Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μέσα από κείμενα ανέκδοτα, λησμονημένα, παραγκωνισμένα, ο κορυφαίος γάλλος ιστορικός αναλύει τους μηχανισμούς, που οδήγησαν την σοβιετική κοινωνία από την διεκδίκηση της δημοκρατίας στο ολοκληρωτικό γραφειοκρατικό καθεστώς.

Η κρατούσα ιδεολογία σήμερα ταυτίζει την πρόοδο με την αφθονία. Ο καταναλωτής αντικαθιστά τις ανάγκες που νιώθει με τις ανάγκες που του επιβάλλονται. Βομβαρδίζεται από εκατό και πάνω διαφημίσεις την ημέρα. Ως και οι ορκισμένοι καταναλωτές αποκτούν, μαζί με κάθε καινούριο εμπόρευμα, την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Υποπτεύονται ότι έχουν αγοράσει κάτι αμφίβολης αξίας, πιθανόν άχρηστο έως επικίνδυνο, κάτι που απαιτεί ακόμα πιο ακριβά συμπληρώματα. Ο δε πολίτης που δεν έχει ανάγκες, είναι ύποπτος.

Δεν θεωρώ ατιμωτική την ηλιθιότητα. Πιστεύω πως αν δεν ήσουν έστω μια φορά στη ζωή σου ηλίθιος, και μάλιστα βαθιά ηλίθιος, δεν έχεις καμία πιθανότητα να υποψιαστείς τι είναι η ζωή. Νομίζω πως χρωστούμε στους ηλίθιους περισσότερα απ' όσα πιστεύουμε. Αυτοί τραβούν και πάντα τραβούσαν κουπί, με την ενεργητικότητα, την αξεπέραστη ζωτικότητά τους. Δίχως τους ηλίθιους, όλα θα είχαν βουλιάξει στον μηδενισμό! Ο κόσμος θα είχε εξαφανιστεί, από φόβο μη γελοιοποιηθεί!

Περιέχονται τα διηγήματα: "Η επίσκεψη", "Η διαδρομή', "Στον τάφο του πατέρα μου", "Το κυπαρίσσι", "Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις", "Ο Άη-Γιάννης του Καστρί", "Η κουκουβάγια", "Οι πρώιμοι συνταξιούχοι", "Η δασκάλα" και το κείμενο "Σκόρπιες ματιές στη ζωή και το έργο του Παύλου Νιρβάνα".

Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι, κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα, όλα τα γραπτά για την μαζική κουλτούρα θεωρούν πως η κοινωνία μας επαναλαμβάνει ένα παλιό πρότυπο παρακμής και πτώσης. Εξετάζοντας τις σημαντικότερες θεωρίες για την μαζική κουλτούρα, από τους συγγραφείς της αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης, δια μέσου των Μαρξ, Νίτσε, Φρόυντ, Ορτέγκα υ Γκασέτ, Έλιοτ, των θεωρητικών της Σχολής της Φραγκφούρτης και μέχρι τον Μάρσαλ ΜακΛιούαν και τον Ντάνιελ Μπελ, ο Μπράντλιντζερ δείχνει πως η πίστη στο αναπόφευκτο της κοινωνικής παρακμής έχει γίνει σήμερα η κυρίαρχη άποψη της μαζικής κουλ...

Είναι έργο του κάθε έθνους να γράφει τη "δική του" ιστορία. Από την Ρωσική Επανάσταση του 1905 μέχρι μιαν ασήμαντη κλοπή αγγινάρων στην Γενεύη το 1743, το εξαιρετικό και το κοινότοπο επανεξετάζονται και περνούν από το κόσκινο μιας επιλεκτικής μνήμης. Με το βιβλίο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, η ιστορία επηρεάζει τον τρόπο μας να βλέπουμε τον κόσμο. Αλλά ποια ιστορία; Μήπως η κινηματογραφική ταινία γουέστερν δεν αποσιωπά την τύχη των Ινδιάνων και δεν προτείνει μια στερεότυπη αμερικανοποίηση; Ο Μαρκ Φερρό ξεσκεπάζει τους μηχανισμούς της κατασκευής των ιστορικών σ...

