάθε αυτοκίνητο που σταματά. Κάθε πελάτη. Μικραίνει τα μάτια του απ' τη μυωπία. "Η πολλή κάλμα τελευταία δεν βγάζει σε καλό. Η πείρα μού δίδαξε να φυλάγομαι απ' την ησυχία". Μπαίνοντας τον είδα να συζητάει με κάποιον. Μου φάνηκε της "κόζα". Βγήκαν έξω οι δυο τους. Σε λίγο ο Βάγγος γύρισε μόνος του. [...]

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου εμφανιστεί ο Άγγελος. Αυτά είναι τα απρόβλεπτα της ζωής. Ήμουν κουρασμένος, βυθισμένος στο κρασί και στις αέρινες κουβέντες της παρέας. Δίχως τη γυναίκα μου. Καλοκαιράκι, αργά το βράδυ. Τότε ήρθε αναπάντεχα και θρονιάστηκε δίπλα μου. Ένιωσα εκείνα τα δευτερόλεπτα του πνιγμού: που βλέπεις όλη την προηγούμενη ζωή σου φιλμάκι μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Αλλά επειδή δεν πήγαινα για πνίξιμο, δεν είδα το παρελθόν μου, είδα αντίθετα να ζωγραφίζεται πεντακάθαρο το κοντινό και το μακρινό μου μέλλον. [...]

Δύο μισές αλήθειες δεν κάνουν, λένε, μία ολόκληρη, δύο μισές ιστορίες συρράβονται, όμως, σε μία αληθινή. Δεν θα δίσταζα να προσθέσω ότι και τα λόγια μπορεί να είναι πάντοτε αληθινά, η αλήθεια τους όμως διαρκώς αμφισβητείται· όπως τα πρόσωπα. Έτσι, όταν συνάντησα τον Μοντεσάντο απογευματάκι, τυχαία, στο λεωφορείο, δυσκολεύτηκα να τον γνωρίσω μετά από τόσα χρόνια. Τότε είχε γένια και πλούσια μαλλιά... Τώρα έδειχνες μάλλον θαμπός, ελαφρά οξειδωμένος. Με αναγνώρισε εκείνος, ευτυχώς. Κατεβήκαμε δυο στάσεις παρακάτω, καθίσαμε σε μια καφετέρια κοντά στο πάρκο και πιάσαμε τα παλιά...

Περιέχονται τα μικρά πεζά: "Εγκεφαλικό σάουντρακ", "Η Γκρούσενκα της Μάρκου Ευγενικού", "Γένεση" και "Μαύρη Θάλασσα".

Ταξιδεύοντας με το πλοίο, ο ξάδελφός μου κι εγώ σκύβαμε πού και πού απ' την κουπαστή και ταΐζαμε τα δελφίνια με μπούκλες που κόβαμε απ' τα μαλλιά μας. Εγώ πενθούσα, εκείνος έτρωγε πάντα το ρυζόγαλο με το χέρι. Και μια μέρα μου αφηγήθηκε το ακόλουθο παραμύθι.

Δεν είχε κανένα από τα γνωστά σημάδια. Αντίθετα, φορούσε πάντα μαύρα ρούχα, της άρεσε να μένει στο κέντρο της πόλης κι απέφευγε τα χορευτικά κέντρα. Την έλεγαν Ελίσσα και είχε κόκκινα μαλλιά, που έπεφταν μακριά πάνω στους ώμους της. Καμιά φορά, με το μακάβριο χιούμορ που τη διέκρινε, έφερνε τις μπούκλες κάτω απ' το πηγούνι της . Έμοιαζε τότε σαν αποκεφαλισμένη που το αίμα της έτρεχε ποτάμι. Την είχα γνωρίσει σ' ένα πάρτι γενεθλίων της κόρης μου. [...]

Η ιστορία που θα διηγηθώ είναι αληθινή. Συνέβη σ' εμένα τον ίδιο, πρόπερσι το καλοκαίρι. Αλλιώς παραδέχομαι ότι δεν θα την πίστευα. Θα έλεγα ότι, αν δεν είναι εντελώς πλαστή, γεννήθηκε στο μυαλό κάποιου που η μνήμη του, με την υπόγεια λογική του ονείρου, σύνδεσε δύο εντελώς άσχετα μεταξύ τους πράγματα, κάτι που έζησε αυτός ο άνθρωπος με κάτι που διάβασε ή άκουσε κάποια άλλη χρονική στιγμή και υπό διαφορετικές συνθήκες. Εδώ όμως αποκλείεται να έγινε κάτι τέτοιο. [...]

