Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ελπίζουμε και φιλοδοξούμε οι προτάσεις του παρόντος πονήματος να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για τα αρμόδια πολιτικά πρόσωπα και τους οικονομικούς φορείς, ώστε να βοηθήσουν την Ελλάδα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση και να διεκδικήσει εκ νέου τα συμφέροντά της. Όμως η προβολή των δυνατοτήτων της χώρας μας και η δυναμική για μια νέα πορεία δεν μπορεί να γίνει εφικτή, αν δε βρίσκει σημείο εκκίνησης μέσα από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτό που αποκαλούμε: Ελλάδα, έθνος, κράτος, χώρα και κοινωνία. Χρήστος Κων. Χολέβας

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής μας είναι η αφερεγγυότητα του πολιτικού λόγου, καθότι οι πολιτικοί τείνουν να μετατραπούν σε κυνικούς διαχειριστές της εξουσίας. Όντας σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αφού σε αυτά και όχι στο έργο τους οφείλουν συχνά την αναγνωρισιμότητά τους και συνακόλουθα την πολιτική τους καριέρα, ξιφουλκούν μεταξύ τους μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, πλειοδοτώντας σε λεκτικό ριζοσπαστισμό και ανέξοδες υποσχέσεις. Τα ΜΜΕ δεν υπηρετούν πλέον την πολιτική πολλαπλότητα αλλά τις υφιστάμενες δομές εξουσίας. Την ίδια στιγμή, οι π...

Η ποιητική συλλογή "Τροπή" δεν αναφέρεται στην τροπή των πραγμάτων. Δεν έχει σχέση με την υλιστική υπάρξή μας. Είναι μια πρόταση γαι τη φυγή από το αδιέξοδο. Μια ποιητική κραυγή που μας βγάζει από το λήθαργο στερεότυπων μοτίβων. Μια ποιητική συλλογή που καινοτομεί και δεν διστάζει να μας εκθέσει σε μεγάλα ερωτήματα της σχέσης ποίησης-φιλοσοφίας. Η ποιητική συλλογή "Τροπή" περιέχει ποιήματα που έχουν γραφεί στη δεκαετία 2001-2011.

Λόγια γυμνά. Μια απόδραση. Ωμά, αισθησιακά. Το κορμί χάνεται στο νου. Η ψυχή κλυδωνίζεται στου πόθου τη δίνη. Η σκέψη αιχμαλωτίζεται στην κάψα του σώματος. Μέρη απόκρυφα ξεγυμνώνονται λυσσασμένα. Μια γυναίκα. Παρθένα. Κολασμένη. Τιμωρός. Αθώα, διεστραμμένη. Η ροδαλή ηλικία των 15, άγουρη στα 18, βάφεται κόκκινη στα 21, λάβα χύνεται στα 30. Η αγωνία γίνεται βάσανο. Ο ιδρώτας σβήνει κάθε ίχνος υπομονής. Η σάρκα ξεσκίζεται. Μια κραυγή. Αχόρταγα συναισθήματα. Αιώνιες αναμνήσεις. Το βιβλίο "Λόγια γυμνά" είναι ένα σημαντικό ερμηνευτικό κλειδί για τη...

Την ώρα που ήμουν σκυμμένος, μου φάνηκε σαν να άκουσα ένα φτερούγισμα. Δεν έδωσα σημασία· το μυαλό μου πήγε στις κότες, που κοιμούνται ακριβώς δίπλα στην καλύβα. Ξεκρέμασα τη λαμπούδα από το ξύλινο δοκάρι και, χαϊδεύοντας τη χαίτη του αλόγου, έκαμα να φύγω. Γυρίζοντας τα μάτια προς τα έξω... κοκάλωσα. Στο άνοιγμα της πόρτας στεκόταν ένας γέρος, με μια μεγάλη, μυτερή, κάτασπρη γενειάδα, που φάνταζε περισσότερο πάνω στο ράσο που φορούσε. Το κεφάλι του το είχε σφιχτά τυλιγμένο με μια μαύρη μαντίλα, όπως στις εικόνες ο Άγιος Αντώνιος. Πάνω από τους ώμους του φαίνονταν στιλπνές,...