"Λόγια από χώμα" σημαίνει να μιλάς με αφορμή ένα ανασκαφικό εύρημα. Να διηγείσαι την ιστορία του. Να το ερμηνεύεις και να μιλάς για τους τρόπους αξιοποίησης αυτής της ερμηνείας. Σημαίνει ακόμα να μιλάς για την αρχαιολογική πράξη, όπως αυτή ολοκληρώνεται στο πεδίο και στο εργαστήριο, στο μουσείο ή στη δημοσίευση. Αυτό προσπάθησα να κάνω. Να μιλήσω και να γράψω χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το "χώμα". Να θίξω, με άλλα λόγια, μερικά θέματα, που είτε έχουν μια πάγια σχέση με την αρχαιολογία είτε στηρίζονται στην επικαιρότητα. Μέσα σε τούτες τις σελίδες, όσοι έχουν την υπ...

Η Σχολή Μπάουχαους ιδρύθηκε αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Βαϊμάρη της αναστατωμένης Γερμανίας. Με διευθυντές, διαδοχικά, τον Βάλτερ Γκρόπιους, τον Γιοχάνες Μάγυερ και τον Μης βαν ντερ Ρόε, έζησε, μετακομίζοντας στο Ντεσάου και στο Βερολίνο, μέχρι την ανάρρηση του Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Φιλοδόξησε να προχωρήσει την τέχνη και να την φέρει πιο κοντά στον απλό άνθρωπο (δίνοντας το βάρος στον σχεδιασμό αντικειμένων καθημερινής χρήσης), αλλά συντρίφτηκε από τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής. Η τεχνοκρίτης και ιστορικός τέχνης Εύα...

Ποιος είναι, κύριε Τσολάκη, ο δρόμος προς το Δίκαιο λόγο, όπως τον χαρακτηρίζετε, που θα δώσει τη λύση στα σημερινά προβλήματα; Ο δρόμος του ελληνικού λαού που οδηγεί στην ελευθερία, στην πρώτη ανθρώπινη ελευθερία, όπως τη δίδαξε ο πρώτος ελεύθερος ποιητής, ο Έλληνας Αισχύλος, στην προμηθεϊκή του τριλογία. Είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από τα σημερινά της αδιέξοδα. Και αν δεν το πραγματώσει ο σημερινός ελληνισμός, θα επιδιώξει μόνη της η ανθρωπότητα, όταν θα έχει ξεπεράσει την ύβρη της μηχανής και της ύλης, που την έχουν παγιδέψει. Είναι ανάγκη η...

Λένε πολλοί ότι «η σύγχρονη τέχνη βρίσκεται σε κρίση», χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η κρίση αυτή συμβαδίζει με έναν τρόμο που απειλεί πράγματι κάθε παράσταση. Χωρίς την τρομοκρατία, τα έργα του 20ού αιώνα είναι αδιανόητα, αόρατα. Χωρίς τον πολλαπλασιασμό των κινδύνων, το δράμα των σημερινών επιφάσεων είναι ακατανόητο, κατά ορισμένους επιλήψιμο... Πράγματι, ενώ στις αρχές του 20ού αιώνα η Τέχνη ήταν ακόμα μόνον ο πρόδρομος των τραγωδιών που έμελλε σύντομα να μας πλήξουν, στις αρχές του 21ου αιώνα ίσα ίσα η επιστήμη οφείλει να προεικονίσει το άγχος του μέλλοντος. Απαιτώντας με...

Μέσα στην τερατώδη σύγχυση της σύγχρονης ζωής, που ελάχιστα την συγκαλύπτει η εύρυθμη λειτουργία του οικονομικού και κρατικού μηχανισμού, το άτομο προσκολλάται απελπισμένο στην συλλογικότητα. Νομίζει ότι μόνον οι μεγάλες συλλογικότητες μπορούν να το βοηθήσουν, και είναι υπερπρόθυμο να αποποιηθεί την προσωπική του ευθύνη: θέλει μόνο να υπακούει. Έτσι, χάνεται το πολυτιμότερο αγαθό από όλα: η συμβίωση των ανθρώπων· ο άνθρωπος ως πρόσωπο παύει να είναι το ζωντανό μέλος της κοινωνίας και γίνεται μια βίδα στην "συλλογική" μηχανή.

