Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να εξηγήσει τις δυνάμεις που έχουν διαμορφώσει την τεχνολογία από τους παλαιολιθικούς χρόνους έως σήμερα και ολοένα περισσότερο διαμορφώνουν τον σημερνικό άνθρωπο. Αντί να ξεκινήσει από τα προβλήματα της γενιάς μας, ο Μάμφορντ ανατρέχει στην καταγωγή της ανθρώπινης κουλτούρας· αλλά δεν δέχεται ότι ο άνθρωπος ξέφυγε από τη ζωική κατάσταση επειδή χρησιμοποιούσε εργαλεία και κατέκτησε τη φύση· απεναντίας, απορρίπτει με ισχυρά επιχειρήματα την άποψη αυτή. Δείχνει ότι τα ίδια τα εργαλεία δεν αναπτύχθηκαν, και δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, αν δεν είχε...

Στο "Πεντάγωνο της ισχύος" ο Μάμφορντ κορυφώνει τις ριζικές αναθεωρήσεις των κοινών και διαδεδομένων αντιλήψεων για την πρόοδο του ανθρώπου και της τεχνολογίας. Για πρώτη φορά παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη ιστορική εξήγηση των ανορθολογικοτήτων και καταστροφών που έχουν υπονομεύσει τα ανώτερα επιτεύγματα όλων των πολιτισμών. Δείχνει πως οι ποσοτικοί στόχοι της σύγχρονης τεχνικής -ταχύτητα, μαζική παραγωγή, ακαριαία επικοινωνία και εξ αποστάσεως έλεγχος- έχουν φέρει αναπόφευκτα ρύπανση, σπατάλη, οικολογική αναστάτωση και ανθρώπινη εξολόθρευση σε κλίμακα αδιανόητητη παλαιότερ...

Θυμόταν την έντονη έκπληξή της όταν τον αντίκρισε στη Μαρίενπλατς, την μεγάλη αγωνία που τον είχε κυριεύσει κατά την πρώτη της επίσκεψη στο φοιτητικό του δωμάτιο, το χαρούμενο γέλιο της στις εκδρομές που έκαναν με το αυτοκίνητό της, τα πολλά ταξίδια του στο Μόναχο και τα καυτά δάκρυα που έλουζαν το πρόσωπό της κάθε φορά που την αποχαιρετούσε, την ανείπωτη χαρά της όταν της ανακοίνωσε την πρόσληψή του από τη "Suddeutschland", τις πολύωρες συζητήσεις για το μέλλον τους.

"Ο μεγάλος μετασχηματισμός" πραγματεύεται την εκατονταετία 1830-1940 των ευρωπαϊκών πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων, με επίκεντρο την εδραίωση, τις παλινδρομήσεις και την κατάρρευση της οικονομίας της αγοράς. Ο συγγραφέας, που θεωρείται από τους πρωτοπόρους της κοινωνικής και οικονομικής ανθρωπολογίας, απαντά αφ' ενός στον μαρξισμό και αφ' ετέρου στον οικονομισμό του φιλελευθερισμού. Ο βαθύς ανθρωπισμός που διαπνέει το βιβλίο καταλήγει στην πάντα επίκαιρη θέση του Πολάνυι: ο άνθρωπος είναι, πρώτα απ' όλα, κοινωνικό ον· η ανθρώπινη κοινωνία δεν πρέπει να γί...

"Σε μια εποχή δυσκολιών, η καθημερινή ζωή γίνεται άσκηση στην επιβίωση. Οι άνθρωποι ζουν μόνο στο σήμερα. Σπάνια κοιτάζουν πίσω, για να μη παραδοθούν σε μία παραλυτική νοσταλγία· και αν κοιτάζουν μπρος, είναι για να δουν πώς μπορούν να προστατευθούν από τις συμφορές που σχεδόν όλοι περιμένουμε σήμερα. Η συναισθηματική ισορροπία απαιτεί σήμερα έναν ελάχιστο εαυτό, και όχι τον επιβλητικό εαυτό του πρόσφατου παρελθόντος." Έτσι ξεκινά το βιβλίο του ο Κρίστοφερ Λας και στις τριακόσιες σελίδες που ακολουθούν στηρίζει τα λεγόμενά του. "Ακόμη πιο πολύτιμο από τον πολυεγκωμιασμ...

Θεσσαλονίκη του ’60. Εξοχές. Μονοκατοικίες, λουλουδιασμένες αυλές, αλάνες (πεδία εκτόνωσης παιδιών και έφηβων), παραλιακά κέντρα (ανάσες ψυχαγωγίας των μεγάλων), ψάρεμα και κολύμπι στη θάλασσα, ρεμβασμοί στο μοναδικό ηλιοβασίλεμα του Θερμαϊκού, έρωτες, πλατωνικοί και όχι, υπό το σεληνόφως, αγνά αισθήματα, ανιδιοτελείς φιλίες. Η Αρετή, αθώα και άκακη ψυχή, βιώνει σ’ αυτό το περιβάλλον τον νεανικό έρωτα αλλά και την προδοσία του, που σημαδεύουν την πορεία της ζωής της. Ζωή που της επιφυλάσσει ανατροπές και δοκιμασίες μέσα από τις οποίες συνειδητοποιείται, ανακαλύπτει τις ικαν...