Σήμερα η πατρίδα μου, η Κασσάνδρα, το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, έχει γίνει πασίγνωστη για τις πανέμορφες παραλίες της, τις πεντακάθαρες θάλασσες και το ευχάριστο κλίμα της... Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ποια ήταν η πραγματική κατάσταση και η ζωή των κατοίκων της προτού "ενσκήψει" ο τουρισμός. Είμαι επίσης βέβαιος ότι ελάχιστοι γνωρίζουν κάτι για την ιστορία της και συγκεκριμένα για το μεγάλο Χαλασμό της Κασσάνδρας, που έγινε από τους Τούρκους το 1821. Ύστερα απ' το Χαλασμό ολόκληρη η χερσόνησος έμεινε έρημη για κάποια χρόνια και όταν με σουλτανικό φιρμάνι επιτράπηκε να επιστρ...

Ο Μάρκος Φ. Δραγούμης καταπιάστηκε με την ποίηση μετά τα 30 του στα 1967. Η πρώτη συλλογή του εκδόθηκε το 1974 με ενθάρρυνση του Ανδρέα Εμπειρίκου. Έκτοτε δημοσίευσε άλλες δύο συλλογές κι ένα υπερρεαλιστικό ημερολόγιο με πρόλογο του Νάνου Βαλαωρίτη. Από τα δυο μέρη της παρούσης συλλογής το πρώτο εκδόθηκε το 2007 κι έχει εξαντληθεί. Το δεύτερο περιέχει ανέκδοτα ποιήματα των ετών 2007-2009. Στην ποίησή του εναλλάσσονται διάφορες τεχνοτροπίες με συχνότερη επίδραση από τον υπερρεαλισμό. Όμως μερικά ποιήματα επιστρέφουν σε παλιότερες φόρμες όπως την Ακροστιχίδα ή το Δίστιχο με ρ...

O Σίλας, ο Ζόγκος, ο Βαγγελάκης των "ειδικών" αναγκών, η κυρά-Θοδώρα, ο παπά-Σπύρος, ο δάσκαλος Ιάκωβος, ο γιατρός. "Το κεφάλαιο". Τα Αθαμάνεια όρη, το κομβόι των μουλαριών, ο Βουκεφάλας, ο Λοχίας, ο Ατσίδας. Η Βύλιζα. Η κιβωτός των Τζουμέρκων. Η Σόνια. Το ποτάμι με τις πέστροφες. Τα εντελβάις που ανθίζουν στις κορυφές των Τζουμέρκων, όταν το χιόνι αρχίζει να λειώνει σιγά σιγά απ’ τα πρώτα χαϊδέματα του ήλιου. Όλα εκεί πάνω κατά πως έπρεπε και μετά, το πανδοχείο των Βαλκανίων. Ο παππούς Τάκης, ο Βασίλης, ο "Τσιτσάνης", η Μαίρη, ο Ανδροπαίδαρος. Το μαγειρείο, το τας-κεμπάπ Α...

O Νικόλαος Κεφαλίδης αναπολεί τα χρόνια που οι βαριές μπότες των εισβολέων αντηχούσαν από τα καλντερίμια στους δρόμους της Ελλάδας, όπου γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Η εξιστόρηση των απομνημονευμάτων του ξεκινά από τη δεκαετία του 1930, όταν κάποια κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα διαμόρφωσαν την πολιτιστική του ιδεολογία. Επρόκειτο για μία περίοδο κατά την οποία δημιουργήθηκαν οι συνθήκες ενός πολέμου, ο οποίος είχε ως κατάληξη την πείνα, την Αντίσταση και το θάνατο. Η εισβολή των γερμανικών και ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα είχε ως επακόλουθο...

Κέρδισε την πρώτη -ίσως και την πιο κρίσιμη- μάχη του ο Μικρός Πρίγκιπας, αλλά δεν ισχυριζόταν πως είχε υποτάξει τελεσίδικα το μίσος, την αντιπαλότητα, την εκμετάλλευση και την αχαριστία! Ο Τρούθυ πάλεψε σκληρά για να δαμάσει, να εξουδετερώσει και τελικά να θυσιάσει την "αισθηματική του έκρηξη", ώστε απερίσπαστος να συνεχίζει τον αγώνα για την εδραίωση, την εφαρμογή ιδανικών συνθηκών στην "πραγματικότητα". Με τη συμπεριφορά του αυτή δίδαξε πως η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ απαιτεί θυσίες που πρέπει να είναι ανάλογες με το ύψος των φιλοδοξιών του κάθε Δημιουργού. Ο Μικρός Πρίγκιπας απέδειξε...