"Συνάμα αλληλογραφία και δοκίμιο, το βιβλίο αυτό της Ετέλ Αντνάν συνοψίζει την ευαισθησία και τη διεισδυτικότητά της, που την έχουν κάνει διάσημη σε ολόκληρο τον κόσμο. Παγκόσμια έκθεση γυναικείου βιβλίου στη Βαρκελώνη, ημερίδα για τον Ιμπν Αραμπί στην Μούρθια, συζητήσεις για τον πόλεμο του Κόλπου στη Γερμανία, επιστροφή στη λαβωμένη Βηρυττό, με ενδιάμεσους σταθμούς την Αιξ-αν-Προβάνς, τη Σκόπελο, το Άμστερνταμ, τη Ρώμη. Στο τέλος του αιώνα και της χιλιετίας μας, με υπόβαθρο τον πόλεμο στον Κόλπο και τον εμφύλιο στην πατρίδα της, τον Λίβανο, τα γράμματα αυτά μετατρέπονται...

Το "Λυκόφως των ειδώλων", ο "Αντίχριστος" και το "Ecce Homo" ("Ίδε ο άνθρωπος") είναι τα τρία τελευταία έργα του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε. Χάρη στο μη συμβατικό και αφοριστικό ύφος τους αποτελούν μια συναρπαστική επιτομή της σκέψης του και έχουν διπλό σκοπό: πρώτον, την κριτική του "παρακμάζοντος" ευρωπαϊκού πολιτισμού (από τα ιδεολογικά θεμέλιά του τον πλατωνισμό και τον χριστιανισμό, ως το σύγχρονο πρόσωπο του -φιλοσοφικό, καλλιτεχνικό, ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό)· και, δεύτερον, την προώθηση της ιδέας της δημιουργίας ενός καινούριου πολιτισμού, που...

Τα παιδικά χρόνια, οι σπουδές στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο με δασκάλους τον Πικιώνη, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τον Εγγονόπουλο, η γνωριμία με τον Τσαρούχη, σκέψεις για τον αρχιτέκτονα και την αρχιτεκτονική, για τα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία, για τα όρια του ελληνισμού και για την Ρεντίνα και τον θάνατο του Ευριπίδη...

Ατομική βόμβα χθές, γενετική βόμβα αύριο· καμία από τις δυο τους δεν θα ήταν νοητή χωρίς την πληροφορική βόμβα. Πράγματι, η συστηματική απορρύθμιση της παγκόσμιας οικονομίας θα ήταν ακατονόητη, αν δεν την προσεγγίζαμε με βάση την διατάραξη του συστήματος της πληροφορίας. Διαδοχικά οικονομικά κράχ, επανειλημμένες πυρηνικές δοκιμές, πολιτική και κοινωνική αποσύνθεση: σημάδια που αναγγέλουν ότι ο κόσμος μας ετοιμάζεται να ξαναζήσει το δράμα της Βαβέλ. O Πωλ Βιριλιό, που πρώτος ασκεί κριτική στον Κυβερνοκόσμο, καταγγέλει σήμερα όχι τόσο μια τεχνική, όσο ένα αλληλεπιδρασιακό...

Όπως όλοι οι μεγάλοι μύθοι που σέβονται τον εαυτό τους, ο μύθος της "κατανάλωσης" έχει τον λόγο του και τον αντίλογό του: ο εξυμνητικός λόγος για την αφθονία συνοδεύεται από έναν "κριτικό" αντίλογο, σκυθρωπό και ηθικολογικό, για τα κακά της καταναλωτική κοινωνίας και την τραγική κατάληξη στην οποία θα οδηγήσει οπωσδήποτε τον πολιτισμό μας. Η μαγεία της κοινωνίας μας είναι λευκή, δεν είναι πια εφικτή η αίρεση μέσα στην αφθονία. Πρόκειται για την προφυλακτική λευκότητα μιας χορτασμένης κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς ίλιγγο και χωρίς ιστορία, χωρίς μύθο άλλον από τον εαυτό...