Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο ταξιδιώτης" Με τη βαλίτσα στο χέρι/ Ο ταξιδιώτης/ Ούτε έρχεται/ Ούτε φεύγει./ Απ' την καρδιά του/ λείπει ο λεπτοδείχτης/ Οι ώρες περνούν αργά/ Γιατί ανυπόμονα/ Ο ταξιδιώτης/ ούτε έρχεται ούτε φεύγει. (από τη σελ. 32 του βιβλίου)

"I'm a bumblebee" Είμαι μια μέλισσα/ παντού πάω/ πετάω δεξιά κι αριστερά/ μαζεύω χυμούς, φτιάχνω ζάχαρες/ Είμαι μια μέλισσα/ τα χείλη σου είδα/ να τα τσιμπήσω έρχομαι/ να γίνουν κεράσια. (από τη σελ. 43 του βιβλίου)

"Πηγαιμός" Δική της γλώσσα η ώρα η θαλασσιά/ Τότε που οι χίμαιρες τούς κυνηγούν/ Οι ημέρες τους λιγοστεύουν/ Τα ονόματά τους σβήνονται/ Και στην απανεμιά ακούς που ψιθυρίζουν/ Οι άνθρωποι αδειανά τότε είναι πουκάμισα. (από τη σελ. 9 του βιβλίου)

Η "Βιο-Μυθογραφία" του πολύπλευρου καλλιτέχνη Μίνου Αργυράκη στην πιο δημιουργική του εποχή - εκτός από μερικά "Μινωϊκά" διαλείμματα, παρέα με την ιρλανδέζα σύντροφό του, την "Δαιδάλα". Αρχίζει το αληθινό "παραμύθι" με την απόδρασή τους από το Μανχάτταν και τον οδυσσειακό νόστο στην Ελλάδα. Συνεχίζει με την πάλαι ποτέ Πλάκα του 1965, τότε που το ονειροπαρμένο ζευγάρι έφτιαξε - με την πολύτιμη συμμετοχή του Τσαρούχη - το μικρό θέατρο γνωστό ως "Κιβωτός της Amy". Γκρεμίζεται το όνειρο με την κατάρα της Δικτατορίας, μα ξαναζωντανεύει με τον τελικό "επαναπατρισμό". Με άφθονα σχ...

"H oπτασία" Χιμαιρική υπόσταση/ Ανοιχτή θέα στο προκάλυμμα της ζωής/ Παρθένων οφθαλμών την χρήση/ Κατοικεί, ενυπάρχει, φωτοδότη/ Την άγνοια της σκέψης/ Έρωτας στυγνός, αμείλικτος την απεστράφη/ Σαν δούκας το προλεταριάτο/ Άγγιξε το σταυρουδάκι ήταν γούρικο/ Ανύψωσε νεκρούς οφθαλμούς/ Χάθηκε στο κενό/ Εξίσωση του μέλλοντος, το παρόν/ Αλχημεία δότου της χάρισε την ζωή/ Στου βλέμματος την κόψη/ Χρήστρια της οδύνης/ Απέδωσε το βιος στο μαγγανοπήγαδο της καριέρας. (από τη σελ. 88 του βιβλίου)

"Μιραμπίλλια" Αύριο λοιπόν, θα τον περιμένει, στην παραλία Μιραμπίλλια,/ ίσως γυμνή, ίσως ντυμένη,/ με κοραλία βουκαμβίλια,/ το πρώτο τους φιλί χυμός πορτοκαλί,/ θα τον τραβήσει ένα πουλάκι,/ που χρόνια προσπαθεί, να κάνει επαφή,/ από την ήλιο με τη γη,/ με το μικρό του καλαμάκι. (από τη σελ. 12 του βιβλίου)

Η αφήγηση ξεκινάει ένα χειμωνιάτικο βράδυ στην μεγαλούπολη του Μάντσεστερ με την συνάντηση μιας παρέας τριαντάρηδων από διαφορετικές κουλτούρες και χώρες. Από εκείνη την στιγμή ξετυλίγονται οι παράλληλες ιστορίες τους που ταξιδεύουν τον αναγνώστη από το κοσμοπολίτικο Λονδίνο στο πολύβοο λιμάνι της Μασσαλίας κι από την όμορφη πρωτεύουσα του Βελγίου στο χιονισμένο Βερολίνο. Φιλία, έρωτας, πάθος, προδοσία και μοναξιά εναλλάσσονται με γρήγορους ρυθμούς καθώς οι κεντρικοί χαρακτήρες προσπαθούν να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους και να δοκιμάσουν τα όριά τους. Είναι όμως αυτό που...

