Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με αφορμή μία απόπειρα ερμηνείας του ατελούς καβαφικού ποιήματος "Ο αυτοκράτωρ Κόνων", ο συγγραφέας της μελέτης κάνει μία ευρεία ανασκόπηση της σχέσης μεταξύ Κ. Π. Καβάφη και Κωστή Παλαμά και επιχειρεί να συνδέσει το συγκεκριμένο ποίημα, που γράφτηκε τον Μάρτιο του 1926, με γεγονότα που συνέβησαν την ίδια περίοδο στην Αλεξάνδρεια.

Τον Ιούλιο του 1889 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Blackwoods" η νουβέλα "Το πορτραίτο του κ. W.H." του Όσκαρ Ουάιλντ. Πρόκειται για μια φιλολογική μελέτη, δοσμένη όμως επιδέξια σε μυθιστορηματική μορφή, σε πρώτο πρόσωπο από έναν ανώνυμο συγγραφέα αφηγητή, που ασχολείται με το μυστήριο της ταυτότητας του κ.W. H. των σονέτων του Σαίξπηρ. Οι θεωρίες των σονέτων είναι γνωστές λίγο πολύ σε όλους τους μελετητές του Σαίξπηρ. Στο κείμενο του Ουάιλντ, ο ήρωάς του, που τον ονομάζει Σύριλ Γκράχαμ, πιστεύει πως ο κ. W. H. είναι ο Ουίλλυ Χιουζ, ένας νεαρός ηθοποιός της ελισαβετιανής επ...

[...] Δεν είναι οι ιστορίες του Πάτ Χόμπυ, πάρεργο μιας ιδιοφυΐας. Ίσως βρίσκουμε κάποια αντιστοιχία με τις όψιμες μπαλάντες του Γιέητς. Μέσα από την περιγελαστική διάθεση διακρίνεται μία εξαιρετική οικονομία που λείπει και από τα καλύτερα διηγήματα του, την "Επιστροφή στη Βαβυλωνία", και το "Διαμάντι, μεγάλο σαν το Ρίτς". Η χρήση της γλώσσας είναι εκλεκτική και ποικίλει από την καθαρή εκζήτηση ως την απλή καταγραφή του ιδιώματος. Διαρκής είναι η αντιγραφή προτύπων η οποία χάρη στη μαεστρία του όψιμου Φιτζέραλντ χαράζει χρυσή τομή μεταξύ της απομυθοποίησης και της συντήρηση...

Θύμιζε το πρόσωπο του Αγίου Σεβαστιανού. Λίγο γερμένο προς τον ένα ώμο, τα χείλη πρησμένα και σχεδόν άσπρα, τα μάτια γυάλινα καθηλωμένα σε θρήνο και ένα κόκκινο πανωκάλυμμα τραβηγμένο προς τα πίσω. Περπατούσε στην άκρη ενός σκιερού δρόμου της περιφέρειας του Γκβάλιορ και έχοντας αντιληφθεί πώς κάποια στιγμή τον πρόσεξα μας παρακολουθούσε τώρα με ένα λυπημένο χαμόγελο. Ήταν ντυμένος με τα συνηθισμένα άσπρα κουρέλια. Την ίδια στιγμή γύρω του, κατά μήκος εκείνου του δρόμου της περιφέρειας (εάν περιφέρεια και κέντρο έχουν κανένα νόημα στις Ινδικές πόλεις), η συνηθισμένη θλιβ...

12 ιστορίες του Κώστα Λογαρά, που γεννήθηκε το 1950 στην Πάτρα, κάτω από τον τίτλο "Ύποπτοι δρόμοι", αποτελούν το σώμα αυτού του βιβλίου. Δεν είναι τόσο η εικόνα μιας άγνωστης Πάτρας που παρουσιάζονται μπροστά μας, σ' αυτές τις διηγήσεις του, όσο η θλίψη και η θερμότητα που περιέχεται μέσα σ' αυτό τον κόσμο του, ένα κόσμο φτιαγμένο με γκρίζα χρώματα, βροχή και τόλμη.

Οι "Χειρονομίες ντροπής", είναι 28 συνοπτικές ιστορίες ελληνικές-βυζαντινές, θα έλεγα, όπου ο χρονικογράφος τους αρέσκεται στην προβολή όσων διαφεύγουν των δημοσιογράφων. Ένα ψυχιατρείο στην Κέρκυρα που ετοιμάζεται να γιορτάσει, ένας κηπουρός σε ένα νεκροταφείο με εκλεκτούς πεθαμένους, η προσωπογραφία ενός τροχονόμου, η "άγνωστη ερωτική ζωή" των Ελλήνων, κάποια Ζάϊντα, η Δήμητρα που προλέγει το μέλλον στον καφέ και άλλα συναφή αποτελούν τον θίασό του. Ο Βασίλης Μπούτος φαίνεται να περιφρονεί τον ευθύ λόγο και τις περισσότερες φορές προλέγει με ποιητική ελλειπτική γραφή ό...

