Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ήταν μια γυναίκα που κυνήγησε το απόλυτο σε όλες του τις εκφάνσεις. Στον έρωτα, στη φιλία, στην καριέρα της. για την Νταλιντά, το μέτριο ήταν άγνωστη λέξη. Και όπως όλες οι μεγάλες προσωπικότητες, εμπεριείχε τις μάζες εντός της. Και μαζί τους, όλες τις ανασφάλειες, τις νευρώσεις, τις φοβίες, τις διαψεύσεις και τις ελπίδες τους. Ο χειρότερος εχθρός της και ταυτόχρονα ο πιο ισχυρός της σύμμαχος ήταν η μοίρα. Την κυνήγησε και έπαιξε μαζί της, στήνοντάς της τα πιο "μαύρα" πιόνια, σε μια παρτίδα σκάκι, που δεν ήθελε να ορίσει απλά νικητή, αλλά πρωταθλητή. Είχε αψηφήσει όμως τη θ...

Η αφήγηση ξεκινάει ένα χειμωνιάτικο βράδυ στην μεγαλούπολη του Μάντσεστερ με την συνάντηση μιας παρέας τριαντάρηδων από διαφορετικές κουλτούρες και χώρες. Από εκείνη την στιγμή ξετυλίγονται οι παράλληλες ιστορίες τους που ταξιδεύουν τον αναγνώστη από το κοσμοπολίτικο Λονδίνο στο πολύβοο λιμάνι της Μασσαλίας κι από την όμορφη πρωτεύουσα του Βελγίου στο χιονισμένο Βερολίνο. Φιλία, έρωτας, πάθος, προδοσία και μοναξιά εναλλάσσονται με γρήγορους ρυθμούς καθώς οι κεντρικοί χαρακτήρες προσπαθούν να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους και να δοκιμάσουν τα όριά τους. Είναι όμως αυτό που...

"Πηγαιμός" Δική της γλώσσα η ώρα η θαλασσιά/ Τότε που οι χίμαιρες τούς κυνηγούν/ Οι ημέρες τους λιγοστεύουν/ Τα ονόματά τους σβήνονται/ Και στην απανεμιά ακούς που ψιθυρίζουν/ Οι άνθρωποι αδειανά τότε είναι πουκάμισα. (από τη σελ. 9 του βιβλίου)

Σ' έναν κόσμο που εύκολα αντιγράφεται μιλώντας στην πρώτη καλημέρα, ας ξεφτίσουμε σιγά-σιγά τον πόνο κοιτώντας τα επόμενα χρόνια μέσα από την αγάπη.

Μαγεμένες πόρνες. Γυμνές με φτερά αγγέλου. Ερεθίζουν νεανικές σάρκες. Βαδίζουν στα μικρά δωμάτια. Με φώτα κόκκινα και ψηλά τακούνια. Με ένα χαμόγελο τόσο όμορφο. Άλλο τόσο θλιμμένο, πονεμένο. Που σε τρυφερές κάμαρες δεν ξάπλωσαν. Με απαλά, ερωτικά χέρια να τα αγγίξουν. Τόσα όνειρα παιδικά, εκείνα τα μάτια. Χάθηκαν στη σκόνη. Εκείνα τα λουλούδια που ήθελαν, μαράθηκαν. Κάηκαν, στάχτη έγιναν απ' τα ανθρώπινα χέρια.

Ανατύπωση της ποιητικής συλλογής "Νύχτες αγρύπνιας", που εξέδωσε το 1932 η ποιήτρια της Θεσσαλονίκης Ανθούλα Σταθοπούλου - Βαφοπούλου (1908-1935). Ποιήματα για τον έρωτα, τον θάνατο, το πάθος της ζωής και τα καθημερινά αδιέξοδα. Στη διάρκεια της σύντομης παρουσίας της στα γράμματα, που διέκοψε ο θάνατός της από φυματίωση, η ποιήτρια κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση του κοινού και των ομοτέχνων της. Το εισαγωγικό κείμενο υπογράφει ο Διονύσης Στεργιούλας.

Ο χωροχρόνος στο έργο του Ν. Καββαδία (κυρίως στις συλλογές "Πούσι" και "Τραβέρσο") παρουσιάζεται εντελώς διευρυμένος, ανοικτός σε υπερβάσεις και μεταθέσεις, αφού το φαντασιακό και το υπερφυσικό συναντά το ρεαλιστικό και το διαποτίζει, το υπερβατικό καταλύει τη λογική και την κυριαρχία της· ακόμη και τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου παρουσιάζονται ασαφή. Παράλληλα όμως ο χωροχρόνος του ποιητικού σύμπαντος του Καββαδία εμφανίζεται στους αναγνώστες προσωπικός και οικείος: το μακρινό και το εξωτικό συνυπάρχουν με το άμεσο και το συγκεκριμένο, το άγνωστο με το οικείο, το διαφορε...

"I'm a bumblebee" Είμαι μια μέλισσα/ παντού πάω/ πετάω δεξιά κι αριστερά/ μαζεύω χυμούς, φτιάχνω ζάχαρες/ Είμαι μια μέλισσα/ τα χείλη σου είδα/ να τα τσιμπήσω έρχομαι/ να γίνουν κεράσια. (από τη σελ. 43 του βιβλίου)

Ποιητές και τα ποιήματά τους από διάφορες χώρες του κόσμου - Ανατολή, Δύση, Λατινική Αμερική. Με φωτογραφίες των δημιουργών και βιογραφικό.

