Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] "Το θέμα του καιρού μας" είναι, κατά τον καθηγητή Χουλιάν Μαρίας, "το πρώτο ορτεγιανό βιβλίο με περιεχόμενο ακέραια φιλοσοφικό και με ιδεολογικήν ένταση" που ελάχιστα έχει γίνει κατανοητό. Είναι ένα βιβλίο που περικλείνει τα ουσιαστικότερα στοιχεία της εσωτερικής φυσιογνωμίας του συγγραφέα. Για τον Ορτέγα, το θέμα του καιρού μας είναι η απόδοση στη ζωή της αυθορμησίας που της αφαίρεσε ο ορθός λόγος, ώστε να ξαναγίνει αληθινά ζωή. Το θέμα, λοιπόν, του καιρού μας, όταν συνειδητοποιηθεί, απαιτεί την μεταστροφή τον καθαρού λόγου σε ζωικό λόγο. "Η ιδεολογία μου -λέγει κάπο...

Τo "Θαλασσινό Κοιμητήριο" του Πωλ Βαλερύ είναι δίχως άλλο το πιο περίφημο ποίημά του. Προ πολλού ήδη, εκείνος που είχε γίνει γνωστός κάποτε σαν "ο ποιητής της Νεαράς Μοίρας", του ποιήματος εκείνου, δηλαδή, που τον είχε αναδείξει από τη μια μέρα στην άλλη σαν το νέο μεγάλο ποιητή της Γαλλίας, έχει γίνει πλέον "ο ποιητής του Cimetiere Marin". Έτσι, το παραθαλάσσιο νεκροταφείο της γενέτειρας του Σετ, που το απαθανάτισε με το κορυφαίο αυτό ποίημα, του το ανταπέδωσε, χαρίζοντας του κι εκείνο την αθανασία. Πρόκειται για ένα ελεγειακό ποίημα, αφού θέμα του είναι ο θάνατος, το οπο...

Πως θα μπορούσε ένας μη φιλόσοφος να προσεγγίσει τα κείμενα ενός φιλοσόφου αν δεν είχε από νωρίς αποδεχθεί πως το γεγονός το πνευματικό της φιλοσοφίας είναι μια υψηλή πραγμάτωση φιλίας; Και ακριβώς, με αυτή την ασίγαστη βίωση της φιλίας που δεν κατορθώνει να μεταπείσει ούτε η τραγική πραγματικότητα του θανάτου, σιμώνω στα πολύτιμα κείμενα του ακριβού φίλου Κώστα Π. Μιχαηλίδη που εβίωσε ως άνθρωπος-φιλόσοφος και ως φιλόσοφος-άνθρωπος με μιαν ευγένεια υψηλόφρονος και θαυμαστά διορατικού στοχασμού και με ένα διαυγές κάλλος γραφής που συναρπάζουν. Στοχαζόμαστε με αφορμή τον...

Σε καιρούς πνευματικού χαλασμού, καθώς οι σημερινοί, είναι δραματικά αναγκαίο και υπαρκτικά τραγικό να αναζητεί, κάθε λαός και κάθε άνθρωπος, τη σωτηρία του σε μια βαθύτερη αυτογνωσία, φροντίζοντας ν' απαλλάξει την αληθινή του ταυτότητα από μύθους και στολίσματα που της πρόσθεσαν τα βιωμένα χρόνια. Είναι δραματικά αναγκαίο, και νόμιμο, γιατί τέτοιο υψηλό αγώνισμα υποβάλλει η ίδια η εντελέχεια της Ιστορίας· και είναι υπαρκτικά τραγικό, γιατί χωρίς τέτοια συνειδητή κατάχτηση της ταυτότητας, οι άνθρωποι και τα έθνη χάνουν τον εαυτό τους, δεν υπάρχουν κατά τις προδιαγραφές τ...

Με λύσσα η βροχή χτυπούσε τα σκελετωμένα τζάμια. Μα εγώ το ήξερα. Τα 'γλειφε τρυφερά ίσως με λίγον οίκτο. Αλλόκοτη και άσεμνη.

Δείγμα γραφής: Το βλέμμα της Μέδουσας Σε κεραυνοβόλησε, αγάπη μου. Σε βλέπω απ' την άλλη όχθη Σιγά, σιγά να βουλιάζεις Ανήμπορη να σου απλώσω το χέρι Κουράστηκες όλο να πλέεις ενάντια Κι αφέθηκες, τέλος, να σε πάρει το κύμα. Τι μάταιο πράγμα Που 'ναι η αγάπη, αγάπη μου!...

Οι σελίδες που ακολουθούν καλούν τον αναγνώστη σε εκ βαθέων αναστροφή με το θάνατο. Αποφεύγοντας να συστηματοποιήσουν το θέμα με βάση τις πληροφορίες που προέρχονται απ' την ιστορία της σκέψης, προτιμούν επιλεκτική αναστροφή με ζώσες καταστάσεις ώστε η «κατάδυση» να είναι όσο πιο καρποφόρα. Η σπουδαιότητα του θέματος επιβάλλει γνήσια αναμέτρηση με ό,τι πιο γοητευτικό, με ό,τι πιο πολύτιμο, με ό,τι πιο ανεξαγόραστο κοσμεί το βίο και στέφει τη φιλόσοφο μέριμνα. Ήδη η θεματική απαιτεί μεταφυσικές καταδύσεις και αναδύσεις, «επίσκεψη» των Ορίων, γνησιότητα και σθένος. Ελπίζω...