Ο Αντισημίτης που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα πιστέψει ποτέ σε ψευδείς διαδόσεις, πώς ένας Εβραίος μπορεί να είναι και... καλός, γιατί το όνομα ακυρώνει αμέσως το επίθετο. Αυτά τα δύο δεν μπορούν να πάνε ποτέ μαζί κι αυτές οι φήμες στοχεύουν μόνο στο να παραπλανήσουν και να παρασύρουν στην πλεκτάνη αθώους ετερόδοξους ώστε ο Εβραίος να μπορεί τους έχει του χεριού του και του... ποδαριού του. [...] (από τη σελ. 1 του βιβλίου)

390 πρόσωπα καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ανάμεσά τους, καλλιτέχνες όπως οι Διονύσης Σαββόπουλος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Σταμάτης Κραουνάκης, Νίκος Χουλιαράς, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Νίκος Παπάζογλου, Σωκράτης Μάλαμας, Ιωάννα Καρυστιάνη, Όλια Λαζαρίδου, Κώστας Λαχάς, Γιάννης Κοντός, αλλά και απλοί άνθρωποι όπως μια ιερόδουλη, ένας περιπτεράς, υπάλληλοι καθαριότητας, οι πιο πολλοί από τη Θεσσαλονίκη. Μιλάει, επίσης, η σύζυγός του Βάσω Καζαντζίδη. [...] Θα μπορούσαν κάποιοι να πουν ότι το αφιέρωμα δεν είναι πλήρες. Αλλά μπορεί, άραγε, να γίνει ένα...

Τι ανόητα και θριαμβικά που λαλούν αυτά τα κοκόρια της οδού Αισχύλου. Ανεβασμένα πάνω σε καφάσια, πίσω από αυλές· κάτω από κλειστά παράθυρα αναγγέλλουν την άφιξη της κάθε νέας αυγής. Κι όχι μόνο. Και τα πολύχρωμα φτερά τους πώς λάμπουν στον Ήλιο. Η Σελήνη πώς τα κάνει να ξαγρυπνούν. Είμαστε τώρα, μια στιγμή κι έπειτα σκότος, σαν να διαλαλούν. Ακούστε μας πώς δηλώνουμε την ύπαρξή μας. Σταθείτε μια στιγμή να μας δείτε βιαστικοί διαβάτες. Κοιτάχτε τι διαλέγουμε για να ζούμε. Λίγους σπόρους, χώμα και νερό. Δεν βαριόμαστε να ζούμε έτσι αιώνες. Κι όταν με το αίμα μας ραν...

Η Lila Teman κατοικεί στη φωτιά του έρωτα και της απώλειας. Κατοικεί σε μια άγνωστη πατρίδα που τα σύνορά της διαγράφονται από διαδρομές πόνου. Υμνεί, υπομένει, αναγνωρίζει και ζητιανεύει την αθωότητα του αγνώστου. Η Lila Teman σηματοδοτεί μια ανεξάντλητη δοκιμασία στον τόπο που κατοικεί η επιθυμία του άλλου. Πρωτότυπη ποιητική προσέγγιση του θέματος του έρωτα και του πόνου. Γεμάτο από τελετουργικά και συμβολικά στοιχεία από ό,τι πιο θηλυκό και αρσενικό μπορεί να υπάρξει. Η Lila Teman είναι ένα απαιτητικό ποιητικό κείμενο που θα μπορούσε να αποδοθεί εξαιρετικά σε θεατρ...

Μια συγκινητική ιστορία ενός φτωχού Εβραιόπουλου που ταξιδεύει ανέμελα στο πλοίο της ζωής του με όλες τις περιπέτειες και εκπλήξεις. Ένα σκελετωμένο αγοράκι πουλάει στους δρόμους σταφιδόπιτες, βιώνει έκπληκτο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, φτάνει μέχρι τις Ινδίες και καταλήγει ξανά στην Ελλάδα διευθυντής σε μεγάλη εταιρεία. Άκουσα την ιστορία σου Ραφαήλ και μου άρεσε. Το βιβλίο σου με ηρέμησε και με ζέστανε. Σαν να είχα έλθει να σ' επισκεφτώ. Κάθισες απέναντί μου και μου διηγήθηκες τη ζωή σου. Εγώ, μου είπες, δεν με βλέπω διαφορετικό επειδή είμαι Εβραίος. Οι άλλοι με βλέπ...

[...] Επί 30 χρόνια ο Μπαρτ Λάνκαστερ υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς στον κόσμο. Η δυναμική του προσωπικότητα σε συνδυασμό με το ευχάριστο παρουσιαστικό του κατάφερναν να κερδίζουν τους θεατές ακόμη και σε ταινίες που υστερούσαν σε σενάριο, ήταν φτωχά σκηνοθετημένες ή ο ίδιος δεν έδινε τις καλύτερες ερμηνείες του. Οι επιλογές του τόσο σε ρόλους όσο και σκηνοθέτες που εκείνος θεωρούσε σημαντικούς, ανέδειξαν μια πλούσια και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα καριέρα την οποία αξίζει να παρακολουθήσει κανείς από κοντά. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)

[...] Το "Κοράκι" μέχρι σήμερα παραμένει το γνωστότερο και πιο δημοφιλές ποίημα της αμερικάνικης λογοτεχνίας. Μολονότι ο Πόε, χαρακτηρίζοντας το έργο του είχε γράψει: "η ποίηση για μένα δεν υπήρξε σκοπός, αλλά πάθος", έγραψε μόνο πενήντα ποιήματα. [...]

[ΜΙΚΡΟ ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ: Αφιερωμένος στην έρημο κινδυνεύω τη λήθη για να δεχτώ εσένα [...] Ένα σκυλί γαβγίζοντας δάγκωσε τη σελήνη αίμα δεν έσταξε η πληγή μονάχα ο μαύρος δίσκος. [...] Κατακλίνω τους οφθαλμούς στης διαφάνειας τον τόπο θεωρώ την πηγή το φλοίσβο θωπεύω ανατέλλω αναδυόμενος έκφρων. ]