Η συνήθεια δημιουργεί αυτοπεποίθηση: δεν έπαψα λοιπόν να πίνω τον πρωινό καφέ μου στο γνωστό καφενείο της πλατείας Κολωνακίου. Πάντα κοντά στην πόρτα, δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, πολύ περισσότερο στις μέρες μας. Δεν εξεπλάγην λοιπόν όταν ο ταμίας του γνωστού καφενείου με πλησίασε και μου ανακοίνωσε, σαν να βαριόταν, σαν να είχε ενοχληθεί, σαν να επρόκειτο για γεγονός ασυνήθιστο, αξιοπαρατήρητο και ανάρμοστο για το κατάστημα, πως μια γυναίκα, τόσο νωρίς, με ζητούσε στο τηλέφωνο. "Η γκόμενα", αντέδρασα. "Εγώ είμαι", άκουσα. [...]

Οκτώ ομόκεντρες ιστορίες με κοινές αναφορές στον έρωτα, στον θάνατο και στον χρόνο. Η βασανιστική και απελπισμένη παράλληλη σχέση δύο αδελφικών φίλων με την ίδια γυναίκα, οι παιγνιώδεις ερωτικές περιπέτειες τριών φίλων με πρόσχημα την επίκληση του πνεύματος ενός αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης, η κατάληξη ενός έρωτα σε γάμο χάρη στη μαγική μεσολάβηση ενός μαντιλιού, μια ανομολόγητη εκδήλωση έρωτα που οδηγεί σε μια μυστηριώδη εξαφάνιση· η επιστροφή ενός παράξενου βοσκού, η απρόοπτη εμφάνιση του Χάρου στην ιστορία ενός νεκροθάφτη, το τέλος ενός ήρωα της λαϊκής μούσας, η μυ...

O Φίλιπ Ντικ, τον οποίο ο κριτικός Φρέντρικ Τζέιμσον έχει αποκαλέσει «Σέξπιρ του βιβλίου επιστημονικής φαντασίας», δεν χρειάζεται συστάσεις. Aυτή η μεταφυσική κωμωδία θανάτου και σωτηρίας της ψυχής, ψευδαίσθησης και πραγματικότητας, με ευθείες αναφορές στον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα, αποτελεί ένα από τα διεθνώς αναγνωρισμένα αριστουργήματα της επιστημονικής φαντασίας. Σ' έναν τραγελαφικό κόσμο τρελής εκμετάλλευσης (όπου κάθε φορά που ανοίγεις την πόρτα του διαμερίσματός σου ή την πόρτα του ψυγείου σου χρειάζεται να ρίχνεις το σχετικό κέρμα...!), άγριας βιοτεχνολογίας,...

Γύρω στα 1910, μετά την έκδοση των βιβλίων "Άννα Καρένινα" και "Πόλεμος και ειρήνη", ο Λέων Τολστόι είναι ο διασημότερος συγγραφέας στον κόσμο. Όμως, η δόξα έχει το τίμημά της. Θέλοντας απεγνωσμένα να βρει τη γαλήνη στο τέλος της ζωής του, μακριά από τη γυναίκα του, τα δεκατρία παιδιά του και τους ανθρώπους του Τύπου, ο Τολστόι επιχειρεί μια δραματική έξοδο από τη συμβατική ζωή. Το μυθιστόρημα έχει ως θέμα τα πιθανά γεγονότα της τελευταίας χρονιάς του Τολστόι. Είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που καταγράφονται στα ημερολόγια του Ρώσου συγγραφέα, της γυναίκας του,...