Ο φονιάς και άλλες ιστορίες, είναι το δεύτερο βιβλίο -μετά τους "Κωμωδούς"- του Σταύρου Αντωνίου που εκδίδουν οι εκδόσεις του περιοδικού, "Οδός Πανός". 38 ιστορίες, φασμπιντερικές, με φόντο τα Λιόσια, την πλατεία Βάθης, την Κωνσταντινούπολη, και άλλα βυζαντινά κτερίσματα. Μέσα στα σκουπίδια, σε καφετέριες, σε κάμαρες στενές οι ηρωίδες του -γι' αυτές πάσχει ο Αντωνίου- μονολογούν ή μιλούν στα πιο στενά τους πρόσωπα που ήρθανε απόψε, η τυχαία πέρναγαν, απέξω, και μπήκαν και σαν να αποτελούν τώρα ένα χορό μοντέρνας τραγωδίας. Με θεατή εσένα, αγαπητέ αναγνώστη.

Αυτά τα διηγήματα του Πέννα μοιάζουν με ακουαρέλλες. Δύο - τρία χρώματα, ταπεινά τοπία, παιδιά που παίζουν ή κάνουν ποδηλατάδα. Φίλοι που αποχωρίζονται καθώς το άγρυπνο μάτι του Πέννα τους παρατηρεί και τους σχεδιάζει. Ο Πέννα δεν είναι κανένας νεοπλατωνικός, ούτε κανένας γέρος ηδονοθήρας. Τίποτα θεωρεί το άγγιγμα -δεν ομιλεί περί έρωτος- υψηλή τέχνη και λατρεία. Λίγες φράσεις από κάποιον γαλατά που φεύγει, κάποιον ξένο του αρκούν για να περάσει το υπόλοιπο της ημέρας του. Δεν μεριμνά για το αύριο -το αύριο σε κάποιο σταθμό, σε κάποιο περιφρονημένο σημείο αυτής της πόλης...

Στις "Ψεύτικες βλεφαρίδες", το έβδομο βιβλίο του Γιώργου Χρονά στις εκδόσεις της "Οδού Πανός", ο αναγνώστης θα συναντήσει τον Νταίηβιντ Μπάουϊ, τους Μπαουχάουζ, τον Αλέξη Δαμιανό, την Κατερίνα Χέλμη, την Πάτυ Σμίθ, την Σαπφώ Νοταρά, τους ποδοσφαιριστές μιας ομάδας Γ΄κατηγορίας, τις αλεπούδες και τους αετούς του πάρκου της Θεσσαλονίκης, τους νέγρους των οδών, δέκα απελπισμένα λαϊκά τραγούδια και πλήθος από παρόμοια κείμενα ριγμένα στο τυπογραφημένο αυτό χαρτί.

Γεννήθηκα την 1η Ιουνίου του 1926. Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια χωρίς μητέρα. Άλλαξα διαδοχικά δώδεκα οικογένειες μέχρι να καταλήξω στο ορφανοτροφείο της πόλης. Στα δεκάξι μου παντρεύτηκα τον εργάτη Τζαίημς Ντάγκερτυ. Έμεινα μαζί του τρία χρόνια. Το 1954, παντρεύτηκα τον Τζόε Ντι Μάτζιο πρωταθλητή του μπέιζμπολ, σαν Έλληνα θεό ωραίο. Δέκα μήνες μείναμε μαζί. Το '56 παντρεύτηκα τον Άρθουρ Μίλερ. Χώρισα το '60. Θυμάμαι την ημερομηνία, 1 Νοεμβρίου του 1960, το ανήγγειλα στις εφημερίδες... Περιέχονται τα κείμενα: - Γιώργος Χρονάς, "Ο τρελλός χορός της Μαίρλυν" - Ερνέστο Κ...

"Διαβάζοντας κανείς την αυτοβιογραφία της Καίτης Γκρέϋ, μπορεί από μια άποψη να καταλάβει "τι σημαίνει Ελλάδα", με όλη τη σημασία της φράσης. Και προπαντός, "τι σημαίνει Έλληνας". Μέχρι τώρα, το δικαίωμα της απάντησης σε τέτοιου είδους ερωτήματα το είχαν, κατά κύριο λόγο, τα υψηλά πνευματικά κεφάλαια του τόπου - λογοτέχνες, ακαδημαϊκοί, ιστορικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι, ποιητές κ.ά." Γιώργος Νοταράς, "Η Καθημερινή", 12 Μαΐου 1983