Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η φύση της αμαρτίας αποκλείει την ομολογία. Δεν θα μπορούσα να εξομολογηθώ ακόμη κι αν ήθελα. Δεν θέλω. Αυτό είναι το αμάρτημά μου.

Είχα να δω τον πατέρα μου έξι μήνες πριν πεθάνει. Δηλαδή είχα να τον δω 2 χρόνια να λέμε την αλήθεια, είχε γεράσει πολύ και δεν ήταν αυτός που ήταν, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αλλά όμως το σώμα είχε ζεστασιά, ανέπνεε, τον αγκάλιαζα και είχε ζωή, όποτε πήγαινα, γιατί μένω και 2500 χλμ. μακρυά. Όταν πήγα στο Γραφείο Κηδειών να τον δω, άνοιξαν το ψυγείο, δεν άφησα τη μάνα μου να έρθει μέσα, πήγα μόνη μου, δική μου δουλειά ήταν. Η μάνα μου ήταν εκεί όταν πέθανε, εγώ δεν είχα κλείσει το θέμα. Και ήταν παγωμένος και ακίνητος. Μετέωρος. Χωρίς αυτό το ανεβοκατέβασμα του στήθους, χω...

Στο σύρμα του γαλάζιου, το συμπαντικό σπουργίτι κελαηδούσε, το σπουργίτι κι εγώ τραγουδούσαμε, μιλούσαμε, και το άκουγε η φωνή της γυναίκας στον άνεμο του κόσμου. Τί γωνιά πια για ν' ακολουθήσει η φαντασία μου! Ο "Χώρος", ένα ποίημα ποταμός σε πρόζα, θεωρείται από πολλούς παγκοσμίως, όχι μόνο το σημαντικότερο ποίημα στην Ισπανία του εικοστού αιώνα, αλλά μια από τις κορυφώσεις της παγκόσμιας ποίησης. Γραμμένο από το 1941 και με διορθώσεις ως το 1954 από το Χουάν Ραμόν Χιμένεθ στην Αμερική, όπου βρέθηκε εξόριστος κατά και μετά τον Ισπανικό εμφύλιο, αποτελεί σήμερα το...

Έχασα το μπαστούνι μου. Είναι μεγάλη θλίψη να το σκέφτομαι μόνος στον κόσμο. Το μπαστούνι μου! Το καπέλο μου, οι μανσέτες μου τα γάντια, τα παπούτσια μου. Κάτω από αυτό τον περίεργο και παιγνιώδη τίτλο, βρίσκεται μια από τις πιο πρωτοποριακές ακόμα και σήμερα συλλογή ποιημάτων που γράφτηκε ποτέ. Ο Αλμπέρτι δίνει φωνή στους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου που σε τρυφερούς [και κάποτε με μια απόχρωση θλίψης] μονολόγους καλούν τον αναγνώστη σε μια απόλαυση ανανεωτική της ποίησης. Το κείμενο συμβάλλει στη διαχρονική μνημείωση της ανθρώπινης κίνησης και χειρονο...

Κοιτάζω τον ουρανό και τα σύννεφα και τα φώτα των ανθρώπων πέρα εκεί, τόσο απρόσιτοι πάντοτε σε μένα. Και δεν ξέρω ποιον θέλω να αγαπήσω τώρα πια, αν όχι το πόνο μου Ειλικρινής, αλλά διεστραμμένος, έξυπνος και πρωτόγονος, ερωτευμένος με τον εαυτό του και τον κόσμο, ο Sandro Penna (1906-1977) γεννήθηκε στην Περούτζια αλλά έζησε στη Ρώμη. Διπλωματούχος λογιστής και μεγάλος τεμπέλης ο Πένα αποτελεί το ιδανικό του "απόλυτου" ποιητή, που πάσχει από νευρώσεις, είναι υποχόνδριος και καταφέρνει να επιβιώσει με την πολύτιμη υποστήριξη καλλιτεχνών και φίλων του. Όλη η πρωτοτυ...

