Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι άνοιξη, δύο υπέροχα πλάσματα έρχονται στη Γη για να πραγματοποιήσουν μια ευχή... Ακολουθήστε τα σε ένα ταξίδι γεμάτο αισιοδοξία, αστεία περιστατικά και μαγευτικές εικόνες και διαδώστε το μήνυμα που πραγματοποιεί την ευχή, σε μικρούς και μεγάλους! Ένα γλυκό, παιδικό παραμύθι με οικολογικό χαρακτήρα, δύο απίθανοι ήρωες και μια πρωτότυπη εικονογράφηση, μας ταξιδεύουν σε μακρινούς πλανήτες με τελικό προορισμό τη Γη, για να ακούσουμε όλοι μαζί τις ευχές των παιδιών και να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο το περιβάλλον μας.

[...] Σ' αυτό το βιβλίο, οι εικαστικοί καλλιτέχνες που παρουσίασε το περιοδικό "νέα σκέψη" κατά την τελευταία περίοδο, μιλούν για το έργο τους στις συνεντεύξεις τους με την εκλεκτή ποιήτρια -εικαστικό Λέτα Κουτσοχέρα. Η διαφορά από μια έκθεση ζωγραφικής, είναι ότι εδώ, στο βιβλίο, γίνεται μια αποκαλυπτική μίξη των εικόνων με τις σκέψεις του δημιουργού. Και μια καλή πρόθεση διαπιστώνεται στην προοπτική που κρύβεται ανάμεσα στο λόγο και στο χρώμα, όπως αυτό παρουσιάζεται στα έργα τους. Άλλωστε, σε κάθε εμπνευσμένο ζωγραφικό έργο, ο δημιουργός του αποκαλύπτεται διπλά, μ...

Πορεία Ζωής Το χέρι σου δώσε μου πάρε μου την καρδιά ακόμα κρατάει γερά. Πυξίδα δεν έχω ξέρω τι θέλω η πορεία είναι σταθερή. Άγρια τα κύματα της ζωής μα στο βάθος, ο φάρος στεριώνει το λιμάνι της ζωής.

Ο έρωτας και η ελευθερία συμπλέουν στους ωκεανούς του ανθρώπινου συναισθήματος. Η σκέψη πάλλεται, στο νου του ανθρώπου, και στο είναι αντηχούν η παράδοση, η κοινωνική κουλτούρα και είναι η συνειδησιακή ωριμότητα που τελικά οριοθετεί την υπέρβαση... πέρα από τον έρωτα και την ελευθερία. "Οι ήρωες των τεσσάρων διηγημάτων είναι σημερινοί άνθρωποι που κάποτε με συντρόφεψαν στα μακρινά ταξίδια της μοναξιάς, στα πελάγη ή τους συνάντησα στα λιμάνια της ξενιτιάς. Και τους γνώρισα μέσα μου, τότε, ή αργότερα στις γαλήνιες ώρες του στοχασμού και της ενδοσκόπησης -ξέμπαρκος, μπροστά...

ΗΣΑΣΤΑΝ ΠΟΤΕ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ; Τα μάτια μου είδαν τον πόλεμο, τα πόδια μου πάτησαν τις φωτιές του, τα χέρια μου κράτησαν τις στάχτες του, μικρό παιδί. Κρουσταλλιάζει το αίμα μου, τα περιστέρια θλιμμένα πέταξαν, τον ήλιο τα κοράκια μου κρύβουν. Πετρώνει η οργή στην καρδιά μου. Παλεύω το σβησμένο ήλιο να δω. Πεινασμένο μ' αφήσατε στα χαλάσματα. Ήσασταν ποτέ μικρό παιδί;

Ο άνθρωπος, αιώνιος έφηβος της αναζήτησης κι εκστατικός ταξιδευτής στον "χώρο τον Ελληνικό" ακολουθεί τον αθέατο οδηγό αφυπνισμένης διαίσθησης, κι αναζητά στα απόκρυφα και στα ανερμήνευτα την ομορφιά και το βάθος, που βρίσκονται σε λευκά περιστύλια, σε ναούς βυζαντινούς και σ' ένα όστρακο πελαγίσιο. Και τούτος, ο "Μικρός Θεός" αναγνωρίζει, στη μοναξιά της ύπαρξής του, το κάλος, τη γαλήνη και τη μεγάλη αγάπη που υπάρχει για όλους όσους κοιτάζουν σε "Απολλώνια Πελάγη".