Είναι η συγγραφή αστυνομικών ιστοριών ένας τρόπος να εκτονώνει κανείς τις εγκληματικές παρορμήσεις του; Κρύβεται μέσα σε κάθε συγγραφέα που γράφει για φόνους ένας δυνάμει δολοφόνος; Αυτό φαίνεται να πιστεύουν οι αξιωματικοί της ελληνικής αστυνομίας που ερευνούν την υπόθεση του βίαιου θανάτου του καταξιωμένου συγγραφέα ιστοριών μυστηρίου Γιώργου Δαρσινού: γι αυτό συγκεντρώνουν πέντε εκκολαπτόμενους συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών, τέσσερις άντρες και μία γυναίκα, και τους δίνουν να διαβάσουν το ημερολόγιο του μακαρίτη, στο οποίο εκείνος τους κατονομάζει ως επίδοξους δολοφόνο...

Θέμα του μυθιστορήματος είναι η βαθμιαία αφύπνιση της γυναικείας σεξουαλικότητας, μέσα από τις έντονες συγκρούσεις των βιολογικών αναγκών με τους κοινωνικούς ρόλους. Η "Πριμαβέρα" αποτελεί πρωτότυπη μεταφορά ενός φωτογραφικού άλμπουμ διακοπών. Μέσα από φωτογραφίες που δεν βλέπει, αλλά για τις οποίες διαβάζει πολύ ερεθιστικά κείμενα, ο αναγνώστης παρακολουθεί, σαν μέσα από κλειδαρότρυπα, την πορεία ενός κοριτσιού, της Βέρας, από τη νηπιακή στην εφηβική ηλικία. Το άλμπουμ των διακοπών μεταμορφώνεται, κατά διαστήματα, σε ημερολόγιο, με φορτισμένα στιγμιότυπα από την καθημε...

Με αφορμή την αιματηρή προβοκάτσια του παρακράτους τον Νοέμβριο του 1964, κατά τον εορτασμό για την επέτειο ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου, ο Θανάσης Σκρουμπέλος στήνει μια τολμηρή τοιχογραφία των σίξτις, με φόντο το μαγαζί "Χαβάη" στο Μεταξουργείο: κέντρο τραβεστί, τόπο συνάντησης πρώην χιτών, αρχηγείο παρακρατικών συνωμοσιών, σήμα κατατεθέν μιας γειτονιάς, μικρογραφίας της Ελλάδας, χωρισμένης αυστηρά στα όρια μιας εξουσίας που καθόριζαν οι διεκδικήσεις των άτεγκτων αντιπάλων, Λαμπράκηδες και παρακράτος. Με σπαρταριστούς χαρακτήρες, όπως τον γοητευτικό πρωταγων...

Το "Άρλινγκτον Παρκ" είναι ένα συνηθισμένο αγγλικό προάστιο (θα μπορούσε θαυμάσια να είναι προάστιο της Αθήνας, όπως το Μαρούσι ή το Χαλάνδρι). Στη διάρκεια μίας ημέρας, το μυθιστόρημα μετατοπίζεται στην καθημερινότητα πέντε παντρεμένων γυναικών: της Τζουλιέτ, που είναι εξοργισμένη με την κυριαρχία των αντρών στην οικογένεια· της Αμάντα, που εξορκίζει την ιδέα του θανάτου με την εμμονή της στο νοικοκυριό· της Σόλι, που ετοιμάζεται να γεννήσει το τέταρτο παιδί της· της Μέιζι, που παλεύει να αποδεχτεί τη ζωή μακριά από το κέντρο· και της αισιόδοξης Κριστίν, οικοδέσποινας ενός...

H "Τριλογία" είναι η πολεμική φωνή ενός εξεγερμένου νέου των σίξτις. Κι όπως ακριβώς η ροκ μουσική εκείνης της περιόδου έτσι και η "Τριλογία" κατόρθωσε, χάρη στην αυθεντικότητα του ύφους της και την καθολικότητα των θεμάτων της, να διατηρήσει αυτή τη φωνή ζωντανή και πάντα ανατρεπτική στο μάκρος του χρόνου. Στο "Φύλλο", η φύση εκδικείται τους πρώτους τυχόντες: τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας που συμβιβάζονται με την καταστροφή της. Στο "Πηγάδι", η Γη εκδικείται εκείνους που την απαρνούνται ασφαλισμένοι στην ψευδαίσθηση της τεχνολογίας. Στο "Αγγέλιασμα", η ζωή εκδικ...