Η διαυγής και απολλώνεια παράσταση της ελληνικής τραγωδίας στην εξωτερική της μορφή, δηλαδή στην τεχνική της διάρθρωση, η ολοκλήρωση του επικού στοιχείου που ανευρίσκεται πλούσιο στο αρχαίο δράμα και ο βαθύτατος διονυσιασμός του χορού που αποτελεί την πληθωρική έκφραση της εσωτερικής δραματικής κινήσεως της τραγωδίας, εμφανίζουν με αρτιότητα πλήρη και ακηλίδωτη το μεγαλείο της αρχαίας τέχνης. [...] (απόσπασμα από το εισαγωγικό κείμενο του βιβλίου "Μερικές σκέψεις για το αρχαίο δράμα")

Θέμα μου είναι η συλλογική ηθική. Τίτλος μου η ηθική του κράτους στην αρνητική της έκφραση. Δεν σημαίνει ότι το κράτος έχει μόνο ηθική απαξία. Σημαίνει μόνο ότι όπως το κράτος είναι ο σπουδαιότερος συλλογικός οργανισμός της κοινωνίας, έτσι και η έλειψη ηθικής, η ανηθικότητα του κράτους είναι η μεγαλύτερη, η σημαντικότερη ανηθικότητα. Όσο η σημασία του κράτους μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει η σημασία της θετικής ή αρνητικής ηθικής. Βέβαια η ηθική, θετική ή αρνητική, δεν αφορά το σύνολο του κράτους. Αφορά συγκεκριμένα μέρη του, που μπορεί να είναι σημαντικά, αλλά δεν χαρακτηρίζουν...

Τα πρόσωπα των διηγημάτων του Δημήτρη Χρ. Μποσινάκη παρουσιάζουν, θα έλεγα, τον τύπο ανθρώπου ο οποίος, όταν βρίσκεται (αναπόφευκτα) μπροστά σε μεγαλύτερα ή μικρότερα προβλήματα, γύρω και μέσα του, τελικά τα αντιμετωπίζει με τη δυσδιάκριτη στους πολλούς (και γι' αυτό αξιαγάπητη κι αξιοτίμητη) ευπρέπεια, που ασφαλώς πηγάζει από μια βαθύτερη ψυχική δύναμη, αλλά και κατανόηση, ας πω, της condition humaine. Μιχάλης Μερακλής

Το Φυλλάδιο Νεοελληνικού Προβληματισμού "Ευθύνη", γιορτάζει με τον τόμο αυτό τη συμπλήρωση ογδόντα χρόνων ζωής ενός αληθινά μεγάλου νεοέλληνα ποιητή, του Τ. Κ. Παπατσώνη. Όταν τον περασμένο χρόνο αντικρύσαμε ευτυχισμένοι το οστράκινο σκεύος του ποιητή, με τα ιστία της δημιουργίας υψωμένα, να υπερβαίνει νικηφόρα τη μεθόριο των ογδόντα του χρόνων, συλλογιστήκαμε πως ήταν χρέος μας να τον τιμήσουμε, θεωρήσαμε την πράξη αυτή ως τιμή του Νέου Ελληνισμού αλλά και δική μας συνάμα τιμή, αφού σ' ένα κόσμο παραχαρακτών, εμείς θα προσπαθούσαμε να φανερώσουμε την αλήθεια ενός έργου...

[...] Παρουσιάζει ενδιαφέρον η στάση του Saint - Beuve απέναντι στο ρομαντισμό. Ξεκίνησε ως ρομαντικός με την αρθρογραφία του στην εφημερίδα "Globe". Η φιλία με τον Victor Hugo είναι χαρακτηριστική, αλλά δεν θα διαρκέσει πολύ. Ο συγγραφέας θ' αναθεωρήσει τις απόψεις του και θα περάσει στο αντίθετο στρατόπεδο των κλασικών, όπου θα κινηθεί με περισσότερη άνεση. Στα δοκίμια που ακολουθούν ασκεί μιαν έντονη κριτική κατά του ρομαντισμού κι αναφέρεται στην αρχαία Ελλάδα μ' έναν, ίσως υπερβολικό, θαυμασμό. Βλέπει την κλασική Αθήνα ως μια ειδυλλιακή πολιτεία, όπου βασιλεύει η αγνότ...

Μέσα στον αχανή χώρο της κάθε διερευνητικής του εξόρμησης, το πνεύμα ενός συνθέτη ζητά με τη μουσική του ιδιοσυστασία να επιλέξει τους κατάλληλους ήχους και ρυθμούς, για να δώσει μορφή και πνοή στο έργο που ετοιμάζει. Στην αναζήτησή του αυτή, είναι φυσικό η ανησυχία του -χωρίς την οποία δεν νοείται ούτε καν έφεση προς δημιουργία- να αγγίζει και κάθε άλλο τομέα, πνευματικό, καλλιτεχνικό, αισθητικό, ιστορικό κ.ά. Φαινομενικά, ο τομέας αυτός μπορεί να μη θεωρείται σχετικός με την ειδικότητα του συνθέτη, στην πραγματικότητα όμως ανήκει σε ένα από τους πολλούς εκείνους τομείς,...

Το ποιητικό, πεζογραφικό και δοκιμιακό έργο του Κώστα Ε. Τσιρόπουλου, διευθυντή του περιοδικού "Ευθύνη" (1961-1966, και από το 1972 ως σήμερα) εκτείνεται σε δεκάδες τόμους. Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται τα έργα: "Σημειώσεις γενικής δοκιμής", "Η ετερότητα", "Η καθημερινή αιωνιότητα", "Η μόνωση ως συνομιλία", "Για την αβεβαιότητα του ανθρώπου", "Ανάγνωση", και το ανέκδοτο "Οι καιροί του ελέους".