Βουλγάτα ή Βουλγκάτα είναι η λατινική μετάφραση της Αγίας Γραφής που έγινε στο τέλος του 4ου αιώνα μ.Χ από τον Ιερώνυμο κατ' εντολή του Πάπα Δάμασου Α' και υιοθετήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία (η διεθνής συντομογραφία της είναι "Vg"). Με τον ίδιο στόχο, δηλαδή μια τρόπον τινά "εκλαΐκευση" της λακανικής σκέψης ώστε να γίνει περισσότερο προσεγγίσιμη και κατανοητή, ο συγγραφέας του παρόντος πονήματος προσφέρει στον αναγνώστη μια vulgata editio (έκδοση "κοινή" ή για το "μη ειδικό κοινό"). Παρόλα αυτά η "Vulgata" δεν είναι ένα περιληπτικό κείμενο-οδηγός για το γρήγορο...

Εκείνος που ήθελε να επισκεφτεί τις συνοικίες του πρόχειρου έρωτα, νοίκιαζε κουβαλητές με μεγαλοπρεπή δερματοστιξία. Οι γυναίκες στη Γιοσιβάρα και στο Τατσούμι ήταν ξετρελαμένες με τους καλαίσθητα δερματοστιγμένους άνδρες. Για να μην αναφερθώ μόνο στους τυχοδιώκτες και στους πυροσβέστες. Κατά αυτόν τον τρόπο δεν καλλωπίζονταν μόνο απλοί πολίτες, αλλά και μερικοί Σαμουράι. Στις συναντήσεις τατουάζ που διοργανώνονταν από καιρό σε καιρό έδειχναν οι συμμετέχοντες τα πολύχρωμα κορμιά τους, περηφανεύονταν για τις θαυμάσιες επινοήσεις τους, την πρωτοτυπία των σχεδίων και ασκούσαν...

Η CARΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ είναι κάμποσοι στίχοι για έναν φίλο που σουλατσάρει στην άκρη της ρόδας. Ένα ποίημα που γυροφέρνει στις γωνίες των Εξαρχείων κι ένα ποίημα που ξεκινάει μέσα από ένα κωλόμπαρο της Θήβας. Η Caraytoktonia είναι σαν μια ταινία τρίτου τύπου που την έγραψε ένας φίλος μια χώρα μακριά για έναν φίλο σε μια πλατεία πιο κοντά, ένα σακί με κόκαλα που στάζει αίμα και κάμποσα λάστιχα που άρπαξαν φωτιά.

Ποιήματα εμπνευσμένα από τις δύο πόλεις στις οποίες μοιράζει τη ζωή του την τελευταία διετία, την Αθήνα και το Βερολίνο, σκιαγραφούν έναν ποιητή ευαίσθητο, κινηματογραφικό, αποφασισμένο να μοιραστεί και να εκτεθεί, ικανό να διακρίνει λεπτές αποχρώσεις της καθημερινότητας και να τις μεταμορφώσει σε καθοριστικά βιώματα. Η πόλη και οι άνθρωποί της πρωταγωνιστούν, το ημίφως διαμορφώνει ατμόσφαιρες και φέρνει το περιθώριο (ένα περιθώριο σχεδόν μαγικό) στο επίκεντρο.

Η ποίηση του αποχρώντος λόγου στην αναζήτηση της ανεξάντλητης ομορφιάς της ζωής Ο Σαιν-Τζον Περς είναι συνεπής πλατωνιστής- αναζητά την αληθινή τάξη των πραγμάτων σ’ ολόκληρο το σύμπαν – επιθυμεί επίσης να επιστρέψει στην μαγική παιδική του ηλικία. Το έργο του δεν είχε άλλη εξέλιξη. Αποσπασμένος από την μοντέρνα ποίηση χρησιμοποιεί μορφές της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής ρητορικής, τώρα πια ξεχασμένες κι’ όμως, για όσους το έχουν διαβάσει έχει μια σχεδόνμυθική αξία. Του Σαιν-Τζον Περς το όραμα δεν έφτασε κατ’ ευθείαν σε πολλούς αναγνώστες, αλλά το βρίσεκουμε δι...