Τον τελευταίο του αγώνα στην Α1 επίσης έπαιζε και ο Ποσειδώνας με την Τρίαινα στο Μακεδονικό Κολυμβητήριο. Είχε πάει τόσο χάλια αυτή η χρονιά... Ότι η ομάδα ήταν η τελευταία στο πρωτάθλημα ήταν μια εικόνα όχι και τόσο μαγική, ήταν μια εικόνα ρεαλιστική. Η μαγεία της καθημερινής σκληρής πραγματικότητας. Ο Ποσειδώνας όμως έπαιζε καλά. Η ομάδα είχε παλέψει όλα τα παιχνίδια. Και συνήθως τα έχανε. Ωστόσο είχαν κερδίσει το Ναυτικό Όμιλο Αθηνών, την πρώτη ομάδα του πρωταθλήματος, στην έδρα της, με τρία γκολ διαφορά. "Η μεγάλη έκπληξη του πρωταθλήματος" γράφανε οι εφημερίδες, αλλά...

Ναυαγοί για ένα παιδί ναυτικού όπως εγώ, ήταν όλοι εκείνοι, που έδωσαν μάχη με τα κύματα για να ζήσουν. Τους φαντάζομαι ταλαιπωρημένους, με γένια και ρούχα φθαρμένα. Σήμερα, ναυαγοί είναι όλοι αυτοί που έκαναν είτε με την θέληση τους, είτε γιατί κάποιοι τους παρέσυραν, κινήσεις πάνω από τις δυνατότητες τους. Σε αντίθεση με τους πραγματικούς ναυαγούς, αυτοί εδώ είναι ατσαλάκωτοι, όπως η ζωγραφιά του Παντελή που παρουσιάζει ένα καράβι στο βυθό χωρίς το κατάρτι να έχει πάθει τίποτα. Οι σημερινοί ναυαγοί φορώντας επώνυμα ρούχα, κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα, που δεν είναι...

Μέσα σε αυτόν τον τεχνητό κόσμο που ζούσε έχτισε τη δική του πυραμίδα αξιών. Τις διακύβευσε, όμως, στο βωμό μιας λαθεμένης φαινομενικής αντίληψης και αφομοίωσε μέσα του το "φαίνεσθαι" κι όχι το "είναι". Για την καταξίωση εκμηδένισε τις αξίες και χάθηκε έτσι μέσα στις ίδιες του τις αναζητήσεις. Αργά ανακάλυψε την αληθινή ομορφιά της ψυχής, τον άνθρωπο που τον πίστεψε, και δεν ήταν άλλος από την Άννα... και βρήκε μέσα στο μικρό εργαστήρι του τον άγνωστο άνθρωπο που δεν ήξερε.

Όπως πάντα, συνεχίζω να γράφω, αψηφώντας τις "σκληρές" αντιδράσεις που προκαλούν οι απόψεις μου. Φανταστείτε, φίλοι μου, μια συνάντηση με τον Θεό! Αριστοτεχνικά σημαίνει μια συνέντευξη από αρχιερέα, με σκοπό να ξαναπιστέψουν οι άνθρωποι τη στιγμή που θα πεθαίνουν πως τους περιμένει "τόπος χλοερός", και όχι μόνο σαν ντεκόρ, στη μέλλουσα ζωή τους. Φανταστείτε, όμως, και την τραγική θέση κάθε άπιστου, που, αντίστοιχα τη στιγμή εκείνη, ξέρει πως απλά και μόνο τον περιμένει η φυσική του ανακύκλωση. Θα 'θελα, αν έχετε την καλοσύνη, να μου πείτε τη γνώμη σας... Τι προτιμά...