Με τον τίτλο "Ξενοδοχείο Βαλκάνια" έκλεισα, το 2014, τον τριαντακονταπενταετή βίο μου (1979-2014) στην Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση - ΕΡΤ. Πάντα συμβασιούχος. Όταν γύρισαν οι 2.500 υπάλληλοι της ΕΡΤ, το 2014, μας διώξανε εμάς τους συμβασιούχους. Σ' αυτήν την εκπομπή, από το 1999 -η πιο μεγάλη που παρέμεινε εκπομπή μου- ήμουν ρεσεψιονίστ, στην υποδοχή των πελατών του. Και είχα υπότιτλο - φανταστικό μοναχικό ξενοδοχείο σ' αυτό το δρόμο που πουλούν μπαχαρικά και τσάι. Εδώ, σ' αυτό το βιβλίο, φέρνω μερικά από τα πρόσωπα που ήρθαν να κοιμηθούν κοντά μας. Διασημότητες. Ιστορία ο...

Μπορώ να σου απαριθμήσω αρκετές παραδόσεις που στο όνομά τους βασανίζονται και σφάζονται ψυχές. Κι αν υπάρχει κάτι θεϊκό κάπου, πραγματικά πιστεύουμε ότι εμείς σαν μέρος της φύσης μπορούμε να το ερμηνεύσουμε κάνοντάς το θρησκεία, θιγόμενοι σε βαθμό φόνου θεορώντας ότι προσβάλλεται; Χαϊδεύεις ένα σκυλάκι έξω και γίνεται φίλος σου για πάντα. Αναρωτιέμαι, ο άνθρωπος ή το σκυλάκι είναι πιο κοντά στο Θεό; Χρειάζεται ανεβοκατέβασμα στη σκέψη μας. Ένα δίχρονο παιδί, δεν γνωρίζει τι είναι μίσος, κλεψιά, βία, φόνος, χρήμα, διαφθορά. Δεν πιστεύει πουθενά κι όμως πλημμυρίζει αγαθοσύνη...

...Ο Σεβαστιανός είναι πλέον μόνος, εγκαταλελειμμένος. Υποφέρει από τα βέλη που τρυπούν τις σάρκες του. Στο βλέμμα του διακρίνεται η αγωνία, ίσως για τον επικείμενο θάνατο. Η ανησυχία του είναι εμφανής στο βλέμμα και την κίνησή του. Τα μάτια του είναι στραμμένα ψηλά, αναζητώντας από εκεί κάποια βοήθεια. Οι παλάμες των δεμένων χεριών του είναι απλωμένες προς τον ουρανό σε μια κίνηση επίκλησης. Μέσα στο μισοσκόταδο που τονίζει την ερημιά του, μόνη πηγή φωτός είναι το σώμα του. Εκείνο το υπέροχο, το εφηβικό, που εκπέμπει και διαχέει μαρμαρυγές αγιότητας, αλλά και ηδυπάθειας κα...

Τον Άγιο Σεβαστιανό και το μαρτύριό του, πρωτογνώρισα, ως νεαρός φοιτητής, στη Γαλλία, και κατόπιν κατά τις περιηγήσεις μου σε διάφορες χώρες και κυρίως στο Βέλγιο, στην Ιταλία, Ισπανία και λατινική Αμερική. Και τούτο, γιατί στην Ελλάδα η παρουσία του ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Αυτό που μου προξένησε κατάπληξη, και στη συνέχεια απορίες, ήταν το πόσο κοσμαγάπητος και λατρεμένος ήταν ο Σεβαστιανός σε όλες αυτές τις χώρες, καθώς και το γεγονός της σχεδόν παντελούς απουσίας του από τον ελληνικό χώρο.

Ένα πουλί τσακίστηκε στις ράγες του μετρό. Την έξοδο κινδύνου έψαχνε. Δεν κρύβονται τα σύννεφα κάτω από την άμμο. Τον ουρανό τους ψάχνουν. Πώς να εξημερώσω το φως που έρχεται τρίβεται στα πόδια μου κι ύστερα με καταπίνει; Δεν έφταναν τα τελευταία κέρματα να πάρει το λεωφορείο. Πήρε μια βάρκα κι ανοίχτηκε.

Ο Νουρέγεφ κάποτε -αναφερόμενος στις μνήμες του από τη ζωή του στη Ρωσία, τους φίλους, την οικογένειά του- μου είπε: "Όποιος κοιτάζει πίσω του, πέφτει από τη σκάλα". Ήταν από τις φράσεις που με σημάδεψαν. Το ίδιο και ο πατέρας μου, που διάβαζε -και μ' έβαζε να του διαβάζω- τη Γραφή και τα Ευαγγέλια και που είχε υπογραμμίσει πολλά εδάφια που θυμάμαι ακόμα. Ανάμεσά τους το: "Άφετε τους νεκρούς θάψωσι τους εαυτών νεκρούς". Και σήμερα δεν κάθομαι να κλαίω τους τόσους νεκρούς που έχω "ζήσει" - και που λόγω μεγάλης ηλικίας είναι αναρρίθμητοι. Πιστεύω, πως αν κλαις, κλαις για τ...

Κριτικός κινηματογράφου και θεάτρου που επί 50 χρόνια γύρισε όλα τα φεστιβάλ του κόσμου και γνώρισε τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της τέχνης του 20ού αιώνα, η Ροζίτα Σώκου έγινε γνωστή στο πανελλήνιο από μια... τηλεοπτική εκπομπή. Παράλληλα, είναι ένας άνθρωπος που το μεγαλύτερό του ταλέντο ήταν στη φιλία. Μέσα απ' αυτήν την αφήγηση περνάει ένας αιώνας Ελλάδας, η ζωή στην Αθήνα που ελάχιστοι πια ζουν για να θυμούνται. Περνάει ο ελληνικός κινηματογράφος και οι πρωταγωνιστές του. Οι εγχώριοι και διεθνείς σταρ. Αλλά και όλοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι, είτε διάσημοι είτε όχι, που...