Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ Βήματα στο πλακόστρωτο· και τίνος να 'ταν. Το σπίτι σκοτεινό, του φόβου μάτι. Όλοι κυττούσαν χαμηλά· κι ο κρότος πότε άλογο και πότε φίδι. Δεν σήκωσα το σκούρο το πανί- πριν το παράθυρο με πρόφτασ' η φωνή της: "Όποιος ιδεί βουβαίνεται· τα δάχτυλά του σπάζουν". Ο ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ "Κάθεσαι στην καρέκλα του", μου είπαν. ΟΠΟΥ ΣΤΑ 1923 Ο ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΟΣ ΘΩΜΑΣ ΓΚΑΝΤΑΡΑΣ, Ο ΛΗΣΤΗΣ, ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΘΕΙ Ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος έπαιρνε νύχτα τα στενά για το Βαρούσι. Τους γάμους θα σκεφτόταν ως το σπίτι...

Πότε άρχισαν να μεταφράζονται τα ποιήματα, με ποια κριτήρια έγινε η εκλογή τους, γιατί αποσπασματικότητα, γιατί αυτή η έκδοση. Είναι υποθέτω ερωτήματα που θα γεννηθούν στον αναγνώστη. Οι πρώτες μεταφράσεις και οι απόπειρες μεταφράσεων έγιναν στα Γιούρα. Και λέω απόπειρες, γιατί εκεί ο Άρης μόνος του, προσπαθεί να μάθει γερμανικά και ισπανικά. Ως προς τα κριτήρια θα αναφέρω το μότο της ποιητικής ανθολογίας του Ελυάρ που σίγουρα θα χρησιμοποιούσε ο Άρης, αν κατάφερνε να συμπληρώσει ό,τι άρχισε: "Η καλύτερη εκλογή ποιημάτων είναι εκείνη που διαλέγεις για τον εαυτό σου". [...

ΚΟΜΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ Κρατούν ακόμα χώμα και τυφλά Αρώματα που αιμορραγούν. Απορημένοι Οι μίσχοι προς τον ουρανό. Θα βρέξει. ΧΛΩΡΙΔΑ "Ώ σπάνια, σπάνια πράσινα κορίτσια Με φούστες κόκκινες και χρυσά δαχτυλίδια. Μυρίζουν πράσινο σαπούνι και μελάνι. Πρωί τα πάνε για περιτομή οι μαμάδες Μέσα απ' αυτά τα σκονισμένα μονοπάτια" Έλεγαν κλαίγοντας τα κυπαρίσσια. ΔΥΟ Χαμήλωσε τις μουσκεμένες βλεφαρίδες Όπως ο ουρανός πριν απ' τη μπόρα. Το χώμα μέσα μου έτρεμε ζεστό. ΜΝΗΣΤΕΙΑ Η ευχή της μάνας. Η αρθρίτις της. Βγάζει στα σκοτεινά απ' το δάχτυλό της...

Περιέχει τα κείμενα: "Τραγούδι στην Αθήνα", "Ο κυρίαρχος της Ψυττάλειας" (α' έκδοση: "Ελεύθερη Ελλάδα", 1947), "Μουργκάνα" (α' έκδοση: "Φωνή του Μπούλκες", 1948), "Δρακολίμνη", "Η γυναίκα από τη Φούρκα".

Συνήθισα πια στα μοναχικά καλοκαίρια στον ήλιο που ασπρίζει τα κόκκαλα των λόφων συνήθισα πια στη θάλασσα που φουσκώνει αργά μέσα στις φλέβες το βράδυ στο υπόστεγο κρεμασμένα πουλιά το φεγγάρι να μυρίζει καμμένο χόρτο άσπρα σεντόνια ξεπηδούν για λίγο απ' τα παράθυρα σαν φλόγες κ' ύστερα κατακάθονται ξανά στη σάρκα... Άν ήξερες πόσο ωραία είναι στη βεράντα εσύ που κάθε μέρα κουλουριάζεις τα φίδια των δρόμων επάνω σου κ' εσύ που ταξιδεύεις μέσα στα φύλλα της μνήμης και δε με συγχωρείς αν ήξερες τη μοναξιά μου θα εξηγούσες ίσως τα σπασμένα δίχτυα πάνω στο πρόσω...