Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στη θέα αυτού του κελιού κανείς δεν μπορούσε να αποδιώξει τη σκέψη· αυτό είναι ένα φέρετρο. Εξάλλου η εσωτερική όψη της φυλακής έμοιαζε με θολωτό τάφο. Όταν κάποια φορά με μετέφεραν για τιμωρία στο Πειθαρχείο, την είδα με νυχτερινό φωτισμό. Σαν φώτα σε παρεκκλήσι νεκροταφείου έκαιγαν σαράντα λάμπες δίπλα σε σαράντα σφραγισμένες πόρτες, πίσω από τις οποίες σαράντα κρατούμενοι, θαμμένοι ζωντανοί, πρόσμεναν το τέλος τους.

(...) Όταν η νεολαία στράφηκε προς το λαό με τη μέθοδο της ειρηνικής προπαγάνδας, εισέπραξε αθρόες συλλήψεις, εξορίες, καταναγκαστική εργασία και φυλακίσεις. Κι όταν, εξοργισμένη από αυτές τις βιαιότητες, τιμώρησε ορισμένους λακέδες της κυβέρνησης, η απάντηση ήταν ο διορισμός στις περιφέρειες επάρχων με ηγεμονικές εξουσίες και οι εκτελέσεις. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, στην περίοδο 1878-1879, πραγματοποιήθηκαν στη Ρωσία 18 θανατικές ποινές κατά πολιτικών αντιπάλων... (...) Σε αυτό τον επικυρίαρχο της ρωσικής ζωής -στην κρατική εξουσία- που στηριζόταν σε έναν τεράστιο στρατό και...

Το "Τελευταίο Βαγόνι" προορίζεται να μεταφέρει μια σειρά από προσεγγίσεις στην ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα· προσεγγίσεις που φιλοδοξούμε να αποτελέσουν χρήσιμα εφόδια στην υπηρεσία του κοινωνικού αρνητικού. Οφείλουμε από την αρχή να δηλώσουμε ότι κριτήριό μας για τη δημοσιοποίηση ενός κειμένου εδώ δεν είναι η ταύτισή μας με το σύνολο των θέσεων που αναπτύσσει, αλλά η εκτίμησή μας ότι μπορεί να συμβάλλει σε μια ουσιαστική συζήτηση πάνω στα φαινόμενα των καιρών. Εγκαινιάζουμε την προσπάθεια αυτή με την μπροσούρα του Μπάμπη Βλάχου "Ο ψηφοφόρος τη...

(...) Ένα παλιό γνωμικό των κρατουμένων λέει ότι στους τοίχους των φυλακών καλύτερα να μη χαράζεις το όνομά σου, γιατί είσαι καταδικασμένος να πρέπει να γυρίσεις να το σβήσεις. Κι εγώ έχω γράψει κι έχω γράψει... (...) Σε κάθε τούβλο προετοιμάζομαι να συναντηθώ με τα ίδια μου τα λόγια. Εδώ είμαι. Το παντοτινό αστέρι και η παλιά πολεμική κραυγή: "Να τολμάμε, να παλεύουμε, να τολμάμε, να νικάμε"...

Εξομολόγηση - θα μπορούσε, ενδεχομένως, να 'ναι ένας άλλος τίτλος της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που παρουσιάζουμε. Σε ελεύθερη πτώση νου και καρδιάς, η Μάργκριτ Σίλερ στροβιλίζεται στα χρόνια της συμμετοχής της (1971-1979) στην επαναστατική οργάνωση του γερμανικού αντάρτικου πόλης Φράξια Κόκκινος Στρατός, προφανώς για να αναμετρηθεί με την ιστορία της. Μιλάμε για μια βαθιά προσωπική διαδικασία που έχει ως προϋπόθεση, καταρχάς, τη δημόσια έκθεση πράξεων και παραλείψεων. Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια σκληρή μάχη με τις αναμνήσεις της, αλλά και για μια σκληρή μάχη με την οδυνηρή...