Πάντα υπάρχει μια στροφή στο μονοπάτι του χρόνου που φέρνει εκπλήξεις και ανατροπές. Και, τότε, τα χρώματα της ευτυχίας ξεθωριάζουν... Η Μυρσίνη, διωγμένη από τη Σμύρνη, πνίγεται στα αδιέξοδά της. Βρίσκει την ανάσα της σε ένα μεγάλο έρωτα και νιώθει ότι η ζωή τής χαμογελά. Πόσο φιλόξενη είναι η Αθήνα του μεσοπολέμου; Ποιο μυστικό κρύβει η φυγή της στη Θεσσαλονίκη; Οι εσωτερικές της συγκρούσεις έρχονται αντιμέτωπες με την πραγματικότητα, που δείχνει το πρόσωπό της χωρίς συναισθήματα. Οι ανατροπές που ακολουθούν βάζουν σε κίνδυνο το μεγάλο της μυστικό. Στο πέρασμα τ...

Διασάφησις τών απολεσθέντων Μέ κοπίδια Πένσες Καί τά συναφή Ανειδίκευτος εργάτης Πλανίζω Τίς λέξεις Στό πάτωμα Ροκανίδια σκέψεις Αγύρτες Ολισθαίνουν Μέ μαθητευόμενο πόνο τά απολεσθέντα Παρατηρώ Αιχμάλωτος Μιάς προσμονής Διαλέγω δρόμους Δίχως φώτα Γέρασα πιά Λίγα τά έργα μου Κι οι πόθοι

Νέοι άνθρωποι, με πλούσια εμπειρία και συμμετοχή στον κοινωνικό χώρο, πικραμένοι από τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αρνούνται να γίνουν μέρος του, παρόλο που δε στερούνται "προσβάσεων και διασυνδέσεων". Η πολιτική δεν μπορεί να είναι πλέον γι' αυτούς μια διαδικασία διευθετήσεων σε "υψηλό επίπεδο", δεν μπορεί να ασκείται μόνον από τους επαγγελματίες πολιτικούς. Για το λόγο αυτόν αποφασίζουν να δώσουν στη διαδικασία διακυβέρνησης μια καινούρια πνοή, ένα νέο νόημα και να ενισχύσουν τη συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν. Οι τεχνολογικές κα...

Το βιβλίο περιλαμβάνει σκίτσα, κόμιξ και γελοιογραφίες μέσα από τη σύντομη καλλιτεχνική του παρουσία.

Στρασβούργο. Ένα μικρό πανδοχείο, χτισμένο δίπλα στο ποτάμι το μεσαίωνα, αγκαλιάζει τους φιλοξενούμενους του με την σπάνια μαγεία αυτής της πόλης. Ιδιοκτήτης, ο Λεό Μούλερ, ένας στοργικός γιος, πιστός σύζυγος, προστατευτικός πατέρας και χαζοπαππούς. Ανάμεσα στα καλντερίμια και τα σπιτάκια με τις ξύλινες σοφίτες, γύρω από τραπέζια με αλσατικά φαγητά και μυρωδιές φρεσκοψημένου παν ντ' επίς, η ζωή κυλά παρέα με νοσταλγικές αναμνήσεις που πληγώνουν και ελπίδες για το μέλλον. Ο παγκοσμίου φήμης έλληνας ζωγράφος, Αλέξανδρος Παλιός, θα μείνει στο πανδοχείο με μοναδικό σκοπό, να αν...

Κανένας δεν τόλμησε να αποκαλύψει τη γέννηση του παιδιού, στο Κισανγκάνι της Κεντρικής Αφρικής, που είχε αντί για χέρια... φτερά. Γιατί αυτή η περίπτωση αταβισμού ανατρέπει το μεταφυσικό μύθο της γένεσης του ανθρώπινου είδους, κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει απρόβλεπτες κοινωνικές αντιδράσεις. Είναι πλέον γεγονός πως καταγόμαστε από τον Κέροψ, τον πλανήτη των Αγγέλων, όσο και αν αυτό φαντάζει απίθανο. Τολμώ να φέρω στο φως την αλήθεια με συνταρακτικές λεπτομέρειες και επιχειρήματα, βασισμένος σε συγκεκριμένα ευρήματα που ήταν τόσο καιρό χαμένα ανάμεσα στους άλλους θησαυρ...