Η οικογένεια είναι δέντρο σκιερό για τα μέλη της. Κάποιες, όμως, αποδεικνύονται ανίσκιωτοι ξέρακες κι άλλες, ακόμη χειρότερα, έχουν κλαδιά που σφίγγουν και συνθλίβουν. Ευτυχώς που υπάρχει η αγάπη των ξένων, η φιλία και ο έρωτας...

Η αργοπορημένη ανακάλυψη ότι η οικολογία της γης δεν θα υποστήριζε μία απεριόριστη επέκταση των παραγωγικών δυνάμεων δίνει τη χαριστική βολή στην πίστη στην πρόοδο. Είναι τώρα σαφές ότι μία πιο ισότιμη διανομή του πλούτου απαιτεί συγχρόνως μία δραστική πτώση του βιοτικού επιπέδου που απολαμβάνουν τα πλούσια έθνη και οι προνομιούχες τάξεις. Τα Δυτικά έθνη δεν μπορούν πια να προβάλλουν ως παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο το βιοτικό τους επίπεδο και τη φωτισμένη, κριτική και προοδευτική κουλτούρα που συνδέεται στενά μ' αυτό.

Η φιλόσοφος Χάννα Άρεντ (1906-1975) κάλυψε τη δίκη του Άιχμαν για το περιοδικό "The New Yorker", στο οποίο η έκθεσή της δημοσιεύθηκε ως μια σειρά άρθρων το 1963. Γι' αυτή την αναθεωρημένη και διευρυμένη έκδοση του βιβλίου, η συγγραφέας πρόσθεσε υλικό που έγινε γνωστό μετά τη δίκη και έναν Επίλογο στον οποίο αναφέρεται στις συζητήσεις που προκάλεσε το βιβλίο. Το βιβλίο είναι πολύτιμο και για άλλον ένα λόγο: παρουσιάζει συνοπτικά το τι έγινε με τους εβραίους στην κάθε ευρωπαϊκή χώρα ξεχωριστά. Γιατί, σε αντίθεση με τον διαδεδομένο μύθο, δεν είχαν όλες οι χώρες την ίδ...

Η Σχολή Μπάουχαους ιδρύθηκε αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Βαϊμάρη της αναστατωμένης Γερμανίας. Με διευθυντές, διαδοχικά, τον Βάλτερ Γκρόπιους, τον Γιοχάνες Μάγυερ και τον Μης βαν ντερ Ρόε, έζησε, μετακομίζοντας στο Ντεσάου και στο Βερολίνο, μέχρι την ανάρρηση του Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Φιλοδόξησε να προχωρήσει την τέχνη και να την φέρει πιο κοντά στον απλό άνθρωπο (δίνοντας το βάρος στον σχεδιασμό αντικειμένων καθημερινής χρήσης), αλλά συντρίφτηκε από τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής. Η τεχνοκρίτης και ιστορικός τέχνης Εύα...

ΤΟ ΤΡΟΠΑΙΟ Ως λιονταροκεφαλή υπολόγιζες μια θέση στον τοίχο. Σε πέτυχε και σένα της εξουσίας το δίκαννο.

Μέσα στην τερατώδη σύγχυση της σύγχρονης ζωής, που ελάχιστα την συγκαλύπτει η εύρυθμη λειτουργία του οικονομικού και κρατικού μηχανισμού, το άτομο προσκολλάται απελπισμένο στην συλλογικότητα. Νομίζει ότι μόνον οι μεγάλες συλλογικότητες μπορούν να το βοηθήσουν, και είναι υπερπρόθυμο να αποποιηθεί την προσωπική του ευθύνη: θέλει μόνο να υπακούει. Έτσι, χάνεται το πολυτιμότερο αγαθό από όλα: η συμβίωση των ανθρώπων· ο άνθρωπος ως πρόσωπο παύει να είναι το ζωντανό μέλος της κοινωνίας και γίνεται μια βίδα στην "συλλογική" μηχανή.

"Νυχτερινό (στη μουσική): σύντομο κομμάτι για πιάνο, ρομαντικού χαρακτήρα". Μια μικρή ερωτική ιστορία στη Θεσσαλονίκη του σήμερα...

Ο εικοστός αιώνας κύλησε νερό, άπιαστος σαν πνοή ανέμου, μιά ανάσα, γοργό το τραίνο της Ιστορίας τον άφησε πίσω μαζί με τους άλλους. Μόνο που αυτή η ανάσα είχε επώδυνες αιωνιότητες μέσα της, αιματηρές και νοσογόνες, γεμάτες πίκρα και δάκρυα, κι ακόμα αναζητούνται φάρμακο για τον ανθρώπινο πόνο, χνάρια που οδηγούν στην αγάπη. Οι μηχανιστικές ερμηνείες καλώς κρατούν. Το σύμπαν απέχει έτη φωτός, ό,τι κι αν προσπαθούμε, μες στη νοησιαρχία και την εξειδίκευση συντονίζουμε βραχνές ρευστές συμπεριφορές. Το πρωί πήγαμε στην Ανάσταση, απόψε τηλεόραση, αεροπλάνο ανεβαίνει στους ουραν...