Πώς αναδύεται η "κρίση" στο πλαίσιο μιας κοινωνίας; Πώς αναγνωρίζεται μια κατάσταση των πραγμάτων ως "κρίση"; Ποια σημεία θεωρούνται ως προπομποί της; Στον ορυμαγδό των Πάγων - λογισμών για τη "κρίση", ποιος είναι ο πιο έγκυρος; Μήπως η "κρίση" κρύβει μιαν άλλην κρίση; Μήπως, η "κρίση" λειτουργεί εντέλει ως οθόνη απόκρυψης και όχι αποκάλυψης; Η παράθεση ερωτημάτων μπορεί να συνεχιστεί, καθώς η "κρίση" καθαυτή και η κατονομασία της μεταβάλλονται και μεταμορφώνονται ασταμάτητα. Η βιβλιογραφία σ' αυτό το σημείο αυξάνει εκθετικά δημιουργώντας έτσι μια πληθωριστική κρίση κειμένω...

Καθώς πέφτει η βαρύτιμη εικόνα και τον πλακώνει φορτωμένη με δεκάδες ασήκωτα αφιερώματα κι ακαριαία διαλύει το κρανίο του "θαύμα, θαύμα" αναφωνεί το εκκλησίασμα διότι είναι αήττητη η ελπίδα του απεγνωσμένου.

Χωρίς ζητιάνους θα 'σασταν χαμένοι Θα 'στελνε ο Θεός τους κεραυνούς του Θα 'καιγε τα χωράφια και τις βίλλες Τα εξοχικά σας κι όλα τα κοπάδια.

Ένα μήνα σχεδόν πριν πεθάνει ο Κορτάσαρ, κλείνει μια ομπρέλα που ήπιε όλα τα χρώματα, γιατί αυτό είναι το μαύρο, και καταθέτει το τελευταίο του όπως αποδείχτηκε γραπτό, για να συνοδεύσει κάποιους πίνακες. Σχόλια ριπές που άλλοτε το κατονομάζουν, άλλοτε όχι σαν χρώμα, με το αντίστοιχο σθένος για το συμβολισμό του. Ο Κορτάσαρ είναι στο Παρίσι, τον φροντίζει η πρώτη του γυναίκα γιατί η τελευταία έχει πεθάνει πριν από αυτόν. Επισκέπτεται την αγαπημένη του Βιβλιοθήκη και δεν μπορεί να ανεβεί τη σκάλα. Του μεταφέρουν την κατάσταση δι' αντιπροσώπου. Αν πυκνώσεις τη συμβολική ζο...

Ο Άδωνις ως ποιητής μας είναι πολύτιμος γιατί αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας ανήκουστης γλωσσικής ηπείρου. Η Ευρώπη μαζί με την αποικιοκρατία της απέσυρε και το πολιτιστικό της ενδιαφέρον για έναν κόσμο που αρχίζει στη Μεσόγειο και φτάνει στις τελευταίες κτίσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανατολικά. Ο Άδωνις καταφέρνει να διασπάσει αυτήν την αδιαφορία και με όχημα μιαν αποδοχή γίνεται η μνήμη μιας ολόκληρης ποιητικής, που σε μας τους Έλληνες όλο κάτι θυμίζει, βυθισμένη στην προφορικότητα των γιαγιάδων και των παππούδων μας στα προσφυγικά, ή στις καταλογάδιν αναγνώσεις...

Φαινόμενο στα ελληνικά γράμματα, μετέωρο, σαν πάγος εξ ουρανού, μήτε "άρειος" μήτε "αφροδίτειος", αλλά κάπου ανάμεσα καυστικής ειλικρινείας κι απείρου, αφάτου ενσυναισθήσεως, η Ραλλού Γιαννουσοπούλου, φίλη γατιών κι ομοιοπαθής ανθρώπων, βίωσε τις αντιφάσεις του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού μας στο έπακρο. Ελληνορωμαϊκή η παιδεία της, ερωτική η χροιά της, ανθρωποκεντρικός ο προσανατολισμός της, ανθρωπομετρική η γραφίδα της. Το "εγώ" που ομιλεί ως ποιητική φωνή αναγάγεται σαφώς στο "εμείς" μέσα από την ταπείνωση του καθομολογουμένου πόνου, μέσα από την αποδοχή της υπαρξιακ...